รักของเรา...NOT Love U
เขียนโดย 
mintmathuros
วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.23 น.
แก้ไขเมื่อ 5 มีนาคม พ.ศ. 2558 17.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4) 4: ผู้หญิงของฉัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
" ปล่อยฉันนะ ปล่อย..." ฟางดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของป๊อปปี้ ยิ่งร่างบางดิ้นชายหนุ่มกลับยิ่งรัดแน่นกว่าเดิม
" โอ๊ย!!! ฮึก... ปล่อยเถอะนะ ขอร้อง ฮึกฮืออ... " ภาพในอดีตวิ่งม่ฉายสลับสับกัน จนอาการปวดหัวเริ่มทวีคูณมากกว่าเดิม ป๊อปปี้มองสาวใต้ร่างตัวเองร้องไห้ก็นิ่งไป
แอ๊ดดดดดด
"พี่ป๊อป พี่ทำอะไรหน่ะ " แก้วที่ได้ข่าวว่าฟางโกงเงินบริษัทก็รีบมาหาพี่ชายทันที เพราะเธอรู้ดีว่าทุกอย่างเป็นฝีมือของพี่ชายตัวเอง
"...... " ป๊อปปี้มองร่างบางที่อยู่ใต้ร่างของเขาอย่างนิ่งๆๆ เมื่อเห้นน้ำตาที่ไหลอออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ ก่อนจะผละออกจากฟางแล้วยืนมองนิ่งๆ
" มันจะมากไปแล้วน่ะพี่ป๊อป " แก้ววิ่งเข้าไปช่วยฟางทันทีก่อนจะมองหันไปมองพี่ชายด้วยสายตาที่ผิดหวัง
" โอ๊ยยย ฮึกฮืออ ปวดหัว ฮืออ โทโมะช่วยฟางด้วยฮึกฮืออ ปวดหัว " ร่างบางเหมือนไม่ได้รับรู้อะไร เพราะภาพต่างๆที่แย่งกันวิ่งเข้ามาฉายภาายในสมองของเธอ มันตีรวน วิ่งสลับกันไปจนฟางมีอาการปวดหัวมากขึ้น
" พี่ฟางใจเย็นๆๆนะคะ พี่ฟางแก้วจะพาพี่ฟางไปหาหมอนะ " แก้วพูดก่อนจะตะโกนเรียกบอดี้การ์ดของเธอที่ยืนอยู่หน้าห้องมาอุ้มฟางไปโรงพยาบาลทันที
"พี่มันใจร้ายมากพี่ป๊อป " ก่อนที่แก้วจะเดินออกไป ก็หันกลับมาพูดกับพี่ชายก่อนจะเดินออกไป ป๊อปปี้ยืนนิ่ง
" ก็แค่มารยาผู้หญิงคนหนึ่ง จะไปสนใจทำไม " ป๊อปปี้พูดเบาๆๆ ก่อนจะหันไปมองรูปภาพที่ตังอยู่หลังเก้าอี้ของเธอ แล้วนิ่งๆๆ สายตาที่มองภาพนั้นยากที่ใครคาดเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไร
หลังจากที่แก้วได้พาฟางไปส่งที่โรงพยาบาลก็โทรหาเขื่อนก่อน แล้วโทรบอกข่าวของฟางให้โทโมะและเฟย์รับรู้ ทันทีที่โทโมะรู้ เขาก็ละจากงานสำคัญของตัวเองทันที แล้วรีบมาหาสาวหวาน ที่โณงพยาบาลในเครือจิระคุณ เช่นเดียวกับเฟยที่รู้ข่าว ทันทีที่พวกของโทโมะเดินเข้ามาในโรงพยาบาล ทั้งหมอ ทั้งพยาบาล ต่างมองพวกเขาด้วยความกังวล เพราะกลัวว่า พวกเขาจะมามีเรื่องกันในโรงพยาบาลแห่งนี้ เพราะเป็นที่รู้กันดีว่า 2 ตระกูลนี้ไม่ถูกกกัน
