So Hot รักร้ายมัดใจนายสุดฮอต
เขียนโดย 
iamam
วันที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.12 น.
แก้ไขเมื่อ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2557 15.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12) ฟ้อง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"คุณพ่อค่ะ คุณพ่อต้องจัดการให้พิมนะ ฮืออๆๆ" ในห้องทำงานห้องหนึ่งของผู้บริหารบริษัทนำเข้า
ผ้าไหมที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ พิมประภาได้เล่าเรื่องที่เกิดที่หัวหิน รวมถึงเรื่องคืนนั้นของเธอกับ
ป๊อปปี้ให้บิดาเธอฟัง
"พิม พ่อว่าพอดีกว่ามั้ยลูก ป๊อปไม่ได้รักพิมเลย พิมก็เห็น เหนื่อยก็หยุดเถอะลูก" พ่อของเธอพูดกับ
เธอแบบถนอมน้ำใจ
"ไม่ใช่ค่ะ ป๊อปรักพิม เพียงแค่เขายังไม่รู้ตัว แต่งงานกันไป เดี๋ยวก็คงรู้ค่ะ นะคะพ่อ" พิมยังคงออด
อ้อนพ่อเธอต่อ
"คนไม่รักก็คือไม่รัก พิมเข้าใจดีใช่มั้ย" พ่อเธอยังคงพูดต่อ
"ไม่เข้าใจค่ะ คุณพ่อไม่ให้พิมแต่งงานกับป๊อป พิมก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม พิมจะฆ่าตัวตายให้มันรู้แล้ว
รู้รอดไปเลย ฮืออๆๆๆ" พิมแกล้งหยิบกรรไกรบนโต๊ะทำงานของพ่อเธอขึ้นมาแล้วจี้ไปที่ท้องของ
เธอ
"มันไม่ช่วยอะไรเลยนะพิม ผมไม่ได้รักคุณ ถึงคุณตายผมก็ไม่รัก" บุคคลที่สามโพล่งขึ้นมาหลัง
จากที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องโดยไม่เคาะประตูเพราะเขาได้ยินเสียงคนทะเลาะกันภายในห้องนี้
"ป๊อป" พิมหันมามองอย่างตกใจ
"ไม่จริง ป๊อปรักพิม ถ้าไม่มีนางนั่น ป๊อปก็จะไม่ทิ้งพิมไป ไม่จริงง พิมจะฆ่ามัน" เธอพูดอย่างเสีย
สติและพุ่งเข้าใส่ฟางที่เดินเข้ามากับป๊อปปี้
"อย่ามายุ่งกับคนของผม ถ้าฟางเป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อย ผมไม่ไว้หน้าคุณแน่" เขามองพิมอย่าง
เย็นชา ซึ่งแน่นอนสายตาแบบนี้ สามารถหยุดพิมได้เป็นอย่างดี
"กรี๊ดดดดด แกเจอฉันแน่นังฟาง !" พิมมองฟางอย่างเคียดแค้น ขว้างกรรไกรลงพื้นและเดินออก
ไปอย่างโมโห
ฉันกับป๊อปนั่งอยู่ต่อหน้าคุณพ่อของพิม ท่านดูสงบมาก ราวกับไม่ใช่พ่อแท้ๆของพิม ต่างกันได้
เหมือนขั้วโลกเหนือกับขั้วโลกใต้จริงๆ
"สวัสดีครับคุณอา" ป๊อปพูดพร้อมกับยกมือไหว้
"สวัสดีเจ้าป๊อป สบายดีหรือเปล่า" ท่านถาม
"สบายดีครับ คุณอาล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง"
