รักของเรา...NOT Love U

 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โถ่เว้ย!!! "  โทโมะเดินออกจากห้องฉุกเฉิน แล้วเดินไปที่ด้านหลังของโรงบาล ก่อนจะต่อยกำแพงอย่างโมโห จนแก้มที่ตามไป รีบเข้าไปห้าม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นี่คุณ ทำร้ายตัวเองมันก็ไม่ได้ทำให้ พี่ฟางฟื้นขึ้นมาหรอกนะ " แก้วพูด โทโมะเบือนหน้าหนีหญิงสาว เพราะไม่อยากให้เธอต้องมาเห็นว่าเขาอ่อนแอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ...... " แก้วขยับเข้าไปกอดโทโมะจากด้านหลัง โทโมะเองก็ตกใจ แต่ก็ยืนให้แก้วกอด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แก้ว ฉันขอโทษนะที่ทำร้ายเธอ " โทโมะพูดออกมาเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮือออ ฉันเคยคิดว่าจะเกลียดคุณ แต่ทำไมมันทำไม่ได้ " แก้วพูดพร้อมกับร้องไห้ โทโมะหันกลับมาแล้วกอดแก้วอย่างคิดถึง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"  กลับมาหาผมนะ อย่าหนีกันไปอีกนะ " โทโมะพูด แก้วพยักหน้า ทั้งสองยืนกอดกันเนิ่นนาน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ฟาง... " เฟย์ฟื้นขึ้นมา ลงจากเตียงคนไข้แล้วจะไปหาฟาง แต่เขื่อนห้ามเอาไว้ก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาพี่ฟาง ฮึก " เฟย์พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" หยุดบ้าสักทีเฟย์ ฟางตายไปแล้ว " เขื่อนตะคอกใส่หญิงสาว จนเฟย์นิ่งทรุดลงไปนั่งกับพื้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮืออออ เฟย์จะอยุ่ยังไง พี่ฟางงพี่ฟางใจร้ายย " เฟย์ร้องไห้อยา่งหมดที่พึ่ง เขื่อนนั่งลงข้างหญิงสาวแล้วกุมมือของเฟย์เอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ขอให้ผู้ชายคนนี้ดูแลได้ไหม " เฟย์มองน้าเขื่อน ทั้ง2 สบตากันนิ่งก่อนที่เขื่อนจะมอบจุมพิตที่แสนหวานให้สาวคนรัก ก่อนที่เฟย์จะกอดชายหนุ่มแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อฮึก ฮืออ สัญญาแล้วนะไอ้บ้า ห้ามทิ้งไปไหนนะไม่งั้นเฟย์ให้พี่ฟางมาหักคอให้ตายเลย " เฟย์พูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" 555 ครับไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนครับ " เขื่อนพูดแล้ยิ้มให้เฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 หลายปีผ่านไป....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" วันนี้อากาศดีจังเลยนะฟาง "  ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาที่วัดแห่งหนึ่งที่สงบเงียบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ............. "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ผ่านมาจะ 7 ปีแล้วนะ ฟางยังสวยอยุ่เลย "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ลูกเป็นยังไงบ้าง คิดถึงพ่อไหม .... " น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆหยดลงที่พื้นดิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พ่อคิดถึงหนูกับแม่นะ ... คิดถึงเหลือเกิน "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ............ "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" สักวันเราต้องได้เจอกันอีกนะที่รัก.... " สายลมอ่อนๆๆพัดมาปะทะกับร่างสูงอย่างจงใจ ป๊อปปี้ยิ้มแล้วมองใบหน้าแสนหวานของคนรัก ที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี หัวใจของเขาก็ยังเป็นเธอ มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น 'สักวันป๊อปจะไปหาฟางนะครับเราจะได้อยู่ด้วยกันเป็น พ่อแม่และลูก'
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 พอจบ!!!!!!!!! ใคที่รอติดตามตอนสุดท้าย ขอโทษด้วยที่มาแป๊ก และสั้นมาก55ไรคิดมไ่ออกแล้วววว บะบาย เจอกันเรื่องต่อไปอย่าลืมติดตามนะ5555