รักของเรา...NOT Love U

 
 
 
 
 

 
 
 
                              วันต่อมา โทโมะพาลูกน้อง พร้อมกับเฟย์ ไปที่บ้านของป๊อปปี้ แก้วเองที่เพิ่งจะตื่นได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่ด้านล่างของบ้าน ก็เดินไปดูที่หน้าต่างก็เห็นพวกของโทโมะ กับของตัวเองกำลังต่อสู้กันอยู่ จึงรีบวิ่งลงมาจากด้านบน แล้วเห็นเขื่อนที่ยืนอยู่ภายในบ้านแล้วมองไปด้านนอก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นี่มันเกิดอะไรขึ้นพี่เขื่อน " แก้วเดินเข้ามาหาเขื่อน ที่ยืนกอดออกอยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไอ้โทโมะมันนึกว่าเราพาฟางไป เลยบุกมาจะเอาฟางคืน " เขื่อนพูดกับแก้ว แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวที่คนหนึ่งที่กำลังต่อสู้กับลูกน้องของตัวเองอยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พลั่กก...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เก่งจังเลยนะครับ คุณหนูเฟย์ " เขื่อนปรบมือเล็กน้อยก่อนจะพูดแล้วมองเฟย์ที่เดินเข้ามา หลังจากที่เจ้าตัวจัดการกับลูกน้องของตัวเองจน เจ็บไปหลายคน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอาพี่สาวฉันคืนมา " เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงเยือกกเย็น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พวกผมคงคืนไม่ได้ เพราะพวกเราไม่ได้เป็นคนพาพี่สาวของคุณหนูไปนิครับ " เขื่อนพูดแล้วกระตุกยิ้มใส่เฟย์ เฟย์กำมือแน่นด้วยความโกรธ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ลูกน้องนายนี่ไม่ได้เรื่องสักคนเลยสินะ " โทโมะเดินเข้ามาพร้อมกั้งและพาร์ท พร้อมกับลูกน้องิีกส่วหนึ่ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ......." เขื่อนนิ่งเงียบมองหน้าโทโมะ ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่อง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ" แก้วพูดแล้วรีบไปหลบอยู่หลังเขื่อน เมื่อเห้นสายตาของชายหนุ่มที่มองเธอ  เฟย์หันไปมองพี่ชายที่ยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหันไปมองแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ก็อุตส่าห์ตั้งใจใส่มาล่อพี่ชายฉันเองหนิคะ จะทำเป็นไร้เดียงสาทำไม" เฟย์พูดก่อนจะยักคิ้วกวนๆใส่ จนเขื่อนเองก็เริ่มโมโห ที่ร่างบาง ใส่ร้าย น้องสาวตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันว่านายพาคนของนายกลับไปเถอะ ที่นี่ไม่มีผู้หญิงของนาย " เขื่อนพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองแล้วพูดกับโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่จริง!!! ถ้าพี่ฟางไม่ได้อยู่กับพวกนายแล้วพี่ฟางจะไปอยู่ที่ไหน เมื่อไรจะเลิกจองเวรกันสักทีฮ้ะ!! " เฟย์โวยวายใส่เขื่อนอย่างหงุดหงิด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ถ้าไม่เชื่อก็เชิญครับ เชิญค้นตามสบายเพราะพวกเราบริสุทธิ์ใจ " เขื่อนพูดท้าทายให้พวกของโทโมะ เข้าไปค้น ไม่ใช่เพราะว่าอยากจจะจบแต่อาจจะเพราะหญิงสาวตรงหน้าของเธอ ที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอคงหวงพี่สาวของเธอใช่เล่น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"........." โทโมะพยักหน้าให้กั้งและพาร์ท เดินเข้าไปหา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
