เพลิงแค้นยั่วสวาท
เขียนโดย 
เชอร์เบท
วันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 19.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ธันวาคม พ.ศ. 2557 11.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) ตอนจบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ที่นี่หรอคะพี่ชาย" ร่างบางถามเมือทั้งคู่มาถึงตาม GPS ของปิ่น
"ใช่ค่ะพี่ว่าเรารีบไปตามหาปิ่นกันเถอะ" ร่างบางงพยักหน้าตอบแล้วเดินไปตามสัญญาณ
มดหลังจากยิงปิ่นเสร็จก็กระวนกะวายวิ่งไปหากวินหวังขอความช่วยเหลือ
"กวิน กวิน ช่วยฉันด้วย! " ร่างบางสั่นซีดหวาดระแวง
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย เธอไปทำไรมา" กวินถามอย่างตกใจ
"ฉันฆ่าคน ช่วยฉันด้วยนะฉันกลัว" มดจับแขนกวินขอความช่วยเหลือ อย่างหวาดกลัว
"เห้ย ฆ่าคนเลยหรอวะ ไม่อ่ะ ฉันกลัวติดคุกเว้ย ไปๆๆ ไปสะ!" กวินสะบัดแขนมดอย่างแรงแล้วจากไปอย่างไม่มีเยื่อใยปล่อยให้มดอ้างว้าง หวาดกลัวอยู่คนเดียว
"กรีีี๊ดดดดดดด ! ไอกวินแกอย่าทิ้งฉันนะ! ไม่ ฉันไม่ได้ยิงใคร ไม่!!!!!!!" มดหมดสติไปด้วยความเครียด
"พี่ี่ปิ่น พี่ปิ่น ฮือๆๆ อย่าเป็นอะไรนะคะ" ร่างบางร้องไห้กอดปิ่น
"พี่ว่าเรารีบพาปิ่นไปโรงพยาบาลดีกว่านะ"
"ค่ะ ซึกๆ" ทั้งสองรีบพาปิ่นไปโรงพยาบาล
โรงพยาบาล
"พี่ปิ่นเป็นยังไงบ้างคะหมอ" ฟางถามอย่างกระวนกระวาย
"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ อีกสักพักใหญ่ๆคงฟื้น"
"ขอบคุณนะคะหมอ ขอบคุณจริงๆคะ"
"หมอขอตัวก่อนนะครับ" ร่างบางยักหน้าตอบอย่างสฃุภาพ
"พี่ชายคะพี่ปิ่นปลอดภัยแล้วคะ"
""พี่ดีใจด้วยนะคะ
ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ~ ~
"ครับ"
"ชายค่ะ ชาย ช่วยมดด้วยช่วยมดด้วย ฮือๆ"
"คุณอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมจะรีบไป"
"น้องฟางพี่ขอตัวก่อนนะคะเดี๋ยวพี่มา"
"ค่ะ" ร่างบางตอบอย่างน้อยใจ
"ชายค่ะ มีคนจะฆ่ามด ฮือ ชาย" มดเสียสติไปแล้วจากความเครียดและหวาดกลัว
"โถ่มด ทำไมมคุณถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ"
"อย่าเข้ามานะ ฮือ ชายขาช่วยด้วย" ชายหนุ่มนดูไม่ไหวรีบพาเธอไปหาหมอทันที
"คนไข้เนี่ย เครียดและหวาดกลัวมากเกินไป ทำให้เธอขาดสติและมีสภาพอย่างที่คุณเห็น การเอาใจใส่ อาจจะช่วยเธอได้"
"ครับหมอ ผมจะดูแลเธอเอง"
หลังจากวันนั้นผ่านไป ป็อปปี้ก็ค่อยดูแลมดมาตลอด ฟางที่น้อยใจอยู่นานเธอเลยตัดสินใจให้ปิ่นพากลับบ้านไร่แบไม่บอกใคร
"น้องฟางเป็นแค่ของเล่นของพี่ชายจริงๆแหละคะ เรากลับบบ้านไร่กันนะคะ"
"คุณชานะคุณชาย กลับก็กลับค่ะ"
"น้องฟางคะ น้องฟางหาไปไหน" ป็อปปปี้ที่เปิดประตูเข้ามาพบแต่ความว่างเปล่า
"ไว้ทุกอย่างเสร็จแล้วพี่่จะไปรับนะคะ ดวงใจของพี่"
ผ่านไป 1 ปี..............................
มดที่เสียสติไปได้รับการเอาใจใส่จนหายปกติ แล้วสำนึกทุกอย่างได้เลยขอเป็นฝ่ายถอยไป ทำให้ป็๋อปได้มีโอกาส ไปหาคนที่เค้ารักจริงๆ
"ไปเถอะจ้ะชาย แม่ยอมรับน้องฟางแล้วล่ะ เธอเป็นเด็กดีมากจริงๆ"
"จริงหรอครับแม่ ขอบคุณนะครับ" ชายหนุ่มกอดแม่ด้วยความดีใจ
ชายหนุ่มไม่รีรอขับรถไปทันที
"คุณพ่อทานข้าวนะคะ แล้วก็ทานยานี่นะคะ" ร่างบางกลับมาก็จัดการเรื่องทุกอย่างแทนพ่อพร้อมคอยดูแล
"จ้่ะลูก แล้วเรื่องระหว่างลูกกับคุณ"
"เอ่อ คือน้องฟางมีงานทำทิ้งไว้นะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะพ่อ" ร่างบางเดินออกไปทันที
"ลูกพ่อ หนูจะหนีมันได้อีกนานแค่ไหนเชียว"
"เรื่องระหว่างน้องฟางกับพี่ชาย มันจบไปนานละค่ะพ่อ" ร่างางพึมพำกับตัวเอง
"ใครว่าจบล่ะคะ" เสียงของใครคนนึงดังขึ้นทำให้ร่างบางถึงกับอึ้ง
"พี่ชาย" ร่างบางก้มหน้าหันหลังจะเดินหนี
"จะไปไหนคะ คุยกันก่อน"
"วันนี้ไม่ดูแลคุณมดหรอคะ"
"ตอนนี้มดเค้าหายดีแล้วละ"
"แล้วยังไงคะ"
"พี่ก็ต้องมาหาภรรยาพี่สิคะ"
"ไหนคะภรรยาพี่ชาย"
"คนนี้ไงคะ" ชายหนุ่มดึงร่างบางเข้ามาให้ใกล้ตัว
"ปล่อยนะคะ ปล่อย! "
"ปล่อยก็โง่สิคะ"
"แต่.." ร่างบางไม่ทันได้พูดชายหนุ่มก็แนบิมฝีปากอย่างอ่อนโยน
"พี่รักน้องฟางนะคะ"
"น้องฟางก็รักพี่ชายค่ะ" ทั้งสองสบตากันเนิ่นนานชายหนุ่มทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้งอย่างอ่อนโยน ร่างบางก็จูบตอบด้วยความรัก นับจากนงสองก็จะรักกันตลอดไป
จบแย้วน้าาาา ไรท์ไปรักษาตัวมาเลยไม่ได้อัพเลยมาอััพให้แล้วนะคะ กำลังจะมีเรื่องต่อไป ติดตามให้กำลังใจด้วยน้า 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
