ปากดีอย่างเธอน่ะ ต้องเจอกับฉัน..

"แม่คะแก้วได้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนไปเรียนที่ไทยแล้วนะคะ"เสียงของแก้วพูดขึ้น
"แต่แม่ไม่อยากให้ลูกไปเลยนะลูก "แม่ของแก้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"แม่ไม่ต้องเป็นเป็นห่วงหรอกค่ะ แก้วดูแลตัวเองได้แล้วอีกอย่างแก้วจะได้ไปหาพ่อด้วยยังไงคะ"แก้วยังพยายามพูดให้แม่อนุญาติให้เธอไป
"นั่นแลหะที่แม่เป็นห่วง แม่ไม่ค่อยไว้ใจพ่อของลูกเลยน่ะสิ"
"แต่แม่คะ แก้วไปแค่3เดือนเองนะคะ"
"แต่แม่...."
"นะคะแม่ให้แก้วไปนะ"แก้วทำตาปิ๊ปๆ
"เอ่อ....ก็ได้แค่3เดือนเท่านั้นนะถ้ามากกว่านั้นแม่จะไปตามตัวแก้สกลับมา"
"ค่ะแก้วสัญญา"แก้วรีบเขาไปกอดแม่ด้วยความดีใจ และรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเพื่อเก็บของแล้วออกเดินทางในวันพรุ่งนี้
 เช้าวันรุ่งขึ้น
ณ สนามบินนานาชาติปารีส ชาร์ลเดอโกล
สองแม่ลุกยืนคุยกันด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า 
"แม่คะแก้วไปก่อนนะคะ อีก3เดือนเจอกันนะ"แก้วบอกลาแม่ผู้เป็นที่รัก
"ไปดีมาดีนะแก้ว อย่าลืมโทรหาแม่บ้างนะ"แม่พูด
"ค่ะเดี๋ยวไว้แก้วจะโทรหานะ"แก้วเดินจากไปหลังจากที่พูดจบ
"แก้วอย่าพึ่งไป!!!!"เสียงปริศนาดังขึ้นจนแก้วต้องหันไปตามเสียง
"จองเบ!!"แก้วพูด แล้งจองเบก็รีบวิ่งมาหาแก้ว
"ทำไมแก้วไม่บอกเราว่าแก้วจะไปเรียนที่ไทย"จองเบพูดแล้วมองหน้าแก้วด้วยสายตาสงสัย
"แก้วอยากทำเซอร์ไพร์น่ะ"แก้วพูดยิ้มๆแต่น้ำตาก็ไหลออกมา
"เซอร์ไพร์บ้าบออะไรกันแก้ว รู้ไหมว่าเราตามหาแก้วตั้งแต่เช้าไปหาที่โรงเรียนก็ไม่มี พอไปถึงบ้านแก้วคนใช้ก็บอกว่าแก้วอยู่ที่สมบินกำลังจะไปไทย"จองเบพุดเสียงเศร้า
"แก้วขอโทษ แก้วกลัวว่าถ้าบอกแล้วจองเบจะไม่ให้แก้วไป"
"ทำไมแก้วคิดอย่างนั้นล่ะ แก้วก็รู้ว่าเราให้แก้วได้ทุกอย่าง"
"แก้วรู้แต่แก้วกลัว"แก้วทำหน้าเศร้า
"55555 แก้วอย่าทำหน้าแย่างนั้นสิเดี๋ยวไม่สวยนะ"จองเบหลุดขำออกมา
"ขำอะไรอ่ะ จองเบ"แก้วถามแล้วปาดน้ำตา
"ป่าวแก้วไปขึ้นเครื่องเถอะเดี๋ยวตกเครื่องเอานะ"
"อืมแก้วไปแล้วนะ เดี๋ยวแก้วจะโทรหานะ"
"บายนะแก้ว "จองเบพูดแล้วโบกมือ แล้วแก้วก็เดินจากไป
 
  ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ติชมได้นะคะ