(Fic magi) Butterfly in the EmpireKou

 
 
 
 
 
 
 
 
"เมื่อเธอได้เกิดมาบนโลกใบนี้...โชคชะตาของเหล่าผู้คนจะถูกกำหนดและเริ่มต้นใหม่
 เหล่าลูฟจะร่ายรำและสรรเสริญให้กับการถือกำเนิดในครั้งนี้...
 ซึ่งนามของเธอก็คือ...'เรน โคโจ'"
 
 
 
 

 
 
ปีกที่ 1: นามนั้นคือ...เรน โคโจ
 
 
 
 
“นี่ๆ องค์หญิงที่ร่ำลือกันมานั่นแล้วล่ะ!”
“ไหนๆ ต๊าย!! วันนี้ก็ยังทำตัวได้หยิ่งยโสเหมือนเดิมเลยนะ!!”
“ถ้าเป็นไปได้ข้าอยากจะเข้าไปตบหน้านางสักครั้งให้หายแค้นกับเรื่องคราวก่อนที่ทำให้ข้าโดนถอดออกจากตำแหน่งนางสนมเลยคอยดู!!!!”
สาวรับใช้สามคนยืนจับกลุ่มคุยกันพลางปรายหางตาไปมองที่ต้นตอของเรื่องทั้งหมดที่กำลังเดินผ่านพวกเขาซึ่งอยู่ทางตรงข้ามกันอย่างสนุกปาก โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าวินาทีต่อมาพวกเขาทั้งสามคนจะมีชะตากรรมแบบไหน
“แหมๆ กำลังคุยเรื่องของข้าอยากสนุกปากเลยสินะพวกสาวรับใช้ชั้นต่ำเนี่ย”
หญิงสาวต้นตอของเรื่องทั้งหมดที่กำลังถูกพวกเขานินทาเปรยขึ้นมาดังๆ อย่างจงใจเพื่อให้ทั้งสามได้ยินพลางหันมายิ้มให้อย่างเยาะเย้ยและดูถูกในตำแหน่งของพวกเขา
“แต่ก็นะ...มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะ! ในเมื่อวันๆ ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างพวกเจ้าก็ไม่มีอะไรทำนอกจากจะมาจับกลุ่มรวมหัวสมองอันน้อยนิดและน่าขยะแขยงนั่นของพวกเจ้าคุยนินทาเรื่องของชาวบ้านชาวช่องกันไปให้ทั่ว!! คิๆ มันช่างเป็นงานอดิเรกที่ไม่มีศิลป์แถมยังน่ารังเกียจอีกต่างหากคิๆ”
หญิงสาวหัวเราะชอบใจก่อนที่จะหันมาทำหน้าเย้ยหยั่นใส่พวกสาวรับใช้และเดินจากไปอย่างไม่แยแส ทิ้งความโกรธเกรี้ยวและโทสะที่เพิ่มสูงขึ้นให้กับทั้งสามคน
“หนอยนางนั่น!!! มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!!”
“กล้าดียังไงมาดูถูกพวกเราเป็นหญิงชั้นต่ำกัน!!! ข้าทนไม่ไหวกับพฤติกรรมอันเลวร้ายนั่นอีกแล้วนะ!!!”
“งั้นพวกเราก็ไปฟ้ององค์ชายโคเอนกันเถอะ!! ถึงจะเป็นองค์หญิงลำดับที่ 7 คนสนิทขององค์ชายโคเอนแต่ถ้านางเป็นแบบนี้องค์ชายโคเอนก็ไม่ปล่อยไว้แน่ๆ หึๆ เผลอๆ นางอาจจะถูกขับไล่ออกจากวังไปเลยก็ได้!!!”
“คนที่จะถูกขับไล่ออกจากวัง...และมีชะตากรรมที่เหมือนสุนัขที่ตายข้างถนนน่ะคือพวกเจ้าต่างหาก”
หญิงสาวทั้งสามสะดุ้งตกใจกับเสียงอันเย็นเยือกและสงบนิ่งที่คุ้นเคยแต่แฝงไว้ด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิตที่แทบจะไม่มีใครเทียมได้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้เปล่งเสียงพูดอะไรออกมา...ศีรษะของพวกเธอทั้งสามคนก็ถูกตัดกระเด็นหลุดออกมาจากบ่ากันอย่างรวดเร็ว เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากลำคอนั่นอย่างมหาศาลก่อนที่ร่างอันไร้ศีรษะของพวกเธอจะล้มลงก็ถูกสับเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างน่าสยดสยองไปเสียแล้ว
“นี่คือโทษฐานที่พวกเจ้าคิดจะต่อกรกับเรน โคโจ...”
ชายหนุ่มสะบัดดาบของตนที่เปื้อนเลือดอย่างเบาๆ แล้วเก็บดาบเข้าฝักอย่างเงียบสงบพลางจ้องมองร่างอันไร้วิญญาณและลมหายของพวกเธอทั้งสามอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“เพลงดาบลำดับที่ 2 กระบวนท่าที่ 20 สะบั้นวิญญาณทราม”
 