" พี่ฟาง " เฟย์วิ่งเข้ามาภายในห้องพักผู้ป่วย แก้วหันไปเห็นเฟย์ก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่เฟย์กลับไม่สนใจ เมินเฉยแล้วเดินไปหาพี่สาวที่นอนอยู่บนเตียงเพราะฤทธิ์ยา
" ทำไมพี่ฟางเป็นแบบนี้ พวกเธอทำอะไรพี่สาวฉัน " เฟย์ที่เดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงก็หันไปโวยวายใส่แก้วและเขื่อน อย่างจะเอาเรื่อง เพราะพี่สาวของเธอมีใบหน้าซีดเซียว
" เลิกโวยวายได้แล้วเฟย์ ฟางแค่เป็นลมธรรมดา อย่าตีโพยตีพายสิ " โทโมะเดินเข้ามาได้ยินเฟย์อาละวาดใส่แก้วและเขื่อนก็พูด เฟย์จะหันมาเถียงแต่สายตาี่โทโมะส่งมาให้เธอ ทำให้เธอต้องสงบลง
" นี่อยุดน่ะ นายจะพาพี่ฟางไปไหน " แก้วโวยเมื่อเห้นโทโมะเดินมาอุ้มฟาง พร้อมกับกั้งที่เดินมาเลื่อนน้ำเกลือ เตรียมจะเดินออกไปจากห้งอพัก
" ฟางเป็นผู้หญิงของฉัน มันคงดูไม่ดีเท่าไรที่จะอยู่ที่นี่ และอีกอย่างที่สำคัญสำหรับฉันคือฉันไม่ไว้ใจ... " โทโมะหันมาพูดกับแก้ว แก้วสบตากับโทโมะแล้วสะอึกกับคำพูดของเขา น้ำเสียง สายตา ที่เขาพูดที่เขาสื่อ มันดูจริงจัง เขาคงรักผู้หญิงคนนี้มากจริงๆ แก้วซึมลงไป จนเขื่อนรับรู้ เลยจับมือของแก้วเพื่อจะปลอบใจ เฟย์ที่เห็นเขื่อนจับมือแก้วก็กรอกตาไปมา
" อ๋อ... ฉันคงไม่ต้องขอบใจ เพราะแค่เธอช่วยพี่สาวฉันเอาไว้แค่นี้ อย่าคิดว่มันลบล้างเรื่องที่พวกเธอทำไว้กับพี่สาวฉันในอดีตไปได้ เรื่องแค่นี้มันเทียบกันไม่ได้เลยสักนิด อ๋อ จำเอาไว้ด้วยอย่ามายุ่งกับพวกเราอีก " เฟย์หันมาพูดกับเขื่อนและแก้ว ก่อนจะเดินออกไปตามโทโมะออกไป
" ยัยนี่มันน่าจับมาจูบปากสะให้เข็ด ไม่รู้ว่าชาติที่แก้วเกิดเป็นนกหรือไง จิกกัดคนอื่นเขาอยู่ได้ " เขื่อนพุดเมื่อเฟย์เดินออกไปแล้ว
" แต่มันก็จริงอย่างที่เขาพูดไม่ใช่หรอพี่เขื่อน " แก้วบอกด้วยนำ้เสียงเศร้าๆๆ
" ไอ้จริงมันก็จริง... แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว ก็ไม่ควรเอามาคิดมากสิ นี่อะไรกัน ทำมาเป็นพูดเหอะ " เขื่อนพูด อย่างเซ็งๆๆ
" แก้วว่าพี่เอาไปบอกเพื่อนสนิทพี่จะดีกว่าน่ะ แก้วรู้น่ะว่าเหตุการณ์วันนี้เป็นฝีมือของพี่ 2 คน " แก้วพูดอย่างรู้ทัน
" โถ่!!! แก้วเราก็รู้นิสัยของพี่ชายเราดีนี่นา " เขื่อนพูดกระอ้อมกระแอ้ม
