So Hot รักร้ายมัดใจนายสุดฮอต

หลังจากวันนั้นฉันก็นอนโรงพยาบาลต่อ 2 วันเพื่อดูอาการ และแน่นอนค่ายจบไปแล้ว วันนี้ฉันจะได้
ออกจากโรงพยาบาล แล้วกลับบ้านทันที 
 
 
"ฟาง เสร็จยังครับ" ป๊อปอาสามารับฉัน เนื่องจากรถของมหาวิทยาลัยกลับไปก่อนแล้ว ฉันกับป๊อป
ต้องกลับรถที่ป๊อปให้ที่บ้านมารับ
 
 
"เสร็จแล้ว อ่ะ ของ" ฉันยื่นข้าวของให้ป๊อปถือแต่เพียงผู้เดียว ฮ่าๆๆๆ
 
 
"ตัวปลิวเลยน้าา" ป๊อปเดินมายีผมฉัน 
 
 
"ยุ่งหมดแหล่ว" ฉันเอามือสางผมเบาๆ
 
 
 
 
"รถมายังหรอ อยู่ตรงไหนอ่ะ" พอเดินมาถึงข้างล่าง ฉันก็ถามป๊อปถึงเรื่องรถ
 
 
"อยู่หน้าโรงพยาบาลนี่แหละ ทำไมหรอ" 
 
 
"พอดีฟางปวดเข้าห้องน้ำอ่ะ ป๊อปไปที่รถก่อนก็ได้" ฉันบอก
 
 
"อ่อ ให้ป๊อปไปเป็นเพื่อนมั้ย ขายังไม่หายดีเลย" 
 
 
"ไม่เป็นไรๆ ฟางไปได้ แค่นี้จิ๊บๆ" ฉันทำไม้ทำมือประกอบ หน้าป๊อปดูเชื่อมากเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ
 
 
"โอเค งั้นป๊อปไปรอที่รถนะ" 
 
 
"ค่ะ" แล้วฉันก็เดินไปเข้าห้องน้ำ 
 
 
 
พรึ่บ ! ฉันหันไปมองด้านหลังทันทีที่รู้สึกว่ามีคนมองอยู่ ใครกัน หรือฉันระแวงมากไป ช่างเถอะ
ฉันรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่มันปวดเท้าอยู่อ่ะ วิ่งของฉันนี่มันเท่าเต่าคลานล่ะมั้ง 
 
 
"ฟาง รีบทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็ล้มหรอก" ป๊อปดุฉัน
 
 
"เอ่อ ป๊อป รีบไปกันเถอะ" ฉันเร่งป๊อป
 
 
"ทำไม มีอะไรรึเปล่า" ป๊อปทำหน้ากังวลกับฉันไปด้วย
 
 
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ฟางแค่รู้สึกไม่ดี" 
 
 
"โอเคๆ ขึ้นรถก่อนก็ได้"
 
 
"ลุงพรครับ ออกรถเลยครับ" ป๊อปบอกคุณลุงคนขับรถ แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาล
 
 
 
 
"ไหน บอกป๊อปได้ยังมีอะไร" สีหน้าป๊อปยังไม่คลายความกังวล
 
 
"ไม่มีอะไรแล้ว" ฉันยิ้มให้ป๊อปสบายใจ
 
 
"ไม่เอาดิฟาง มีอะไร บอกป๊อปนะ" ป๊อปยังคงตื้อต่อ
 
 
"ไม่มีอะไรจริงๆ" ฉันยืนยัน
 
 
"ฟางไม่ไว้ใจป๊อปหรอ" เริ่มน้อยใจอีกแล้วสินะ น่ารักจัง
 
 
"เปล่า ฟางไว้ใจป๊อปเสมอแหละ แต่ฟางไม่อยากเอาเรื่องที่มันจริงรึเปล่าไม่รู้มาพูด เสีย
บรรยากาศเปล่าๆ" ฉันพูดอย่างอารมณ์ดี แต่ในใจฉันมันไม่ดีด้วยเลย
 
 
"แน่ใจนะ ?" ป๊อปถามต่อ
 
 
"แน่ใจมากกกก" ฉันลากเสียงยาวๆ
 
 
"เหนื่อยมั้ย นอนได้นะ กว่าจะถึง" อื้มม เอาจริงๆฉันก็ง่วงนะ
 
 
"นอนๆ ง่วง หาวววว" ฉันถือวิสาสะนอนตักป๊อปทันที ไม่น่าเชื่อเลยนะ แค่สามวันทำให้ฉันได้ใกล้
คนที่ฉันรักมากขนาดนี้ รู้แบบนี้ ฉันบอกเขาไปตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว
 
 
 
 
 
 
"ฟางครับ ถึงบ้านแล้วนะ" ป๊อปเขย่าตัวปลุกฉันเบาๆ
 
 
"หื้มมม ไม่อยากตื่นเลย" 
 
 
"ขี้เซาจัง ที่รักใครเนี่ย" เขาเอามือลูบแก้มฉันเบาๆ
 
 
"เอ่อ ป๊อป ฟางอยากถามอะไรหน่อยอ่ะ" ฉันเด้งตัวขึ้นมาทันที
 
 
"ว่า .. ?" เขาลากเสียงเพื่อให้ฉันถาม
 
 
"ตอนนี้ฟางอยู่ในฐานะอะไรหรอ" ฉันสงสัยจริงๆนะ
 
 
"ตอนนี้หรอ" ป๊อปพูดเสร็จก็นิ่ง
 
 
"ไม่ใช่แฟนนะ ฟางไม่เป็นแฟนซ้ำกับยัยพิมหรอก ชิ" ฉันเบะปาก
 
 
"มันกำลังจะเป็นอดีตแล้ว ไม่นานหรอกน่า" เขาโยกหัวฉัน
 
 
"จริงๆนะ" ฉันถามเขาตาโต
 
 
"จริงสิ เด็กน้อย " เอ๊ะ ใครเด็กน้อย
 
 
"เด็กตรงไหนกัน" ฉันจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
 
 
"ส่วนสูง" แล้วเขาก็นั่งหัวเราะ
 
 
"ชิ" ฉันแกล้งงอนเขา
 
 
"โอ๋ๆ เข้าบ้านได้แล้ว" เขาบอกฉัน
 
 
"ไม่เข้าไปด้วยกันก่อนหรอ" ฉันถาม
 
 
"ยังอ่ะ ป๊อปแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย ไว้วันหลังจะมาหาคุณพ่อคุณแม่นะ" ป๊อปพูดยิ้มๆ
 
 
"บ้า ไปล่ะน้า" ฉันบอกเขา
 
 
"คืนนี้เดี๋ยวโทรหานะ"
 
 
"จ้าาา ไปได้แล้ว กลับบ้านดีๆนะ" ฉันยืนโบกมือตามรถที่ออกไปจากบ้านฉัน
 
 
เอ๊ะ ฉันรู้สึกว่ามีแสงแฟลชมาจากรั้วบ้านฝั่งนู้นน่ะ มันยังไงกันนะ มีคนสะกดรอยตามหรอ ไม่หรอก
จะตามฉันทำไม บ้าไปล่ะ คิดมากไปแน่ๆฉัน เข้าบ้านไปกินข้าวฝีมือแม่ดีกว่า 
 
"แม่ ฟางกลับมาแล้วววว" 
 
 
 
 
 
 
 
"ครับนาย ผมเจอมันแล้วครับ ครับ ให้แค่เฝ้าดูแล้วถ่ายรูปส่งแค่นั้นใช่มั้ยครับ ครับ สวัสดีครับ"
 
 

วันพุธ ไรเตอร์จะแข่งทักษะแล้ววววว ตื่นเต้น วู้ ><