อีกทางด้านหนึ่งภายในห้องทำงานขององค์ชายลำดับที่ 1 เรน โคเอน
 
“ท่านพี่ข้าไม่เห็นด้วยหรอกนะครับกับเรื่องที่จะให้โคโจเป็นแม่ทัพคุมฝั่งใต้น่ะ!!!”
“นั่นสิครับ!! ข้าเห็นด้วยกับพี่เมย์...หากให้ยัยนั่นคุมทัพจริงๆ ล่ะก็มีหวังพวกทหารพากันทรยศแน่ๆ เลยครับ!! ท่านพี่ก็น่าจะรู้นี่ว่าในจักรวรรดิเจิดจรัสเนี่ย...แทบจะไม่มีใครยอมรับในตัวยัยนั่นเลยนะครับ!!”
โคเมย์และโคฮาพยายามหาเหตุผลที่มีน้ำหนักเกลี่ยกล่อมผู้เป็นพี่ชายซึ่งก็คือเรน โคเอนชายผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิเจิดจรัสนี้...
“ก็จริงอย่างที่พวกเจ้าว่ามา...แต่ข้าก็จะต้องขอยืมพลังของโคโจเพื่อปราบปรามกลุ่มกบฏต่อต้านทางฝั่งใต้อยู่ดี...”
“ถ้างั้นทำไมพวกเราไม่ไปกันเองล่ะครับ!!?”
“....................................................................”
“ท่านพี่!!!”
โคเอนลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเสมองไปทางหน้าต่างที่ท้องนภาเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มปนแดง ซึ่งบ่งบอกเวลาว่าเริ่มจะเย็นแล้ว
“งั้นข้าขอถามพวกเจ้าสองคนหน่อยละกัน...โคเมย์ โคฮา...ทำไมพวกเจ้าถึงเกลียดโคโจขนาดนั้นกัน?”
ชายหนุ่มทั้งสองเจ้าของนามหันมองหน้ากันพลางตอบคำตอบออกมาอย่างไม่มีลังเลเลยว่า...
“เพราะนางคือลูกสาวของเรน เกียคุเอนแม่มดแห่งอัลซาเมนตัวอันตรายอันดับหนึ่งของพวกเราครับ!!”
“แต่ข้าไม่เคยเห็นว่านางเป็นลูกสาวของเกียคุเอน...”
โคเมย์และโคฮาที่ได้ยินอย่างนั้นก็แอบเหวอเล็กน้อยกับประโยคของผู้เป็นพี่ที่เอ่ยกล่าวออกมา พร้อมกับสีหน้าและดวงตาที่แฝงไว้ว่าไม่ได้โกหกนั่นอีก...
“ต่อให้นางจะมีสายเลือดของเกียคุเอนยังไง...ข้าก็ยังเห็นว่านางเป็นน้องสาวที่มีสายเลือดเดียวกันกับข้าไหลเวียนอยู่ในร่างกาย...”
“.....................................................”
“เพราะฉะนั้นแล้วการมอบโอกาสให้แก่นางที่เป็นน้องสาวก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร...อีกอย่างนางก็ไม่เคยไปทำอะไรล่วงเกินอย่างการกล่าวว่าร้ายพวกเจ้าเลยไม่ใช่รึไงล่ะ?”
“เรื่องนั้นมันก็จริงครับ...แต่...!!!”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น!! ข้าจะมอบตำแหน่งแม่ทัพฝ่ายใต้ให้กับโคโจ...!! พวกเจ้าสองคนไม่มีทางเปลี่ยนใจข้าได้หรอก!!!”
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางกำลังจะเดินออกไปนอกห้อง แต่ประตูก็ดันถูกเปิดออกเสียก่อนสร้างความประหลาดใจให้กับพวกเขาทั้งสามคน แต่เมื่อพอเห็นใบหน้าและเรือนร่างของผู้มาเยือนคนใหม่ก็ถึงกับอึ้งตกใจเล็กน้อย
