บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางอยู่ที่ไหนน่ะ”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาพบว่าตัวเองอยู่ในชุดขาว อยู่ในทุ่งหญ้าที่โล่งก็ร้องเรียกหาคนรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฟางอยู่นี่”ป๊อปปี้หันไปตามเสียงพบว่าฟางในชุดขาวยืนอยู่อีกฝั่งทุ่งหญ้าทั้งคู่รีบวิ่งมากอด

กันทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางป๊อปขอโทษนะที่ทำร้ายฟาง ป๊อปมันแย่จริงๆ”ป๊อปปี้กอดฟางแน่นแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรฟางเข้าใจว่าที่ป๊อปทำไปเพราะป๊อปโดนครอบงำจิตใจ ต่อจากนี้เราจะอยู่ด้วยกัน พ่อแม่

ลูกแล้วนะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ แต่ที่นี่มันที่ไหนกันล่ะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปรอบๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เราลองเดินไปเรื่อยๆดูมั้ยป๊อป อาจะเจอทางออกก็ได้”ฟางพูด ทั้งคู่ลองเสี่ยงเดินไปตามทุ่งหญ้า

เรื่อยๆจนถึงทางแยกทางหนึ่งเป็นสีเทามืดดูน่ากลัว อีกทางเป็นทางสีขาวทอดยาวไปจดสุดตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นมาจากทางป๊อปปี้และฟางมองหน้ากันก่อนจะเดินไปเพื่อหา

ต้นตอเสียง

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเขม”ป๊อปปี้กับฟางต้องตกใจเมื่อเห็นเขริกาในชุดขาวถูกล่ามโซ่ที่เหมือนกับหนามเกี่ยวรัดตัว

เธออยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ มาทำไม มาสมน้ำหน้าชั้นล่ะสิที่เป็นแบบนี้”เขริกาเงยหน้ามาแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะคุณเขม ทำไมถึงเป็นแบบนี้”ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เป็นผลกรรมที่ชั้นทำกับพวกเธอไงล่ะ ทำให้ชั้นต้องเป็นแบบนี้ ขัดขวางความรักทำร้ายพวกเธอ

ทั้งชาตินี้ชาติก่อน ชั้นกำลังจะต้องไปชดใช้กรรมที่นรก สะใจพวกเธอแล้วล่ะสิ”เขริการ้องไห้ออก

มาแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่สิ่งที่คุณทำกับพวกเรา มันก็เกิดจากความแค้น อาฆาตจองเวรของคุณเองนะ”ป๊อปปี้พูด เขริกา

ยิ่งร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วการที่เขมรักใหญ่ไม่ยอมให้ใหญ่ไปเป็นของใครมันผิดมากรึไง ฮือๆ เขมรักใหญ่มากนะ ถึงแม้

เขมจะนอนกับกวิน มันก็แค่ความสนุกที่ไม่จริงจังอะไรกับกวิน แต่เขมรักแค่ใหญ่คนเดียวนะ”เขริกา

พูดออกมาทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเข้าใจคุณนะคุณเขมว่าคุณรักคุณใหญ่มากแค่ไหน ชั้นคือนันท์ในอดีต ชั้นรู้ความรู้สึกของนันท์

ถ้าเลือกได้นันท์เองก็ไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นหรอกค่ะ ชั้นขอโทษที่ทำให้คุณเขมต้องเป็นแบบ

นี้”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ฟาง คนที่ผิดทั้งหมดตั้งแต่เริ่มก็คือชั้น ชาติที่แล้วป๊อปมันเลวที่ข่มขืนฟางจนท้องพรากฟาง

มากกั้งทำให้กั้งแค้น และไม่ชัดเจนกับตัวเอง แต่งงานกับเขมแท้ๆแต่กลับยุ่งกับนันท์ ความจริงถ้า

เขมโดนแบบนี้คนที่ต้องโดนด้วยก็คือป๊อป เพราะป๊อปคือต้นเหตุความแค้นของเขมทั้งหมด”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ พวกเธอรักกันมากจริงๆ ไม่ว่าจะชาตินี้ชาติไหน ชั้นมาก่อนชั้นไม่ช่วยอะไรเลย ไม่สามารถรั้ง

