Rainbow วาดรักบนลายรุ้ง

     ธนันต์ธรญ์ตักสุกี้เข้าปากอย่างแทบไม่รู้รส ขณะที่เพื่อนร่วมคนอื่น
กำลังมีความสุขกับการทาน เพราะอาหารมื้อใหญ่วันนี้เจ้านายพามา
เลี้ยง หญิงสาวลอบถอนใจอีกครั้ง ทั้งที่การเดินทางไปพบลูกค้า
พร้อมกับณัชคุณจบลงด้วยดี แต่ที่ทำให้เธอต้องคิดหนักคือเรื่องที่เกิด
ขึ้นเมื่อวานนี้ต่างหาก
     'เอ๊ะ?' เธอรีบเปิดกระเป๋าดูเมื่อเห็นบัตรประชาชนของ
ตัวเองอยู่กับชายหนุ่ม แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าอาจจะเป็นตอนที่กระโดด
เก็บลูกโป่งเพราะเธอใส่บัตรไว้ในกระเป๋าเสื้อ
     'ขอบคุณมากค่ะ' หลังจากรับบัตรคืนมาแล้วเธอก็ขอตัวไป
เปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะกลับมาร่วมวงสนทนาอีกครั้ง และนั้นทำให้
เธอรู้ว่า...ตัวเองถูกคลุมถุงชนกับชายแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกัน
     'ท่านเจ้าสัวเคยเห็นหนูตั้งแต่เด็ก และท่านอยากได้หนูมาเป็น
สะใภ้คนเล็ก หนูว่ายังไงล่ะจ๊ะ' โสภาถามขึ้นด้วยรอยยิ้มน้อยๆ
     'เอ่อ' ตอนนั้นเธอได้แต่นั่งนิ่งเป็นหุ่น นึกไม่ออกเลยว่า
จะตอบอย่างไรดี และเมื่อเห็นเธอเงียบ แม่จึงช่วยตอบแทนว่า
     'คงจะตกใจนะค่ะ ปุบปับก็ต้องแต่งงาน ถ้ายังไงขอเวลาสักนิด
ได้ไหมคะ'
     'ได้ครับ' ภาณุชิงตอบตัดหน้าแม่ของเขา เพราะเขาเองก็คง
อยากได้เวลาคิดเช่นกัน
     เมื่อผู้ใหญ่จะคุยกัน เธอจึงถูกสั่งให้พาชายหนุ่มไปเดินเล่น
เพราะฝนหยุดตกแล้ว เธอจึงพาเขามาที่ร้านกาแฟเล็กๆ ในหมู่บ้าน
     'ร้านนี้มีของว่างอร่อยหลายอย่าง ถ้ายังไงแวะกินอะไรก่อนแล้ว
ค่อยกลับบ้านดีไหมคะ' เมื่อเขาพยักหน้ารับเธอจึงเดินนำเขาเข้าไปแล้ว
ถามเขา 'จะกินอะไรดีคะ'
     'ผมไม่รู้ว่าอะไรอร่อย คุณสั่งแล้วกัน'
     'งั้นขอนมเย็นสองกับขนมปังสังขยาหนึ่งค่ะ' หญิงสาวหันไป
สั่งอาหารกับเจ้าของร้าน ทว่าเมื่อหันกลับมาก็เห็นชายหนุ่มกำลัง
นั่งจ้องเธออยู่ด้วยรอยยิ้มน้อยๆ 'มีอะไรเหรอคะ'
     'แม่กับโกวบอกว่าเราเคยเจอกันแล้ว ตอนแรกผมก็จำไม่ได้ แต่
พอมองคุณแล้วนึกอีกที ผมว่าผมจำคุณได้นะ วันนั้นผมไปหาเฮีย
ธรรศที่บ้าน แล้วคุณก็วิ่งมาขอเงินเฮียธรรศไปจ่ายอะไรสักอย่าง'
