รักของฉัน....รักของเรา

"พี่แป้นเป็นรัยป่ะไปกินเค้กกัน"เสียงเรียกของเพียวที่ดังขึ้นไม่สามารถแทรกเข้าไปอยู่ในหัวแป้นได้เลยหลังจากที่เพียวกลับมาจากไปกินข้าวกับแนนแล้วเห็นแป้นนอนฟุบอยู่ตั้งแต่เช้านี่ก็จะทุ่มละเพียวพยายามเอาใจด้วยการชวนแป้นไปกินเค้กเผื่ออารมจะดีขึ้นบ้างแต่ดูเหมือนมันจะไร้ผลโดยสิ้นเชิง เพียวพยายามปลุกแป้นที่เอาแต่นอนฟุบหน้าลงหมอน"พี่แป้น เป็นรัยตัวเป็นแบบนี้เค้าไม่สบายใจเลยนะทะเลาะกับแฟนมาเหรอ พูดกับเค้าหน่อยนะเค้าเป็นห่วง ตัวหิวไหม อยากกินรัยเด๋วเค้าพาไปกิน และอีกสารพัดที่เพียวพยายามพูดขึ้นแต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ"ถ้าตัวไม่ตอบเค้าเค้าจะไปตามพี่อรมาลากตัวลุกนะ"เพียวพูดขู่ชื่อที่คิดว่าจะสามารถทำให้แป้นกลัวเพราะในบรรดาสมาชิกทั้งหมดคนที่แป้นรักและเชื่อฟังที่สุดคืออรอุมาเพียวไม่มีโอกาสเห็นเลยว่าภายตาดวงตาที่แนบสนิทกับหมอนนั้นมีน้ำตาไหลออกมามากแค่ไหนเพียงแค่ชื่อพี่อรหลุดออกมา"เค้าไม่หิวไม่ต้องตามใครหรอกเค้าปวดหัวอยากนอนตัวจะไปกินข้าวก็ไปเถอะเค้าจะนอนแล้ว"นั่นคือคำแรกที่เพียวได้ยินหลังจากเพียรพยายามมาหลายชั่วโมง"ตัวเองโอเคนะกินยาปะเด๋วเค้าซื้อโจ๊กมาให้เผื่อดึกๆตัวหิว"เพียวเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง"ไปเถอะเค้าขอนอน เค้ากินยาแล้ว ขอบใจนะ"เพียวได้แต่มองด้วยสายตาเป็นห่วงได้แต่ถอนหายใจ"เค้าลงไปกินข้าวนะเด๋วมา ตัวเองนอนนะพรุ่งนี้จะได้ซ้อมได้"หลังจากที่เพียวออกจากห้องไปแป้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นเบอร์อรโทรเข้ามายี่สิบกว่าสายเธอดีใจลึกๆที่อย่างน้อยคนที่เธอรักก็ยังห่วงเธอก่อนจะน้ำตาคลออีกครั้งเมื่อภาพสเตตัสของอรเป็นฉากดินเนอร์หวานริมทะเลถึงจะไม่มีภาพของทั้งคู่แต่แค่นี้ก็เกินพอแล้วน้ำตาที่แห้งเอ่อออกมาอีกครั้งร้องเข้าไปแป้นร้องให้กับความรักที่ไม่สมหวัง ร้องยินดีที่คนที่เรารักมีความสุขแม้จะเจ็บกว่านี้ก็จะทนเพื่อรอยยิ้มที่เธอชอบมองร่างบางกอดเข่าตัวเองและหลับไปทั้งน้ำตา.  "ไม่ต้องรักเท่าฟ้าแต่ขอให้รักเท่าเดิม ไม่ต้องมีเพิ่มเติมแต่รักไม่น้อยลงไป ไม่ต้องรักจนชั่วนิรัน ตราบที่ฉันนั้นยังหายใจขอให้เหมือนเดิม ขอให้เหมือนเดิม"เสียงเพลงรอสายปลุกร่างเพียวให้ลุกขึ้นเธอเหลือบมองนาฬิกาพึ่งจะสามโมงเช้าวันนี้มีซ้อมเย็นเธอจึงตื่นสายได้เหลือบมองร่างแป้นที่นอนอยู่ข้างก่อนจะมองต้นเหตุเสียงที่ปลุกเธอตื่น"พี่แป้น โทรศัพท์ดังอะ พี่แป้น ตื่น  ตื่น ๆๆๆๆ"เพียวถึงกลับชักมือกลับหลังจากเอื้อมมือไปเขย่าร่างรุ่นพี่สาวแล้วสัมผัสได้ถึงความร้อน"ตายละ พี่แป้นตัวร้อนจี๋เลยอ่ะ ไปหาหมอไหมเด๋วเค้าพาไป""ไม่ไปอ่ะเด๋วก็หาย "เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นมา"งั้นเค้าเช็ดตัวให้นะ เด๋วเค้าอุ่นโจ๊กให้ แล้วเช็ดตัวด้วยเมื่อคืนตัวไม่ได้กินยาใช่มะถึงได้ไข้ขึ้นตัวร้อนจี๋เลยนี่"เสียงเพียวบ่นด้วยความเป็นห่วงมือก็แกะโจ๊กอุ่นไป แป้นได้แต่มองตามทำไมหัวมันหนักขนาดนี้นะคอก็แห้งรู้สึกเจ็บคอไปหมดเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเงียบเสียงไปสักพัก"พี่แป้นรับโทรศัพท์ดิเค้าหนวกหูอ่ะ"เพียวร้องบอก"ไม่เอาเค้าไม่อยากคุยกะใคร ตัวไม่ต้องบอกใครนะและวันนี้เค้าไม่อยากคุยไม่อยากเจอใคร เค้าขอร้องละเค้าปวดหัวขอเค้าอยู่เงียบๆนะตัว"เสียงแหบเอ่ยบอกเพียว"แม้แต่พี่อรเหรอพี่แป้น""ใช่แม้แต่พี่อร"ร่างบางร้องบอกหลังจากหยิบมือถือขึ้นมากดปิดเครื่องแล้วหลับตาลง