EXO Sehun x You สาวจอมเวทย์กับนายไอดอลตัวแสบ

ตอนที่ 5 เธอ! เธอ!! ต้องเป็นผีแน่ๆเลย...

#มักเน่เซฮุน...

               ผมใช้มือช้อนร่างเล็กของหญิงสาวปริศนาที่ตกลงมาจากฟ้า จะว่าอย่างนั้นก็ได้มั่ง เพราะตรงที่เธอตกลงมามันไม่มีอะไรให้เกาะแล้วกระโดดลงมานี้น่า ตอนเรากล่าวลา Exo-l ของเราอยู่ดีๆเธอก็ตกลงมาต่อหน้า ถ้าพวกเราไม่ช่วยก็ใจดำเกินไปแล้ว เพราะพี่ๆ ทุกคนต่างก็เหนื่อยภารเลยต้องตกมาอยู่ที่ผม แต่ไม่เป็นไรเพราะภาระชิ้นนี้ ทั้งสวย ทั้งน่ารักแถมยังอึ้มอีกด้วย เฮ้ย ผมเปล่าจับอะไรเธอนะ แค่มองดูผมก็รู้แล้ว่าหุ่นเธอน่าจะประมาณไหน แต่ที่แปลกคือการแต่งตัวเธอ คนอะไรใส่ชุดสีดำตัวโคล่งๆยาวมาจนถึงเข่า แล้วยังใส่บูธที่พวก นักร้องผู้หญิงชอบใส่อีก แล้วไอ้หมวกที่เหมือนแม่มดนี้อีก ไม่แน่นะพอดื่นขึ้นมาเธออาจจะบอก ฉันมีเวทย์มนต์นะ 5555 ผมคงต้องหัวเหราะดังๆแล้วล่ะ

          "เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ" ลีเดอร์ซูโฮผู้ชายที่ผมเลยว่าหล่อเดินเข้าไปถามคุณหมอทันทีที่ออกมา ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเรา 12 คนต้องมายื่นรอฟังอาการเธอคนนั้นด้วย เพราะอีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลานัดสำคัญของผมแล้วด้วย

          "ไม่เป็นอะไรมากครับ เธอแค่หมดสติอีกสักพักคงฝื้น พอฝื้นก็พากลับบ้านได้แล้วครับ"

          "ค่อยโล่งอกหน่อย งั้นเดี๋ยวแยกย้ายกันไปทำงานนะ ส่วนคนที่ไม่มีตารางงานยังไงก็อยู่ดูเธอคนนั้นให้เขาฝื้นก่อนแล้วค่อยแยกกันกลับนะ" 

          "แต่...เมเนเจอร์ฮยองครับ ผมมีนัดนะครับ ผมอยู่ต่อไม่ได้หรอก" 

          "แต่บังเอิญคนไม่มีงานมีแต่นายอ่านะเซฮุน แล้วก็ถ้านัดกับมินอาก็เลิกซะเพราะทางค่ายยังไม่อนุญาติให้นานคบใครตอนนี้"

          "ผมกับมินอาก็ไม่ได้คบกันนิครับ เราแค่มาคุยกันนานๆทีแล้วก็กลับ"

          "นายอย่าคิดว่าทำอะไรแล้วฉันจะไม่รู้ ถ้านายหนีไปก่อนที่เธอคนนั้นจะตื่นนะ นายน่าจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนายอาจจะโดนไล่ออกก็ได้ อยู่ที่นี้รอให้เธอคนนั้นตื่นแล้วถามเธอให้รู้เรื่อง เข้าใจไหม"

          "..."

          "เข้าใจไหม โอเซฮุน!!"

          "เข้าใจแล้วน่าฮยอง..." อะไรกันทั้งที่นัดนี้เป็นนัดสำคัญแท้ๆ เพราะยัยคนนั้นทีเดี๋ยวเลยคอยดูฉันจะถามให้หมดทุกอย่างเลย และยัยนั้นต้องชดใช้ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหามินอาบอกเธอว่าติดงานกระทันหันไปไม่ได้ เธอดูท่าทางไม่พอใจ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจหรอก เพราะผมกับมินอาเราไม่ได้เป็นแฟนแค่คู่ขาว่างๆมาเจอกันแค่นั้นเอง

          "คนไข้ฝื้นแล้วนะค่ะ" พยาบาลคนหนึ่งเข้ามาบอกผม ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้เธอ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่ยัยนั้นพักอยู่ ผมเปิดผ้าม่านเข้าไปก็ต้องเจอกับคนใบหน้าขาวดูขาวไม่น่าเกลียดจมูกก็ได้รู้แน่นอนว่าไม่ได้ศัลยกรรมแน่นอน ปากที่ดูอมชมพูกว่าตอนที่ผมอุ้มเธอลงมาจากเวที องค์ประกอบโดยรวมของเธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่สวยเพอร์เฟ็กเลยทีเดียว แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน

          "เธอ...เอ่อ โอเคขึ้นไหมหรือว่ายังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

          "ฉัน ไม่เป็นไรแล้ว ที่นี้ที่ไหนอ่า"

          "โรงพยาบาลไง เธอหมดสติไปไง"

          "โรงพยาบาล" เธอดูตกใจแล้วลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับจับร่างกายตัวเอง ผลเลยหันไปเกาอี้นั่ง "อ๊ายยย"

          "เฮ้ย เธอนี้มันโรงพยาบาลนะเขาไม่ให้เสียดังเข้าใจไหม" เธอพยักหน้าผมจึงเอามือออกจากปากของเธอ "ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นล่ะ"

          "หัวใจ หัวใจฉันมันเต้นอ่า เต้นแรงมากเลย" แล้วเธอก็ดึงมือผมไปจับตรงนั้น...ตรงหัวใจ

          "เฮ้ย..." ผมชักมือออก "ก็แน่ล่ะสิ เธอเป็นคนนะถ้าหัวใจไม่เต้นก็แปลว่าตายนะสิ"

          "ว่าแต่...นายเห็นไม้กวาดกับสร้อยคอรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวของฉันไหม"

          "ฉันไม่เห็นของพวกนั้นหรอกนะว่าแต่ของพวกนั้นมีแต่พวกแม่มดใช้ไม่ใช่เหรอ เอ๋ นี้เธออย่าบอกนะว่าเธอจะบอกฉันว่าเธอเป็นแม่มด.... 5555"

          "ฉันไม่ใช่แม่มด..." ผิดคาดแฮะ "แต่ฉันคือผู้ใช้เวทย์มนต์" เฮ้ย บ้าแล้ว..

          "นี้เธอขอถามตรงๆนะ แล้วก็ช่วยบอกฉันตรงๆด้วย ฉันจะได้ช่วยเธอได้ ไม่เอาล้อเล่นแบบเมื่อกี้แล้วนะ ขอจริงๆ"

          "เฮ้อ...ฉันมีเวทย์มนต์จริงๆ ฉันมาจากโลกเวทย์มนต์ แล้วเกิดอุบัติเหตุฉันเลยตกจากไม้กวดแล้ว..."

          "พอๆ " เธอจะพูดต่อแต่ผมคงฟังต่อไปไม่ไหว "ถ้าเธอมีเวทย์มนจริงๆก็แสดงให้ฉันดูสิ แล้วฉันจะได้เชื่อเธอ"

          "ได้" เธอบอกพร้อมลงมาจากเตียง "หนังสือสือสารจงมา" พอเธอพูดจบก็มีหนังสือเล่มสีเหลืองออกทองๆ แว๊บมาอยู่ที่มอเธอ เฮ้ย นี้ไม่จริงใช่ไหม "เชื่อยังล่ะ ว่าฉันมีเวทย์มนต์จริงๆ"

          "ยัง แค่นี้ นักมายากลก็ทำได้ แน่จริงเธอก็พาฉันหายตัวสิ คราวนี้ฉันเชื่อเธอแน่!"

          "ก็ได้ แค่หายตัวเอง นายอยากไปไหนล่ะ" ผมอยากไปไหนงั้นเหรอ ดีล่ะ

          "เธอรู้จักแม่น้ำฮันไหม ฉันอยากไปแม่น้ำฮัน"

          "โอเค ได้" เธอพูดแล้วจับมือผม

          "เฮ้ย นี้เธอจะทำอะไร"

          "ก็จะพานายหายตัวไง ถ้าไม่จับตัวนายก็ไปกับฉันไม่ได้หรอกนะ"

          "งั้นเหรอ..."

          "ชิ ทำเป็นหวงตัวไปได้ที เมื่อเช้าไม่เห็นเป็นงี้.."

          "เธอหมายความว่ายังไง เมื่อเช้าเธอ..."

          "จับไว้ให้ดีๆ ล่ะถ้าหลุดจากฉันนายอาจจะหายไปจากโลกนี้ก็ได้นะ เอาแล้วนะฉันจะพานายหายตัวไปแล้วนะ"

          "เออๆ รู้แล้วน่า เฮอ เฮ้ย..." เพียงแค่พริบตาเดียวร่างของผมก็ได้ย้ายมาอยู่ที่ข้างแม่น้ำฮั่น "ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ เธอ! เธอ!! ต้องเป็นผีแน่ๆเลย..."

   #อ้าว เอาแล้วไงนางเอกของเราถูกหาว่าเป็นผีซะงั้น แล้วอย่างงี้นางเอกของเราต้องทำยังไงล่ะพระเอกของเราถึงจะเชื่อว่าเธอคือผู้มีเวทย์มนต์ ติดตามตอนต่อไป พรุ่งนี้ เที่ยงๆนะค่ะ กำลังเข้มข้นเลย ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะค่ะ