เกมส์แค้น บำเรอรัก

ตอน 11

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง วันพรุ่งคุณต้องไปภูเก็ตกับผมนะ” ป๊อปปี้บอกกับฟางในเช้าวันต่อมาเมื่อถึงหน้าห้องทำงานซึ่งมีฟางที่มาถึงก่อนแล้วนั่งอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“คะ ไปทำไมหรอคะ” ฟางถามอย่างสงสัยกับกำหนดการกะทันหันแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีมีเรื่องด่วนหน่ะครับ ผมต้องรีบไปจัดการ” ป๊อปปี้ตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ“ ฟางตอบรับ

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปรับคุณที่บ้านนะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปๆมาๆ” ป๊อปปี้บอกฟางอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ” ฟางตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ คุณพ่อหล่ะ” ฟางถามเฟย์เมื่อกลับมาบ้านในตอนเย็นหลังจากเลิกงาน

 

 

 

 

 

 

 

“ออกไปตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ เฟย์กลับมาจากมหาวิทยาลัย พ่อก็ออกไปเลยบอกว่าจะไปทำธุระ” เฟย์ตอบฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นหรอ พรุ่งนี้พี่ต้องไปภูเก็ตตั้งแต่เช้าหน่ะ ฝากบอกพ่อด้วยนะ” ฟางบอกเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ค่ะพี่ฟาง ว่าแต่ทำไมไปกะทันหันจัง” เฟย์ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีมีเรื่องด่วนหน่ะ เลยต้องรีบไป งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นไปจัดของก่อนนะ” ฟางบอกเฟย์แล้วเดินขึ้นห้องไปจัดเตรียมของสำหรับการเดินทางไปในวันพรุ่งนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขื่อน พรุ่งนี่พี่จะไปภูเก็ตนะ น่าจะไปสัก 2-3 วันนะ พอดีมีเรื่องด่วน” ป๊อปปี้บอกเขื่อนหลังจากที่เขากลับมาถึงบ้านก็เห็นน้องชายตัวดีกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

 

 

 

 

 

 

 

“ครับพี่ป๊อป งั้นผมออกไปข้างนอกก่อนนะ พอดีนัดน้องไอซ์กับน้องอีฟไว้” เขื่อนบอกป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“นายนี่เที่ยวตลอดเลยนะ ยังไงก็อย่ากลับดึกมากหล่ะ” ป๊อปปี้บ่นเขื่อนอย่างไม่จริงจังนัก

 

 

 

 

 

 

 

“ครับพ่อ ฮ่าๆๆๆ” เขื่อนตอบแล้วก็ออกจากบ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไป น่าจะถึงประมาณ10โมง จัดการให้เรียบร้อยด้วย” ป๊อปปี้โทรศัพท์สั่งงานลูกน้องให้จัดการตามคำสั่งของเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณผู้หญิงคะ คุณโทโมะมาแล้วค่ะ” เด็กรับใช้ในบ้านเข้ามาบอกคุณพิมลดาที่นั่งอยู่ในสวนหลังบ้านกับแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“นายนั่นมาทำไมกัน” แก้วหลุดพูดออกมาเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ตาโทโมะมาแล้วหรอจ้ะ ที่เราคุยกันตกลงว่ายังไงจ้ะ” คุณพิมลดาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นของบ้านแล้วเอ่ยถามโทโมะขณะที่แก้วเดินตามมาข้างหลังด้วย

 

 

 

 

 

 

 

“ผมยินดีรับคุณน้า” โทโมะตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องอะไรหรอคะคุณแม่” แก้วถามด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เรื่องของเราไง เราต้องไปฝึกงานที่โรงแรมของโทโมะนะ เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลย ดีมั้ยจ้ะโทโมะ” คุณพิมลดาหันมาอธิบายกับลูกสาวที่ยังสงสัยอยู่ แล้วหันกลับไปถามโทโมะอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ดีครับ” โทโมะเอ่ยตอบรับ พร้อมทำหน้ากวนๆใส่แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะคะคุณแม่ ทำไมแก้วต้องไปทำงานกับหมอนี่ด้วย” แก้วเอ่ยค้าน

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว ทำไมเรียกพี่เค้าอย่างนั้นหล่ะลูก ลูกหน่ะต้องไปฝึกงานกับพี่เค้าจะได้รู้จักโตสักที” คุณพิมลดาดุลูกสาวแล้วเอ่ยตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่คุณแม่คะ แก้วไม่อยากทำ” แก้วตอบกลับอย่างทันควัน

 

 

 

 

 

 

 

“หรือว่าน้องแก้วกลัวครับ” โทโมะที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“กลัวอะไรไม่ทราบ” แก้วหันไปถามโทโมะด้วยความโกรธที่โดนดูถูก

 

 

 

 

 

 

 

“ก็กลัวจะทำไม่ได้ไงครับ ถ้าน้องเค้ากลัวว่าจะ”ทำไม่ได้”ก็ไม่ต้องไปบังคับน้องหรอกครับคุณน้า” โทโมะตอบแก้ว แล้วหันไปบอกคุณพิมลดาแม่ของแก้วโดยย้ำคำว่าทำไม่ได้เสียงหนัก

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ฉันจะทำ ฉันต้องทำได้และทำได้ดีแน่นอน” แก้วเอ่ยตอบกลับไปอย่างไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นหรอครับ งั้นพรุ่งนี้พี่จะมารับตอน8โมงนะครับ อย่าเลทหล่ะ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณน้า สวัสดีครับ” โทโมะบอกแก้วและหันไปเอ่ยลาคุณพิมลดาอย่างคนมีมารยาท

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มาแล้วค่าาาา ช่วงนี้หนักโทโมะแก้วไปก่อนนะ แต่รับรองอีกไม่นานมีป๊อปฟางฟินๆแน่นอนค่าา อย่าลืมเม้นติชมกันด้วยนคะ ทุกคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้เราปั่นฟิคต่อไปนะ