รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

 

 

    ตอนนี้รถของป๊อปปี้มาจอดที่รานจอดรถระดับลูกคนดีมีตระกูล ทำเอาทุกคนมองใหญ่แถมยังทำหน้าตาละห้อย น่ากลัวสุดๆ

 

"นี่นาย แน่ใจนะ ว่าถ้าฉันลงไปแฟนคลับนายไม่มารุ่มกระทืบฉันน่ะ"

 

"เอาน่าฉันไม่ยอมให้ใครหน้าไหนทำร้ายเธอหรอก ไปกัน"

 

   ป๊อปปี้ลงจากรถแล้วมาเปิดประตูให้ฟาง พลางขว้าข้อมือบางมากุมไว้ แล้วเดินไปโดยไม่แคร์สื่อ พวกผู้หญิงที่ส่งสายตาอาคาตและอิจฉา

 

"นี่นาย นายไม่เบื่อบ้างหรอที่คอยมีพวกผู้หญิงมาตามกรี๊ด อยู่ทุกวันเป็นฉัน เบื่อตายแหละ"

 

"ใครบอกล่ะ ว่าฉันไม่เบื่อ ฉันแทบจะบ้าตายด้วยซ้ำเวลาที่ยัยพวกนั้นกรี๊ด "

 

   ป๊อปปี้ทำหน่าเบื่อสุดจะทน แต่ทำไงได้ เกิดมาหล่อก็อย่างงี้แหละครับ5555

 

 

"ฉันไปล่ะ จะรีบเข้าห้องเรียนแล้ว"

 

"โอเครล่ะกัน เรียนเสร็จรอฉันที่หน้าโรงเรียนล่ะกันเดี๋ยวฉันไปส่ง ห้ามปฏิเสธอีกล่ะ ไม่งั้นเธอเจอดีแน่"

 

      พูดเสร็จนายป๊อปปี้ก็รีบวิ่งไปทันทีก่อนที่ฉันจะพูดอะไร

 

"ไอ้บ้าเอ้ย ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ"

 

    ฉันได้แต่ถอนหายใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องเรียน

 

"อ้าว ฟาง มาพอดีเลย ดูนี่สิ"

 

"อะไรหรอ"

 

   ฉันถามอย่างงงๆพอถึงที่นั่งยัยพิมก็เรียกฉันดูอะไรก่อน

 

"ให้ตายเถอะ นั้นมันรูปฉันกับ ป๊อปปี้นิ โห๋ ทำไมมันเร็วจัง นี่พึ่งมาถึงเองนะ"

 

"มีอีกนะฟาง"

 

    'หนุ่มฮอตอันดับ1 ควงสาวมาโรงเรียนพร้อมกัน ทั้งที่ชายหนุ่มไม่เคยควงใครมาเลย'

 

"บ้า แล้ว ใครเขียนข่าวฟะ แม่จะฟาดให้พังพินาศเลย"

 

    'สาวน้อยคนนี้ คงจะเป็นตัวจริงสินะ' พร้อมรูปของฟางและป๊อปปี้ที่กำลังจับมือกันอยู่

 

"โอ๊ย จะบ้าตาย นี่ฉันกะจะอยู่อย่างสงบ แต่คงไม่มีวันแล้วล่ะ แฟนคลับนายนั้นต้องตามมา ตกฉันแน่ๆเลย"

 

"ช่างเถอะฟาง อย่าลืมสิว่าเธอยังมีเราน่ะ พวกเราอยู่ข้างเธอเสมอ"

 

"ขอบใจพวกแกมากนะ ที่ไม่เคยทิ้งฉันเลย"

 

   เราทั้ง5คนกอดกัน และยิ้มพร้อมหัวเราะไปด้วยกัน

 

    กริ๊งงงง

 

เสียงออดดังขึ้น เราทุกคนด็แยกย้ายกันไปทานข้าวกันหมด

 

"ฟาง เธอจะไม่ไปกินข้าวหน่อยหรอ"

 

"ไม่ดีกว่าพิม คนเยอะ ถ้าฉันไป มีหวังโดนกระทืบแน่นอนเลย"

 

"ใช่ เอาไงดีพวกเรา"

 

"ไงยัย แสบ "

 

    โอ๊ะ นรกชัด เป็นเสียงใครไม่ได้นอกสะจากไอ้คนที่ฉันเป็นข่าวด้วยน่ะสิ มันมาได้ไงเนี่ย

