The Ghost Girl ขโมยหัวใจยัยผีสาว

 

 

 

 

     'อะไรนะ ห้องมึงมีผี แล้วทำไมมึงไม่บอกกูวะ นี้คอนโดหรูขนาดนี้ยังมีผีอีก บริ้อ' โทโมะพูดขึ้น หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ เขาก็สุงเกตเห็นท่าทีแปลกของแฟนสาวกับไอ้เพื่อนตัวดี จึงคาดคั้นจน ป๊อปปี้ยอมบอก

 

 

 

     'กูก็กลัวว่ามึงจะกลัวจนไม่กล้ามาห้องกูอีกอ้ะดิ' ชายหนุ่มบอก

 

 

     'ไอ้กลัวอ้ะกูกลัวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มีแก้วอยู่กูเลยไม่กลัวเว่ย' โทโมะพูดแล้วขยับไปนั่งข้างแก้ว

 

 

     'แหม่ นั่งซะติดเลยนะมึง' เขาพูดแซวเพื่อนชาย

     

 

     'แก้วว่าแก้วเห็นเขาแล้วละป๊อป' แก้วหลังจากที่เงียบมาครู่หนึ่งพูดขึ้น

 

 

    'ห้ะไหนๆๆๆ โมะกลัวอ้ะแก้วๆๆ' โทโมะทำท่าลุกลี้ลุกลน

 

 

     'เดี๋ยวแก้วจะไปคุยกับเขา โมะกับป๊อปรออยู่นี่นะ' แก้วพูดจบก็โดนเข้าไปในครัว

 

     

 

     'เห้อ เบื่อจัง อยากคุยกับใครก็ไม่มีใครเห็น' ฟางบ่นหลังจากที่เดินหนีเข้ามาในห้องครัว เพราะยังไงก็ไม่มีใครเห็นเธออยู่แล้วนี่

 

 

     'คุณค่ะ'

 

 

     ร่างบางหันขวับไปตามเสียง เห็นแก้วแฟนสาวของโทโมะยืนอยู่ เอ้ะ แล้วคุณแก้วเรียกใครกัน ในเมื่อเธอเป็นผี แล้วจะเห็นเราได้ยังไง

 

     ฟางยืนงงอยู่อย่างนั้น จนแก้วพูดขึ้น

 

 

     'ฉันเรียกคุณนั้นแหละค่ะ ฉันจะมาช่วยคุณ' แก้วพูดกับวิญญาณสาวที่เหมือนกำลังงอยู่ตอนนี้

 

 

     'คุณ คุณเห็นฉันด้วยหรอค่ะ' ฟางพูดแล้วทำหน้าตกใจ เดินเข้าไปหาแก้ว

 

 

     'ค่ะ แก้วเห็นคุณ แล้วแก้วก็จะมาช่วยคุณด้วย ว่าแต่ คุณชื่ออะไรค่ะ แล้วมาจากไหน ตายเพราะอะไรจำได้บ้างรึเปล่า'  แก้วพูดขึ้น

 

 

     'ฉันจำไม่ได้เลยค่ะ เอ่อ คุณเรียกฉันว่าฟางก็ได้นะคะ เพราะฉันเคยได้ยินเสียงคนเรียกชื่อนี้ มันเป็นเสียงลางๆนะค่ะ แล้วเรื่องอื่นที่เกี่ยวกับตัวฉัน ฉันไม่รู้อะไรเลย อยู่ดีๆ ก็มาโผล่ที่นี่ ตายยังไงยังจำไม่ได้เลยค่ะ ฉันก็พยายามนึกแล้วนะคะ แต่ก็จะนึก มันก็ปวดหัวมากเลย' ฟางพูดออกมาเศร้าๆ

 

 

     'ไม่เป็นไรนะค้ะฟาง เรียกฉันว่าแก้วแล้วกันนะค่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะ แก้วจะช่วยฟางให้ได้' แก้วพูดแล้วลองเอื้อมมือไปจับมือฟาง 

 

 

     'จับมือได้ด้วยหรอนี่' แก้วพูดแล้วมองไปที่มือฟาง

 

 

     'มันก็ได้บ้างไม่ได้บ้างนะค่ะ' ฟางพูดแล้วยิ้มบางๆ

 

 

     'แก้วขอจับมือฟางแปปนึงนะคะ' แก้วพูดแล้วหลับตาลง

 

 

     ภาพที่แก้วนั้นมันลางมาก ภาพผู้หญิงตัวเล็กคนนึงที่วิ่งหนีออกมาท่ามกลางสายฝัน มือก็เธอนั้นถือรูปรูปหนึ่งอยู่ เธอมองรูปใบนั้นแล้วร้องไห้ออกมา เธอวิ่งไปไกลเรื่อยๆ 

 

 

     'โอ้ย' แก้วรู้สึกวูบขึ้นมากะทันหัน

 

 

     'คุณแก้ว ! คุณแก้วเป็นอะไรค้ะ' ฟางตกใจมากรีบเข้าไปประคองแก้ว

 

 

     'สงสัยใช้แรงจิตเยอะไปหน่อย' แก้วพูดแล้วจับไปที่ศีรษะตัวเอง

 

 

     'แก้วไหวมั้ยค่ะ แก้วไม่ต้องดูอะไรให้ฟางแล้วก็ได้ แก้วไปนั่งพักก่อนนะค่ะ' ฟางพูดขึ้น แก้วจึงพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

     'แก้ว เป็นไงมั้ง' โทโมะที่เห็นแก้วเดินเซๆออกมา ก็รีบไปประคอง

 

 

     'ไม่เป็นไรแล้วโมะ' แก้วพูดแล้วไปนั่งที่โซฟาพร้อมโทโมะ

 

 

     'กลับบ้านเถอะแก้ว เหมือนแก้วจะไม้ไหวแล้วนะ' โทโมะพูดขึ้น

 

 

     'ก็ได้ๆ เอ้อป๊อป ไว้เดี๋ยวแก้วจะเล่าให้ฟังนะ' แก้วพูดขณะกำลังจะเตรียมตัวกลับ

 

 

     'ครับๆ ขอบใจมากนะแก้ว แก้วกับโมะกลับเถอะ' ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มๆ

 

 

     'กูกลับก้อนนะเว่ยป๊อป' โทโมะพูดแล้วประคองแก้วออกไป 

 

 

 

     'เห้อ' หลังจากที่ส่งเพื่อนทั้งสองเสร็จ ชายหนุ่มก็เดินกลับมาล้มตัวนอนที่โซฟา

 

 

 

สั้นอีกตามเคยนะยู ขอโทษด้วยจริงๆๆ ขอบคุณรีดเดอร์ที่เม้นด้วยน้า ถึงจะน้อย แต่ได้กำลังใจมากเลยล้ะ ขอบคุณที่ยังอ่านฟิคของเก๊า (ที่โดตรห่วย) เรื่องหน้าสัญญาจะดีขึ้น :))