รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

   ขออัฟต่อนะคะ อันที่ค้างไว้
 
____________________________________________________
 
"เกิดอะไรขึ้นอ่ะแก้ว จินนี่"
 
     พิมที่เดินมาดูด้วยอีกคน เมื่อเจอเพื่อนสาวที่นอนหน้าชีดเผือก ตัวร้อนก็ตกใจ
 
"ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวสิ เพื่อไข้จะลดนะ"
 
    จินนี่รีบไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ฟาง ตัวก็เย็นลงบ้าง 
 
"ทำไมป๊อปทำอย่างนี้กับฟาง ป๊อปเห็นฟางเป็นตัวอะไร"
 
   หญิงสาวละเมอ ทำให้เพื่อนนั้นส่ายหัวอย่างใจอ่อน
 
"พี่ฟางนะพี่ฟาง"
 
   เฟย์มองดูพี่สาวแสนสวยของเธอ ที่ต้องตกเป็นสภาพแบบนี้เพราะ ผู้ชายคนเดียวหรอเนี่ย
 
"เรื่องนี้มันยังไง ไม่รู้เนอะ"
 
   จู่ๆ แก้วก็พูดขึ้น ทุกคนมองหน้า อย่างที่รู้ มันต้องเป็นแผนซ้อนแผนแน่ๆ
 
"แก้ว พิม จินนี่ไปทำกิจกรรมกับเพื่อนๆก่อนก็ได้ เดี๋ยวเฟย์เฝ้าพี่ฟางเอง"
 
"ไม่ได้หรอกเฟย์ พวกเราจะดูฟางด้วย เราเป็นห่วงยิ่งฟางเป็นอย่างนี้มีอะไรจะได้ช่วยกันทัน"
 
"ก็ได้"
 
"เดี๋ยวพิมไปบอก รุ่นพี่ให้ล่ะกันนะ"
 
   พิมกับจินนี่เดินออกไป จากห้องเหลือแค่เฟย์กับแก้ว ที่คอยเช็ดตัวให้ฟาง
 
 
 
"พี่กราฟคะ"
 
    พิมเรียกกราฟ รุ่นพี่ของพวกเธอและทุกคนที่กำลังทานข้าวอยู่ เธอกวดสายตาไปมองกลุ่มรุ่นพี่ โทโมะ ที่นั่งกินข้าวอยู่ โดยมียัยปีศาจ ทั้งหลายตัวคอยประกบอยู่
 
"ว่าไงครับ น้องพิม"
 
"วันนี้พวกเราขอหยุดทำกิจกรรมได้มั้ยคะ พอดี มีเพื่อนไม่สบายค่ะ ก็เลยขอไปดูเพื่อนก่อน"
 
"ได้ครับ ว่าแต่ใคร ที่ไม่สบาย"
 
"ฟาง ค่ะ"
 
"อ้าว น้องฟางเป็นอะไร"
 
   รุ่นพี่ต่างประสานเสียงขึ้น ทำให้ทุกคนมอง ตามด้วยเสียงวิ่งของ5หนุ่มที่วิ่งมาทางเรา
 
"พิม ฟางเป็นอะไร"
 
   ป๊อปปี้คนแรกที่ถามเธอ ด้วยท่าทีเป็นห่วง (พี่ป๊อปปี้ออกจะรักจะห่วงฟางเป็นไปไม่ได้ที่พี่เค้าจะนอกใจ)
 
"ฟางไข้ขึ้นน่ะค่ะ แต่ตอนนี้พวกเราเช็ดตัวให้แล้ว คงจะดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ"
 
"อ่อ พิม พี่ขอไปดูฟางหน่อยได้มั้ย"
 
"คงจะไม่ได้หรอกค่ะ พี่ป๊อปปี้ ตอนนี้ฟางหลับอยู่ แต่ถ้าจะไปดูห่างๆก็ได้นะคะ"
 
"ก็ได้ ขอแค่พี่ได้เห็นหน้าฟาง นะ"
 
   พูดจบ ป๊อปปี้ก็รีบวิ่งไปทันที
 
"ป๊อปปี้คะ"
 
    เสียงยัยป๊อปปี้เรียกตาม ตั้งท่าจะวิ่งตามไปอีกคน
 
"หยุดเลย ยัยแรดหลุดโลก เธอทำอะไรอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ"
 
"ยัยพิม แกอย่าแส่ดีนัก"
 
   หวายจะเข้ามาตบพิม แต่เคนตะ มาบังไว้ก่อนทำให้ยัยนั้นถอยห่างไป
 
"ไปเถอะ จินนี่"
 
   พิมหันไปพูดกับจินนี่แล้วเดินกลับไปที่ห้อง พอถึงหน้าห้องก็เจอป๊อปปี้ที่ยืนดูฟางอย่างห่างๆ อย่างที่เธอบอกไว้จริงๆ
 
"พี่ป๊อปปี้คะ ไม่ต้องเป็นห่วงฟางหรอกค่ะ เด๊ยวพวกเราจะดูแลให้"
 