 

"ไม่ไปกินข้าวหรอ"

 

"ยังมีหน้ามาพูดอีกนะนาย สภาพแบบนี้ยังจะมาถาม"

 

"อ้อ ลืมไป เรื่องข่าวนั้นเอง ไม่ต้องกลัวหรอกเธอไปกับฉันไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอหรอกฟาง ปะ"

 

"ใครบอก ฉันจะซวยกว่าเดิมนะสิ"

 

"ไม่หรอก เชื่อฉันสิ ปะไปได้แล้วฉันหิว"

 

    พูดจบป๊อปปี้ก็คว้าเอามือฟางเดินไปด้วย ตามด้วยเพื่อนๆของพวกเค้า  ในขณะที่เราเดินเข้ามาในโรงอาหาร ก็มีสายตาหลายคู่ที่มองมาทางเราเป็นตาเดียว โอ๊ว พระเจ้า ช่วยลูกด้วยเถอะ มันอึดอัดมากเลยตอนนี้ แต่ฉันรู้สึกว่าพวกเค้ามองเราแปลกแฮะ บางคนก็ยิ้ม บางคนก็หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปฉันกับหมอนี่

 

"เธอจะกินอะไร"

 

"อะไรก็ได้"

  

"อืม " 

   พูดจบป๊อปปี้ก็เดินไปซื้ออาหารมาให้ฉัน ฉันนั่งรออยู่ที่โต๊ะ กับเพื่อนของพวกฉันรอพวกนั้นที่ไปซื้อกับข้าวมาให้

 

"อ่ะนี่ของเธอ กินสะ"

 

    พวกเรานั่งทานข้าวกันไป คุยกันไปเรื่องเมื่อเช้า

 

"ข่าวเธอสองคนเนี่ยดังจังเลยนะ"

 

   เขื่อนแซวทำเอาทั้งสองสะดุงไปเลย

 

"น่าเบื่อมากกว่าที่ต้องมานั่งระแวงแฟนคลับนายนี่"

 

"เอาน่าฟาง อีกอย่างนะ คนทั้งโรงเรียนคิดว่าเธอสองคนคบกันน่ะสิ ก็คบๆกันไปเถอะ อีกอย่างนะ พวกแฟนคลับ บางคนเค้าก็ชอบคู่พวกเธอมากนิ"

 

"มากบ้านนายสิ ไอ้เถื่อน ดูสายตาที่มองฉันสิ อย่างกะจะจับฉันไปฆ่าแนะ"

 

"นั้นมันคนยัยหวาย เธออย่ากลัวเลยฟาง แฟนคลับไอ้ป๊อปปี้ตัวจริง พวกนั้นต่างหาก"

 

   เขื่อนชี้ไปทางกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ที่เยอะมาก ที่ยืนส่งยิ้มมาทางฟางกับป๊อปปี้ ฉันมองไม่คิดอะไรเลยยิ้มตอบไปอย่างเป็นมิตร โอ๊ะๆ ดูไปก็รู้สึกดีแฮะ 

 

"นี่นาย แต่ฉันกลัวว่ากลุ่มยัยป้านั้นจะมาตามรำควานพี่สาวฉันน่ะสิ"

 

"อย่างห่วงเลยเฟย์ ไอ้ป๊อปปี้คงไม่ยอมหรอกน่า"

 

"อืม ก็ได้ เฟย์เชื่อใจพี่ก็แล้วกันนะ พี่ป๊อปปี้"

 

"นี่ยัยเฟย์ เธอเป็นน้องพี่นะ เข้าข้างคนอื่นได้ไง"

 

"เอาน่าฟาง อีกอย่างข่าวมันก็ใหญ่ขนาดนี้ สงสัยไปถึงหูผ่ายปกครองแล้วล่ะ เธอสองคนก็คบๆกันไปเถอะ อีกอย่างนะ คนทั้งโรงเรียนก็เริ่มชอบเธอแล้ว"

 

"พูดอย่างนี้หมายความว่าไง โทโมะ ถึงฝ่ายปกครอง"

 

"อ้าวฟางเธอลืมไปแล้วหรอ ผ.อ โรงเรียนนี้ พ่อไอ้ป๊อปปี้นะ เมื่อคืนยังเจออยู่เลยนิ"

 

"ห๊ะ จริงๆหรอ"

 

