Just a friend แค่เพื่อนเท่านั้น

  
 
 
        เป็นเวลาได้ 2 อาทิตย์ที่ฉันและป๊อปปี้คบกันเงียบๆ ไม่มีใครรู้ จนทำให้ฉันรู้สึกว่ามันไม่
ชัดเจน เริ่มอึดอัด อยากให้คนอื่นได้รู้ว่าเราเป็นออะไรกัน
 
"ป๊อปปี้พี่มดถามหาแกด้วยย" เขื่อนพูดกับป๊อปปี้ ฉันได้ยินจึงมองหน้าป๊อปปี้เล็กน้อยก่อนจะไม่
สนใจอะไร
 
"ไร้สาระว่ะเขื่อน" เขาพูดอย่างไม่จริงจังอะไร แต่คนที่จริงจังก็คือฉัน
 
"เอ้า ก็เมื่อกี้ฉันเดินสวนกับพี่เขาอยู่ พี่เขายังถามหาแกอยู่เลย" คราวน้ฉันหันไปมองหน้าป๊อปปี้
อย่างเอาเป็นเอาตาย เขาได้แต่เพียงส่งสายตาแก้ตัวมาให้ฉัน เรื่องนี้คงอีกยาว
 
 
    เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นพร้อมขึ้นเบอร์ของคนที่ฉันกำลังโกรธอยู่ตอนนี้
 
("ฟาง ป๊อปไม่รู้เรื่องนะ")  เมื่อรับสายปลายสายก็รีบเอ่ยคำแก้ตัวทันที
 
"ไม่รู้เรื่องแล้วมีถามหากันด้วยหรอ" ฉันเอ่ยถามกลับไปอย่างใจเย็น
 
("ก็พี่เขารู้จักป๊อปไง") 
 
"แปลว่าเคยคุยกัน" ฉันเริ่มใส่อารมณ์กับปลายสาย
 
("เมื่อก่อนไง ตอนนี้ป๊อปคุยกับฟางคนเดียว") น้ำเสียงของเขาทำให้ฉันใจอ่อนลงไปบ้างเล็กน้อย
 
"โอเค จะยอมเชื่อ แค่นี้นะ " ฉันกดวางสายอย่างไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
 
 
 
 
        ตอนนี้ฉันกำลังจะเดินไปเรียนวิชาอื่น แก้วกับเฟย์ได้ไปรอที่ห้องก่อนเพราะฉันลืมของไว้จึง
ต้องกลับมาเอา ฉันเดินคนเดียวได้สักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนมาเดินด้วย พอหันไปก็พบกับป๊อปปี้เขา
มาเดินข้างๆฉันอย่างเงียบๆ บอกได้เลยว่าตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูก เพราะเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน นี่
คงเป็นครั้งแรก
 
"ถ้าฟางจะไม่พูดอะไรกับป๊อปขนาดนี้นะ" ฉันหันหน้าไปมองเขาก่อนจะยักไหล่แบบไม่สนใจเท่า
ไหร่
"ใครจะพูดมากเหมือนป๊อปล่ะ" ฉันเอ่ยอย่างเล่นๆ
 
"งั้นป๊อปก็จะไม่คุยด้วยละ" เขาเชิดหน้าใส่ฉันเบาๆ รับรู้ได้ถึงอาการงอน
 
"โอ๋ ล้อเล่น" ฉันเกาะแขนของเขาถือว่าเป็นการง้อละกัน
"เตี้ยเอ้ย" เขาขยี้ผมฉันก่อนจะหัวเราให้ฉันเบาๆ เราเดินด้วยกันจนถึงห้อง ฉันเดินเข้าห้องก่อนท่
ป๊อปปี้จะตามมา คนในห้องต่างโห่แซวจนฉันต้องยิ้มออกมา
 
 
 
   ฉันไม่คิดเลยนะว่าจะเจอคนที่ตรงใจฉันขนาดนี้ อยากอยู่ในช่วงเวลานี้นานๆ ถึงแม้จะไม่ชัดเจน
 
แต่ก็มีความสุข เริ่มรักเขาจริงๆ