“อ๊ะ! ขออภัยค่ะท่านพี่โคเอน!! ข้าไม่นึกเลยว่าท่านพี่กำลัง...”
“โคโจ...ทำไมเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่?”
ชายหนุ่มถามออกมาด้วยความสงสัย...ปกติแล้วส่วนใหญ่เขาจะเป็นฝ่ายไปหาหญิงสาวที่ห้องเองเป็นประจำครั้งนี้เองก็เช่นกันที่ว่ากำลังจะเดินมาเปิดประตูเพื่อมุ่งไปที่ห้องของเธอ แต่ก็ดันโดนคนตรงหน้าชิงตัดหน้ามาหาก่อนอย่างแปลกประหลาดซะงั้น!?
“เอ่อ...พอดีว่าข้ากำลังจะมาหาท่านพี่นี่แหละค่ะ”
“มาหาข้า? เรื่องอะไรล่ะ?”
“พอดีว่า...ข้ามีธุระที่จะต้องไปทำนอกวัง...ก็เลยมาขออนุญาตจากท่านพี่น่ะค่ะ”
“ธุระอะไรล่ะ?”
หญิงสาวทำท่าอึกอักใจเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าลงต่ำเพื่อหลบสายตาของผู้เป็นพี่
“ข้า...จะพาโนอาไปตามหาน้องชายที่ทวีปมืดน่ะค่ะ”
ชายหนุ่มที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงบางอ้อทันทีและรีบกล่าวออกไปอย่างรวดเร็ว
“ข้าอนุญาต”
หญิงสาวที่ได้ยินอย่างนั้นก็เผยรอยยิ้มแห่งความเจ้าเล่ห์ออกมาโดยที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนไม่ทันได้สังเกตเห็น แต่อีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถกล่าวเตือนหรือห้ามพี่ชายของตนได้เพราะถูกแรงกดดันที่หญิงสาวปล่อยออกมาให้เพียงพวกเขาทั้งสองได้รับรู้นั้นตรึงเอาไว้เป็นเครื่องพันธนาการพร้อมกับเสียงอันเย็นเยือกที่ดังเข้ามาในโสตประสาทอย่างน่ากลัว
“อย่าเข้ามาขวางข้าจะดีกว่านะคะท่านพี่โคเมย์...ท่านพี่โคฮา...ไม่งั้น...อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!!!!”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มพลางส่งยิ้มน้อยๆ ให้อย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณมากเลยนะคะท่านพี่โคเอน...ท่านพี่ใจดีที่สุดเลยค่ะ!”
โคเอนที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากพลางเอื้อมมือไปลูบหัวของหญิงสาวเบาๆ อย่างเอ็นดูและรักใคร่...
“อือ...แล้วก็อย่าไปนานนักล่ะ...ถ้าเจ้าหายไปเกิน 3 อาทิตย์ข้าจะไปตามเองเลยนะ! แล้วอีกอย่าง...ถ้าเจ้ากลับมาแล้วข้ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ”
“เอกสารของชาวทรันสินะคะ!!”
“ใช่...”
“คิๆ งั้นเอาเป็นว่าข้าจะรีบๆ กลับมาละกันนะเจ้าคะ!”
“อืม...”
“งั้น...ข้าขอตัวก่อนนะคะท่านพี่โคเอน ท่านพี่โคเมย์และก็ท่านพี่โคฮา~ ไว้ขากลับข้าจะแวะซื้อของฝากมาให้นะคะ~~ บ๊ายบาย~~~~”