    ฉันกับยัยเฟย์ทำท่าตกใจ ส่วนคนอื่นรู้กันหมดแล้วล่ะ

 

"นี่ฟาง พิมว่าฟางกับพี่ป๊อปปี้คบกันก็ดีออกนะ เหมาะสมกันดี"

 

     โธ่ เพื่อนฉัน พอได้ยินพิมพูดทำเอาฉันสำลักน้ลายตัวเองเลยค่ะ

 

"ใช่ๆ ฟางคบกับพี่เค้าก็ไม่เสียหายอะไรเลยนิ เมื่อคืนยังนอนด้วยกันอยู่เลย"

 

"ยัยแก้ววววว"   ไม่ทันแล้วคร๊ ยัยแก้วแหกปากสะเสียงดังฉันจะห้ามแต่ห้ามไม่ทัน แหม๋ คนได้ยินกันทั่วโรงอาหารเลย คร๊

 

"แย่แล้ว"

 

   ฉันสีหน้าเจื่อลงเลยคร๊ สายตามองที่ฉันกับป๊อปปี้กันหมดเลย หมอนี่ไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึไง นั่งเงียบอยู่ได้

 

"เอาล่ะ ฟาง ฉันไม่อยากปิดบังเธออีกต่อไปแล้ว"

 

    ป๊อปปี้จู่ๆก็ลุกคนยื่นทำให้ทุกคนมอง และหันมาสนใจ ทางเราแทน ฉันแทบจะมุกดินหนีเลยคร๊ อายมากๆเลย

 

"ทุกคนฟังนี้นะครับ กับสิ่งที่ผมจะพูดไป มันคือความจริง และอยากให้ทุกคนยอมรับกับสิ่งที่ผมจะพูด ผู้หญิงคนนี้ คือคู่หมั้นของผม และจะแต่งงานกัน โดยเร็วที่สุด ผมหวังว่าทุกคนจะรักและหวังดีกับเธอ เหมื่อนที่หวังดีกับผมนะครับ และห้ามมีใครหน้าไหนมาทำร้าย ว่าที่ภรรยาของผมโดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

 

   ^o^ 

 

   ฉันเองที่นั่งเหวอไปเลย นั้นมันเรื่องจริงหรอที่ว่าฉันเป็นคู่หมั้นเค้าอ่ะ ไม่จริงใช่ไหม นี่ฉันฝันไปใช่ไหมเนี่ย ทำไมเราไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฉันตกใจมากจนพูดอะไรไม่ออก เค้าพูดความจริงหรอ แต่ดูสีหน้าเค้าจริงจังมากเลยนะ ฉันดูออกว่าไหนจริงไหนโกหก 

  ฮืออออออออออ

 

 ไม่ใช่เสียงฉันนะ เสียงแฟนคลับเค้าต่างหากที่ร้องให้ฟูมฟาย 

 

"ค่ะ รุ่นพี่ พวกเราจะรักพี่ฟาง พวกเราจะเอ็นดูพี่ฟาง พวกเราจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายพี่ฟาง พวกเราจะรักพี่ฟางเหมื่อนที่รักพี่ พวกเราเคราพการติดสินใจพี่นะคะ"  แฟนคลับคนหนึ่งพูดขึ้น ทำเอาฉันตัวสั่นเลยทีเดียว

 

"ขอบคุณครับ"

 

    ทุกคนยิ้มให้ฉัน ฉันเลยยิ้มตอบ แต่ก็หันไปแยกเคี้ยวใสนายนั้นอยู่เหมื่อนกัน

 

"นี่มันเรื่องจริงหรอวะ ไอ้ป๊อปปี้"

 

   เคนตะถามขึ้น

 

"ใช่ ฉันก็พึ่งรู้ ไม่นานนี่แหละ"

 

"ไม่น่าล่ะ พ่อกับแม่จึงยอมให้ฉันค้างกับนาย"

 

"ก็อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งแหละมั้ง อีกอย่างแม่ฉันว่า จะจัดงานหมั้นให้เร็วที่สุด พอฉันเรียนจบ ท่านจะจัดงานแต่งให้เราเอง "

 

"ทำไมมันเร็วจังอ่ะ"

 

"ใช่ พี่ป๊อปปี้ จะหมั้นกับฟาง ทั้งที่พี่ไม่ได้รักเพื่อนจินนี่นี่นะคะ"

 

