รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

"เฮ้ย เหนื่อยชะมัดเลย"
 
"ใช่อ่ะ พวกนั้น เล่นหนักจริงๆแฮะ "
 
"อ่ะนี่ น้ำ ของพวกเธอ"
 
  หนุ่มเอาน้ำมาให้สาวๆดื่ม
 
"นี่ พวกเธอ5คนนี้ เล่นเก่งจังเลนนะ ทำเอา พวกเรารับมือแทบไม่ทันแน่ะ"
 
"ก็ไม่เท่าไหร่หรอก มิน พวกเราก็แค่เล่นธรรมดาเอง"
 
"โฮ่ ธรรมดาหรอเนี่ย เล่นเอา พวกฉันนี่เหนื่อย แทบแย่"
 
"แหม๋ ไอ้รุ่นพี่ กบ ทำอย่างกับพวกเราไม่เหนื่อย พวกนายนั้นแหละที่เล่นแรงเกินไป"
 
"ใช่ๆ" เราตอบกันเป็นเสียงเดียวกันหมด พลางนังบีบนั่งนวดให้กัน
 
"ฉันว่านะ ถ้า เล่นอย่างนี้ ฉันคงเหลือแต่กระดูกแน่เลย"
   ฉันพูดพลางลงขึ้นยืนแต่ เพื่อยืดเส้นยืดสายไปมา
 
ฟิววววววววววว
 
ตุ๊บบบบบบบบบบ
 
"กรี๊ดดด"
 
   ลูกวอลเลย์ ลอยมาทางฉัน อัด หัวฉันเข้าอย่างจัง เลยทำให้ฉันเสไปชนกับใครไม่รู้ กลิ้งไปหลายตลบเลย
 
   จุ๊บบบบบบบบบบ (อ่า อารัยอ่ะ เกิดอารัยขึ้นกับฉัน )
   ฉันหลับตาลง ไม่กล้าลืมขึ้นมามอง
 
"เฮ้ยฟาง/เฮ้ยป๊อปปี้" เสียงทุกคนอุทานอย่างตกใจ ที่ฉันกับ กับ กับใครนะ ป๊อปปี้หรอ กรี๊ด ไม่นะ ไม่นะ
 
"นี่เธอ จะจูบฉันอีกนานมั้ย"
  อ๊ะ นั้นไง ล่ะ อ๊าากกกกกกกกกกกอยากตาย
 
"ใครเข้าอยากจูบกับนายกัน โอ๊ย !!!!"
 
 ฉันลุกขึ้น พลางเอามือกุมหัว รู้สึกปวดนิดๆ ที่โดนลูกกลมๆอัดเข้าอย่างแรง
 
"เจ็บ  ชะมัดเลย"
 
"นี่เธอเป็นไรมากมั้ยเนี่ย"
 
"เจ็บ สิ ถามได้ ลองดูมั้ยล่ะ"
 
"พี่ฟาง เป็นไงบ้างอ่ะ ปวดหัวหรอ"
 
  งึกๆ  ฉันไม่ตอบ ยักหัวแทน 
 
"ไปนั่งก่อนเถอะ"
 
    เฟย์และพิม ช่วยพยูงฉันไปนั่ง
 
"ไงไอ้ป๊อปปี้ จูบเพลินรึไง แก"  เขื่อนเดินมาแซว ที่ปีอปปี้ยืนหน้าแดงเจ๋เลย
 
"เพลินอะไรของแก วะ ไอ้นี่ วอนสะแล้ว"
 
"เออ น่ายอมรับมาเถอะ 55 หมีหน้าแดงด้วยอ่ะ"  เขื่อนกับโทโมะ แซว ใหญ่เลย ชายหนุ่ม ไม่พูดอะไร ซ่อนใบหน้าแดง เอาไว้ พลางนึกถึงผู้หญิงนิรนามที่ขโมยจูบเข้าไปด้วยอุบิตติเหตุ (ทำไมเราต้องน่าแดงด้วยวะ ยัยนั้นทำให้เราหน้าแดงหรอเนี่ย ไมานะ ไม่ใช่)
   ชายหนุ่มสะบัดหัวด้วยด้วยสับสน
 
