So Hot รักร้ายมัดใจนายสุดฮอต

"ฟาง วันนี้ป๊อปมีงานคณะนะ ต้องไปตัดชุดประกวดเดือนมหาลัยอ้ะ" ป๊อปบอกฉันในขณะที่เดินมา
ส่งฉันหน้ามหาวิทยาลัย
 
 
"จ้า อย่าฮอตซะจนได้สาวๆมาเพิ่มนะ เท่าที่มีฟางก็ปวดหัวจะแย่" ฉันแหย่ป๊อป 
 
 
"ครับๆ แล้วรถที่บ้านไม่มารับหรอ" 
 
 
"ฟางอยากเดินเอาอากาศหน่อยหน่ะ ไม่ได้เดินนานล่ะ" ฉันยิ้มเบาๆ
 
 
"โอเค ดูแลตัวเองด้วยนะ รักฟางครับ" ป๊อปพูด 
 
 
"ครับ ฟางก็รักป๊อป ไปน้าา บายๆ" ฉันโบกมือพร้อมกับเดินไป
 
 
 
 
 
อากาศเย็นๆในสวนระหว่างทางเดินกลับบ้านนี่อากาศดีใช่ได้เลยนะ รู้แบบนี้พาป๊อปเดินเล่นแบบนี้
ตั้งนานแล้วแหละ 
 
"นี่ อยู่เฉยๆถ้าไม่อยากตาย ตามฉันมา" เฮ้ย จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเอาปืนมาจ่อที่หลังฉัน แล้ว
พาฉันเข้าไปหลังซอกตึกร้างข้างทาง
 
 
"แกเป็นใคร พาฉันมานี่ทำไม" ฉันถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
 
 
"ฉันไม่มีอะไรหรอก แต่นายฉันมี" ฉันมองไปข้างหลัง 
 
 
"พิม" ฉันอุทานออกมาเบาๆ
 
 
"ไม่ต้องตกใจนะยัยฟาง ฉันแค่มาเตือน ถ้ายังคิดจะแย่งอะไรไปจากฉันอีกแกไม่ตายดีแน่" 
 
 
"ฉันไม่เคยแย่งอะไรไปจากเธอนะพิม เธอทำตัวของเธอเอง" ฉันพูดตามตรง
 
 
"หรอ  แกแย่งความสุขของฉัน แกแย่งคุณแม่คุณพ่อ แย่งป๊อปไปจากฉัน แกมันตัวทำลายความ
สุขของฉัน แกไม่น่าเข้ามาในชีวิตของพวกเราเลย ถ้าไม่มีแกอะไรมันคงง่ายขึ้น" พิมประภาพูดกับ
ฉันอย่างบ้าคลั่ง
 
 
"เอาปืนมา" พิมหันไปสั่งลูกน้องของตัวเอง
 
 
"นายครับ ไหนบอกแค่มาเตือน ไม่ได้จะเอาชีวิตไงครับ" ลูกน้องเธอท้วง
 
 
"ฉันบอกให้เอามา" ลูกน้องพิมเลยยื่นปืนให้
 
 
"พิม เธอใจเย็นๆนะ เธอกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้" ฉันพูดอย่างใจเย็น
 
 
"ฉันรู้ตัวดีนังฟาง ฉันรู้ด้วยว่าฉันจะทำยังไงต่อไป" แล้วเธอก็จ่อปืนมาทางฉัน ป๊อปนายอยู่ไหนนะ
ฉันกำลังกลัวอยู่รู้ไหม
 
 
"ก็ได้ เธอยิงฉันก็ได้ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะดูแลคุณพ่อคุณแม่รวมถึงพ่อจันแม่ออมให้ดีๆ ส่วน
ป๊อป เธอห้ามยุ่งกับเขา ปล่อยให้เขาได้เจอคนที่ดีๆ" ฉันพูดเมื่อเห็นว่ายังไงพิมก็จะฆ่าฉันแน่ๆ
 
 
"จะตายอยู่แล้ว ยังจะปากดีอยู่อีกนะ เตรียมตัวตายเถอะแก" ฉันหลับตาเตรียมรับกระสุน
 
 
 
ปังงง !!!! เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับร่างหนึ่งที่ทรุดตัวลงไปกับพื้น ฉันลืมตาขึ้นมองท้องฟ้า 
ไม่ใช่ฉัน ! ฉันไม่ได้โดนยิง แต่คนที่โดนยิงคือพิม เธอยิงตัวเอง
 
 
"พิม ไม่นะ" ฉันวิ่งเข้าไปหาพิม
 
 
"ฟาง เป็นไงบ้าง" ป๊อปปี้นายมาช้าไปรู้รึเปล่า
 
 
"ฟางโอเค แต่พิม" ฉันไปประคองพิมขึ้นมานอนบนตักฉัน
 
 
"เธอทำแบบนี้ทำไมกัน" ฉันพูดกับพิมที่หายใจติดขัดนอนอยู่บนตักฉัน
 
 
"ฉันรู้ ฉันไม่เก่งพอที่จะดูแลพ่อแม่ได้หรอก แต่เธอทำได้ฟาง ดูแลพ่อแม่ดีๆนะ ฝากขอขมาท่าน
ทั้งสองคนด้วย บอกท่านว่าลูกเลวๆคนนี้ คงมีบุญเพียงเท่านี้ บอกว่าฉันรักท่าน ส่วนพ่อแม่ที่ให้กำ
เนิดฉัน ฉันรักเขามากนะ แต่ฉันไม่มีโอกาสบอกท่านเลย ดูแลท่านดีๆนะฟาง ฉันฝากด้วย" แล้วพิม
ก็ไอ ไอออกมาเป็นเลือด 
 
 
"ส่วนเธอกับป๊อป รักกันนานๆนะ ให้สมกับที่ฉันยอมหลีกทางให้" พิมมองหน้าเราทั้งสองคนสลับ
กัน 
 
 
"ป๊อป" พิมเรียกป๊อปปี้ ป๊อปเลยนเอื้อมมือมาจับมือพิม
 
 
"พิมรักป๊อปนะ เรื่องจินนี่พิมขอโทษ แต่จินนี่ไม่ใช่คนดีจริงๆ มีอีกหลายอย่างที่จินนี่ทำแต่ป๊อปไม่
รู้ จินนี่ไว้ใจไม่ได้ ดูแลฟางดีๆ พิมว่าจินนี่กลับมาแน่ๆ" พิมพูดอย่างลำบาก
 
 
"ฟาง อโหสิให้ฉันด้วย ฉัน.. แค่กๆ" แล้วพิมก็หลับตาลง จากพวกเราไปอย่างสงบ
 
 
"ไม่นะพิม ลืมตาสิ อยู่ทะเลาะกับฉันก่อน ฉันไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ พิม ตื่นสิ"ฉันเขย่าตัวพิม
เพื่อให้เธอลืมตาขึ้นมาพูดกับฉัน แต่เปล่าเลยทุกอย่างกลับหยุดนิ่ง
 
 
"ฟางพอเถอะนะคนดี พิมเขาไปแล้ว" ป๊อปปี้กอดปลอบฉันที่นั่งร้องไห้กอดร่างพิม
 
 

นางร้ายหายไปหนึ่ง แต่อีกหนึ่งกำลังมา อย่าเพิ่งหายไปไหนนะ รีดเดอร์