   จินนี่โวยวาย เคนตะเลยห้ามไว้ก่อน

 

"พี่ไม่รู้หรอกจินนี่ว่าพี่รักหรือไม่รัก พี่ขอเวลาพิสูจน์หน่อยล่ะกันนะ"

 

   ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วหันดูฟางภรรยาในอนาคตของเค้าที่นั่งนิ่งเหมอลอย คงจะตกใจน่าดูสินะ

 

"พี่ป๊อปปี้ จะพิสูจน์ยังไงล่ะคะ ว่าพี่รักฟาง พิมไม่ยอมหรอกนะคะ ที่ยัยฟางต้องมาทนกับผู้ชายเพล์บอยอย่างพี่มาทำร้ายฟาง"

 

"ใครบอกล่ะพิม พี่ก็ผู้ใหญ่พอนะ มีคู่หมั้นแล้ว พี่ก็ทำตัวดี รักคู่หมั้นของพี่คนเดียวสิ ใครจะไปปันใจให้คนอื่นกันล่ะ อย่าคิดมากเลย "

 

"เฮ้ย!!!!!!!" ฉันถอนหายใจออกมา อย่างนักๆใจ นี่มันเร็วสำหรับฉันนะเนี่ย

 

"เอาน่าพี่ฟาง อย่าคิดมากเลยอยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ"

 

    เฟย์ นั่งลงข่างๆพี่สาว

 

"พูดง่ายเนอะยัยเฟย์ พี่ทำใจไม่ได้หรอก"

 

"ทำไมกัน ฟางทำไมถึงทำใจด้วยล่ะ "

    

     ป๊อปปี้ถามขึ้น เมื่อหญิงสาว พูดว่าทำใจไม่ได้ นี่เค้าคิดว่าเราเลวขนาดนั้นเชียวหรอ

 

"ก็พึ่งรู้จักกัน จู่ๆก็เป็นคู่หมั้น ใครจะทำใจได้ล่ะ"

 

"เรื่องนี้นี่เอง ช่างเถอะ งานหมั้นจะเกิดขึ้นใน อาทิตย์นี้ พวกนายก็มาร่วมงานก็แล้วกันนะ"

 

"ห๊ะ อาทิตย์นี้"

 

    พวกเราทุกคนร้องประสานเสียงกันทันที่

 

"มันเร็วกว่าที่คิดนะป๊อปปี้"

 

    หญิงสาวตกใจถึงขนาดเปลี่ยนสรรพนามเรียกชื่อเลยทีเดียว

 

"ก็มันเร็วนี่ไง ฉันถึงบอกเธอ ถ้าเกิดว่าบอกช้ากว่านี้ ฉันกลัวว่าเธอต้องซ๊อกแน่ๆเลย"

 

"เฮ้ย!!!ช่างเถอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว จะขัดก็ไม่ได้ ยอมๆไปก็แล้วกัน อยู่ไม่ได้ก็เลิกแล้วกัน"

 

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะยัยเตี้ย หึ"

 

"เชื่อเถอะนายอยู่กับฉันได้ไม่กี่วันนายต้องสิ่ง เตลิดหนีไปแน่ไเลย"

 

"ไม่หรอก ก็คอยดูแล้วกันนะ"

 

"ก็ได้ ตกลง"

 

   ฉันเผชิญหน้ากับเค้าโดยไม่กลัวอะไรเลยนะตอนนี้ มันหมดเวลากลัวแล้วยัยฟาง 

 

"คืนนี้ เจอกันที่บ้านฉันก็แล้วกันนะ เพราะว่าครอบครัวเรามีนัดทานข้าวกัน และ เธอก็ต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านฉันด้วย"

 

"ย้ายบ้านหรอ "

 

     ฉันตกใจสุดขีตคร๊ ที่ต้องย้ายบ้านด้วย ย้ายมาอยู่กับนายนี่ โอ๊ย ชีวิตแสนอิสระของฉันมันหายไปในพริบตา

 

 

 

 

 

 

   เป็นไงบ้างคะ ใครที่อ่านแล้ว สนุกบ้างมั้น เรื่องนี้มันอาจจะไม่ถ้าทายเท่าไหร่ แต่ก็ติดตามดูด้วยนะคะ ว่าต่อไป จะเป็นอย่างไร รับรองว่า มันจะมีอะไรๆที่ที่สนุกๆแน่นอนคร๊