EXO Sehun x You สาวจอมเวทย์กับนายไอดอลตัวแสบ

 ตอนที่ 11 ความจริงของ "ผู้มาจากจีน"
 
               ผมจัดการกับเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด หึ เธอเป็นผู้หญิงที่เซ็กซี่กว่าใครๆ ที่ผมเคยเจอมา อย่างนี้แหละมันถึงจะสมใจกับการเฉลิมฉลองของผม ผมก้มลงไปจูบลงไปที่แก้มเธอเบาๆ บนแก้มของร่างที่หมดสติไปกลับมีน้ำใสๆ ใหลออกมา ผมชะงักและมองเธออีกครั่ง ผมตัดสินใจหยุดทำร้ายเธอแล้วดึงผ้าห่มมาปิดบังร่างบางที่ไร้ซึ้งเสื้อผ้า ผมนอนลงไปข้างเธอและโอบกอดร่างเล็กที่ร่างห่อหุ้มด้วยผ้าห่ม และพูดเบาๆ ว่า...
          "ฉันว่า..ฉันชอบเธอ..." ผมพูดและฝั่งจูบลงไปที่แก้มของเธอก่อนจะซบลงไปที่ลำคอขาวกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอทำให้ผมเคลิ้ม...
#บาบาร่า
               ฉันรู้สึกหน่วงๆที่หัวเหมือนมีรถสิบล้อมาทับเลยแฮะ ต้องเป็นเพราะน้ำเวทย์ เอ้ย!! ไม่ใช่ เหล้านั้นแน่ๆที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ว่าแต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วฉันก็รู้สึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉันนะ ฉันพยายามนั่งคิดเรียบเรียงเหตุการณ์..
          "เซฮุน.."
          "อะไรกัน ติดใจฉันถึงกับตื่นขึ้นมาต้องเรียกหาเลยเหรอ ที่รัก!.." เซฮุนยืนถือถ้วยการแฟแถมยังเปลือยท่อนบนแถมผ้าขนหนู่ที่เขาใช้ผูกที่เอวยังเหมือนจะหลุดออกมาจากเอวเลย เขายื่นพิงพนักแล้วพูดอะไรประหลาดๆ ออกมา...
          "พูดบ้าอะไรของนาย" เขาไม่ได้ตอบกลับแต่ชี้นิวมาที่ฉันประมาณว่า 'ดูตัวเองสิ' พอเห็นแบบนั้นฉันก็รีบหันมาสำรวจตัวเองทันที เอ๋ นี้อะไรกันทำไมตัวฉันเต็มไปด้วยรอยแดงๆทั้งตัวแถมยังไม่ใสเสื้อผ้าอีก หรือ...หรือว่า เขา ทำ อะไรฉันเมื่อคืน ไม่ ไม่จริงใช่ไหม ฉันได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดอะไรออกมา ส่วนที่ดวงตาก็รู้สึกร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ อยากร้องไห้ ฉันก้มหน้าและไม่พูดอะไรอีก
          "นี้ บาบาร่า เรื่องเมื่อคืนฉันแค่.."
          "หุบปาก แล้วก็ออกไปซะ..ฉันอยากอยู่คนเดียว!!!"
          "เฮ้ นี้ฟังฉันก่อนสิ ฉันแค่จะบอกว่าฉันไม่ได้.."
          "นายไม่ต้องพูดหรอกว่าไม่ได้ตั้งใจ เพราะฉันรู้อยู่แล้ววว่าคนอย่างนายน่ะมันเป็นยังไง"
          "นี่เธอ ฟังบ้างสิ.." เขาพูดแล้วเหมือนจะเดินเข้ามาหาฉัน
          "จงออกไปจากห้องนี้" ฉันไม่มีทางเลือกและไม่อยากเจอหน้าเขาอีกจึงใช้เวทย์มนต์ทำให้เขาออกไป แต่ก็ใช้เวลานานพอสมควร เพราะพอเขาอยู่ข้างนอกเขาก็เคาะประตู พอเห็นฉันไม่ตอบอะไร เขาเลยบอกจะไปทำงานเดี๋ยวจะบอก เมเนเจอร์ให้ว่าฉันไม่สบาย หึ ฉันต้องขอบคุณเขาไหม..
#โอเซฮุน
          เฮ้อ..ผมนั่งถอนหายใจรอบที่พันของวันนี้ (เว่อร์) ตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรสักอย่างวันนี้ไม่ได้มีงานแต่ถ้าผมอยู่ที่ห้องเธอยิ่งจะเกลียดผมแน่ๆ ที่จริงแล้วเรื่องเมื่อเช้าผมแค่จะแกล้งเธอเฉยๆ กะว่าเธอตกใจแล้วก็จะบอกว่าแกล้งเล่น แต่เธอไม่ยอมฟังเลยแถมยังใช้เวทย์มนต์ทำให้ผมเข้าใกล้เธอไม่ได้เลย เฮ้อ...
          "อะแฮ่ม หนังสือเล่นนี้น่าอ่านแฮะ วิธีทำให้เวทย์มนต์ไม่เกิดผล 555" พอผมได้ยิ่นแบบนั้นก็รีบหันไปมองคนนั่งข้างๆทันที 
          "ลู่ห่านฮยอง ผมขอดูได้ไหม"
          "นายสนใจเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?"