ใหญ่ไปหาเธอได้เลย”เขริกาเป็นป๊อปปี้และฟางพูดแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าร้องเลยนะคุณเขม ผมขอโทษคุณเขมปล่อยวาง เลิกพยายบาทเรื่องนี้เถอะนะ คุณเขมจะได้

ไม่ต้องมีห่วงอะไรอีก”ป๊อปปี้เดินเข้าไปใกล้แล้วเช็ดน้ำตาให้เขริกา ก่อนจะเกิดแสงสีทอง โซ่

หนามที่พันตัวเขริกาหลุดออกจนหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเราให้อภัยคุณเขมนะคะ จะมีก็แต่คุณเขมนะคะที่จะให้อภัยพวกเรารึเปล่า”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อือ ชั้นให้อภัยพวกเธอ และชั้นขออโหสิกรรมได้มั้ย มันคงถึงเวลาที่ชั้นต้องไปชดใช้กรรมแล้ว

ล่ะ”เขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ/ค่ะ พวกเราขออโหสิกรรมให้คุณเขม”ป๊อปปี้และฟางพูดพร้อมกันก่อนจะมีลมพัดมาที่ทั้งคู่

แล้วพัดพาทั้งคู่ออกไปไกลจากเขริกา เขริกามองทั้งคู่ที่ลอยออกไปก่อนจะยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ฟางเริ่มรู้สึกตัวแล้วลืมตามองไปรอบๆพบว่าเธออยู่ที่ห้องนอนในเรือนริมน้ำ หญิงสาวค่อยๆ

ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินออกมากห้องนอน

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง”เฟย์ที่เดินขึ้นมาเปลี่ยนเวรเฝ้าฟางร้องอย่างดีใจแล้วกอดพี่สาวแน่น

 

 

 

 

 

 

“พี่หลับไปนานเท่าไหร่แล้วหรอเฟย์”ฟางถาม

 

 

 

 

 

“3วันเต็มๆเลยค่ะ”เฟย์ตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ แล้วป๊อปปี้ไปไหนแล้วล่ะ”ฟางถามหาสามีหนุ่ม

 

 

 

 

โครม ไม่ทันที่ฟางและเฟย์จะพูดอะไรต่อก็มีเสียงโครมมาจากชั้นล่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ต้นตาล ใบข้าว แม่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าซน ตายล่ะนี่มันกล่องใส่รองเท้าคุณโทโมะซะด้วย”แก้ว

ร้องอย่างตกใจเมื่อลูกบุญธรรมของเธออย่างต้นตาล ใบข้าวกำลังซนกับตู้รองเท้าของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ก็พ่อโทโมะบอกว่าพ่อโทโมะมีรองเท้าสวยๆเยอะมากนี่ครับ ต้นตาลอยากดู”ต้นตาลพูด

 

 

 

 

 

 

“ใช่ๆ ใบข้าวอยากดู”ใบข้าวรีบพูด

 

 

 

 

 

“อะไรนะ พ่อโทโมะงั้นหรอ”แก้วเหวอทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อยากดูใช่มั้ยครับคนเก่งของพ่อ ต้องดูดีๆไม่ดื้อกับแม่แก้ว ดูนี่พ่อเอาขนมมาให้ด้วยน้า”โทโมะ

เดินเข้ามาพูด

 

 

 

 

 

 

“เย้ๆ พ่อโทโมะใจดีที่สุดเลยครับ/ค่ะ”ต้นตาลใบข้าวร้องอย่างดีใจวิ่งไปกอดโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ต้นตาล ใบข้าวไปเรียกลุงโทโมะแบบนั้นทำไมครับ”แก้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ก็พ่อโทโมะบอกเป็นแฟนแม่แก้ว งั้นพวกเราก็เรียกว่าพ่อโทโมะถูกแล้วนี่คะ”ใบข้าวตอบแทน

 

 

 

 

 

 

“เอาที่ไหนมาพูดน่ะ”แก้วหน้าแดงตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“อะแฮ่ม ก็นี่ไง จดหมายรักที่เธอจะเขียนส่งให้กับชั้น”โทโมะถือวิสาสะแอบเอาจดหมายรักที่แก้ว