" พี่เขื่อน บาดแผลที่เกิดจากคนที่เรารัก มันไม่มีทางหายไปหรอกนะคะ ถึงจะบอกว่ามันหาย อย่างมากสุดมันก็เป็ฯแค่สก็ดแผล ที่พร้อมจะกลายมาเป็นแผลสดได้เสมอ " แก้วพูดอย่างเลื่อนลอย
" เอาหน่ามันก็ผ่านไปแล้ว อย่าเอามาคิดมาก " เขื่อนพูด อย่างชิวๆๆ
" พวกพี่นี่สมกับเป้นเพื่อนรักกันสะจริงเลยนะ " แก้วมองแล้วส่ายหน้า
โรงพยาบาลในเครือไทยานนท์
" อาการนี่เป็นผลจากการที่คุณฟางพยายามนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตนะครับ บวกกับได้อยู่ในเหตุการณ์หรือบุคคลในอดีตครับ "
" แสดงว่าพี่สาวฉันมีสิทธิ์กลับมาจำได้หรอหมอ " เฟย์ที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ถามหมอ
" ครับ มีสิทธิ์ที่จะจำได้ ถ้าคนไข้ได้อยู่ในที่ที่เกิดในอดีต หรือได้พูดคุยกับคนในอดีตก่อนหน้านั้น แต่ในช่วงนี้อาการก็จะทรุดลงเพราะร่างกายไม่ค่อนจะตอบสนองนะครับ อาจจะเนื่องมากจากเหตุการณืก่อนหน้าที่เราจะพาคุณฟางมารักษาตัวนั้นเป็นเหตุการณ์ที่คนไข้ไม่อยากจะจำ อยากจะลืมมันไป เลยทำให้การรื้อฟื้นจะทรมานหรือมีผลข้างเคียงหนักกว่าเคสอื่นนะครับ " หมดพูดร่ายาวว
" แล้ว เรื่องความฝันละ" เฟย์ถามต่อ
" นั่นก็เป็นเพราะเหตุการณ์พวกนั้นเป็นเหตุการณ์ที่คนไข้จำฝังใจจนลืมไม่ลงนะครับ เลยทำให้คนไข้ฝันถึงอยู่บ่อยๆ "
" ฉันไม่ต้องการให้พี่สาวฉันกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถ้าพี่ฟางกลับไปจจำได้ฉันไม่เอาหมอไว้แน่ จำไว้ !!! " เฟย์หันไปพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวใส่หมอ จนหมอเริ่มกังวล
" ออกไปก่อน " โทโมะพูดเสียงเรียบๆๆ ก่อนที่หมอจะขอตัวออกไป
" โมะไม่มีทางให้ฟางกลับไปเป็นเหมือนเดิม " โทโมะเดินเข้ามาลูบผมร่างบาง โทโมะมองผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจไม่ว่าจะนานแค่ไหน ผู้หญิงคนนี้ก็อยู่ในหัวใจของเขาเสมอมา
วันวาเลนไทน์ เมื่อ 5 ปีที่แล้ว คณะวิศวกรรมศาสตร์
" ฮิ้ว ฮิ้ว !!! ไม่เลือกสักคนว้ะเพื่อน น้องพิมดาวคณะนิเทศน์ หรือน้องแก้วดีว้ะเพื่อน " กวินเพื่อนชายของโทโมะแซว
" อยากตายก่อนวัยอันควรไหมไอ้กวิน "
" โอ๊ยย!!! ไอ้กวิน ไอ้โมะมันไม่มีสายตาเหลือไป มองสาวที่ไหนแล้วเว้ยนอกจาก.... " เพื่อนสาวอีกคนเดินเข้ามากอดคอกวินแล้วพูดเพื่อนๆๆ ต่างมองหน้ากันแล้วยิ้ม พวกเขารู้ดีว่าใครที่สามารถกุมหัวใจเพื่อนชายของเขาคนนี้ไว้ได้
