เธอเปลี่ยนไป PF

"ฟาง เราไปอาบน้ำกัน"
 
   ขนมจีน เดินพร้อมกับเพื่อนๆทุกคน
 
"งั้นฟางไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะ ทุกคนไปก่อนฟางก็ได้"
 
"จร๊"
 
   ฉันเดินไปที่ห้องไปเอาเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัว อยู่ที่ห้องพัก
 
"ป๊อปคะ แจมอึดอัดรู้มั้ยคะ เมื่อไหร่จะเลิกกับมัน แล้วเปิดตัวกับแจมสักที"
 
"แจม ป๊อปจะเลิกแล้วล่ะ ขอเวลาป๊อปหน่อยนะ"
 
     อยากเลิกกับฉันมากสินะ นี่มันครั้งที่สองแล้ว ที่ฉันเจอแบบนี้ ฉันยืนมองคนนั้น ที่กำลังร่วมรักสวาทกันอยู่ในห้องพัก ฉันยืนกำมือแน่นด้วยความเจ็บปวด 
 
"ฟาง"
 
    เสียงเรียกทางด้านหลัง เพื่อนๆของเธอนั้นเองที่ตามมาดู เห็นว่าฟางไม่ตามไปสักที
 
"นี่มั้นเลวมาก ขนาดในมหาลัยยังไม่เว้นหรอเนี่ย"
 
     หวายกำมือแน่น
 
   พลัก
 
    หวายพลักประตูเข้าไปทำให้ทั้งสองคนผะออกห่างกันอย่างตกใจ พวกเราเดินเข้าไปในนั้นพร้อมๆกัน
 
   เพี๊ยะ เพี๊ยะ
 
   ฉันตบหน้าเค้าทั้งสองคนอย่างแรง
 
"ไม่ต้องรอหรอก เราเลิกกันป๊อปปี้"
 
    เพี๊ยะ เพี๊ยะ
 
"เธอไม่ใช่น้องฉันอีกต่อไป"
  
    เนยทนไม่ได้ ตบน้องสาวฝาแฝดอีกคน
 
"ฟาง อย่าไปแคร์ เลย ปล่อยให้ควายกับความคู่กันไปเถอะ"
 
    พิมว่าก่อนจะจูงแขนฟางออกไปจากตรงนั้น
 
"ฟาง"
 
   ป๊อปปี้เรียกกะจะวิ่งไปตามแต่ หวายกับกับขนมจีนขัดไว้ก่อน
 
"พอทีเถอะ พี่รู้มั้ยว่าฟางรักพี่มากแค่ไหน ร้องให้เกือบตาย เข้าพยายามลืมพี่ ตั้งแต่วันนั้นแล้ว นี่ยังจะมีหน้ามาตอกย้ำฟางอีกหรอ พี่มันเลว ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆเลย"
 
"แกด้วย แย่งได้แม้กระทั้งแฟนเพื่อน เสียแรงที่ฟางไว้ใจแก ยัยแจม"
 
    หวายพลักแจมล้ม ป๊อปปี้เลยมาพยูงแจมขึ้น
 
"หวาย เธอทำอะไรของเธอ"
 
"ปกป้องกันไปเลยสิ ไหนๆก็เลวกันทั้งคู่แล้วนิ เลิกยุ้งกับเพื่อนฉันอย่ามายุ่งกับพี่ฉันอีก "
 
    หวายพลักป๊อปปี้และแจมพร้อมๆกันก่อนจะเดิยออกไปฟาง ที่เดินออกมากับพิม
 
"พิม อึก...ฮือๆๆๆ "
 
"โธ่ ฟาง ร้องออกมาเถอะนะ ร้องออกมาให้พอ"
 
   พิมกอดปลอบฟางไว้ 
 
  ตึกๆๆๆ
 
  เสียงวิ่งของเพื่อนๆที่วิ่งมาทางนี้
 
"พิม ฟางเป็นไงบ้าง"
 
   มีนถามขึ้น 
 
"ร้องให้ใหญ่เลย ถ้าฟางไม่เจอเหตุการณ์แบบนั้น ฟางคงไม่มาร้องให้แบบนี้หรอก "
 
    พิมพูดขึ้น ก่อนจะกำมือแน่น
 
"ทุกคน ฟาง ไม่ไหวแล้ว ฟางเหนื่อยเหลือเกิน ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
 