ซ่อนไว้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะบ้ารึไงเอามาจากไหนเนี่ย”แก้วร้องอย่างตกใจรีบยื้อแย่งจดหมาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเอามาให้เองล่ะแก้ว”พิมเดินเข้ามาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“หมายความว่ายังไงน่ะพิม”แก้วไม่เข้าใจเพราะพิมเองรักโทโมะ พิมจะเอาจดหมายรักของเธอไป

ให้โทโมะทำไม

 

 

 

 

 

 

 

 

“พิมรู้ว่าพิมรักคุณโทโมะมาก แต่พิมเองเห็นแล้วว่าความแค้นที่เกิดจากความรักแบบคุณเขมมันส่ง

ผลร้ายขนาดไหน แก้วน่ะรักคุณโทโมะมาโดยตลอด เช่นเดียวกับคุณโทโมะที่รักแก้วเหมือนกัน ใน

เมื่อคนที่พิมรักทั้ง2รักกัน พิมก็ต้องยินดีด้วยสิ ไม่ต้องกลัวนะเพราะพรุ่งนี้พิมก็ไปอังกฤษตามที่ขอ

ทุนไปแล้ว ดูแลกันให้ดีๆนะ แค่พิมเห็นคนที่พิมรักมีความสุขพิมก็มีความสุขแล้วล่ะ แก้วอย่าโกหก

หัวใจตัวเองอีกเลยนะ”พิมพูดก่นจะเอามือโทโมะมาจับมือแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พิม”แก้วดึงพิมไปกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

“อย่าปล่อยให้โอกาสที่พิมให้หลุดไปนะ”พิมพูก่อนจะไปเก็บของต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยังรักชั้นอยู่ก็บอกมาเหอะน่า”โทโมะกระแซะเข้าไปใกล้แล้วถามแก้ว

 

 

 

 

 

“ไม่ นี่คุณว่างมากก็ไปหาอะไรทำเถอะค่ะคุณโทโมะ”แก้วเขินรีบเดินหนี

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าย พ่อโทโมะหอมแม่แก้วด้วย”ต้นตาลและใบข้าวร้องพร้อมกันเมื่อโทโมะหอมแก้มแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะที่เคยทำให้ผิดหวัง เคยทำให้เสียใจน่ะ ถ้าเธอยังรักชั้น ชั้นอยากบอกว่าชั้นดีใจมากนะ

ที่เธอรู้สึกแบบเดียวกับชั้นน่ะ”โทโมะกระซิบข้างหูแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า นี่แก้วก็เขินเป็นนะ”แก้วหันขวับมาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เขินแบบนี้แปลว่าใจเรายังตรงกันไงล่ะ”โทโมะพูดแล้วเอื้อมมือไปกุมมือแก้ว ทั้งคู่ยิ้มให้กัน

 

 

 

 

 

“คนบ้าทำให้เขินอีกแล้ว ต้นตาล ใบข้าวไปกินขนมกันนะลูก”แก้วพูดแล้วเดินไปกับโทโมะและ

ลูกๆข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยๆ น่ารักที่สุดเลยอ่คู่พี่โทโมะ เฟย์ล่ะเขิน”เฟย์ที่แอบดูคู่โทโมะกับฟางก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ละคู่เราล่ะเป็นไง อย่างอนเค้าบ่อยนะ เดี๋ยวถ้าเค้าถอดใจไม่ง้อละจะขายไม่ออก”ฟางแซว

 

 

 

 

 

 

“บ้าพี่ฟาง อีตานั่นไม่มีวันถอดใจหรอกน่า ถ้าถอดใจนะ น่าดู”เฟย์พูดก่อนจะหันขวับไปเจอกับ

เขื่อนที่ประคองโบว์อยู่ในสวน เฟย์รีบวิ่งลงไปทันทีโดยที่ฟางวิ่งตามไปแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณพี่เขื่อนมากนะคะ”โบว์พูดเมื่อเขื่อนพาเธอมานั่งที่เก้าอี้ในสวน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำอะไรกันน่ะ อีกนิดก็จะจูบกันอยู่แล้วชั้นเห็นนะ”เฟย์เดินเข้ามาโวยวาย

 

 

 

 

 

 

“พวกเราไม่ได้จูบกันนะคะ โบว์สะดุดพี่เขื่อนเลยเข้ามาประคองเท่านั้นล่ะค่ะ”โบว์รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นแน่ ที่โวยวายแบบนี้หึงเค้าล่ะสิ เฟย์ชอบเขื่อนเค้าก็บอกเค้าสิๆ”ฟางแซว