          "นิดหน่อยนะ เอ่อ ผมขออ่านเลยดีกว่า ผมยืมเล่มนี้นะ" ผมไม่สนใจว่าลู่ห่านฮยองจะสนใจหรือเปล่าแต่ผมก็หยิบหนังสือมาแล้วเปิดอ่านทันที
          "ตั้งใจอ่านแล้วกันนะ ฉันว่านายต้องได้ใช้" ลู่ห่านฮยองพูดแล้วตบที่ไหล่ผมเบาๆก่อนจะเดินไปหาเมมเบอร์ฝังเอ็ม แต่ก็ดีนะที่ผมได้หนังสือเล่มนี้มาถ้าวิธีมันใช่ได้ผลจริงผมก็คงจะได้เคีร์ยกับบาบาร่าให้เข้าใจสักที
#บาบาร่า
               หลังจากที่นั่งอยู่ในห้องหลายชั่วโมงฉันก็ต้ดสินใจออกมาจากคอนโดของเซฮุนและตั้งใจจะไม่ไปเจอพวกเขาอีกฉันอยู่ในชุดเดียวกันกับวันที่มาเยือนโลก แม้คนจะมองมาที่ฉันแปลกๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอะไรแล้ว ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนถึงแม่น้ำฮันที่ฉันเคยมาเมื่อนานมาแล้วฉันนั่งที่ข้างๆ แม่น้ำฮันเพื่อมองดูสายน้ำในใจก็คิดว่า ฉันจะกลับบ้านยังไงของอะไรก็หาไม่เจอสีกอย่าง
          "อะแฮ่ม...นั่งคนเดียวไม่เหงาเหรอ" ฉันหันไปข้างหลังเพื่อมองเจ้าของเสียง..
          "ลู่ห่าน.."
          "ไง ฉันได้ยินว่าไม่สบายนิ ทำไมมานั่งตากลมที่นี้ล่ะ"
          "ไม่มีอะไรหรอก คือฉันจะกลับบ้านแล้วน่ะ อืมเจอนายก็ดีเหมือนกันฉันฝากบอกทุกคนด้วยว่าฉันต้องกลับบ้านแล้ว" ฉันพูดโค้งให้เขาหน่อยๆก่อนกำลังจะเดินไป..
          "เธอจะกลับได้ยังไง ในเมื่อเธอไม่มีไอ้นี้" ลู่ห่านพูดพร้อมกับแก่งสร้องรูปพระจันครึ่งเสี้ยวของฉันไปมา
          "มัน ไปอยู่กับนายได้ยังไง?"
          "เธอคิดว่าไงล่ะ" ลู่ห่านไม่ได้พูดอย่างเดี๋ยวแต่เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัน "จงหายตัว" ตอนนี้ฉันได้หายตัวโดยไม่ใช่พลังเวทย์ของฉัน มาที่ห้องๆหนึ่งซึ่งมี ผู้ชายรออยู่ในห้องอีกสามคน
          "คริส เทา เลย์"
          "ขอโทษนะที่เฮียไม่ได้บอกเธอว่าพวกเราก็เป็นเหมือนเธอ บาบาร่า..."
          "พวกนาย 4 คน คือผู้ใช้เวทย์เหมือนฉันเหรอ?"
          "ใช่ แล้วพวกเราก็กลับไม่ทันเหมือนเธอด้วย แต่ตอนนี้พวกเราไม่อยากกลับแล้วล่ะ เพราะที่นี้มีอะไรให้ทำอีกเยอะ แต่เธอคงอยากจะกลับสินะ" เลย์พูด ฉันไม่ตอบอะไรแล้วหันหน้าไปทางอื่นที่
          "ที่จริงของทุกอย่างของเธอเราได้เก็บไว้ให้แล้ว เหลือแต่เลือดมนุษย์ ผู้ชายเท่านั้นที่เธอจะต้องหา" เทาพูดชีแจ้งฉัน
          "แล้วพวกนายให้ฉันไม่ได้เหรอ?"
          "ไม่ได้หรอก เพราะเลือดที่เธอต้องหาคือเลือดนั้นต้องมาจากคนที่เธอชอบเขาและเขาชอบเธอจนต้องยอมเสียเลือดให้เธอเท่านั้น" ลูห่านอธิบายขยายความให้ฉัน
          "แล้วฉันจะไปหาที่ไหน.."
          "อันนี้เฮียก็ไม่รู้ เฮียเลยชักจูงให้เธอมาทำงานเป็นผู้ช่วยเมเนเจอร์ไง"
          "แล้วฉันจำทำยังไงเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันเอง"
          "เธอต้องหาให้ได้ แต่ถ้าเธอไม่อยากกลับพวกเราจะช่วยให้เธอมีเวทย์มนต์ใช้อยู่ให้ได้แต่คงใช้เหมือเดิมไม่ได้ หรอกนะ แต่ถ้าเธอจะกลับเธอก็ต้องตามหาสิ่งที่ฉันบอกไป" ลู่ห่านบอกฉันให้เลือกสักทาง แล้วตอนนี้ในใจฉันคำตอบของฉันคืออยากกลับเหลือเกิน
          "ฉันจะกลับ..."
          "หึ ได้สิ แต่ยังไงเธอต้องเก็บเรื่องของพวกเราเป็นความลับด้วยนะ เฮียขอร้อง"
          "ได้.."
 
               #ขอโทดที่มาอัพช้านะค่ะ บังเอิญซ้อมเต้น Cover ขึ้นงานฮาโลวีน พอจบงานไม่สบายอีก วันนี้พึ่งรู้สึกโอเครแต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนนะค่ะที่ติดตามอ่าน ฟิคเรื่องนี้ อีก 5 ตอนก็จบแล้วนะจะพยายามอัพให้จบวันจันทร์นี้นะค่ะ ^^