เธอเปลี่ยนไป PF

"สงสารฟางเนอะ อุส่าห์รัก อุส่าห์ไว้ใจ สุดท้ายก็โดนหักหลังโดยไม่ใยดี"

 

      มิล่าเอ่ยขึ้น เมื่อมองไปยังเพื่อนสาวของเธอ ที่นั่งเหมอลอยอยู่ เธอก็อดสงสารฟางไม่ได้ ป๊อปปี้เป็นแรกของฟางเลย ไม่ผิดหรอกที่ฟางจะรักแฟนมาก

 

"นั้นสิ เฟย์เองก็สงสารพี่ฟางมากๆเลย เฟย์หมดปัญญาแล้วจริงๆ"

 

"เอาน่าเฟย์ สักวันฟางต้องกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม เพราะพวกเราจะช่วยให้ฟางกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้"

 

   แก้วจับมือเพื่อนสาวอย่างให้กำลังใจ

 

"เอาล่ะทุกคน การแสดงของกลุ่มเราในวันนี้ คือร้องเพลง รักสามเรา แต่ใครจะร้องอ่ะ"

 

"ให้เราร้องเองก็ได้นะ"

 

   กวินพูดขึ้น ทุกคนก็เป็นว่าตกลง

 

"แล้วผู้หญิงสองคนใครจะร้อง ฟาง ฟางร้องกับกวินนะ"

 

"ก็ได้"

 

"ส่วนอีกคน ใครกัน"

 

"อ่อ ให้แจมร้องก็ได้นะ"

 

     แจมพูดขึ้น เพื่อนๆเลยหันไปมอง เป็นตาเดียว แต่ก็ให้ยอมร้อง แต่ไม่ให้อภัยหรอก

 

"อืม"

 

    หวายพูดจบ เราก็แยกย้ายกันไปแต่งตัว พิมจับฟางไปแต่งตัว ในห้อง ทุกคนก็ต่างแต่งหน้าตัวเอง

 

"คิดดีแล้วหรอ ให้ยัยแจมร้องเพลงกับฟางอ่ะ "

 

   ขนมจีนพูดขึ้น หวายเองก็ใจหวั่นๆยังไมไม่รู้

 

"ยัยแจมสู้ฟางไม่ได้หรอกเชื่อฉัน เธอไม่คิดบ้างหรอ ตลอดเวลาที่พี่ป๊อปปี้คบกับฟาง พี่เค้าก็มีหวั่นไหวกับเพื่อนเราบ้างนิ ไม่แปลกหรอก บางทีพี่ป๊อปปี้อาจจะรักฟาง แต่แค่ไม่รู้ใจตัวเอง"

 

"ที่หวายพูดก็ถูกนะ"

 

"เอาเถอะ ไม่ดูฟางกับพิมก่อนดีกว่า แต่งตัวเสร็จแล้วมั้ง"

 

   ทุกคนเดินไปที่ห้องแต่งตัว ที่มีแค่พิมกับฟาง

 

"เสร็จรึยัง จ๊ะ สองสาว"

 

"เสร็จแล้ว ดูสิ ฝีมือพิมเลยนะ"

 

   พิมหันฟางมาให้เพื่อนๆดู

 

"น่ารักมากเลยพี่ฟาง คืนนี้ ทุกคนคงจะหลงรักพี่คนเดียวเลยล่ะ"

 

"บ้า เฟย์ก็ พี่ไม่สวยขนาดนั้นสะหน่อย "

 

   หญิงสาวพูดอย่างเขิลอาย ฉันอยู่ในชุดกระโปรงยาว ถึงเข่า เป็นชุดเดรตสีฟ้าอ่อนๆ แต่งหน้าอ่อนๆหวานๆให้เข้ากับใบหน้าและชุด ต้องยกนิ้วให้พิมจริงๆเลย ที่ลงทุนแต่งให้เธอขนาดนี้

 

"ไปเถอะ พวกเราพร้อมแล้ว"

 

      เราเดินไปเข้ากลุ่ม กับเพื่อนๆ ที่มารวมตัวกัน เป็นวงกลมใหญ่ๆ นั่งเป็นกลุ่ม ผู้หญิงอยู่วงใน ส่วนผู้ชายอยู่วงนอก

 

"ว๊าววๆๆๆ นางฟ้ามาแล้ว"

 

    เคนตะเห็นฟางเดินมากับเพื่อน ก็แซวเล่นๆทำมห้เพื่อนเค้าทุกคนหันไปมอง ทันใดที่ป๊อปปี้หันไปมองหญิงสาวที่กลายเป็นแฟนเก่า เค้าไปแล้ว เพราะความงี่เง่าของเค้าเอง คืนนี้เธอดูสวยมาก ใบหน้าเรียวหวาน ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ ดูเข้ากับใบหน้าสวยหวานของเธอที่เค้ามองห้ามมาโดยตลอด 

 

"ป๊อปปี้"

 

"..."