 

 

 

 

 

 

“อ้าวคุณฟางฟื้นแล้ว ดีใจด้วยนะครับ ที่ไม่เป็นอะไรมากทั้งแม่ทั้งลูกเลย ตอนนี้ยัยหนูคงจะอยู่ใน

ท้องรอเจอหน้าพ่อกับแม่แล้วสินะครับ”เขื่อนพูดอย่างดีใจ

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เฟย์ว่าเฟย์กลับเข้าไปข้างในดีกว่า หิวแล้ว”เฟย์พูดแต่เขื่อนรั้งข้อมือบางไว้

 

 

 

 

 

 

“นี่จะไม่ยอมให้อภัยกันจริงๆหรอเฟย์”เขื่อนมองเฟย์แล้วถามด้วยความน้อยใจ

 

 

 

 

 

 

“ปล่อย”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

“ขอโทษที่เคยทำร้าย แต่ให้อภัยกันได้มั้ย ไม่รักกันไม่เป็นไรแต่อย่าเกลียดกันแบบนี้สิ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ชั้นจะไม่ให้อภัยนายจนกว่า นายสัญญากับชั้นว่านายจะรักแค่ชั้น มีแค่ชั้นคนเดียว เมื่อชั้นเรียน

จบก็ต้องมาสู่ขอเพื่อรับผิดชอบชั้นถูกต้องตามธรรมเนียมประเพณีถ้าทำไม่ได้ก็อย่าหวัง”เฟย์รีบสั่ง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำได้ตั้งแต่ข้อแรกแล้วล่ะ นี่ตกลงเฟย์ให้อภัยชั้นแล้วใช่มั้ย”เขื่อนถามอย่างตื่นเต้น

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ไม่ชี้ นี่ยิ้มอยู่นั่นล่ะ บอกว่าหิวแล้ว ไปหาไรกินกัน”เฟยืยิ้มก่อนจะรีบควงเขื่อนเข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีจังเลยนะคะที่ทั้งคู่ดีกันแล้ว”โบว์พูดแล้วยิ้มกับฟาง

 

 

 

 

 

“แล้วโบว์เป็นยังไงบ้าง แล้วกั้งล่ะเป็นยังไงหลังจากวันนั้น”ฟางถามถึงโบว์และกั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“โบว์”ยังไม่ทันที่โบว์จะตอบอะไร กั้งก็เรียกโบว์ทำให้ฟางและโบว์หันไปมองกั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไหนว่ะไปทำธุระไงละคะ เสร็จธุระแล้วหรอ”โบว์ถามกั้ง

 

 

 

 

 

 

“อื้ม เสร็จแล้วทำเสร็จแล้ว”กั้งพูดก่อนจะจับมือโบว์แล้วเอาแหวนมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะ

สวมแหวนให้โบว์

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรคะคุณกั้ง โบว์งงไปหมดแล้ว”โบว์ตกใจ ปนอึ้งเช่นเดียวกับฟาง

 

 

 

 

 

 

“เธอท้องชั้นก็รับผิดชอบไง”กั้งหน้าแดงแล้วอึกอักก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะค่ะ รับผิดชอบเพราะโบว์ท้องกับคุณแต่คุณไม่ได้รักโบว์”โบว์ซึมลงไปแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ยัยบ้า ใครว่าไม่รักเล่า”กั้งพูด โบว์ตกใจเงยหน้าสบตากับชายหนุ่มที่ยืนข้างๆ กั้งไม่พูดแต่ดึงโบว์

ไปกอด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ให้อภัยชั้นได้มั้ย ชั้นยอมรับว่าชั้นมัวแต่จมอยู่กับอดีต เรื่องของชาติที่แล้วไม่ยอมปล่อยวาง ดีแต่จะทำร้ายเธอแบบนี้ แต่ให้ชั้นได้ชดใช้สิ่งที่ชั้นทำด้วยการดูแลเธอกับลูกตลอดชีวิตจะได้มั้ย ชั้นรักเธอนะ”กั้งพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ค่ะคุณกั้ง”โบว์ซึ้งใจไม่คิดว่ากั้งจะพูดคำนี้ออกมาก็ร้องไห้กอดชายหนุ่มแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ยินดีด้วยนะโบว์ ยินดีด้วยนะกั้ง”ฟางยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นภาพนี้

