บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

"โอ้ย"

"เป็นอะไร"

"เผลอกัดลิ้นตัวเอง...เจ็บจัง"

"ไปทำอีท่าไหนถึงกัดลิ้นตัวเองได้เนี่ย"โองามิวางปากกาตัดเส้นลงแล้วมองหน้าผม

"โองามิซังไม่เคยหรอตอนที่เผลอๆนะ"

"อย่าเอาฉันไปรวมกับนายสิเจ้าเบ๋"โองามิขมวดคิ้วเล็กๆ

"จริงหรอ?อย่างตอนเด็ก"

"ไม่เคย"

"ตอนที่ง่วงตอนที่กินข้าวล่ะ"

"ไม่เคยเฟ้ย"

"แปลกจังไม่เคยเลยหรอ...อ้ะ"

โองามิเอามือของเขาง้างปากผมออกแล้วเอานิ้วมาจับฟันเขี้ยวของผม...หน้าอยู่ห่างกันแค่คืบผมก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วครับ @///@

"แปลกจังนะฟันของนายไม่น่าคมจนถึงทำให้ลิ้นเป็นแผลได้เลยนะ"

เขามองเข้ามาในปากของผมแล้ว @///@

"ปล่อยได้แล้วครับ"

"เห...ฟันของนายนี่สวยเกินคาดแฮะ"

ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก...จะจ้องไปถึงไหนนะ

"อึก!"

"นี่แกกล้าดียังไงถึงมากัดนิ้วฉันเนี่ย!"

"ขะขอโทษ"หวา!เขาง้างมือขึ้นจะตบหัวผมหรอ//หลับตา

"เอานี่ไปทาสิ"

"เห?"เขาไม่ได้ตบหัวผมแต่เขาเอายาให้ผมเฮะ

"เลิกทำหน้าเอ๋อได้แล้ว"เขายิ้มมุมปาก"มันน่าเกลียด"

"โองามิซัง"เขาทำผมใจเต้นอีกแล้ว

"ว่าไง?"

"ตอนนี้"ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะพูดต่อ"ตอนนี้มีคนที่ชอบหรือยัง"

"คนที่ชอบนะยังแต่ว่าคนที่สนใจนะมีแล้ว"

เฮ้ๆทำไมเขาต้องดันตัวผมติดกำแพงด้วยเนี่ย o///o

"นายชอบฉันรึไง"

"บะบ้า!ใครจะไปชอบไอ้บ้าใจยักษ์แบบคุณกัน"

"ก็ดี"

"ฮะเฮ้ย!คุณจะพาผมไปไหนเนี่ย"เขาลากคอเสื้อผมไปตามทาง หรือว่า...เขาจะพาผมไปฆ่าหมกป่า ไม่นะม่ายยยยย!!

"เลิกแหกปากได้แล้ว"เขาพูดแล้วเหวี่ยงผมไปข้างๆมอไซค์ของเขา"ไปซื้อของกัน"

"ทำไมผมต้องไปกับคุณด้วยเล่า"

"หุบปากเหอะน่า"เขาถอนหายใจแล้วขึ้นมอไซค์ไป

ฮือออออ....ไอ้บ้าใจยักษ์จอมเผด็จการ T^T

"เย็นนี้อยากกินอะไร"

"หืม?"เขาถามผมหรอ

"เออ...ถามแกนะแหละ = ="

"อยากกินแกงกะหรี่ .////."

"ได้สิ"เขายิ้มแล้วเอามือมาลูบหัวของผม"ไปซื้อของพวกนี้มา"

"เอ๋?"อะไรอ่า...นี่มันหลอกใช้ไปซื้อของนี่นา

วันนี้เป็นวันที่ตรงกับเทศกาลโอบ้งสถานที่และบ้านเรือนเลยดูคึกคักเป็นพิเศษและวันนี้ผมก็โดนสองพี่น้องจองตัว ไม่สิ ต้องเรียกว่าเรียกผมมาตรวจงานและใช้ผมทำงานต่างหาก

"อืม...แตงกวาและมะเขือยาวสีม่วง"

แตงกวาและมะเขือม่วงคือสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับการเป็นของเซ่นไหว้ของการไหว้บรรพบุรุษผักทั้งสองสิ่งจะถูกตกแต่งเป็นม้าและวัวเนื่องจากความเชื่อที่ว่าวิญญาณไม่มีขาจึงต้องพึ่งของทั้งสองสิ่งนี้ในการเดินทาง แตงกวาคือม้า มะเขือยาวคือวัว

"โองา..."