"อาสบายดี แล้วแม่หนูนี่ แฟนหรอ" ท่านมองมาทางฉัน
"ครับ เธอชื่อฟาง" ป๊อปบอก
"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"สวัสดีจ้ะ" ท่านรับไหว้ฉัน ป๊อปพาฉันมาที่นี้เพราะจะมาเรียนท่านเรื่องของพิม
"เอ่อ คุณอาครับ เรื่องของพิม" ป๊อปพูดค้างไว้ ใครจะกล้าพูดออกไปล่ะ ว่าลูกสาวตัวเองก่อเรื่อง
อะไรไว้บ้าง
"อารู้แล้ว อาต้องขอโทษป๊อปด้วย" ท่านเข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่เหมือนลูกเลย ฟางล่ะเหนื่อย
"ครับ แล้วเรื่องแต่งงานป๊อปคงทำให้ไม่ได้" ป๊อปพูดตรงประเด็นไปมั้ย
"อืม อาเข้าใจ เรื่องหมั้น ป๊อปจะถอนหมั้นเดี๋ยวนี้ก็ได้นะ"
"ครับ ป๊อปขออนุญาตนะครับ" แล้วป๊อปก็หยิบแหวนจากกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะ
"แล้วแม่หนูคนนี้ ลูกเต้าเหล่าใครกันล่ะ" ท่านถามฉัน
"หนูชื่อธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ค่ะ หนูเกิดมาหนูก็มีแค่แม่ออมกับพ่อจัน ท่านทั้งสองไม่ใช่พ่อแม่หนู
จริงๆหรอกค่ะ หนูไม่รู้ว่าพ่อแม่หนูคือใคร แต่หนูมีแค่ท่านทั้งสอง หนูก็ไม่ได้ขาดความอบอุ่นนะ
หนูมีความสุขดี ถึงไม่มีพ่อไม่มีแม่ หนูก็ไม่ได้รู้สึกด้อยกว่าใครเลยค่ะ" ฉันร่ายยาวให้ท่านฟัง ไม่รู้
สิ ฉันรู้สึกอยากเล่าให้ฟังนะ
"จริงหรอฟาง ทำไมไม่เคยบอกป๊อปเลยอ่ะ" ป๊อปหันมาถามฉันตาโต
"จริงสิ ป๊อปไม่เคยถามฟางเองนะ" ฉันตอบเขา
"เอ่อ แม่ที่หนูอยู่ด้วยชื่ออะไรนะ" ท่านถามอย่างตกใจ
"แม่ออม ดวงเนตร ทิพธาราค่ะ" ฉันตอบท่านอย่างมั่นใจ
"ออม" ท่านพูดชื่อแม่ฉันเบาๆ มีอะไรนะ
"คุณอาครับ มีอะไรรึเปล่าครับ" ป๊อปคงสงสัยในสิ่งเดียวกับฉัน
"ฟางคือลูกของอา ลูกที่อาหามาตลอดชีวิต" ห้ะ !
"คุณท่านล้อเล่นใช่มั้ยค่ะ"
"นั่นสิครับ คุณพ่อบอกว่าคุณอามีลูกสาวแค่คนเดียว" ป๊อปบอก
"ใช่ อามีลูกสาวแค่คนเดียว แล้วลูกสาวคนเดียวของอาหายไป มันอาจดูตลกนะ แต่มันเกิดขึ้น
จริงๆ" คุณท่านมองหน้าฉัน
"เล่าให้ฟางฟังได้มั้ยค่ะ เกิดอะไรขึ้น" ฉันสงสัยมากจริงๆนะ
"วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนัก แล้วรถของฉันดันมาเสีย ฉันกับดาวเลยลงไปหาบ้านแถวนั้น เผื่อเขามี
นมให้ลูกฉันกิน เพราะตอนนั้นลูกหิวบ้างร้องไห้ไม่หยุด จนเราได้เจอกับออม เธอใจดีมาก ให้เรา
ทั้งสองเข้ามาพักในบ้านและยังให้นมลูกเรากินด้วย เธอมีลูกสาวคนนึงเหมือนกัน เราเลยเอาลูก
ของเราทั้งสอง มานอนข้างกัน หน้าตาตอนเด็กๆ เหมือนกันอย่างกับฝาแฝด ถ้าวางข้างกันแยกไม่