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ ตอนกั้งเดินมาที่สวนกั้งเห็นนายป๊อปปี้เค้าเดินไปทางเรือนจันทร์เจ้านะฟาง”กั้งพูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นหรอ ขอบใจนะกั้ง”ฟางพูดแล้วรีบวิ่งข้ามไปที่ฝั่งเรือนจันทร์เจ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หายไปไหนแล้วล่เนี่ย”ฟางเดินเข้ามาถึงด้านหน้าเรือนจันทร์เจ้าแล้วมองหาป๊อปปี้ เธอสังเกตได้

ว่า บริเวณรอบๆตัวเรือนจันทร์เจ้าถูกตัดหญ้าให้ดูโล่งเตียน หญิงสาวเดินเข้าไปด้านในเพราะกุญแจ

ที่ปกติปิดไว้ถูกเอาออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหมือนกับเมื่อก่อนเลย”ฟางมองไปรอบๆแล้วพบว่าด้านในเรือนจันทร์เจ้าถูกทำความสะอาดและ

ซ่อมแซมคล้ายกับบรรยากาศเรือนจันทร์เจ้าที่ฟางเห็นในอดีตไม่มีผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหมือนเดิมทุกอย่างเลยใช่มั้ยฟาง”ป๊อปปี้เดินมาเจอฟางที่กำลังมองดูด้านในตัวเรือนจันทร์เจ้าก็

เดินไปใกล้แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้”ฟางหันมาเจอคนรักก็ยิ้มดีใจก่อนจะโผกอดป๊อปปี้แน่นด้วยความรักและคิดถึง

 

 

 

 

 

 

 

“หลับนานไป3วันนี่เหมือน3ปี รู้มั้ยคนแถวนี้เค้าทรมานใจนะ”ป๊อปปี้อ้อนฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ทรมานใจจริงเร้อ นึกว่าแอบดีใจที่ไม่มีคนให้บ่นซะอีก”ฟางพูดยิ้มๆ ป๊อปปี้เห็นก็หอมแก้มฟางที

นึง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาอ่ะ ถ้าจะให้คนที่ชื่อฟางคนนี้ไม่บ่นป๊อปคงไม่ได้อ่ะ เพราะป๊อปอ่ะชอบเสียงบ่นของฟางซะ

แล้ว”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า ชอบให้เมียบ่นรึไงคะๆ”ฟางยิ้มก่อนจะหยิกแก้มป๊อปปี้ดึงเล่นไปมา

 

 

 

 

 

 

“ก็เมียคนเดียวไม่ให้บ่นก็แปลกสิจ้ะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะบรรจงจูบฟางรับขวัญที่เธอฟื้นขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่นึกยังไงล่ะทำไมถึงมาซ่อมแซมเรือนจันทร์เจ้านี้ได้”ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

“สงสัยป๊อปคงอยากจะให้เรือนจันทร์เข้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมมั้ง อย่างน้อยที่นี่ก็คือบ้านของคุณ

ใหญ่ ที่แรกเริ่มที่ทำให้ได้เจอกับนันท์”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะกุมมือ

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่รู้เรื่องอดีตซะด้วย ไหนว่าไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ไงล่ะคะ”ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้าก็เจออะไรมาซะขนาดนี้แล้วไม่เชื่อก็บ้าแล้วล่ะฟาง และอีกอย่างขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของฟาง

เรื่องพวกนี้ป๊อปต้องรู้สิ”ป๊อปปี้พูดแล้วยักคิ้วกวนๆให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็บอกคุณฟางเค้าไปตรงๆสิคุณป๊อปว่าตัวเองก็เห็นอดีตทั้งหมดแล้วเหมือนกับคุณฟางไม่ต้องมา

ทำลีลาหรอกน่า”เขื่อนที่เดินมากับเฟย์พูดและเดินนำมา ตามด้วย แก้วที่มากับโทโมะ ต้นตาลใบ

ข้าวและกั้งที่มากับโบว์

 

 

 

 

 

 

 

“โห มากันหมดเลยนะเนี่ย”ป๊อปปี้มองทุกคู่แล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“แหงล่ ช่วยกันซ่อมแซมเรือนจันทร์เจ้าบอกเลยว่าเหนื่อยมากก็ขอมาชื่นชมผลงานความสำเร็จ

หน่อยสิ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“บ่นมากน่าคุณโทโมะ เมื่อวานตอนถางหญ้าล่ะเห็นบ่นอิดออดละแอบอู้ก่อนเขื่อนเค้าอีกนะ”แก้วดุ

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ว่าที่สามีเธอเหนื่อยก็ขอพักหน่อยสิจ้ะที่รัก”โทโมะพูดอ้อนแก้วจนหน้าแดงก่อนจะถูกทุกคน

โห่แซว

 

 

 

 

 

 

 

 

“หวานกันแบบนี้นี่คงเปิดใจกันแล้วสินะ ดีๆ รีบแต่งแล้วรีบมีน้องไวๆนะ”ป๊อปปี้แซวยิ่งทำให้แก้ว

หน้าแดงเข้าอีก

 

 

 

 

 

 

 

“พอเลยๆทุกคน นี่พวกเรามาดูเรือนจันทร์เจ้าถูกซ่อมแซมใหม่นะไม่ใช่มาแซวกัน”แก้วทำเข้มแล้ว

รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เข้มไปเถอะแก้ว เดี๋ยวถ้าแต่งงานกับพี่โทโมะแล้วเดี๋ยวก็หวานเองล่ะ”เฟย์แซวไม่หยุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ๊บ”ขณะที่ป๊อปปี้หัวเราะเพื่อนๆอยู่ ชายหนุ่มก็รู้สึกอยากอ้วกก่อนจะวิ่งไปอ้วกทันที

 

 

 

 

 

 

“เออใช่ ฟางท้องนี่นา งั้นนี่ก็เท่ากับว่าป๊อปปี้แพ้ท้องแทนเมีย”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“โรแมนติกจัง มีแพ้ท้องแทนคนที่รักด้วย”เฟย์แซวแล้วยิ้มด้วยความเขิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ๊บ”กั้งที่หัวเราะป๊อปปี้สักพักก็วิ่งไปโก่งคออ้วกโดยมีโบว์ลูบหลังให้

 

 

 

 

 

“นี่ก็อีกคู่ แหมกั้ง ปากบอกไม่รักไม่สนใจแต่แพ้ท้องใหญ่งี้เลยนะ”เขื่อนแซว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้จะไม่มีเรื่องราวร้ายๆอะไรอีกแล้วเนาะป๊อป”ฟางพูดเมื่อนมองทุกคนทุกคู่กับลังพูดคุยกัน

มาจากจากชั้นบนของเรือนจันทร์เจ้า

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องในอดีตหรือเรื่องวุ่นวายต่างๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วโอบเอวฟางแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เรื่องราวที่ผ่านมาทำให้ฟางได้รู้นะว่าพวกเรารักกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่จะชาติที่แล้วหรือชาตินี้ป๊อปเองก็รักฟางไม่มีเปลี่ยนแปลงเลยนะ จะรักแค่ฟางคนเดียวเท่านั้น

ด้วย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางก็รักป๊อปนะ รักมากที่สุดในโลกเลย”ฟางพูดแล้วกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่2คนข้างบนแอบสวีทหวานกันอีกแล้ว ลงมานั่งด้วยกันข้างล่างสิ”โทโมะตะโกนเรียกป๊อปปี้และ

ฟางที่แอบสวีทชั้นบน

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้าไปเดี๋ยวนี้ล้ะจ้า”ฟางยิ้มก่อนจะจูงมือเดินลงไปกับป๊อปปี้ ต่อากนี้เธอกันเขาก็จะมีกันและกัน อยู่

ด้วยกันเป็นครอบครัวที่เคยวาดฝันไว้ในอดีต ไม่มีอะไรมาพรากพวกเขาจากกันอีกต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จบแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาา

 

 

 

 

กว่าจะพ้นเรื่องของเขมนี่เล่นซะเกือบตายทั้งคู่

 

 

เรื่องนี้อาจจะไม่สนุกเท่าไหร่งั้นเรื่องหน้าพักดราม่าก่อนก็ได้นะ

 

 

เดี๋ยวหาเรื่องสนุกๆลงเเทนละกันนน   เพราะเหมือนรีดเดอร์หายเลยยย  สงสัยดราม่าเยอะ