So Hot รักร้ายมัดใจนายสุดฮอต

"ฟาง ทางนี้ลูก" คุณท่านเรียกฉันที่มากับป๊อปปี้ วันนี้เป็นวันนัดตรวจดีเอ็นเอ ฉันเดินไปหาท่านที่ยืน
อยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง 
 
 
"ฟาง ลูกแม่ แม่คิดถึงหนูเหลือเกิน" ผู้หญิงคนนั้นวิ่งมากอดฉัน แล้วเรียกฉันว่าลูก ฉันรู้สึกอบอุ่นกับ
คำๆนี้จัง
 
 
"แม่ แม่หรอค่ะ" ฉันหันไปมองท่าน แล้วพูดออกมาอย่างเลื่อนลอย ฉันแค่เคยฝันว่าอยากอยู่พร้อม
หน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงมันคงดีไม่น้อย
 
 
"โธ่ ฟาง ฮืออๆๆ " ท่านร้องไห้ออกมา ฉันจึงกอดปลอบท่านไว้
 
 
"พอก่อนเถอะคุณ ลูกคงสับสนอยู่ ไปตรวจดีเอ็นเอกันก่อนเถอะ" คุณท่านบอก
 
 
"เอ่อ แล้วออมกับจันล่ะ ได้มาด้วยมั้ยลูก" คุณแม่ถาม ฉันเรียกท่านแบบนี้ได้ใช่มั้ย
 
 
"มาค่ะ แต่เดี๋ยวคงตามมา" ฉันกับพ่อจันแม่ออมแยกกันตรงหน้าบ้าน เพราะท่านทั้งสองจะไป
ทำบุญที่วัดก่อน
 
 
"อ่อ งั้นเราไปตรวจก่อนก็ได้เนอะ" คุณพ่อบอก แล้วเราทุกคนก็เข้าไปในโรงพยาบาลเพื่อตรวจ
ดีเอ็นเอ
 
 
 
 
 
"ขอเชิญคุณธนันต์ธรญ์ ที่ห้องเบอร์ 3 ค่ะ" เสียงประกาศเรียกฉัน ฉันเจาะเลือดเสร็จแล้วแหละ นี่
น่าจะเรียกฟังผล 
 
 
"ไปเถอะค่ะ จะได้รู้ความจริงสักที" ฉันบอกทุกคน
 
 
 
"สวัสดีค่ะ ผลตรวจออกมาแล้วนะค่ะ คุณทั้งสามคนมีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดหรือเป็นพ่อ
แม่ลูกกันค่ะ" คุณหมอบอก
 
 
"ฟาง หนูลูกแม่จริงๆ แม่ดีใจนะที่เจอหนู เราจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเหมือนเดิมแล้วนะลูก" 
แม่ ท่านคือแม่ของฟางจริงๆ เราสามคนพ่อแม่ลูกกอดกัน โดยที่ป๊อปยืนมองด้วยรอยยิ้ม
 
 
 
 
 
"อ้าว ออมจัน จำฉันได้ไหม" พอออกมาจากห้องตรวจ คุณแม่ก็ทักแม่ออมกับพ่อจันที่มาถึงพอดี
 
 
"อ้าวคุณท่าน สวัสดีค่ะ ยินดีด้วยนะคะที่ได้เจอกันสักที ฟางแม่ดีใจด้วยนะลูก" ฉันยิ้มรับ
 
 
"ฟางยังเป็นลูกของพ่อของแม่เสมอนะคะ" ฉันบอกท่านทั้งสอง
 
 
"แล้วฟางจะย้ายมาอยู่กับพ่อแม่เลยมั้ยลูก" คุณพ่อถาม
 
 
"เอ่อ " ฉันลังเลอย่างหนัก ฉันเป็นห่วงพ่อกับแม่ ท่านอยู่เพียงสองคนกับแม่บ้านและลุงยาม 
 
 
"ไปอยู่กับแม่พ่อหนูเถอะลูก พ่อกับแม่อยู่ได้" พ่อจันบอกฉัน
 
 
"แต่ฟางเป็นห่วงพ่อแม่นะคะ" ฉันแย้ง
 
 
"แต่ฟางจะได้อยู่กับพ่อแม่จริงๆสักทีนะ" แม่ออมไม่ยอม
 
 
"ฟางรักแม่ออมพ่อจันนะคะ" ฉันบอกท่านทั้งสองพร้อมเดินไปกอดท่าน ท่านเป็นผู้มีพระคุณจริงๆ
นะ ทั้งๆที่ท่านก็รู้ว่าฉันไม่ใช่ลูก แต่ท่านก็เลี้ยงท่านมาด้วยความรัก 
 