" พี่โมะช่วยเฟย์ด้วย " เฟย์วิ่งเข้าไปหลบหลังโทโมะ โทโมะมองทั้ง 2สาวที่เพิ่งเข้ามามาใหม่อย่าง งง
" ทะเลาะอะไรกันอีกละ "
" ก็เฟย์แค่บอกว่าพี่ฟางหลงแฟน มากกว่าพี่น้องแค่นี่เอง " เฟย์พูดอย่างไม่สบอารมณ์
" อะไรกันฟาง " โทโมะมองหน้าฟางอย่างสงัสย
" ฉันเองแฟนฟาง ยินนดีที่ได้รู้จัก " ป๊อปปี้เดินเข้ามาโอบไหล่ฟางแสดงความเป็นเจ้าของ โทโมะมองฟางด้วยสายตาผิดหวังก่อนจะหัวเราะในลำคอ อย่างสมเพชตัวเอง
" ไม่คิดจะบอกกันเลยสินะ " โทโมะพูดแล้วมองหน้าฟาง
" โมะคือ ฟางไม่ได้จะไม่บอกแต่คือแค่ หาโอกาศมันยังไม่ได้แค่นั้นเอง " ฟางพูดเสียงกระอ้อมกระแอ้ม โทโมะหัวเราะแล้วเบือนหน้าหนีฟาง
" ไปเถอะพี่โมะ จำเอาไว้นะพี่ฟางว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้รักพี่จริงเลย แล้ววันนั้นพี่อย่ามาร้องไห้แล้วกัน ชิส์ " ด้วยความที่เฟย์เป่ยสาวเปรี้ยวเลยทำให้เธอเป็นสาวที่ตรงๆๆ ไม่แคร์อะไร กพูดออกไปตามความคิดที่เธอคิด ก่อนจะคล้องแขนโทโมะแล้วเดินออกไปอีกทาง
" อย่าคิดมากน่ะฟาง ไปกันเถอะป๊อปหิวข้าวละ " ป๊อปปี้เห้นแฟนสาวนิ่งไปก็ยิ้มให้แล้วเดินจับมือฟางเดินแยกไปอีกทาง
" ท่าทางว่าฉันต้องพาน้องแก้วกับน้องพิมมาดามใจไอ้ผีดิบแล้วละว่ะ " เพื่อนชายของโทโมะมองโทโมะที่เดินออกไปพร้อมกับเฟย์ทางหนึ่งกับป๊อปปี้ที่เดินจับมือฟางออกไปอีกทาง ก็พูดแล้วส่ายหน้า
" กลับไปพักเถอะเดี่ยวพี่เฝ้าฟางเอง " โทโมะพูดกับเฟย์ เฟย์พยักหน้า
" งั้นเดี๋ยวผมเอาชุดมาให้นะครับ " กั้งพูดแล้วเดินออกไปพร้อมกับเฟย์
" จะไม่มีฟางคนเก่าอีกต่อไปแล้ว จะมีเพียง ธนันต์ธรญ์ ไทยานนท์ ผู้หญิงของ วิศวะเพียงคนเดียวเท่านั้น " โทโมะพุดแล้วก้มลงจูบฟางอย่างอ่อนโยนและเบาบางแต่เต็มไปด้วยความรัก ความห่วงใยเพราะกลัวว่าจะรบกวนการนอนของร่างบาง
" ธนันต์ธรญ์ ไทยานนท์ งั้นหรอ หึ " เสียงชายหนุ่มปริศนาที่ยืนฟังอยู่นอกห้อง ูดก่อนจะยิ้มร้ายๆแล้วเดินออกไป อย่างมีแผนการ
ตอนที่ 4 มาแล้วนะครับ ขอโทษาด้วยสำหรับคนที่อ่านตอนก่อนไปแล้วเค้าลบ แหะแหะมันไม่เวอร์ดเท่าไร อันนี้คิดว่าเวอร์ค์ หรือว่าไม่ ... อ่าาา
ขอบคุณที่มาติดตาม มาอ่าน น่ะะะะะะะ อย่าลืม เม้นนนนนน่ะคะ ไรเตอร์ชอบอ่านคอมเม้นต์
มีอะไรทักได้เลยน่ะ line id :mintmathuros
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
