ทั้งร้าย ทั้งรัก PF

"เฮีย ทานอะไรหน่อยก็ได้นะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"

 

"ไม่หรอก ฉันไม่หิว"

 

"เฮีย ถ้าพี่จินนี่รู้ว่าพี่จะตรอมใจตายตาม พี่จินนี่ต้องไม่สบายใจแน่ๆเลย"

 

"จะทำยังไงวะ เขื่อนฉันทำใจไม่ได้ ฉันอยากรู้นักว่าใคร ที่ขับรถชนจินนี่"

 

"เฮียจำวันที่อยู่โรงพยาบาลได้มั้ยฮะ"

 

     ป๊อปปี้พลางนึกถึงวันที่อยู่โรงบาล แล้ววันนี้ก็มีคนบาดเจ็บอีก3คนเป็นผู้หญิงเหมื่อน เกิดจากอุบัตติเหตุเหมือนกัน

 

"สามคนนั้นหรอ"

 

"ใช่ครับ หมอบอกว่า รถของเธอถูกตัดเบรก"

 

"นี่มันอะไรกันฉันงงไปหมดแล้ว"

 

"พวกมันวางแผนที่จะฆ่า จินนี่ พิมละก็มีน แต่หาคนที่จะมาสมทบ คือสร้างเรื่องให้เป็นอุบัตติเหตุ เพื่อพวกมันจะได้ไม่ถูกเป็นผู้ต้องสงสัย"

 

    โทโมะสรุปเรื่องราวทั้งหมด 

 

"แล้วสาวคนนั้นเป็นยังไงบ้างโทโมะ"

 

"หมอบอกว่า อาการหนักมาก 50 50"

 

"ใครกันที่จะฆ่า แถมยังดึงคนที่ไม่รู้เรื่องมาเกี่ยวข้องด้วย"

 

"นั้นสิ เฮีย ผมว่าเราไปดูสาวคนนั้นดีมั้ย"

 

"จะไปทำไมกัน"

 

"เฮีย อย่างน้อย ยัยพวกนั้นก็เป็นเหมื่อนแฟนเรานะ ไปดูเค้าบ้างก็ดี ไปสืบประวัติด้วย เพื่อจะรู้ว่าเกี่ยวข้องอะไรกัน"

 

"ใช่ๆเขื่อนพูดถูก เฮียไม่ต้องเป็นห่วงหรอก จินนี่ พิม มีนต้องเข้าใจ"

 

"อืม ก็ได้"

 

     ตอนนี้เราทั้ง 3คน มาอยู่ที่โรงพยาบาล มาเยี่ยมสามสาวที่นอนอยู่ไม่ได้สติ พวกเธอช่างน่าสงสารจริงนะ ยังสาวอ่อนร่างกายก็ยังเบอะบางอีกด้วย

 

"ดูสิเฮีย น่าสงสารจะตาย น่าตาก็ยังดูเด็กอยู่แต่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ผมล่ะอยากจะฆ่าไอ้โจรกระจอกนั้นจริงๆเลย ทำได้แม้กระทั้งคนที่ไม่รู้เรื่อง"

 

"เฮียๆ ได้เรื่องแล้วครับ"

 

"ว่าไง"

 

"สาวคนนี้ เป็นทายาทของ นีระสิงห์ เป็นญาติของ จินนี่ พิม กับมีน ทั้ง6คนนี้เป็นพี่น้องกัน ทั้งสาวคนนี้ ไปอยู่ที่อังกฤษตั้งแต่เด็ก พึ่งจะกลับมาได้ 2-3วันที่แล้ว แต่ก็ต้องมาเจอแบบนี้ แถมยังเป็นพี่น้องกันอีก"

 

     โทโมะพูดทำเอาผมกับเขื่อนแทบกระอักเลือดออกมา นี่พี่น้องกันหรอเนี่ย ไม่น่าล่ะ จินนี่ชอบพูดถึงน้องสาวร่วมสายเลือด แต่เค้านึกไม่ถึงว่าทันที่ที่ไม่ได้เจอน้อง แต่กลับจากไปโดยไม่กลับ แถมคนที่ร่วมทุกข์ก็ยังเป็นพี่น้องกันอีก

 