พอผมซื้อของจนครบผมเกำลังจะเดินไปหาโองามิแต่ก็ได้แต่ยืนแอบมองเขาหัวเราะกับครูบาระที่เป็นครูอนุบาลเหมือนกัน

รอยยิ้มนั่น....รอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็น

หน้าตาที่มีความสุขแบบนั้น...ผมก็ไม่เคยเห็น

หน้าที่แดงเล็กน้อยแบบนั้น...ผมอยากให้เขาทำเวลาอยู่กับผมจัง

"อะฮิหรุ...ไอ้เบ๊!!"

"ครับ!"ผมสะดุ้งทันทีเมื่อเขามาเข่าตัวผม

"ใจลอยอะไรเดี๊ยวมีดก็บาดมือเอาหรอก"

"ขอโทษครับ"ผมพูดแล้วเอามีดแกะแตงกวาให้เป็นรูปม้า

"อาหารทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว"

"ผมก็แกะทุกอย่างเสร็จแล้วเหมือนกัน"

หลังจากพวกเรานำอาหารไปไหว้ที่ศาลเจ้าเรียบร้อยเขาก็พาผมไปไหว้หลุมศพตระกูลบรรพบุรุษของเขา

"ช้าจังเลยนะทั้งสองคนนะ"ไรองวิ่งมาทางพวกเรา

"ทำความสะอาดสุสานเสร็จแล้วหรอ"โองามิเอามือขยี้ผมไรอง

"ทำเสร็จแล้ว...ถ้ารอพี่วันนี้คงไม่เสร็จหรอก"ซารุเอามือมาโอบไหล่ไรองแล้วหัวเราะ

"เธอ!ฉันก็แค่ช้านิดหน่อยเองน่า"

"เลิกทะเลาะกันได้แล้วน่ามาไหว้หลุมศพกันเร็ว"พ่อของไรองและโองามิ

ผมมองสองพี่น้องที่เอาดอกไม้และอาหารไปวางหน้าสุสานรดน้ำหน้าสุสานและจบลงด้วยการที่พ่อของสองพี่น้องนั่นเอาธูปไปไล่ปักที่สุสานจนครบ

"เอาล่ะ!กินข้าวกัน"

"ห้ะ!"

ผมตะโกนลั่นแล้วมองไรองและทุกคนที่นั่งอยู่บนเสื่อที่ปูหน้าสุสาน...กินข้าวกันที่นี่เลยหรอเนี่ย

"นั่งลง"โองามิดึงผมลงไปนั่งข้างๆเขา

"เอ้า!แกงกะหรี่ของชอบนาย"ไรองยื่นจานแกงกะหร่ให้ผม

"ขอบคุณ^^"

ผมมองบรรดาอาหารที่วางเรียงรายอยู่ข้างหน้า แกงกะหรี่ ข้าวปั้น ซาชิมิ โครอกแกะ

"เฮ้ย!นั่นมันของฉัน"

"ของฉันต่างหากไอ้ลูกบ้า"

ผมมองโองามิเอาตะเกียบคีบแย่งโครอกแกะกับพ่อตัวเองอยู่

"ตอนเย็นที่ศาลเจ้าเราจะจัดงานเทศกาลนะ"ไรองมองหน้าผม"ใส่ชุดยูกาตะมาด้วยล่ะ"

ทำไมที่ศาลเจ้าของหมอนี่คนเยอะจังเลยฟระ...โดยเฉพาะพวกเด็กๆผมมองผู้คนที่ใส่ชุดยูกาตะหน้าร้อนมา...อ่า...ผมก็ใส่นะยูกาตะลายทางสีเขียว

"รุ่นพี่ครับ"

"หืม?"ผมมองคนที่คว้าแขนเสื้อของผมไว้ "อุซางิซัง"

ผมมองรุ่นน้องหน้าหวานที่ใส่ชุดยากาตะสีแดงสดตัดกับผิวขาวๆของเขา

"รุ่นพี่ซารุนัดผมมานะครับแต่ว่าพอผมโทรไปเขาก็ไม่ยอมรับสาย"อุซางิถอนหายใจ

"เดี๊ยวฉันพานายไปเอง"

ผมยิ้มแล้วพาอุซางิเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาจนถึงหน้าบ้านของสองพี่น้องนั่น

