บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เย็นป่านนี้แล้วป๊อปปี้ยังไม่กลับมาเลย”ฟางเดินไปเดินมาอย่างร้อยรนเมื่อทุกคนออกไปได้ไม่นาน

 

 

 

 

 

 

 

“เขื่อน เฟย์ยังไม่ส่งข่าวกลับมาด้วยแบบนี้แก้วว่าพวกเราไปกันเถอะ ไปตามพวกเค้าเผื่อจะเกิด

อะไรขึ้น”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พวกนั้นเค้าออกไปแปปเดียวเองนี่จะไปตามกันแล้วหรอ ฟางเองก็กำลังจิตว้าวุ่นแบบนี้อีกนะ”โท

โมะห้าม

 

 

 

 

 

 

 

“แต่คนที่ไปนั่นคือคุณป๊อปคุณเฟย์นะคะคุณโทโมะ ไม่รู้ล่ะถ้าคุณไม่ไป แก้วไปเอง”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ถ้าเธอไปชั้นไปด้วย”โทโมะรีบพูดแล้วจับมือแก้ว พิมมองภาพนั้นแล้วซึมลงไปก่อนจะเดิน

ปลีกออกไป

 

 

 

 

 

“งั้นพวกเราก็ไปด้วยกันให้หมดเนี่ยล่ะค่ะ”ฟางพูดแล้วลุกขึ้น

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่า ฟางจะไปไม่ได้นะ ย่ากลัวว่าวิญญาณจองเวรอย่างคุณเขมจะไม่หยุดทำร้ายเรา”ย่าจำปา

ห้าม

 

 

 

 

 

 

“ย่าคะ ฟางตัดสินใจแล้วคะ ฟางจะไม่หนี ฟางจะไปช่วยป๊อป ฟางจะไม่ยอมให้ป๊อปเค้าจัดการ

อะไรแค่คนเดียว คนเป็นเมียก็ต้องช่วยสามีตัวเองจัดการร่วมกันฝ่าฟันอุปสรรคไปสิคะ”ฟางพูดแล้ว

ยิ้มให้ทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ย่ากลัว กลัวจะเสียหลานคนนี้ของย่าไป”ย่าจำปากังวล

 

 

 

 

 

 

 

“ย่า ผมจะดูแลน้องเองไม่ต้องห่วงครับ ทั้งฟางและเฟย์ผมเองนี่ล่ะจะปกป้องไม่ให้น้องเป็นอะไร

แน่นอน”โทโมะพูดทำให้แก้วยืนมองอยู่ก็อมยิ้ม ก่อนจะรีบมองไปทางอื่นเมื่อโทโมะหันขวับมามอง

เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเราไปกันเถอะค่ะ”ฟางพูดแล้วจะเดินไป เด็กน้อยเห็นดังนั้นรีบวิ่งไปจับมือคนเป็นแม่แล้วขึ้นไป

ด้วยทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เราจะจอดรถกันด้านหลังบ้านจริงๆหรอ”เฟย์ถามเขื่อนเมื่อจอดรถที่หลังบ้านของพวกมีน

 

 

 

 

 

 

“นี่ล่ะค่ะ มันจะมีทางเข้าไปอยู่ โบว์กับพี่เขื่อนเคยเข้าออกทางนี้ประจำ”โบว์พูดแล้วรู้สึกสังหรณ์ใจ

เป็นห่วงกั้งขึ้นมาทันทีผิดกับเฟย์เมื่อได้ยินว่าโบว์กับเขื่อนสนิทกันมากเพียงไหนก็ย่นหน้าไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อน เฟย์”เมื่อลงรถมาเขื่อนถอดตะกรุดของตัวเองสวมให้เฟย์

 

 

 

 

 

“นายจะถอดให้ชั้นทำไม ทำไมถึงไม่ใส่เองล่ะ”เฟย์รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“เพราะชั้นไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไปไงล่ะเฟย์ แม้ว่าเธอจะไม่ให้อภัยชั้น แต่ชั้นต้องการะปกป้อง

เธอเสมอนะ เนื้อคู่ของชั้น”เขื่อนพูดทำให้เฟย์แก้มแดงขึ้นมาด้วยความเขิน

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิ ถ้านายไม่กลับไปพร้อมชั้น ชั้นไม่ให้อภัยนายแน่”เฟย์พูด

ทำให้เขื่อนยิ้มออกมาก่อะเดินนำสาวๆเข้าไปที่ประตูหลังบ้านแล้วเดินเข้ามาในตัวบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ ไม่ทันไรก็มีพวกมารผจญมาขวางทางรักของชั้นอีกแล้ว น่าเบื่อจริง”เสียงของเขริกาดังก้อง

เมื่อเขื่อน เฟย์และโบว์เข้ามาข้างใน ทุกคนหันหลังชนกันแล้วมองไปรอบๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณกั้ง”โบว์ตกเมื่อเห็นกั้งนั่งก้มหน้าเอาหลังพิงเสาก็รีบวิ่งไปดูอาการแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพ

ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อึ่ก”แต่ก่อนที่โบว์จะทำอะไร กั้งเงยหน้าขึ้นมาแล้วบีบคอโบว์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นายทำบ้าอะไรของนาย นี่โบว์นะ อย่าทำร้ายโบว์”เขื่อนพูดแล้วพยายามแกะโบว์ออกจากกั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำร้ายโบว์นะไอ้บ้า”เฟย์นึกได้ว่าตัวเองมีตะกรุดก็ลองเสี่ยงยื่นใส่กั้ง เท่านั้นกั้งก็กระเด็นปลิว

ติดกำแพงกระอักเลือด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ คุณกั้ง ทำไมถึงเป็นแบบนี้”เมื่อกั้งสลบไปแล้วโบว์รีบวิ่งไปกอดร่างสูงแล้วร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

“พวกกายมนุษย์เวลาที่ร่างกายอ่อนแอ ดวงวจิตอ่อนแอ มันก็ง่ายต่อการควบคุมแบบนี้ล่ะ เห้อ

สงสัยคราวนี้จะโดนหนัก ดูสิ แน่นิ่งเชียว”เขริกาเดินลงมาจากบันไดแล้วพวกเยาะๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไปไม่ได้ ทำไมคุณถึงมีพลังมากมายขนาดนี้ หรือว่าคุณดูดพลังวิญญาณของกั้งไป”เขื่อนพูด

อย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ทายถูกดีนี่ สมแล้วที่เป็นศิษย์เอกของหลวงตานั่น อ้อ ไม่ใช่แค่กั้งนะ”เขริกาพูดก่อนจะ

ตบมือ2ครั้ง มีนและป๊อปปี้ที่ไม่มีสติเดินลงมาจากชั้นบนแล้วยืนขนาบข้างเขริกาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีน คุณป๊อป เป็นไปไม่ได้ ตอนที่คุณป๊อปถูกพาไปที่วัด สภาพจิตใจคุณป๊อปแข็งแรงแล้ว

จะอ่อนแอแบบนี้ได้ยังไงกัน”เขื่อนมองมีนและป๊อปปี้อย่างไม่เชื่อ โดยเฉพาะป๊อปปี้ที่ถูกสะกตอีก

ครั้งเป็นไปได้อย่างไรกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เค้าอยากจะมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองนี่ ไม่แปลกที่จะต้องเป็นแบบนี้ อ้อ นี่ไม่ใช่ป๊อปปี้ของ

พวกเธอนะ นี่คือคุณใหญ่ของชั้น”เขริกาพูดแล้วเดินไปคลอเคลียกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นคุณใหญ่ของเธอแล้วไง แต่ยังไงสุดท้ายคุณใหญ่ก็เลือกรักกับนันท์ไม่ใช่เธอ”เฟย์ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“นังเด็กนี่ปากดีนักนะ”เขริกาพุ่งเข้าไปหมายจะซัดพลังใส่เฟย์แต่เมื่อเห็นเฟย์มีตะกรุดก็ชะงักก่อน

จะยิ้มอะไรออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย พี่ป๊อปทำบ้าอะไรน่ะ”เฟย์ร้องเมื่อจู่ๆป๊อปปี้ก็พุ่งเข้ามาเช่นเดียวกับมีนที่พุ่งเข้ามาจับตัวเขื่อน

ไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ครั้งที่แล้วที่แกอ่อนแอนี่เพราะว่านังเด็กคู่แท้นี่ของแกสินะ”เขริกายิ้มเยาะ

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป อย่า”เฟย์ร้องเมื่อป๊อปปี้ผลักเฟย์ลงไปกับพื้นก่อนจะซุกไซร้ตามตัวเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำเฟย์นะ อย่า”เขื่อนพยายามจะสลัดตัวให้หลุดจากมีน แต่มีนแรงเยอะมากเขาไม่สามารถ

หลุดได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี้ดด”เฟย์ร้องเมื่อป๊อปปี้ที่กระชากตะกรุดมาจากคอเธอออกมา แม้มือชายหนุ่มจะแดง แต่ก็ไม่รู้

สึกสะทกสะท้าน ป๊อปปี้โยนตะกรุดไปไกลมือแล้วหมายจะบีบคอเฟย์

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป นี่เฟย์นะ พี่จำเฟย์ไม่ได้หรอ”เฟย์ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปตั้งสิหน่อยสิคุณป๊อป”เขื่อนพยายามพูด แต่สติทุกอย่างกลับวูบไปเมื่อมีนเอาแจกันทุ่มใส่

หัวเขื่อนจนสลบ

 

 

 

 

 

“ถึงแล้วค่ะ”แก้วที่อาสาขับรถมาพูดขึ้นเมื่อจอดรถหน้าบ้านมีน

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ เฟย์ คุณเขื่อน โบว์”ฟางลงจากรถเข้ามาในบ้านก็ตะโกนร้องหาทุกคนในบ้านมีน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้ในร่างโปร่งแสงพยายามเรียกฟางและวิ่งไปหาแต่ฟางกลับเดินทะลุร่างเขาไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้อยู่ไหน ฟางมาแล้ว”ฟางร้องเรียกหาป๊อปปี้โดนที่มองไม่เห็นชายหนุ่มตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋า”เด็กน้อยที่เป็นเพียงวิญญาณหยุดอยู่ตรงหน้าป๊อปปี้แล้วเรียกชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“หนูคือลูกของพ่อกับแม่สินะ”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างดีใจก่อนจะวิ่งไปกอดเด็กน้อยแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“แม่จ๋าพ่อจ๋าอยู่นี่”เด็กน้อยรีบจูงมือป๊อปปี้ไปหาฟางที่กำลังจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋า พ่อจ๋าอยู่ที่นี่แล้วทำไมแม่จ๋าถึงมองไม่เห็นพ่อจ๋าล่ะจ้ะ”ฟางเห็นเพียงแค่วิญญาณลูกตัวเอง

ก็พูด

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ป๊อปอยู่นี่ไง ฟางไม่เห็นป๊อปหรอ”ป๊อปปี้รีบพูดแล้วเอื้อมมือปับฟางแต่กลับทะลุร่างเธอไป

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋าเป็นแค่ดวงจิต ตอนนี้ดวงจิตพ่อจ๋าถูกแยกออกมาจากร่าง พ่อจ๋าต้องรีบเข้าร่างนะจ้ะ”เด็ก

น้อยพูด

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ แต่พ่อรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่นอกบ้านแล้ว”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นข้างในต้องมีอะไรไม่ดีแน่ๆเลยจ้ะ แม่จ๋าต้องไปช่วยพ่อจ๋านะ”เด็กน้อยที่เป็นตัวสื่อสารระหว่าง

ป๊อปปี้และฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“จ้ะ ยังไงแม่ก็ต้องช่วยพ่ออยู่แล้ว เพื่อครอบครัวของเราแม่จะไม่ยอมให้ใครมาพรากพวกเราออก

จากกันอีกแล้ว”ฟางพูดกับลูกก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายอย่างหนักแน่นลู่ๆเสียงฟ้าก็ร้องขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“555ชั้นล่ะอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก น้ำหน้าอย่างเธอรึจะต่อกรกับชั้น นังนันท์ นังทาสชั้น

ต่ำ”เสียงของเขริกาหัวเราะฟางอย่างสะใจแล้วเยาะหยัน ก่อนที่ประตูบ้านจะเปิดขึ้น ฟาง แก้วและ

โทโมะตกใจเมื่อเห็นเขริกาที่สภาพที่พลังวิญญาณแข็งแกร่งขึ้นแล้วมีป๊อปปี้และมีนทีถูกสะกดอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอทำอะไรของเธอน่ะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้”แก้วรีบพูดเมื่อเห็นสภาพทุกคน

 

 

 

 

 

“พวกนี้เต็มใจมอบพลังให้กับชั้นเองช่วยไม่ได้”เขริกายิ้มเยาะ

 

 

 

 

 

 

 

“ความผิดชั้นเอง ตอนที่วิญญาณคุณเขมทำร้ายและบีบหัวใจชั้น ตอนนั้น เขริกาถามชั้นว่า อยากรู้

เรื่องราวในอดีตรึเปล่า ตอนนั้นชั้นเองคิดเพียงแค่ รู้เรื่องอดีตทั้งหมดเพื่อจะได้แก้ไขปัจจุบันให้ได้

เท่านั้น เลยยอม หลัวจากนั้น เขริกาก็ดูดพลังวิญญาณชั้นไป จนดวงจิตแยกออกมาแบบนี้”ป๊อปปี้

พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาป๊อปปี้คืนมาเถอะค่ะคุณเขม เอาทุกคนคืนมาด้วย ยิ่งคุณเขมทำแบบนี้มันจะยิ่งเป็นบาปติดตัว

คุณเขมนะคะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาพล่ามแถวนี้ ชั้นไม่อยากฟัง ชั้นจะไม่ยอมยกใหญ่ให้กับแกอีกแล้วนังนันท์”เขริกาพูดก่อน

จะพุ่งเข้าไปทำร้ายฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำฟางนะ อ๊าก”ดวงจิตที่อ่อนแอของป๊อปปี้รีบพุ่งเข้ามาบังฟาง แต่ต้องร้องเมื่อถูกพลังที่แข็ง

แรงกว่าทำร้าย

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋า ไม่นะ”เด็กน้อยพูดเมื่อเห็นดวงจิตของป๊อปปี้หายไปต่อหน้าต่อตา

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นกับป๊อปปี้ นี่คุณเขมคุณทำร้ายป๊อปปี้ทำไม”ฟางร้องอย่างตกใจมองไปรอบๆแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ก็อีแค่ดวงจิตกระจอกๆจะทำอะไรชั้นได้ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ นั่นก็คือดวงจิตของสามีเธอ หายไป

เดี๋ยวก็กลับมา แต่ตอนนี้ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ แกนี่มันมารขัดขวางชั้นทุกชาติจริงๆเลยนะ

แต่เอาเถอะ ชั้นฆ่าแกชาติที่แล้วได้ชาตินี้ชั้นก็ต้องจัดการแกได้อีกครั้งไม่ต่างกัน”เขริกาพูดแล้วพุ่ง

จะไปทำร้ายฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่านะ นี่แน่ะๆ”แก้วเอาตัวมาขวางก่อนจะเอาน้ำมนต์สาดใส่เขริกาจนวิญญาณร้ายกรีดร้องออกมา

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

เขริกาโมโหตาแดงลุกวาวก่อนจะซัดพลังใส่แก้วกระเด็นติดข้างฝาจนกระอักเลือด

 

 

 

 

 

“แก้ว อย่าเป็นอะไรนะแก้ว”โทโมะตกใจเมื่อเห็นร่างบางกระอักเลือดก็รีบไปประคองก่อน

 

 

 

 

 

 

 

“พวกแมงเม่าแมงหวี่”เขริกาเบ้ปากมองโทโมะและแก้วอย่างสมเพช ก่อนที่โทโมะและแก้วจะถูก

พัดกระเด็กเข้าไปอยู่รวมกับเฟย์ที่ประคองเขื่อนที่สลบอยู่เช่นเดียวกับโบว์ที่พยายามเรียกกั้งให้ตื่น

โดนมีม่านพลังกั้นไว้ไม่ให้ออกไปได้

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋า ได้ยินหนูมั้ย พ่อจ๋าช่วยพวกเราด้วย”เด็กน้อยรีบวิ่งไปร้องเรียกป๊อปปี้แต่ไม่เป็นผล ชาย

หนุ่มกลับตาเลื่อนลอย

 

 

 

 

 

 

 

“อีแค่วิญญาณกระจ้อยร่อยอย่างแกจะสู้อะไรชั้นได้”เขริกาพูดอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“แม้พวกเราจะแข็งแกร่งเท่าคุณเขมไม่ได้ แต่พวกเรา2แม่ลูกก็มีพลังความรักที่บริสุทธิ์ที่จะดึง

ป๊อปปี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้”ฟางพูดแล้วจับมือลูกน้อยแน่นอย่างไม่กลัวทำให้เขริกาชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ อยากจะจัดการชั้นก็ลองดู แต่ต้องผ่านคนนี้ไปก่อนแล้วกัน”เขริกายิ้มเยาะก่อนจะเดินถอยหลัง

มากับมีนแล้วปล่อยให้ป๊อปปี้ที่ไม่มีสติเดินเข้ามาประจันหน้ากับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบบบบบ อีกครั้งและอีกครั้ง

 

 

ใบ้ให้เลยนะว่าถ้าดวงจิตที่หายไปดวงนั้นของป๊อปปี้กลับมาป๊อปปี้ก็จะมีสิทธิ์กลับมาเป็นเหมือนเดิมเหมือนกัน แต่พาทกน้าจะเป็นตอนสุดท้ายของอดีตละจ้าาา

 

 

 

ใกล้จบละน้าาาาา