"โธ่เว้ย ใครกันนะที่มันทำเรื่องได้เลวขนาดนี้ "

 

    ป๊อปปี้สถบดั่งสนั่น

 

"เฮีย ผมว่า ไอคนต้นคิดต้องรู้จัก ประวิติของพวกเธอดี ถึงทำเรื่องได้ลงเอยแบบนี้"

 

"ใช่ มันจะเป็นใครไม่ได้ ถ้าไม่ใช่คนใกล้ตัว"

 

"พ่อกับแม่คงจะเสียใจน่าดูนะ ที่ต้องเสียลูกสาวพร้อมกันทั้งสามคน แถมลูกสาวที่จากไปหลายปี ต้องมาตกระกำลำบากเหมือนกับพี่สาวอีก"

 

"น่าสงสาร คุณอากับคุณน้าจริงๆเลยนะ"

 

    ทุกสามมองดู สาวสาวที่อยู่ในห้อง ICU อาการหนักน่าเป็นห่วง เค้ามองดูอย่างคิด ดูๆไป น่าตาสามสาวก็มีส่วนคล้ายกันกับ พี่สาวที่พึ่งเสียไปอยู่เหมื่อนกัน ผิดตรงรูปลักษณะเท่านั้นเอง คนหนึ่ง ดูหน้าหวานๆ ตัวเล็กๆนิดเดียว ส่วนอีกสองคน มีรูปร่างสูงเพียวบาง ใบหน้าหวาน เต็มไปด้วยแผลรอยถะหลอกเต็มไปหมด

 

"เฮียๆหมอมาแล้วฮะ"

 

      หมอที่พยาบาลผู้ช่ายอีก 3คน กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางห้อง ICU ที่สามพี่นร้องพักดูอาการอยู่

 

"พวกคุณเป็นญาติคนไข้รึเปล่าครับ"

 

"ครับ"

 

"ร่างกายไม่มีอะไรตอบสนองเลย หมอกลัวว่าจะเป้นเหมื่อนสามรายที่แล้ว แต่ยังไงหมอก็จะช่วยเต็มที่"

 

    หมอยื่นคุยอยู่กับเราสักพัก แต่เสียงพยาบาลคนหนึ่งเรียกให้หมอไปดู เมื่อสาวร่างสูง นั้นมีอาการ ชักกระตุก ผิดปกติ และ 

 

"เฮีย พวกเธอจะรอดมั้ยเนี่ย อาการหนักน่าดูเลยนะ"

 

"โทโมะ โทรเรียกคุณน่าเร็วเข้า"

 

"ครับ"

 

     โทโมะรีบกดโทรศัพท์หาพ่อกับแม่ของสาวๆที่ตอนนี้กำลังกระวนกระวานที่งานศพของลูกสาวคนโตอยู่ 

 

"ฮัลโหล ครับ คุณน้าครับ"

 

(ว่าไงโทโมะ)

 

"คุณน้าครับ คุณน้าจำลูกสาวอีกสามคนของคุณน้าได้มั้ยครับ"

 

(โทโมะ พูดแบบนี้หมายความว่าไงลูก )

 

"คุณน้าทำใจดีๆนะครับ"

 

(โทโมะ ตอบน้ามาสิ ว่าลูกสาวน้าอยู่ที่ไหน ฮือๆๆตอบน้ามาสิ)

 

    เสียงของผู้เป็นแม่ร้องให้ ผมเองก็สงส่รท่านเหมื่อนกัน พึ่งจะเสียลูกสาวไป3คน ที่จะมาเสียลุกสาวที่หายไปทั้งหลายปีอีก คงหัวใจสลายแน่ๆ

 

"ครับ ผมว่าให้คุรน้ามาที่โรงพยาบาลดีกว่านะครับ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป"

 

(จร๊ ๆน้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ)

 

     โทโมะวางสายจากผู้เป็นแม่ของ3สาวแล้วเดินมาหา พี่ชายและน้องชายที่อยู่พร้อมกัน ตอนนี้ หมอกำลังช่วย คนที่ชักอยู่ ส่วนอีกสองคนที่นอนนิ่งอยุ่ไม่กิริยาตอบอะไรเลย

 

   ผ่านไป 30นาที น้าฝันก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาล

 

"ตาป๊อป เขื่อน โทโมะ น้ามาแล้ว"