"มาสายว่ะ - -"โองามิ

"หลงทางอยู่หรอไง ฮ่าๆ"ไรอง

ผมมองสองพี่น้องที่ใส่ชุดสีฟ้าลายก้อนเมฆเหมือนกันอย่างกับฝาแฝดส่วนซารุก็ใส่ชุดยูกาตะสีน้ำเงินเข้ม ปล.วันนี้เธอหล่อกว่าผู้ชายอย่างพวกผมซะอีก

"อุซางิไปกินทาโกะยากิกัน...ทุกคนด้วยนะ"

"ดีเลยผมก็เริ่มหิวแล้วด้วย"

"นายอยากกินอะไรหรือเปล่า"โองามิซังถามผม

"ก็เยอะอยู่นะครับ"

"ร้านค้าตรงนี้ใช้อ้างอิงได้ ตู่รักคู่นั้นก็เหมือนกัน"ไรองหยิบกล้องมาถ่ายรูปรัวๆ

"พี่หนูไปแข่งกินที่ร้านนั้นนะ"ไรองพูดแล้ววิ่งออกไป

"พี่โองามิฉันกับอุซางิไปเล่นปาลูกโป่งนะ"ซารุ

"อืม"โองามิพยักหน้า

เดี๊ยว เดี๊ยวสิ ทำไมทุกคนทิ้งให้ผมอยุ่กับไอ้บ้าใจยักษ์สองต่อสองแบบนี้ล่ะ T^T

"ไปจับปลาทองกันเถอะ - -"

"คะครับ"

"โหววว!!"

"ผู้ชายคนนั้นสุดยอดเลย"

ผมมองโองามิซังที่ตอนนี้กลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนไปแล้ว...ก็เพราะหมอนี่ไปแข่งช้อนปลาทองแล้วชนะล่ะสิเขาได้ปลาทองเยอะเยะ...ส่วนผมช้อนได้แค่สองตัว T^T

"วันนี้บางทีท่านเทพจิ้งจอกอาจจะมาเดินปะปนกับเราก็ได้นะ"

"เห!!"

"ท่านเทพชอบรอยยิ้มของมนุษย์นะ"เขายิ้มบางๆ"ลูกกวาดแอปเปิ้ลหรอ"

"อ่อ กินไหมครับ"ผมยื่นลูกกวาดแอปเปิ้ลให้เขา

งั่ม!เขาก้มหน้าลงมากัดลูกกวาดในมือผม

"ขอบคุณสำหรับอาหาร"

อะ...อ่านไม่ออกเลย .////.

"มาเต้นรำบงโอดุริกันเหอะ"

และผมก็เต้นรำกับเขาและทุกคนรอบๆงานตามจังหวะกลองอย่างสนุกสนานและพอเต้นรำเสร็จเขาก็ชวนผมไปดูพลุประจำปีกัน...และที่ๆที่เขาพาไปก็คือสนามเด็กเล่นใกล้ๆบ้านของเขา

"ว้าว!สุดยอดเลย"ผมทำสายตาวิ้งวับใส่พลุ

"นั่นสินะ...สวยมากเลย"

ผมมองหน้าด้านข้างของเขาที่สะท้อนกับแสงของพลุ...ที่ยิ่งมองยิ่งทำให้ผมใจเต้นรัว

ผมว่าความจริงเขาคงมองผมในฐานะเพื่อนคนนึง...แต่ในใจผมกลับอยากให้เขามองผมเป็นคนธรรมดาคนนึงมากกว่า...บางทีถ้าผมพูดไปความรู้สึกของผมอาจจะส่งไปถึงเขาก็ได้

"ฉันชอบนายนะ"

ตู้มมม!!//เสียงพลุกระจายเต็มท้องฟ้ายามค่ำคืน

ขะเขาจะได้ยินสิ่งที่ผมพูดออกไปหรือเปล่านะ .//.

"ฉันก็ชอบ"เขาก้มลงมากระซิบข้างหูผม"ดอกไม้ไฟนะ"

={}= ตกลงเขาไม่ได้ยินสินะ ไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดจริงๆสินะ

ปัง ปัง ตู้มมมม!!

บางทีผมต้องพยายามมากขึ้นเพื่อให้เขาสนใจในตัวผมแล้วล่ะ!!

อะฮิหรุไม่รู้เลยว่าตอนนี้ที่เค้ากำลังทำหน้าเครียดอยู่เขาคนนั้นได้ยินทุกอย่างแต่กลับทำเป็นไม่ได้ยินเพื่อที่จะพิสูจน์บางอย่างว่าเขาชอบอะฮิหรุจริงๆหรือเปล่าหรือว่าแค่สนใจ