 

"ไอ้ป๊อปปี้"

 

   ป๊าบบบ

 

 เขื่อนหยิบกระดาษในมือตบหัวป๊อปปี้ทีหนึ่ง ที่มันเอาแต่เหมอไม่สนใจเพื่อน

 

"เจ็บนะเว้ย"

 

"เจ็บสิดี จะได้รู้ความเจ็บมันเจ็บปวดขนาดไหน มองเค้าอยู่ได้ ทำไม นึกเสียดายทีหลังรึไง"

 

"พูดมากน่า"

 

   ป๊อปปี้พูดจบก็เดินไมค์ขึ้นมาพูด

 

"น้องๆทุกคนมาครบแล้วนะครับ เราจะเริ่มการแสดงคืนนี้ เริ่มจากน้องๆกลุ่มที่1ก่อนนะครับ"

 

   พอป๊อปปี้พูดจบ นักศึกษากลุ่ม1ก็ไปเตรียมตัวแสดง พวกเรานั่งดูจนถึงคิวที่เราต้องแสดงออกมา

 

"ต่อไปน้องๆกลุ่มที่ 5 ครับ เชิญครับ"

 

     พอป๊อปปี้พูดจบ พวกเราทั้งหมดก็ลุกขึ้นไปเตรียมตัวแสดง

 

"สู้ๆนะฟาง เราเชื่อว่าเธอต้องทำได้"

 

"จร๊"

 

   พูดจบฉันก็เดินไปหยิบไมค์มา ให้กวินและแจม

 

 

 

 

           ฟาง- พูดจาไม่ออก ก็บอกตัวเองทุกวัน นั้นมันเพืื่อนเรา เพื่อนกันดูออก ว่าเธอกำลังรักเขา ที่เราให้ใจ

           

           กวิน- ฉันยืนข้างเธอ ส่วนเธอก็ยืนข้างฉัน ฉันเลยสองใจ เลือกใครสักคน อีกคนก็ไม่เหลือใคร ฝืนใจไม่ลง

 

           ฟาง- เธอกับฉัน กวิน- ฉันกับเขา แจม- เธอกับเขา

 

      พร้อมกัน- เราจะรักกันอย่างไร

 

           พร้อมกัน- เจ็บกันพอรึยัง เมื่อไหร่จะพังสักที ต่างคนต่างรู้ดี ไม่มีทางเหมือนเดิม ยิ่งเจอะกันทุกวัน ยิ่งกดดันเหลือเกิน ยิ่งต้องมาเผชิญหน้ากันยิ่งช้ำใจ ปล่อยฉันไว้ดีกว่า (ให้เจ็บแค่ฉันดีกว่า)

 

"ฟางเสียงทรงพลังมากเลยนะเว้ย เสียงกลบกวินกับยัยแจมเลย"

 

   โทโมะพูดขึ้น ป๊อปปี้ที่ยืนฟังเพลงที่สองสาวร้องด้วยกันอย่างอึดอัดใจไปใหญ่ 

 

"เอาล่ะครับ จบไปแล้วเพลงหนึ่ง มีอีกเพลงมั้ยครับสาวๆ"

 

   เขื่อนถามขึ้น

 

"ไม่มีแล้วล่ะค่ะ" 

 

   เรากลับมานั่งที่เดิม แล้วดูการแสดงต่อไปเรื่อย แต่แล้วสายตาก็ไปเจอกับอดีตคนรักและอดีตเพื่อนีัก ที่กำลังหยอกล้อกันอย่างสนุก ฉันเลยหันหน้าไปทางอื่นแทน คงจะสนุกน่าดูสินะ 

 

 

     ตอนนี้ประมาณ 3 ทุ่มกว่าๆแล้ว การแสดงคืนนี้ก็จบไปได้ด้วยดี ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปนอน ฉันนอนไม่หลับก็เลยออกมาเดินเล่น แถวหน้าห้อง ที่มีโต๊ะม้าหินอ่อนอยู่

 

     ฉันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียว ไม่รู้ลมอะไรผัดผ่านเข้ามา มันทำให้ฉันยิ่งเจ็บปวดเข้าไปใหญ่ น้ำใสๆไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ก่อนที่จะสะอื้นออกมา เวลาที่เราอยู่คนเดียว ไม่มีใครให้กำลังใจ ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องให้อยู่คนเดียว 

 

     อีกมุ่มหนึ่งที่มีหญิงสาวที่มองเหตุการณ์อย่างน่าเวทนา 

 

"ฉันก็ไม่อยากทำอย่างนี้กับแกนะฟาง ทำไมทุกคนเค้าต้องรักเธอด้วย ขนาดพี่สาวฉันยังรักเธอห่วงเธอ ทุกคนเค้ารักเธอ ทุกคนเกลียดฉัน เพราะแกนังฟาง แกอย่าหวังว่าแกจะมีความสุขเลย ฉันไม่มีทางปล่อยให้ป๊อปปี้เป็นของแกได้หรอก"

 

     หญิงสาวพูดจบก่อนที่จะหยิบ ไม้ที่หล่นอยู่แถวนั้นขึ้นมาก่อนจะมุ่งตรงไปที่หญิงสาวผู้หนึ่งที่นั่งร้องให้อยู่คนเดียว

 

  จึกๆ

 

   แรงสะกิดจากด้านหลังฉันหันไปมองอย่างตกใจก่อนที่มีอะไรแข็งฟาดลงมาที่หัวของฉันอย่างแรง

 

  ตุ๊บบบ

 

"โอ๊ยย"

 

"สมน้ำหน้า"

 

   เธอมองดูร่างบางที่เค้าตีด้วยมือของเค้าเอง ก่อนจากลากไปไว้ที่ตึกร้างหลัง มหาลัยยัดร่างนั้นก่อนจะเอาผ้าปิดปากและ หวัดมือไว้ ก่อนจะเอาเข้าไปไว้ในห้องหนึ่งก่อนจะล๊อกห้องไว้เหมือนเดิม แล้วเธอก็เดินกลับไปที่พัก ทิ้งร่างบางที่มีเลือดไหลออกมาเป็นสาย 

 

 

 

 

 

  ร้ายมากนะยัยแจม ฟางจะเป็นยังไงบ้างนะ อาการน่าเป็นห่วงแบบนี้ ถ้าป๊อปปี้รู้ ป๊อปปี้จะห่วงแล้วตามมาช่วยฟางมั้ย