   จินนี่พูดขึ้น เมื่อเห็นเค้าไม่ค่อยสบายใจ
 
"พี่ขอบใจพวกเธอมากนะ พี่ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาพิสูนจ์ ว่าพี่ไม่ได้ทำ แต่ฟางไม่ฟังพี่เลย"
 
"ไม่เป็นไรค่ะ ความจริงก็เป็นความจริงอยู่วันยังค่ำแหละค่ะ ไม่นานความจริงก็คงเปิดเผยออกมา"
 
   พิมพูดขึ้น
 
"ใช่ ไอ้ป๊อปปี้ ความลับไม่มีในโลก ไม่แกก็ฟางที่จะได้รู้ความจริง"
 
   เคนตะเดินมาตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ พลางให้กำลังใจ
 
"งั้นพิมกับจินนี่ขอตัวนะคะ"
 
   พูดจบสองสาวก็เดินเข้าไปในห้องทำให้ใครบางคนมองตามจนลูกตาจะออกเดินตามไปดู แต่โทโมะ ก็ดึงกลับไปสะก่อน
 
  
 
"ป๊อปปี้ไปไหนมาคะ"
 
     พอมาถึงก็อย่างที่รู้ตั้งแต่ฟางไม่ยอมคุยกับผม ก็มีแต่ยัยตัวประหลาดนี่แหละ ที่คอยตามประกบพวกเราอยู่
 
"เห็นมาแต่ทางไหนก็มาแต่นั้นแหละ ถามอยู่ได้ รำคาน"
 
   ป๊อปปี้พูดก่อนจะกระแทกก้นนั่งลง ข้างๆโทโมะ
 
"โทโมะ ไปไม่ชวนหวายเลยนะคะ กะว่าจะไปเยี่ยมยัย เอ้ย ฟางอยู่อ่ะค่ะ"
 
"มีขาอยู่ไม่ใช่หรอ อยากไปก็ไปเองสิ"
 
   โทโมะพูดอย่างไม่สบอารมณ์
 
"เขื่อนคะ นี่..."
 
"ใครใช้ให้เรียก"
 
    เขื่อนพูดสวนก่อนที่แจมจะพูด ทำเอาแจม หน้าเหลือแค่ 2นิ้ว
 
"เคนตะ มิล่าว่า....."
 
"ว่าไปไกลๆหน่อย"
 
"เคนตะ คะ"
 
"ไม่เคยเรียกรึไง"
 
   เคนตะตวาดขึ้น ทำให้ยัยมิล่าเงียบกริบเลย
 
"จองเบ ข๋า"
 
"...."
 
"เงียบทำไมคะ จองเบ"
 
"ปากฉัน พูดไม่พูดก็ปากฉัน"
 
   จองเบพูด ด้วยภาษาไทยที่ไม่แข็งแรง
 
"ลำคาน โว๊ย"
 
   ทั้ง5คนร้องขึ้นพร้อมกัน จนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว 
 
"หึๆ เค้ารำคานก็ทำตัวเป็นปลิงกลับชาติมาเกิดอยู่ได้ ชื่อว่าปลิงก็น่าเกลียดพอแล้ว แถมยังทำตัวเหมือนปลิงอีก ยิ่งคูณ2เข้าไปโอ๊ย ขนาดปลิง ดึงออกก็ยังออก เลยเนอะ"
 
"นี่ป้า บ่นอยู่ได้ ไม่มีไรทำรึไง"
 
   หวายหันไปว่า รุ่นพี่ของที่พูดเมื่อตะกี้
 
"โอ๊ะๆๆ พี่โฟร์ เค้าว่าเราป้า งั้นยัยพวกนี้ก็ยั้งเข้าวัยทองสินะ ดูสิตีนกาขึ้นเต็มตัวเลย ก๊ากกกกก"
 
"ใช่ๆมด ด้านมากสินะ ขนาดตีนกาขึ้นยังไม่รู้สึกอีก โอ้ย น่าระอาจริงๆเลย"
 
"หน๋อย ตบสักทีดีมั้ยเนี่ย"
 
   ป๊อปปี้จะเข้ามาตบ แต่กราฟกับโยชิเข้ามาห้ามไว้ก่อน
 
"ไปเถอะพวกเรา น่าเบื่อ"
 
   พูดจบหวายและเพื่อนๆก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที 
 
"ยัยเด็กพวกนี้ ทำอะไร ไม่รู้จักระอาอะไรเลย"
 
   โฟร์พี่ใหญ่พุดก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอาแทน
 
"นั้นสิ ถ้าผ่ายไหนผ่ายหนึ่งไม่ยอม มดว่า เราเปลี่ยนจากข่ายมาเป็น สงครามดีมั้ย"
 
"เอาเถอะ เราก็ช่วยกันเป็นหูเป็นตาก็แล้วกัน"
 
   พูดจบทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เมื่อเจอเรื่องที่ปวดหัวมามากพอแล้ว