"ไอ้ป๊อปเป็นไร ถึงกับมึนเลยรึไง"
 
"ป่าว หรอก "
 
"แกนี่โกหกไม่เนียนเลยนะ แกอยู่กับพวกฉันมากี่ปีแล้ว ทำไม พวกฉันจะไม่รู้วะ"
 
"เออน่า แค่สับสน ช่างเถอะ ไปดูยัยนั้นเถอะโดดอัดเต็มขนาดนั้น สมองเสื่อมแล้วมั้ง"
 
"แกก็เวอร์ไป ยัยนั้นอึดจะตาย ไม่เป็นไรง่ายไหรอกน่า"
 
"เห็น เพื่อนยัยนั้นว่า ฟางมีโรคประจำตัวน่ะ ถ้ามีอะไรสทบสะเทือน มันจะมีผลข้างเคียงน่ะ"
 
"เฮ้ย ขนาดนั้นเลยหรอ"
  ป๊อปปี้ อุทานอย่างตกใจ เค้าเริ่ม เป็นห่วง ยัยผู้หญิงคนนั้นแล้วสินะ  ป๊อปปี้ไม่พูดอะไร รีบเลยนำไปก่อนเพื่ือนเลย
 
"อ้าวอะไรวะ ไอ้นี่ ไหนว่าไม่คิดอะไร  ไปก่อนเพื่อนเลยนะมึง โด่ววว"  เขื่อนและโทโมะ บ่นตามหลัง แล้วเดินไปติดๆ
 
 
    ห้อง พยาบาล
 
"พี่ฟาง หายปวดหัวรึยังอ่ะ"
 
"หายแล้วล่ะ เฟย์"
 
"ฟาง จินนี่ว่า ฟางนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวอาการ จะกำเริบนะ"
 
  จินนี่เอ่ยอย่างเป็นห่วงเพื่อนสาว ถ้าเกิดว่า ฟางอาการกำเริบ นะ เธอกับเพื่อนๆต้องแย่แน่เลย
ฟางเค้ามีโรคประจำตัวน่ะ ประหลาดมากๆด้วยไอ้โรคบ้านี่ 
 
"ถ้าฟาง ปวดหัว บอกพิมนะ พิมจะเอายาให้"
 
"ขอบใจนะพิม"
 
"จร๊"
 
  แอ๊ดดด
 เสียงประตูถูกเปิดออกตามด้วย 5หนุ่ม ที่เดินเข้ามาในห้อง
 
"ฟางเป็นไงบ้างอ่ะครับ"
 
"จองเบเอ่ยขึ้น อย่างสุภาพ"
 
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ค่ะ นอนพักสักหน่อย ก็คงหายดี"
 
"จินนี่ เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย ว่า ฟางเค้าเป็นโรคอะไร"
 
   จองเบ ถามขึ้น อย่างน้อยก็มีคนหนึ่งแหละ ที่อยากรู้เหมื่อนกัน แต่ไม่กล้าถาม
 
"คือว่า พี่ฟาง เค้าเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะค่ะ ไม่รู้เพราะเกิดจากอะไร ขนาดหมอยังหาชื่อโรงไม่เจอเลย พี่ฟาง เวลามีอะไรกระทบกับ หัวหรือสมอง อย่างรุ่นแรง พี่ฟางจะปวดหัว ปวดถึงขนาดกับซ๊อกเลยค่ะ "
 
"โรคประหลาดแฮะ"
 
   เขื่อนพูดขึ้น พลางนึกคิดในใจอย่างงงๆอยู่ดี
 
"หมอก็เคยเตื่อนนะคะ ว่าอย่าให้อะไรกระทบ แต่ว่า พี่ฟางก็มีโอกาศหายนะคะ"
 