 

      น้าฝันเดินมาหยุดที่หน้าห้อง ICU อย่างงง

 

"ใครก็ได้ช่วยบอกน้าทีว่าเกิดอะไรขึ้น"

 

     หญิงในวัย 45 ทรุดตัวนั่งลงกับก้าวอี้อย่างหมดแรง

 

"สามคนที่อยู่ในห้องนี้เป็นลูกสาวคุณน้าที่หายไป 20ปีที่แล้วครับ พวกเธอคือคนที่ขับรถชนกับจินนี่ พิม และมีน ครับ"

 

"พระเจ้าช่วย โธ่ลูกแม่ ไม่น่าเลยลูก ฮือๆๆๆๆ"

 

     ฝัน ผุ้เป็นแม่พอได้รู้ก็ปล่อยโฮ่ ออกมาทันที เมื่อได้รู้ข่าวถึงลูกสาว ที่ไม่เจอกันมาทั้ง 20 ปี แต่พอมาเจออีกทีลูกสาวของเธอก็เป็นเหมื่อนพี่สาวของเธออีก นี่มันโชคร้ายของเธอสินะ

 

"คุณน้า ทำใจดีๆนะครับ สามคนนี้จะต้องปลอดภัยครับ"

 

     ทั้งหมดรอดูอาการ สามสาวที่อยู่ในห้องนั้น ผ่านไป ชั่วโมงกว่า หมอเลยเดินออกมาอย่างหมดหวัง

 

"คุณหมอคะ ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ"

 

"ปลอดภัยแล้วครับ 2คน ส่วนอีก1คน มีโอกาศรอดน้อยมาก ครับ"

 

"ตายแล้ว ลุกแม่ ไม่นะ หมอ ฉันจะไม่ยอมเสียลูกฉันไปอีกคนแน่ ทำยังไงก็ได้ เสียเท่าไหร่ ฉันจะยอมจ่าย ขอให้ลูกฉันปลอดภัยนะหมอ ช่ายลูกฉันด้วย ฮืออ"

 

"ครับ งั้น หมอขอย้ายลูกสาวคุณ ไปที่ห้องพักพื้น ส่วนอีก คนหมอ รอดูอาการหน่อยนะ ถ้าไม่จริงๆ หมดก็ขอให้ทำใจนะครับ"

 

"ค่ะ"

 

"คุณน้าครับ เราไปดูลูกสาวคนน้าเถอะครับ"

 

    ตอนนี้โทโมะ เขื่อนและป๊อปปี้ พาคุณน้าไปที่ห้องพักพื้นของสองสาวที่ถูกย้ายมาที่นี่แล้ว เมื่อผู้เป็นแม่เจอลูกสาว ก็รีบเดินไปดูอย่างใจหาย ทั้งสองโตเป็นสาวแล้วแต่เธอก็ยังรู้ว่าว่าลูกสาวของเธอเป็นใครบ้าง เธอลูบหัวลูกสาวทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน น้ำตาไหลอาบแก้ว ทำไมกัน หายไปตั้ง20ปี พอกลับมาต้องมาเจอกันอยู่ในสภาพแบบนี้ แน่นอน ลูกสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่นี่ คือ เฟย์ พรปวีย์ และ แก้ว จริญญานั้งเอง ลูกสาวแฝดคนโต และแฝดคนเล็ก

 

"คุณน้าครับ ทานข้าวบ้างนะครับ"

 

     ป๊อปปี้เดินเข้าข้าวกับน้ำมาให้ผู้เป็นน้าที่นั่งเฝ้าลูกสาวมา 1วันเต็ม แต่ไม่ยอมกินข้าวปลาอาหารเลย

 

"ขอบใจนะ ตาป๊อปปี้ "

 

"ไม่เป้นไรครับ ผมเชื่อว่าทุกคนต้องปลอดภัยครับ นี่ครับ คุณน้าทานข้าวบ้างนะครับ เดี๋ยวเป้นลมขึ้นมาอีกคน"

 

"จ๊ะ"

 

  แอ๊ดดด

 

"แก้ว เฟย์ ลูกพ่อ "

 

    ชายคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาโพล่เข้ามากอดลุกสาวทันที ท่านคือพ่อของสามสาวที่เอา สามสาวไปอยู่ที่อักฤษนั้นเอง หลักจากที่อย่ากับภรรยา คือคุณฝันนั้นเอง

 

"คุณเอก"

 

"คุณฝัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกถึงเป็นแบบนี้"

 

    ผุ้เป็นพ่อร้องให้ ขณะที่กอดลูกสาวอยู่

 

"ฉันไม่รู้ ลูกๆถึงเป็นแบบนี้ ลูกจินนี่ ลูกพิม ลูกมีน ตอนนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยุ่กับแัน ส่วนหนู แก้ว ฟางเฟย์ ก็อาการสาหัด"

 

"โธ่ ลูกพ่อ พ่อไม่น่าปล่อยหนูมาเลย"

 

"นี่คุณ เมื่อกี้คุยพุดว่าอะไรนะ วันสุดท้ายหรอ ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ย ทำไม ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับลูกเราด้วยคุณ ฮือออ"

 

     ฝันเดินเข้าไปกอดอดีตสามี ตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรมากแล้วล่ะ ที่ทั้งสองอย่ากันก็เพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง ตอนนี้ เค้าคงเสียใจมากที่ ลูกสาว พี่แฝดทั้งสามได้จากไปแล้ว เหลือแต่แฝดน้องที่ยังมีอาการสาหัดอยู่

 

"ฟาง ฟาง ไหน ใครเห็นลูกฟาง"

 

    เอกทรงพล ถามหาลุกสาวแฝดคนกลางที่ตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่ร่าง

 

"ลูกฟางยังไม่ออกมาจากห้อง ICU เลยคุณ หมอบอกว่า มีโอกาสรอดน้อยมาก "

 

   พรึบ

 

    ผู้เป็นพ่อทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง นี่มันเกิดอะไรกับครอบครัวเค้ากันแน่ นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆแบบนี้

 

"หืออ"  เสียงครางของหญิงสาวที่หลับอยู่

 

"นะ..น้ำ หิวน้ำ"

 

"น้ำ นี่จ๊ะ ค่อยๆนะลุก"

 

   ผุ้เป็น แม่เอาน้ำให้ลูกสาวทั้งสองดื่ม ใช่ลูกสองคนนี้พื้นแล้ว

 

"คุณพ่อ"

 

    แก้วกับเฟย์ เรียกผู้เป็นพ่อ อย่างดีใจ เธอกวดสายตามองไปทั่วห้องที่มีคนแปลกหน้าตั้งเยอะ

 

"พ่อคะ เค้าเป็นใครกันคะ"

 

"แก้ว เฟย์ ฟังพ่อนะ นี่คือแม่ของหนูเอง แม่ที่แท้ของลุกๆไง"

 

"แม่"

 

"แม่เองลูก กลับมาหาแม่นะ คนดี "

 

     แก้วและเฟย์ กอดผู้เป็นแม่ สัมพัสที่ไม่เคยได้รับมากอดมันทำให้หายเหนือยหายเจ็บทันที่

 

"เฮีย เอาไงดี สองพี่น้องต้องอกแตกตายแน่ เมื่อรู้ว่า อีกคนที่นอนเจ็บอยู่จะไม่รอดอยู่แล้ว"

 

"นั้นสิเขื่อน เฮีย ว่าไง"

 

"ไม่รู้สิ ฉันก็อดสงสารไม่ได้ กับการสูญเสียครั้งนี้"

 

"สาธุ อย่าใครคนใดคนหนึ่งเอ๋ยชื่อใครมาเลย"

 

"พ่อคะ แม่คะพี่ฟางหายไปไหน เฟย์คิดถึงพี่ฟาง"

 

     เอาแล้วไง ไอ้เขื่อนไม่น่าพูดเลยวุ้ย

 

"เฟย์ แก้ว ฟังพ่อกับแม่พูดนะ ลูกต้องทำใจไว้นะ"

 

"แม่ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ พี่ฟางหายแล้ว แน่ๆเลยใช่มั้ยคะ ทำไมไม่มาเยี่ยมน้องกับพี่บ้างเลย"

 

"เฟย์ แก้ว เด๊ยวแม่จะพาไปที่หนึ่งนะ เราอาจจะได้เจอเป็นครั้งสุดท้าย"