กล่าวจบหญิงสาวก็รีบวิ่งแจ้นไปอีกทางอย่างอารมณ์ดี โคเอนที่เห็นแบบนั้นก็อดขำออกมากับพฤติกรรมของน้องสาวตนเองไม่ได้
“เดินทางดีๆ ล่ะ!! อย่าให้ไอ้แมลงหวี่แมลงวันหน้าไหนมาตอมเชียวล่ะ!!!”
“ค่า~~~~~~~~~”
หญิงสาวหันกลับมายิ้มและโบกมือบ๊ายบายชายหนุ่มก่อนที่จะรีบตรงดิ่งไปที่หน้าวังหลวงซึ่งมีบริวารของตนเองยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“รอนานไหม?”
หญิงสาวเดินเข้าไปถามชายหนุ่มผมสีเขียวอย่างอารมณ์ดีเขาส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธเล็กน้อยก่อนที่ เธอจะเหลือบไปเห็นแขกอีกคนที่ยืนคอยเธออยู่ด้วย
“จูดัลจัง!?”
เจ้าของชื่อค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับหญิงสาวพลางยิ้มน้อยๆ ให้เธออย่างอารมณ์ดี เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขาด้วยความตื่นเต้นปนดีใจนิดหน่อยที่ได้เห็นหน้าของชายหนุ่มที่หมู่นี้ไม่ค่อยได้เห็นเลยหลังจากที่เขาอาสาไปทำภารกิจทางตะวันตก...น่าจะผ่านมาได้ประมาณสองถึงสามเดือนได้
“ยินดีต้อนรับกลับนะจูดัลจัง~”
“อือ...กลับมาแล้วนะโคโจ”
“ภารกิจที่ท่านแม่ให้ไปเป็นยังไงบ้างเหรอ?”
“สำเร็จลงได้ด้วยดีเลยล่ะ! เจ้าพวกโง่นั่นก็ยอมเชื่อที่พวกเราพูดด้วยล่ะนะ”
“งั้นเหรอๆ เฮ้อ...”
จูดัลที่เห็นโคโจถอนหายใจออกมาดังๆ ก็บีบจมูกคนตรงหน้าเล่นเบาๆ พลางถามออกไปอย่างสงสัย
“จะถอนหายใจทำไมกันเล่า? ก็กลับมาแล้วนี่ไงล่ะ...รู้ไหมว่าถอนหายใจมันเป็นลางไม่ดีนะยัยต๊อง!!”
“อือ...~~ เอ็บ~~~(เจ็บ)”
“ว่าแต่เธอจะไปไหนน่ะโคโจ?”
ชายหนุ่มปล่อยมือออกจากจมูกของหญิงสาวพลางหันไปมองพรมวิเศษหนึ่งในไอเทมจากดันเจี้ยนที่มีขนาดใหญ่เป็นพิเศษที่เพิ่งได้มาเมื่อราวๆ 1 ปีก่อนอย่างสงสัย
“ไปทำภารกิจน่ะ”
“ภารกิจอะไร?”
“ไปตามหาเมไจตัวอันตรายที่ชื่อยูนันน่ะ”
“อ๋อ! ยูนันงั้นเหรอ...แต่ฉันว่าคงจะตามหาไม่เจอหรอกเพราะยูนันมันอยู่ไม่เป็นที่เป็นทางน่ะ”
“ถ้าหาไม่เจอก็กะว่าจะไปป่วนราชาซินแบดเล่นสักหน่อยน่ะ”
“โฮ่~ น่าสนุกดีนะ...แต่ครั้งนี้ฉันขอบายล่ะ...ขี้เกียจสุดๆ ไปเลย~~~ ถ้าไงก็รีบๆ กลับมาล่ะ~~~ บาย~~”
พูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านี้ก็ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยทันที
“พวกเราเองก็รีบๆ หน่อยจะดีกว่า...ไปกันเถอะทุกคน...ตามล่าหาเมไจนามยูนันกัน!!!”
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป...