So Hot รักร้ายมัดใจนายสุดฮอต

อะไรกัน ! วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกเลยนะ ฉันตั้งนาฬิกาปลุกแล้ว แล้วทำไมนาฬิกาถึงไม่ปลุก
ฉัน แล้วนี่โทรศัพท์ฉันหายไปไหนกัน ฉันเลยยืนคุ้ยกระเป๋าหามันในขณะที่ฉันเดินข้ามถนนด้วย
 
 
"เฮ้ย เธออออ !!"  เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนเรียกใครนะ พอเงยหน้าเท่านั้นแหละ ชัดเลย
เขาเรียกฉัน >< ว่าแต่เขาเรียกฉันทำไมหรอ 
 
 
"กรี๊ดดดดดดดดดด" รถ ๆๆๆ รถจะชนฉันแล้วอ่ะ ใจฉันมันวิ่งไปอยู่อีกฝั่งถนนตั้งนานแล้ว แต่ทำไม
ขาฉันขยับไม่ได้เลย พ่อจ๋าแม่จ๋า อาม่าอากง ช่วยฟางด้วย ฟางยังไม่อยากตายนะ ฟางยังโสดอยู่
เลย 
 
 
พลัก !! โอ้ยยยย นี่ฉันตายแล้วหรอ ทำไมฉันไม่เจ็บเลยละ นุ่มดีอีกตั้งหาก ความตายไม่เห็นน่ากลัว
เลยสักนิด อิอิ
 
 
"โอ้ยยย" ง่าา เสียงใครอีกล่ะ ฉันเลยลืมตาขึ้นมองคนที่อยู่ด้านล่างฉัน เทพบุตร เขาต้องเป็นเทวดา
แน่ๆเลย ฉันนี่คงทำความดีมาเยอะเลยนะ ฉันจึงได้มาอยู่บนสวรรค์
 
 
"นี่เธอ ลุกได้ยัง ฉันเจ็บนะ" อะอ้าวว ฉันยังไม่ตายแหะ อุ้ย ลืมๆ ฉันทับเทพบุตรอยู่ ฉันเลยรีบลุก
ขึ้นมา เขาก็ลุกตาม ฉันมองเขาที่กำลังปัดตามแขนอยู่ เขาหล่อจริงๆนะ 
 
 
"นี่นาย ฉันขอบใจนะ ถ้านายไม่ช่วยผลักฉัน ฉันต้องเป็นผีเฝ้าถนนแน่ๆเลย" ฉันตั้งสติได้ ก็รีบ
ขอบคุณเขา
 
 
"อืม" เฮ้ย พูดแค่นี้ก็น่ารักแล้ว ฉันต้องเป็นโรคอะไรสักอย่างแน่ๆเลย ทำไมฉันคลั่งเขาได้ขนาดนี้
 
 
"เอ่อ นายชื่ออะ"
 
 
"ป๊อปค่ะ" ฉันกำลังจะถามชื่อเขา จู่ๆมนุษย์หน้าขาวคนนึงก็เดินเข้ามาคล้องแขนเทพบุตรของฉัน
ชะนีนางนี้เป็นใครกันนะ
 
 
"คุณมัวทำอะไรอยู่ค่ะ ปล่อยให้พิมรอตั้งนาน" ยัยหน้าขาวถามเทพบุตร
 
 
"เอ่อ พิม พอดีป๊อปกำลังจะไปอ่ะ แต่มีปัญหานิดหน่อย ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว ไปกันเถอะ"
 
 
"เดี๋ยวค่ะป๊อปปี้ แม่นี่ใครกันค่ะ" ยัยนั่นใช้นิ้วชี้ของหล่อนชี้หน้าฉันด้วยอ่ะ เย็นไว้ฟางเย็นไว้
รอฟังว่าเทพบุตรของฉันเขาจะตอบยังไง
 
 
"ป๊อปก็ไม่รู้จักเหมือนกัน เราไปเถอะพิม สายแล้วนะ" แง่ว ตอนนี้หน้าฉันคงดูเสื่อมสภาพมากเลย
สินะ ทำไมเทพบุตรตอบอย่างนี้ล่ะ เออจะว่าไป เขาก็ไม่รู้จักฉันจริงๆนั่นแหละ
 
 
"ค่ะป๊อป ไปนะยัยเตี้ย" กล้าดียังไงว่าฉันเตี้ย แค่ยัยนั่นสูงกว่าฉันเอง ถึงกับว่าฉันเตี้ยเลยหรอ
หืมมม ฉันอยากตามไปกระชากหัวมาจัดหมัดใส่จังเลย แต่นาทีนั้น ฉันทำได้แค่ยืนมอง เพราะ
ถ้าเทพบุตรเห็น คงเห็นว่าฉันเป็นนางร้ายแน่ๆ อีกอย่าง นายไม่รู้จักฉัน แต่ฉันรู้จักนายแล้ว
นายป๊อปปี้ และในไม่ช้านายก็จะต้องรู้จักฉัน รักแรกของฉัน ><
 
 
 
 
"ยัยฟางงงงงง" ห้ะ แก้วเรียกฉันหรอ
 
 
"ตะโกนทำไมอ่ะแก้ว หูฟางจะแตกแล้วนะ" เสียงยัยแก้วเวลาตะโกนแสบแก้วหูชะมัด
 
 
"คิดอะไรอยู่อ่ะ อย่าบอกนะว่าคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าที่เล่าให้แก้วฟัง" สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันมานาน
แก้วรู้หมดเลยอ่ะ เขินจัง ฉันเลยพยักหน้าหงึกๆ
 
 
"ฟุ้งซ่านแล้ว ฟางเอ๋ยย คนที่แกเล่าให้ฟังน่ะ เขาเป็นถึงเดือนสถาปัตย์นะ และอีกไม่ช้าถ้าไม่มี
อะไรผิดพลาด นายนั่นอาจจะได้เป็นเดือนมหาลัยเลยก็ได้ เรากับเขามันต่างกันน่า" ยัยแก้วไม่ให้
กำลังใจฉันเลย ชิ 
 
 
"แล้วยังไงอ่ะ ทีแก้วกับพี่โทโมะยังเป็นแฟนกันได้เลย พี่เขาก็เป็นเดือนเหมือนกันแหละน่า" ได้ผล
จ้า แก้วใจของเราหน้าแดงเชียวว คิคิ 
 
 
"มันไม่เหมือนกัน พี่โมะยังไม่มีแฟน แล้วอีกอย่างพี่เขาจีบแก้วก่อนนะ เราเป็นผู้หญิงต้องวางหมาด
สวยๆไว้" เฮ้ออ จริงๆด้วยอ่ะ ป๊อปปี้มีแฟนแล้ว แต่ฟางหรอจะถอย ไม่มีทาง
 
 
"แล้วยังไงอ่ะ ถึงป๊อปปี้จะมียัยพิมหน้าวอกเป็นแฟนแล้ว ฟางก็ไม่ได้จะไปรักแฟนเขาซะหน่อย
ฟางชอบป๊อปปี้ไม่ได้ชอบพิม ส่วนเรื่องผู้หญิงอะไรนั่น ยุคนี้ถ้ารออ่ะนะ ไม่ได้ลงจากคานหรอก"
 
 
"โอ้ยย แก้วไม่พูดแล้ว ฟางดื้อ หัวรั้นจะตาย" ยัยแก้วยอมแพ้แล้ว เยส
 
 
"555 ฟางไม่ได้ไม่เชื่อแก้วน้า แต่เรื่องหัวใจบังคับกันไม่ได้จริงๆนะค่ะ"
 
 
"555555" แล้วฉันกับยัยแก้วก็นั่งหัวเราะกันสองคนเหมือนคนบ้าที่เพิ่งหนีออกจากหลังคาแดง
 
 
 

ตอนแรกมาแล้วววว >< สุขสันต์วันศุกร์ วันสุขแห่งชาติ