"ทำไงหรอเฟย์"  ป๊อปปี้ถามขึ้นบ้าง เนื่องจากที่เค้าก้สงสัยอยู่เหมื่อนกัน
 
"หมอว่า ถ้าไม่มีอะไร กระทบกระเทือนบ่อยๆ โรคนี้ก็จะค่อยๆหายไปเองค่ะ แค่ว่าพี่ฟางชอบมีอะไรหลายอย่างที่ชอบกระทบกระเทือน"
 
"อะไรหรอเฟย์"
 
"พี่ฟาง เป้นคนที่ไม่ชอบอยู่เฉย เดินชนโน้น ชนนี่อยู่เรื่อยเลย"
 
"ขนาดนั้นเลยหรอ"
 
"ใช่ ฟาง เป้นคนแบบนี้แหละ"
 
  แก้วเอ่ยขึ้น แล้วนั่งลงข้างๆฟาง ที่หลับอยู่
 
"อืม เข้าใจแล้วล่ะ"
 
"นี่พวกเรา ไม่กลับบ้านรึไง"
 
"ไม่หรอก พวกเรารอกลับ พร้อมพวกเธอน่ะ"
 
"อ้อ ก็แล้วแต่ล่ะกันนะ"   แก้วหันไปมองฟาง ที่หลับมาเป็นชั่วโมงแล้วล่ะ ทุกคนก็ยังนั่งอยู่ในห้อง เหมื่อนเดิม
 
"เออ นี่ไอ้พี่เขื่อน พี่นายเป็นอะไร อ่ะ เห็นเงียบไปนานแล้วนะ"
 
   เฟย์ถามเขื่อนที่นั่งเล่นเกม อยู่ข้างๆอย่างงง
"นี่เธอดูไม่ออกรึไง ว่าเพื่อนฉันน่ะห่วงพี่สาวเธอ อ่ะ"
 
   เขื่อนกระชิบกับเฟย์เบาๆเพื่อไม่ให้เพื่อนปากแข็งเค้าได้ยิน แต่มีหรอ คนอย่างป๊อปปี้จะไม่ได้ยิน เค้าได้ยินต่เค้าไม่พูด จ้องมองร่างบางที่หลับไหลไปเป็นชั่วโมงกว่าแล้ว ยังไม่ตื่นเลย หน้าหวานๆซีดเผือก เค้าได้แต่นั้งมองอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆอ่ะนะ
 
"น้อง จินนี่ครับ ให้พี่เล่นด้วยบ้างดิ"
 
"ไม่เอา พี่ก็เล่นของพี่ไปสิ อย่ามาแย่งจินเล่นนะ"
 
"น้องจินนี่อ่ะ ใจร้าย"
   จองเบพูดงอลๆเลยทำให้สาวแก้มปุ้มอย่างจินนี่ยอมให้เล่นด้วย แต่แอะ สองคนนี้ ไปสนิทกันต้องแต่เมื่อไหร่กัน ส่วนพิมกับเคนตะก็เหมื่อนกัน นั่งคุยกันอย่างสนุกปาก ส่วนไปอ้โทโมะ ก็นั่งเปิดสงครามกับแก้ว ส่วนไอ้เขื่อนก็นั่งชุบซิบกับเฟย์ ส่วนผมน่ะหรอ นั่งมองคนตัวเล็กอยู่ อ่ะ (ห่วงเค้าก็มองมาเถอะปากแข็งอยู่ได้/ไรเตอร์) (ก็หวงนะสิ/ปีอปปี้) (ไม่บอกก็รู้อิอิ/ไรเตอร์) (เงียบเลยยัยไรเตอร์ เธอต้องเปลี่ยนบทให้ฟางเลย เธอต้องเขียนให้ยัยนี่หายจากโรคบ้านั้นนะ ฉันไม่อยากอกหักตายตอนที่นางเองจากไป/ป๊อปปี้)  (คร๊ ได้คร๊ ส่งจังนะ/ไรเตอร์) (หึๆก็เค้ารักของเค้าอ่ะ55/ป๊อปปี้)