ออกแน่ๆ เพียงแต่ลูกของอากับดาวมีกำไลหยกที่ข้อมือซ้าย จากนั้นเราก็ปล่อยให้เด็กวัยเก้าเดือน
นั่งเล่นกับเจ้าฟิล์มลูกชายของออมกับจันอีกคน แล้วเจ้าฟิล์มก็ถอดกำไลจากมือของลูกอาใส่ให้
กับน้องสาวของตนเองแต่ใส่ข้อมือขวา ตอนกลับบ้านอาก็ได้นำตัวของลูกออมกับจันมาเพราะ
คิดว่าเป็นลูกของอา แต่เราเพิื่งมาสังเกตกำไลตอนถึงที่บ้านแล้ว พอเช้าเราจะกลับไปหาลูก ออม
กับจันก็ย้ายบ้านใหม่แล้ว อาแทบจะพลิกแผ่นดินหา ก็หาไม่พบ แต่อาก็เลี้ยงพิมมาอย่างดี โดย
หวังว่าความดีของอาจะทให้อาพบลูก ลูกฟาง" เขาคือพ่อของฉันจริงๆใช่มั้ย
"คือฟาง" ฉันยังไม่แน่ใจเท่าไหร่
"ยังไม่ต้องเชื่อพ่อก็ได้ ไว้วันไหนฟางว่าง ฟางมาหาแม่ดาว แล้วเราไปตรวจดีเอ็นเอกันนะ" ท่าน
ยื่นข้อเสนอให้
"ก็ดีเหมือนกันนะฟาง ฟางจะได้รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของฟางเป็นใคร" ป๊อปบอก
"ค่ะ งั้นเป็นวันอาทิตย์จะได้ไหมค่ะ คือฟางไม่มีเรียน" ฉันพูดอย่างเกรงใจ
"ได้ลูก วันอาทิตย์ก็ได้ ถ้าแม่เขารู้เรื่องแม่เขาคงดีใจมากแน่ๆ" แม่ฉันหน้าตายังไงกันนะ
"ค่ะ แล้วแม่ออมกับพ่อจัน" ฉันถามท่าน
"พามาก็ได้ลูก เขาจำพ่อได้ๆ" ท่านบอก
"ค่ะ ฟางขอตัวกลับก่อนนะคะ ป๊อป" ฉันบอกท่านแล้วเหันไปเรียกป๊อป
"ลาล่ะครับ สวัสดีครับคุณอา"
"สวัสดีค่ะ" แล้วฉันกับป๊อปก็เดินลงมาข้างล่าง
"ป๊อปถ้าฟางเป็นลูกคุณท่านจริงๆมันจะเป็นยังไงหรอ" ฉันถามป๊อป
"ป๊อปก็จะได้ไม่ผิดคำสัญญาระหว่างคุณพ่อกับคุณอาน่ะสิ ป๊อปเต็มใจแต่งด้วยมากเลยนะถ้าเป็น
ฟาง" คงเป็นเพราะคำสัญญาสินะ ทำให้ป๊อปกับพิมต้องผูกมัดกันแบบนี้
"อ่อ"ฉันพยักหน้าเข้าใจ
"ฟาง วันอาทิตย์ป๊อปมาส่งนะ" เขาบอก
"ได้สิ" ฉันยิ้ม
"เอ๊ะ" ฉันอุทานแล้วหันไปมองข้างหลัง
"มีอะไรรึเปล่าฟาง" ฉันจะบอกได้ไงเล่าว่ารู้สึกว่ามีคนมองอยู่อ่ะ
"เปล่าๆ มดกัดน่ะ" ฉันโกหกออกไป
"ไหน ป๊อปดูให้เปล่า" เขาเสนอความคิด
"ไม่เป็นไร หายแล้วๆ" ฉันทำเป็นเกาท้ายทอย
"โอเค งั้นกลับบ้านกัน ฟางจะได้บอกแม่ออมกับพ่อจันได้" ป๊อปบอกฉัน
"จ้า ไปๆ" แล้วเราก็เดินไปขึ้นน้องซูซี่ รถคันโปรดของป๊อป เขาหวงคันนี้มากจริงๆ ชนิดที่แบบไม่
สำคัญไม่ให้ขึ้น หึ้ย ฟางสำคัญ บางทีเขาอาจจะรักรถมากกว่าฟางก็ได้ ฮ่าๆๆๆ บ้าจริง
ปลายฝนต้นหนาวมาแล้วไง บ้าจริง >//< ติดตามต่อไปน้า อย่าหายๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