 
"แล้วเรื่องลูกพิม" คุณพ่อพูดขึ้นมา ฉันลืมไปเลย
 
 
"ฉันขอให้ท่านเลี้ยงดูลูกพิมต่อได้ไหมค่ะ พิมคงไม่ยอมแน่ๆ ถ้ารู้ว่าท่านทั้งสองไม่ใช่พ่อแม่" แม่
ออมพูด
 
 
"นะครับท่าน พวกเราคิดมาดีแล้ว" พ่อจันเสริม
 
 
"ฉันไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะ ฟางหนูมีปัญหามั้ยลูก" คุณพ่อหันมาถามฉัน กับยัยป้าหรอ อืมมม
 
 
"ไม่มีค่ะ" ฉันตอบ ฉันไม่มีหรอกนะ ถ้าถามว่ามีมั้ยต้องถามยัยป้านั่นต่างหาก
 
 
"เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ไปทานข้าวกันดีกว่าเนอะ" คุณแม่พูดขึ้น ใช่สิ ตอนนี้ก็เที่ยงพอดี
 
 
"เราไปทานข้าวแค่ผู้ใหญ่ดีกว่านะ ส่วนเด็กๆเขาคงอยากไปกันสองคน ใช่มั้ยตาป๊อป" คุณพ่อพูด
เขินนะ
 
 
"ครับ" ป๊อปปี้ตอบ
 
 
"งั้นอาฝากน้องด้วยนะ อารู้ว่าป๊อปดูแลน้องได้" คุณพ่อฝากฉันกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
"ฟาง ร้านไหนดี" ป๊อปถามฉันขณะที่เดินเลือกร้านอาหารในห้าง
 
 
"ฟางอยากกินชาบู" ฉันตอบ
 
 
"ป๊อปอยากกินเอ็มเค" นั่นไง ความคิดไม่เคยตรงกันสักครั้ง
 
 
"แล้วให้ฟางเลือกทำไมอ่ะ" ฉันทำหน้าบู้
 
 
"โอ๋ๆ ชาบูก็ได้" และแล้วป๊อปก็ตามใจฉัน ฮ่าๆๆ ชนะ เย่
 
 
"ป๊อป ดูผู้หญิงคนนั้นมองป๊อปดิ" พอเข้าไปนั่งรออาหารในร้าน ฉันก็หันไปเจอสายตาพนักงาน
เสิร์ฟในร้านที่กำลังจ้อง
 
 
"ไหน" แล้วป๊อปก็หันไปมองตามฉัน
 
 
"นี่ อย่ามองตอบดิ" ฉันเอ็ดป๊อปเบาๆ
 
 
"ฮ่าๆๆ ฟางนี่หึงแรงชะมัด" 
 
 
"เปล่าซะหน่อย" ฉันปฏิเสธ
 
 
"โอเค เปล่า" แล้วป๊อปก็ลุกขึ้นเหมือนจะเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น
 
 
"ฮึก ป๊อป" อยู่น้ำตาก็ไหลมาเอง มันงี่เง่านะ แต่ไม่รู้สิ มันมาเอง
 
 
"ฟาง ร้องไห้ทำไมครับ" ป๊อปนั่งลงที่เดิมแล้วเช็ดน้ำตาให้กับฉัน
 
 
"ฟางไม่ชอบอ่ะ มันรู้สึกเสียใจทุกครั้งเลยที่คิดว่าป๊อปไม่รักฟางแล้ว ฮึก ว่าป๊อปไม่สนใจฟาง ฟาง
ไม่สำคัญแล้ว ฮึก" ฉันระบายออกมา
 
 
"คิดมากจัง ป๊อปรักฟางเสมอนะ ขอโทษนะที่แกล้งแบบนี้" 
 
 
"อื้อ" ฉันตอบรับเขา
 
 
"อาหารมาแล้ว" ฉันเช็ดน้ำตาแล้วหันมาจัดการกับอาหารเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
 
แชะๆ 
เสียงกล้องถ่ายรูป อีกแล้วหรอ คงเป็นแฟนคลับป๊อปมั้ง ช่างเถอะ กินๆ
 

 
อัพจ้าาา