รุ่นพี่ที่รัก

 
"อะไรเนี่ยเฟย์ยังไม่มารับอีกนี่มันแปดโมงครึ่งละนะ"ฟางดูเวลาสลับกับมองหารถของเฟย์
 
 
"คงไม่มาแล้วมั้งเนี่ย"ฟางคิดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
 
 
................อย่าพึ่งไปรักใครอย่าพึ่งแอบไปชอบใครอย่าพึ่งมองใครนอกจากฉัน.....................
 
 
"ฮัลโลว่าไงฟาง"โทโมะทักขึ้น
 
 
"เอ่อพี่อยู่ที่ไหนค่ะ"ฟางถาม
 
 
"พี่อยู่ที่มหาลัยอ่ะแล้วฟางทำไมยังไม่มา  เข้าฐานช้ากว่าเพื่อนอาจเสร็จช้าน๊ะ"โทโมะถามเมื่อไม่มีฟางมาเข้าแถวกับเพื่อนๆ
 
 
"คือเฟย์ไม่ได้มารับฟางพี่ว่างมั้ยค่ะมารับฟางหน่อยได้มั้ย"ฟางถามเพราะกลัวเข้าฐานไม่ทันเพื่อน
 
 
"พี่ไม่ว่างอ่ะฟางแต่ไอ่เขื่อนว่างน่ะเดี๋ยวพี่ให้มันไปรับ"โทโมะตอบไปที่จริงก็อยากไปรับอยู่หรอกน่ะแต่งานเยอะมาก
 
 
"พี่เขื่อนคือใครอ่ะค่ะฟางไม่รู้จัก"ฟางถามงงๆ
 
 
"คนที่เรียกฟางขึ้นไปบนเวทีไง"โทโมะอธิบาย
 
 
"ฟางไม่รู้จักพี่เค้าอ่ะละก็ไม่สนิทด้วย"ฟางบอก
 
 
"เอายั่งนี้เดี๋ยวพี่จะถามไอ่ป๊อปก่อนว่าว่างมั้ยถ้ามันว่างเดี๋ยวพี่ให้มันไปรับแต่ถ้าไม่ว่างเดี๋ยวพี่ไปรับเองรออยู่บ้านนั่นแหละแป๊ปนึงน่ะ"โทโมะบอกก่อนจะตัดสายไป
 
 
"แค่ฉันคนเดียวทำไมมีแต่คนต้องวุ่นวายเพราะฉันด้วย เฮ้อ!!!!"ฟางพูดเสร็จก็เดินออกจากบ้าไปทางมหาลัยเรื่อยๆ
 
 
บ้านฟางไม่ค่อยมีแท๊กซี่ผ่านจะมีก็แต่รถเมย์ที่อยู่หน้าปากซอยแต่เพราะฟางเป็นลูกนักธุรกิจที่ไม่ค่อยได้นั่งรถเมย์ส่วนมากก็จะนั่งรถส่วนตัวเธอก็เลยขึ้นรถเมย์ไม่เป็นนั่นแหละคือประเด็นแต่ก่อนฟางก็นั่งรถส่วนตัวไปโรงเรียนน่ะแต่ตอนนี้พ่อแม่ฟางต้องรีบไปบริษัทแต่เช้าตรู่พอกลับมาก็4ทุ่ม5ทุ่มพวกเค้าจึงไม่ค่อยได้ไปส่งฟางที่มหาลัย ที่จริงรถที่บ้านก็มีอีก2คันน่ะแต่เธอขับไม่เป็นพ่อแม่ฝึกให้ขับก็ไม่เอาพอตอนนี้ต้องมาลำบากเพราะรถก็ขับไม่เป็น พ่อแม่ก็ไม่ได้ไปส่ง เพื่อนๆก็ไม่ค่อยว่าง อีกอย่างนั่งรถเมย์ก็ไม่เป็น
 
 
ปิ๊กๆเสียงแตรรถที่ดังขึ้นก็ค่อยๆเรื่อนลงกระจกรถ
 
 
"ฟางพี่มารับแล้วมาขึ้นรถ"ป๊อปปี้เรียกให้ฟางมาขึ้นรถ
 
 
"คะ"ฟางรับคำก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วรถคันนั้นก็ค่อยๆแล่นออกไป
 
 
"ทำไมเดินมาพี่โทโมะบอกให้รออยู่ที่บ้านไม่ใช่หรอ"ป๊อปปี้ถามขึ้น
 
 
"ทำไมพวกพี่ต้องมาสนใจฟางว่าจะเป็นยังไงและต้องลำบากเพราะฟางด้วยทีพ่อแม่ฟางยังไม่เห็นสนใจฟางเลยวันๆทำแต่งานไม่ให้ความสนใจฟางมั่งเลย"ฟางพูดแล้วน้ำตาคลอเพราะความน้อยใจที่พ่อแม่ไม่ค่อยสนใจเธอ
 
 
"ฟางอย่าพูดนั้นสิที่ท่านทำเพื่อฟางน่ะ"ป๊อปปี้พูดขึ้นพร้อมเลี้ยวรถเข้ามหาลัย
 
 
"ตั้งแต่ฟางขึ้นปี1มาไม่เคยที่จะได้กินข้าวพร้มกับพ่อแม่ไม่เคยที่ท่านจะได่มาส่ง ฟางน้อยใจฮึกๆ"ฟางกลั้นน้ำตาไม่ไหวจึงปล่อยมันลงมาพร้อมเดินลงรถ
 
 
"ฟางไม่เอาหน่าโตเป็นสาวแล้วน่ะอย่าร้องสิ"ป๊อปปี้พูดปลอบใจ
 
 
"พี่ป๊อปฮือ"ฟางโผล่กอดป๊อป
 
 
"พ่อแม่ยังรักฟางมั๊ยฮึกๆฮือ"นี่คงเป็นคำถามของเธอที่ข้างคาใจเค้ามานานแล้วสิน่ะ
 
 
"รักสิครับพ่อแม่ที่ไหนกันที่ไม่รักลูกละ หืม"ป๊อปปี้กอดตอบแล้วลูบหัวเบาๆ
 
 
"เลิกคิดได้แล้วน่ะไปเข้าฐานได้แล้ว"ป๊อปปี้ผละกอดออกแล้วพูดกับฟางก่อนจะใช้มือยีหัวฟางเบาๆเพราะความไร้เดียงสาของเค้า
 
 
"คะฟางจะไม่คิดแล้ว"ฟางตอบก่อนจะรีบวิ่งไปเอาป้ายชื่อกับโซ่แล้วปิดตาฟางเพื่อไม่ให้รู้ว่าพี่รหัสเค้าคือใคร
 
 
"อ่าเสร็จแล้วครับแล้วพี่รหัสเราละ"โซ่ถาม
 
 
"ไม่รู้เหมือนกันคะพี่โซ่"ฟางพูดตอบ
 
 
"อ่อนั่นไงมาแล้วพี่ขอโชคดีน่ะครับน้องฟางกับการเข้าฐาน"โซ่อวยพร
 
 
"ขอบคุณน่ะค่ะพี่โซ่"ฟางกล่าวขอบคุณก่อนเดินไปกับพี่รหัสโซ่ยิ้มรับ