............"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"..................."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"................."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"............" ทั้ง4 คนต่างไม่มีใครพูดอะไรต่อกัน จนกระทั่ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่มีครับนาย" พาร์ทเดินเข้ามารายงานโทโมะ เฟย์หันไปมองเขื่อนและแก้วอย่างเอาเรื่อง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พีชายของเธอเอาพี่ฟางไปไหน บอกฉันมานะ" เฟย์เดินเข้าไปหาแก้วแล้วตะคอกใส่หญิงสาว แก้วเองก็ยืนนิ่งให้เฟย์ตะคอกใส่ เขื่อนเห็นเฟย์อาระวาดก็เลยดึงแก้วมาหลบหลังตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"........." โทโมะเดินเข้ามาจับแขนเฟย์เอาไว้ เหยืหันไปมองหน้าพี่ชายอย่างหงุดหงิดก่อนจะจำต้องยอมถอยออกมา เมื่อเห็นสายตาที่ดุๆของพี่ชาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ถ้าพี่สาวฉันเป็นอะไร ขึ้นมาพวกแกไม่ตายดีแน่ ฉันสัญญา" เฟย์พูดดวยสายตาที่โกรธจัดก่อนจะเดินออกไป พร้อมกับพาร์ท เขื่อนมองเฟย์ด้วยสายตาที่นิ่งและเย็นชา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฝากบอกไอ้ขี้คลาดด้วยนะ  ว่าถ้าจะทำอะไรให้มาทำซึ่งๆหน้าอย่ามาเป็นหมาลอบกัด หรือว่าพวกหงส์ขาวชอบ หึ!! " โทโมะูโแล้วเหยียบยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่มีวันพวกเราไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น นายตั้งหากละ " แก้วโวยวาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"จำคำพูดของเธอเอาไว้ดีดีละกัน จริญญา" โทโมะพูดแล้วมองหน้าก่อนก่อจะเดินกลับออกไปจากบ้านจิระคุณ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อปไม่ไได้พาพี่ฟางไปใช่ไหมพี่เขื่อน " แก้วหันมาถามเขื่อนหลังจากที่ โทโมะเดินออกไปจากบ้านของตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อืม " เขื่อนตอบห้วนๆแล้วเดินหนีแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แก้วรู้น่ะว่าพี่ฟางอยู่กับพี่ป๊อป" แก้วพูด เขื่อนหยุดเดินแล้วหันกลับมามองแก้วอย่าง งง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อะไรที่ทำให้เรามั่นใจ " เขื่อนพูดอย่างยั่งเชิง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"งั้นพี่ก็บอกแก้วมาก่องว่าพี่ป๊อปไปไหน " แก้วเดินเข้าไปหาเขื่อนแล้วถาม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มันก็ไปทำงาน" เขื่อนพูด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แก้วเช็คมาทุกอย่างแล้วนะพี่เขื่อน พี่ป๊อปไม่ได้มีงาน เมื่อวานก็ไม่ได้เข้าบริษัท ี่มันอะไรกัน เมื่อไรพี่ป๊อปจะเลิกทำร้ายพี่ฟางสักที " แก้วพูดด้วยสายตาเศร้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์มากมาย ที่ผ่านมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พี่เตือนมันแล้ว " เขื่อนพูดอย่างเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เราจะทำยังไงดีพี่เขื่อน "แก้วพูดอย่างกังวลใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"บางทีถุกอย่างอาจจะถูกกำหนดมาจากสวรรค์แล้วก็ได้นะ  " เขื่อนพุดแล้วถอนหายใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แก้วหวังว่า สวรรค์จะเห็นใจพี่ฟางบ้าง" แก้วพูดแล้วยิ้มบางให้กับเขื่อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              แสงแดดยามเช้า สาดส่องเข้ามากระทบสาวร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม  หญงสาวค่อยๆเปิดเปลือกตาออกมาช้าอย่างยากลำบาก ด้วยร่างกายที่อ่อนเพลียอยู่แล้ว ไหนจะยังไม่ได้ืานอะไรเลยมาทั้งวันจากเมื่อวาน บวกกับอาการอักเสปทีข้อเท้าของเธอ ฟางมองไปที่ลำแขนแกร่งของชายหนุ่มที่ทำร้ายเธอ ชายหนุ่มที่เธอเกลียด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
""ฮึก..." มือบางกระชับปากตัวเองแน่น เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้น เล็ดรอดออกมา ความอ่อนแอที่เธอพยายามเก็ยมันเอาไว้ ต่างเก็บเอาไว้ไม่อยู่ มันหลั่งไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความเจ้บใจ ความเกลียดชัง ความสมเพช ความรังเกียจ และที่สำคัญ ความรู้สึกผิดต่อผู้ชายอีกคนของเธอเอง ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของตัะวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จะร้องทำไม " ชายหนุ่มข้างกายรู็สึกว่าหญิงสาวเริ่มสั่นเท่าก็ลืมตามองหญิงสาวก็พูดอย่างเย็นชา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"........." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อย่ามาทำเป็นเงียบ ทีเมื่อคืน ยังครางดังห้องนิ" ป๊อปปี้พูดปล้วกระตุกยิ้ม ฟางกำมือแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เมื่อไรจะปล่อยฉันไป " ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแล้ะเย็นชา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทำไม จะรีบกลับไปหาสามีสุดที่รักหรืองไง" ป๊อปปี้หงุดหงิดก็พาลใส่หญิงสาว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คะ.." ฟางพูด เพราะเธออยากกอดชายหนุ่มอีกคนเหลือเกิน ตอนนี้เธออยากหาคนที่จะปลอบเธอ แทนที่จะคอบซ้ำเติมเธอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เหอะ!!! ฉันละสมเพชเธอจริงๆ นอนกับผู้ชายคนนู้นคนนี้ นี่ถ้าไอ้โมะรู้ มันคงจีดีใจที่เมียมันนอนกับผุ้ชายไปทั่ว เหอะ" ป๊อปปี้พูดใส่ฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี๊ยะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทุกอย่างมันก็เป็นเพราะคุณไม่ใช่หรอ ฮืออ เพราะคุณ เพราะคุณคนเดียว ฮือ ฉันเกลียดคุณ เกลียดที่สุด กรี๊ดดดดดด!!! " ฟางหันกลับมาทุบป๊อปปี้รัว ก่อนจะกรี๊ดออกมาอย่างอดกลั้นก่อนจะสลบไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่เธอ ฟาง..ฟาง" ป๊อปปี้เห้นฟางสลบไปก็ใจไม่ดี เลยตบหน้าหญิงสาวเบาๆๆ แต่ก็ไร้วี่แววการตอบกลับ ป๊อปปี้รีบอุ้มฟางไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แล้วพาหยิงสาวไปนอนห้องของตัวเองแทน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันยังไม่หายคิดถึงเธอเลย..." ป๊อปปี้พูดเบาๆกับหยิงสาวก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากหยงิสาวอย่างอ่นโยน ก่อนจะสำรวจร่างกายของหญิงสาวจนไปสะดุดที่ข้อเท้าของเธอ ที่มีรอบฟกช้ำ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ..บอสจะเอาอะไรดีคะ" โบว์ทักเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินมาที่ครัว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไปเอากล่องยามาแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะลงมาเอาข้าวต้ม " ป๊อปปี้พูดกับโบว์ ทีเจ ก็เลยเดินไปหยิบกล่องงยามาให้ชายหนุ่มแทน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"......" โบว์และทีเจ มองตามป๊อปปี้อย่างยิ้มๆ ถึงเจ้านายของพวกเขาจะดูร้ายแต่ผู้หญิงที่เจ้านายรักก็ยังคงมีคนเดียวเสมอ... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
  ตอนหน้าเป้นอดีตตนะ ...
 
 
  ไม่สนุกรู้!! แต่แต่งไปแล้ว ก็อยากลง 555 เม้นหน่อยจิ เค้าร้องไห้....