Mirage! รัก ลวง หลอก

แม้เวลาจะเปลี่ยนผันไปสักแค่ไหน ..จะกี่นาที กี่เวลา กี่วัน กี่เดือน กี่ปี
คำๆ เดียวที่ยังคงติดตรึงในหัวใจของฉัน  คือคำว่า.. “รอ”
 
 
 
 
 
ภายใต้แสงไฟของข้างถนนใหญ่ ที่มีเส้นทางยืดยาวใกล้ออกไปสุดลูกหูลูกตา..
มีหญิงสาว 4 คน ที่นั่งจมปลักอยู่ตรงนี้มาเป็นเวลานาน  ในขนาดที่เวลาก็เดินไปเรื้อยๆ ไม่มีหยุด
ความเงียบสงบเริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้เรื้อย ๆ จนรู้สึกน่าอึดอัดเกินไป  อึดอัดจนปั่นป่วนท้องไปหมด
จนแล้วจนรอด ก็ไม่พ้นที่จะมีคนทำลายความเงียบที่มีขึ้นมา..
 
“กี่ปีแล้วนะที่เราไม่ได้มานั่งคุยด้วยกันแบบเป็นส่วนตัวแบบนี้นะ ?”
หญิงสาวคนที่ลำลายความเงียบนั้น  มีจุดที่โดดเด่นที่สุดคือใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลา
เธอมีชื่อว่า “โบว์” หมอศัลยแพทย์มือหนึ่งของประเทศ ศัลยแพทย์ที่เก่งกาจได้ด้านศัลยแพทย์ทรวงอก
 
“ก็ตั้งแต่พวกเราแยกย้ายกันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ.. ไม่มีพวกแกแล้วคิดถึงมากๆ เลยละ”
หญิงสาวอีกคนที่ได้ตอบคำถามกับโบว์  เธอมีจุดเด่นอยู่ตรงเป็นคนอ่อนหวาน นุ่มนวล ไม่ห้าว
เธอมีชื่อว่า “เกล” เชฟหญิงที่มีชื่อเสียงอีกคนของประเทศ  ที่ถนัดการทำอาหารของทุกประเทศ
 
“มีแต่แกหรือไงที่คิดถึงอยู่คนเดียว  ตอนที่ฉันเรียนอยู่บอสตันนะ เหงาเวอร์ๆ 555”
หญิงสาวอีกคนที่สร้างเสียงหัวเราให้กับกลุ่มขึ้น  เธอมีจุดที่โดดเด่นคือเธอเป็นคนเงียบๆ น่าค้นหา
เธอมีชื่อว่า “มายด์” นักกฎหมายมือหนึ่ง หรือทนายความที่เก่งกาจที่สุดของประเทศอีกหนึ่งคน
 
“555. เฮ้อ! เร็วจังเลยเนอะ !? แปปๆ เรียนจบกันหมดแล้ว”
หญิงสาวอีกคนที่ได้พูดคุยกับเพื่อนๆ เป็นคนสุดท้าย  เธอเป็นคนที่ฉลาด น่ารัก ออกโผงผาง ห้าวนิดๆ
เธอมีชื่อว่า “แบม” สุดยอดนักวิทยาศาสตร์อีกคนนึง เก่งในรอบด้าน ทั้งนักฟิสิกส์ นักชีววิทยา นักเคมี
และนักไวรัส หรือวิทยาไวรัส
 
 
 
 
 
 
ในตอนนี้พายุกำลังโหมกระหน่ำเข้ามาในกรุงเทพ ฯ เหมือนอัดอั้นมาหลายเดือน หลายปี
แต่ไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับพวกเธอ  หลังจากเมื่อวานที่นั่งคุยกันไปเรื้อยๆ ก็ตัดสินใจได้ว่า..
วันนี้พวกเธอจะมานั่งเล่นอยู่ที่ร้านเบเกอร์รี่ของพี่สาวของเกล  มานั่งเล่น นั่งคุย ตั้งแต่เช้าจนบ่าย
ฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องก็ค่อยๆ เบาบางลงไปบ้างแล้ว แต่ยังคงไม่หยุดตกลงมา...
เกล : เดี๋ยววันนี้ไปกินนอนบ้านฉันกันนะ ไม่ได้เจอกันหลายปี.. “คิดถึง”  ?
โบว์ : ได้สิ ! พวกเราไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว ^^’
เกล : เยี่ยมไปเลย เดี๋ยววันนี้ฉันจะโชว์ฝีมือการทำอาหารของฉันเอง
แบม : อื้ม.. ไม่ได้กินฝีมือของเกลมานานแล้วนะ
มายด์ : เอิ่ม ตอนนี้ก็บ่ายหนึ่งแล้ว ฉันว่าปิดร้านแล้วไปบ้านยัยเกลกันดีกว่า
โบว์ : ก็โอนะ !
 
.
 
.
 
ระหว่างทางในรถ
 
.
 
.
 
โบว์ : เออ..แบมแล้วเป็นไงบ้าง ฉันเห็นว่าแกกำลังคิดค้นยาต้านไวรัสอยู่นิ๊
แบม : ก็กำลังไปได้ดีนะ แล้วของพวกแกละ ?
เกล : ของฉันตอนนี้ก็กำลังคิดเมนูใหม่ๆ นะ เพราะกลัวว่ามีแต่เมนูซ้ำๆ คนกินจะเบื่อเอา
มายด์ : ของฉันก็กำลังรวบรวมเอกสาร ของคดีที่ฉันจะขึ้นศาลน่ะ
แบม : แล้วของแกละโบว์ ?
โบว์ : ก็เรื้อยๆ ตอนนี้กำลังไปได้สวย เคสผ่าตัดต่อนนี้ก็น้อยลง ฉันว่าจะไปเรียนรู้ด้านอื่นๆ ต่อ
เกล : ฉันก็ว่างานแบบยัยโบว์ก็ดูมั่นคงดีนะ.. เออ! มายด์
มายด์ : หืม!
เกล : แล้วเรื่องของ เออ.. “กวิน !!” เป็นยังไงบ้าง
ทุกคน : เกล !!!!!’
มายด์ : เออ.. ไม่เป็นอะไรหรอก เฮ้อ! ตอนนี้ฉันเจ็บจนมันชินชาแล้วละ
โบว์ : แกโอเคนะ ?
มายด์ : อืม
..แต่จะมีใครรู้จริงๆ ว่าความเจ็บปวดทรมานจนชินนั้น
ค่อยๆ ได้ปรับเปลี่ยนมาเป็นความแค้น !!’
ที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
 
.
 
.
 
เฮ้ย !!!’ เอี้ยดดดด’ ปึง !
 
.
 
.
 
 To Be Con..
เฮ้ย ! ค้างมั้ยค่ะ ? ถ้าค้างรอต่ออีก 95 % นะค่ะ จุ้บๆ -3-