 

"ไปไหนะคะ"

 

   แก้วเองคอถามอย่างสงสัย

 

"คุณน้าครับ เอาอย่างนั้นเลยหรอ"

 

    ผู้ชายแปลกหน้าเดินมาทางเรา ถามขึ้น เค้าเป็นใครกันนะ

 

    ตอนนี้เราทุกคนเดินมาที่ห้อง ICU 

 

"มาทำไมคะ เฟย์อยากเจอพี่ฟาง เฟย์จะไปหาพี่ฟาง"

 

     เฟย์เริ่มงอแงใหญ่ แม่ต้องร้องให้ออกมา

 

"พ่อแม่ร้องให้ทำไม นี่ทุกคนมีเรื่องอะไรปิดบังพวกเราอยู่คะ"

 

"นั้นสิคะ "

 

"เข้าไปแล้วจะรู้เอง"

 

     ทุกคนเดินเข้ามาในห้อง ที่มีร่างนอนไม่ได้สติอยู่ เต็มไปด้วยเครื่องช่าวยหายใจ และสายอะไรไม่รู้ ตั้งเยอะ เฟย์กับแก้วถึงกลับเข่าอ่อนลงเลยทนที่

 

"ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ยพี่แก้ว ไม่จริงใช่มั้ย นี่มันไม่ใช่พี่ฟาง นี่มีใครเล่นตลกกัน"

 

"เฟย์ไม่เอาน่าลูก นี่พี่สาวเราจริงๆ นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะที่เราจะเจอพี่เค้า"

 

     แม่กับพ่อ ร้องให้ ฉันกับพี่แก้วก็เหมือนกัน

 

"ฮือๆๆๆๆๆ พี่ฟางใจร้าย พี่ฟางทิ้งเราไปได้ไงคะ พี่ฟางจะตายไม่ได้นะ พี่ฟางต้องพื้นมาสิ"

 

"ฟาง ตื่นมาสิ มาพูดกับพี่ให้รู้เรื่องนะฟาง"

 

     แก้วกับเฟย์ ช่วยกันเข่ยาฟาง แต่ไม่ได้ผล เธอยังนอนนิ่ง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ผมยื่นมองแทบจะเก็บอาการไม่อยู่ เธอมีสภาพเหมื่อนจินนี่เลย เค้าทนดูภาพนั้นไม่ได้เลยวิ่งมาหลบอยู่ด้านนอก

 

"พี่ฟาง...อึก.... พี่ฟางจ๋า พี่ฟางอย่าทิ้งเฟย์กับพี่แก้วนะ ไหนว่าเราจะอยู่ด้วยกันไง พี่ไม่รักษาสัญญา ฮือๆๆๆ"

 

"เฟย์ ไม่เอาอย่าทำพี่เค้าอย่างนั้นสิลูก "

 

   พ่อดึงเฟย์เข้าไปปลอบ ลูกสาวของเค้ารักกันมากเค้าอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แบเบอะ แต่พอจะมาจากกันง่ายแบบนี้คงทำใจยาก

 

   ติดๆๆๆ

 

เสียงเครื่องวัดทีพจรหยุดเต้น ทำเอาทุกคนตกใจกันใหญ่ พ่อของฟางตะโกนเสียงดังบวกกับทุกคนที่ร้องออกมา ส่วนผู้เป็นแม่นั้นเป็นลมไป เขื่อนมารับไว้ พาไปนั่งพัก ส่วนโทโมะ ไปเรียกหมอ

 

"ไม่นะ พี่ฟางงงงงงงงงงงงงงง"

 

      เฟย์เองเป็นลมไปอีกคน เขื่อนเลยมาพยูงเฟย์ขึ้นอุ้มไปนอนที่ห้องพักพื้นเหมื่อนเดิม ส่วนแม่ของเค้าพ่อ ก็พาไปห้องตรวจทันที่ ส่วนแก้วก็เดินกลับห้องไปพร้อมกับโทโมะและเขื่อน เหลือแต่ป๊อปปี้ที่เดินกลับมาแต่ไม่เจอใคร เป็นจังหวะที่หมดเดินออกมา

 

"คุณหมอครับเกิดอะไรขึ้นครับ"

 