"พี่ฟาง พี่ฟางต้องใจเย็นๆนะ เค้าไม่ดีขนาดนั้น พี่ก็เกลียดเค้าไปเลยสิ"
 
    เฟย์ นั่งลงกอดพี่สาวตัวเองอีกครั้ง
 
"ฟาง คนแบบนั้นไม่ควรจำนะฟาง ลืมไปเลยยิ่งดี"
 
"ฟางจะทำยังไงดี ทุกคน"
 
"ฟาง อย่าลืมสิ ว่าฟางยังมีพวกเรา เราทุกคนที่รักฟางนะ"
 
   เนยเดินเข้ามานั่งข้าง เธอดีกับฉันมากเลยนะเนย 
 
"เนย ฟางเจ็บมาก จนฟางคิดอะไรไม่ออกเลย ฮือๆๆ"
 
   ฉันร้องให้ก่อนจะดึงเพื่อนสาวเข้ามกอด
 
      ตึกๆๆๆๆ
 
"ฟาง ฟาง "
 
   เสียงโทโมะ เขื่อน เคนตะ จองเบ ดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่วิ่งมาทางนี้
 
"เกิดอะไรขึ้น"
 
"ก็ไปถามเพื่อนตัวดีของพี่สิ"
 
   เฟย์พุดขึ้น ก่อนจะหันไปทางป๊อปปี้ที่วิ่งมาทางนี้อีกคน
 
   โทโมะ พุ้งเข้าไปต๋อยป๊อปปี้อย่างแรงจนร่างสูงนั้นล้มไปกองอยู่กับพื้น
 
"แกยังมีหน้ามาหาเค้าอีกนะป๊อป ที่แกทำยังไม่พออีกรึไง ไม่รักฟางแล้วแกจะมาให้ความหวังอะไรเค้านักหนา"
 
"ฉันขอโทษ"
 
"หึๆ ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก กลับไปหายัยแจม แฟนสุดที่รักแกสะ เลิกยุ่งกับฟางสักที อย่าทำให้เค้าต้องเจ็บไปกว่านี้"
 
   โทโมะกับเขื่อนตะวาดป๊อปปี้ ตอนนี้ไม่เหลืออีกแล้วคำว่าเพื่อน มันทำลายความเชื่อใจไปหมดแล้ว
 
"ฉันแค่จะมาขอโทษ ไหนๆก็จะเลิกกันแล้วนิ"
 
"กองไว้ตรงนั้นแหละ ไม่จำเป็น เอาคำขอโทษกลับไปด้วย ฉันไม่อยากรับ"
 
   ฉันพุดก่อนจะเดินเข้าไปหาเข้า ก่อนที่จะฝากรอยนิ้วมือไว้ที่แก้มชายหนุ่มอีกครั้ง
 
"อยากเลิกทำไมไม่บอกดีและให้เร็วกว่านี้ล่ะ ทีนี้รู้หีือยังว่าใครที่เปลี่ยนไป รู้หรือยังว่าใครที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ อย่ามาทำใสชื่อ เสแสร้งได้แล้ว มันน่าขยะแขยงที่สุด"   ฉันพูด
 
"ฟางพี่ขอโทษนะ"
 
"พอกันทีก็บอกว่าฉันไม่รับ ทำไมล่ะ ทำไม่ไม่เรียกฉันว่ายัยนั้นยัยนี่ล่ะ ต่อหน้าทำไมไม่พูด ทีลับหลังกับยัยเพื่อนทรยศนั้น น่าสมเพส ผู้หญิงไม่รู้จักอาย กับผู้ชายไม่รู้จักพอ สมกันจริงๆ ไปให้ไกลฉันเลยนะ ตายไปจากใจฉันยิ่งดี"
 
    ฉันพลักเค้าออกไปหาก ก่อนที่จะพาทุกคนออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้ป๊อปปี้ นั่งอยู่คนเดียว
 
   'ตายไปจากใจฉันสักที'
 
คำพุดสุดท้ายที่หญิงสางฝากไว้ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมองของผมอยู่ ไม่รู้ว่าทำไม ผมคงเลวมากสินะ ผมทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง สามารถทำให้เธอเปลี่ยนเป็นคนล่ะคน แต่ก่อนเธอไม่เคยด่าผมฉอดๆอย่างนี้ มันสมควรแล้วล่ะ ก็ทำกับเค้าไว้เยอะนิ