     หญิงสาวพยายามคิดแล้วก็นึกได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่มีใครบางคนมา
ที่บ้านพร้อมของซึ่งเอามาฝากแม่ของเธอ รวามถึงขนมอีกหลายถุงให้
เธอและพี่ชาย
     หญิงสาวกะพริบตาเมื่อจำเขาได้เหมือนกัน 'อาป๊อป'
     'ที่แท้คุณก็คือน้องเปียยาวคนนั้นเอง'
     'เอาเป็นว่าคุณรู้ชื่อเล่นผมแล้ว แต่ผมยังไม่รู้ชื่อเล่นคุณเลย
ธนันต์ธรญ์' 
     'ฟางค่ะ'
     'อ๋อ น่ารักดีค่ะ แต่คุณเรียกผมว่าอา ผมควรจะแทนตัวเองว่า
อาด้วยใช่ไหมค่ะ'
     ธนันต์ธรญ์ฟังแล้วยิ้ม ไม่บ่อยนักหรอกที่เธอจะได้ยินผู้ชายลงท้าย
ด้วย'ค่ะ คะ' เวลาพูดกับผู้หญิงแบบนี้
     'ยังไงก็ได้ค่ะ ฟางแล้วแต่อาป๊อป แต่ฟางขอเรียกอาป๊อปตาม
เดินนะคะ'
     ชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตกลง เขาไม่ได้ถามเธอเรื่องแต่งงาน
แม้แต่คำเดียว กระทั่งนมเย็นแก้วที่สองหมด เขาก็ชวนเธอกลับบ้าน
แล้วรับแม่และอาของเขาขึ้นรถจากไป
     'เป็นไงบ้างฟาง พี่ว่าเขาดูดีมากเลยนะ' พี่สะใภ้ของเธอบอก
อย่างตื่นเต้น
     'นั่นสิคะ แต่แปลกทำไมยังไม่มีแฟน คงไม่ได้เป็นเกย์หรอกนะ'
     'แกก็พูดไปยัยฟาง คุณป๊อปเขาอาจจะรอเจอแกก็ได้'
     'คุณป๊อปเขาเป็นคนดีมากนะ เจ้าสัวเทียนเลี้ยงลูกดีทุกคนแหละ'
     'ฟางจำอาป๊อปได้แล้วค่ะ'
     'งั้นเรื่องแต่งงานก็เป็นอันตกลงได้เลยสิ' พี่สะใภ้ของเธอ
รีบถามต่อ
     'ทุกคนคงไม่ได้ตอบตกลงแทนฟางไปแล้วนะ'
     'ใครจะไปทำอย่างนั้น แต่ถ้าถามแม่ แม่บอกเลยว่า
แม่เห็นด้วย'
     'แต่ฟางยังไม่รู้จักอาป๊อปดีเลยนะคะ'
     'แต่งกันไปก็รักกันเองแหละ แม่ว่าโชคดีแล้วนะ ทั้งหล่อ
ทั้งรวย'
     'สรุปก็คือเพราะว่าเขารวยหรือคะ'
     'แกมันคิดอะไรสั้นๆยัยฟาง ฉันกับแม่อยากให้แกสบายไง'
     'เอ๊ะ หรือว่าฟางมีแฟนอยู่แล้ว'
     'เปล่านะคะ' ธนันต์ธรญ์รีบปฏิเสธ
     'เอาเป็นว่าแม่ไม่บังคับแล้วกัน แต่อยากให้ตัดสินใจดีๆ'
     หญิงสาวฟังแม่แล้วหันไปมองพี่ชายกับพี่สะใภ้ที่ต่างพยักหน้า
เห็นด้วยเต็มที่ คำปฏิเสธที่เตรียมเอาไว้จึงจำต้องกลืนลงคอ
 
 
 
 
 
เรื่องนี้พระ-นางอายุห่างสิบกว่าปีเลยนะ5555555