"หมดเสียใจด้วยนะครับ  คนไข้ได้สิ้นลมหายใจแล้ว"

 

"อะไรนะครับ"

 

     หน้าป๊อปปี้ถึงขนาดตึงไปเลย นี่เข้าจะต้องสูญเสียไปอีกคนหรอเนี่ย สวรรค์ต้องเล่นตลกกับพวกเค้าแน่ๆเลย ชายหนุ่มทรุดลงกับพื้น นั่งมองผ่านเข้าไปในห้องนั้นที่มีร่างบางที่นอนนึ่งอยู่

 

"เธอจะตามพี่สาวไปอีกคนสินะ"

 

 

              'อ่ะนี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย ที่นี่คือที่ไหนกัน'

 

              'น้องฟาง ฟางจริงๆด้วย'

 

              'คุณเป้นใครคะ'

 

              'พี่เอง จินนี่ พิม มีน พี่สาว ฝาแฝดเราไง'

 

               'พี่จินนี่ จริงๆหรอ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงมาอยู่นี่ได้'

 

                'พี่ต้องถามเรามากกว่า มาอยู่ที่นี่ได้ไง กลับไปเถอะ ทุกคนกำลังรอฟางอยู่นะ '

 

                'พี่ๆคะ พี่ๆจากพวกเราๆปจริงๆใช่มั้ยคะ ทั้งที่เรายังไม่ได้เจอกันเลย'

 

                'พี่รักฟางมากนะ ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่พี่ๆจะคอยอยู่ใกล้ฟางกับคนอื่ืนๆนะเด็กดี กลับไปหาทุกคนเถอะ พี่ฝากดูแลพวกเค้าด้วย'

 

                'ค่ะ ฟางสัญญา ฟางขอกอดพวกพี่ก่อนได้มั้ยคะ'

 

                'ได้จ๊ะ'

 

                เราทั้ง4คนกอดกัน นี่มันเป้นสิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นกับเราแต่มันกำเกิดขึ้น มันคงเป็นกรรมเก่าตั้งแต่ชาติที่แล้วล่ะมั้ง

 

 

 

             โลกปัจจุบัน

 

     ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งเศร้าที่ได้ข่าวจากป๊อปปี้ว่าฟางได้สิ้นลมแล้ว ทุกคนก็ร้องให้ใหญ่เลย โดยฉะเพนาะ สองพี่น้องที่นั่งร้องให้เอาเป็นเอาตาย

 

"พยาบาล เรียกหมดใหญ่ทีค่ะ คนไข้ที่เกิดอุบัติเหตุ หัวใจเต้นอีกครัั้ง"

 

     นี่เราหูฝาดไปรึเปล่านะ ที่ว่า หัวใจกลับมาเต้นอีกครั้ง ทั้งหมอและทุกคนรีบไปที่หน้าห้อง ICU โดยเร็ว

 

      10 นาทีผ่านไป

 

"หมอคะ พี่สาวหนูเป้นไงบ้างคะ'

 

"หมอดีใจด้วยนะครับ ปราฏิหารจริงๆเลยล่ะครับ สงสัย เค้าอยากอยู่กับพวกคุณเลยไม่ยอมไปไหน"

 

      คุณหมอแอบแซวเล่น หมอเองก็ลุ้นและช่วยเต็มที่เหมื่อนกัน เคาก็สงสารล่ะนะ 

 

"ฟางลูกแม่ สวรรค์โปรดจริงๆเลย คุณ ลูกปลอดภัยแล้ว"

 

"ใช่ คุณ ลูกไม่เป็นอะไรแล้วนะ เฟย์ แก้ว ดีใจมั้ยลูก"

 

"ค่ะ"

 

     ทั้งสองโพล่เข้ากอดผู้เป้นพ่อและแม่ พวกเค้าไม่ได้ไออุ่นแบบนี้มานานนับ20ปีแล้วล่ะ นี่ถทอว่าฟ้าลิขิตสินะที่ทำให้เราได้มาเจอและมีความสุขอีกครั้ง

ตอนนี้ฟางถูกย้ายมาที่ห้องพักพื้นแล้วเหมื่อนกัน อยู่รวมกันกับเฟย์และแก้ว มันเป็นห้องพิเศษ อยู่ได้ 3คน ราคาก็แพงพอประมาณ