รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

      ปังๆๆๆๆเสียงเคาะประตูดังสนั่นดังขึ้น ทำให้ร่างบางตื่นขึ้นมา 
 
"ฟาง ตื่นได้แล้วแก"
 
    จินนี่เดินเข้ามาหาเพื่อนสาวที่นอนพักอยู่ แต่แปลกใจว่าคนที่อยู่เป็นเพื่อนตอนกลางวันนั้นหายไปไหน
 
"แล้วป๊อปปี้ล่ะ "
 
"อ้าว ไม่ได้อยู่กับแกหรอ พวกฉันก็ตามหาอยู่เนี่ย"
 
     แก้วพูดด้วยสีหน้า หน่ายๆ
 
"พี่ฟาง หายดีรึยังอ่ะ"
 
    เฟย์เดินเข้ามาประคองฉันให้ลุกขึ้น
 
"หายปวดแล้วล่ะ พร้อมที่จะสบัดยัยนั้นคืนแล้วล่ะ"
 
   แค้นไม่หาย จะแกล้งฉันทั้งที ลงทุนต้องแบรกฉัน 
 
"ฉันว่า เราไปข้างนอกดีกว่านะ"
 
     พิมพูดก่อนที่จะชวนทุกคนออกไปจากห้องพยาบาล
 
"อ้าว น้องฟาง หายดีแล้วหรอครับ"
 
    พี่กราฟ รุ่นพี่ที่โรงเรียน เดินมาทักทายฉัน
 
"ก็ดีแล้วค่ะ ไม่ปวดแล้ว อ่อ พี่กราฟคะ เห็นป๊อปปี้กับโทโมะมั้ยคะ"
 
"อ่อ พี่ไม่เห็นนะ ก็เห็นนอนเฝ้าเราอยู่นิ ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอ"
 
 กรี๊ดดดดดดดด
 
   จู่ๆก็มีเสียงกรี๊ดดังมาจากห้องพักของยัยป๊อปปี้ เสียงแวดๆน่ารำคานก็มีแต่เสียงยัยพวกนั้นแหละ พวกเราเลยวิ่งไปดู ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
 
    พวกเราวิ่งไปดู รุ่นพี่เลยถือวิสาหะเปิดประตูเข้าไปทันที ก่อนที่เราจะเจอภาพ ที่มันทำร้ายจิตใจฉันสุดๆ
 
"ฮือๆๆๆป๊อปปี้ป่าวนะคะ ฮือๆๆๆไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฮืออออ"
 
    ยัยป๊อปปี้ร้องให้ขี้หมูกโปร่ง โดยที่มีป๊อปปี้ คู่หมั้นของฉันที่นอนอยู่ข้างๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย
 
"ป๊อปปี้"
 
   ฉันเดินไปกระซากป๊อปปี้ให้ตื่นขึ้นมาดูโลกอีกครั้ง
 
"อ้าวฟาง หายแล้วหรอ"
 
   เพี๊ยะ
 
  ฉันตบหน้าหล่อๆเข้าทีหนึ่ง กับน้ำใสๆที่ไหลมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
 
"เฮ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมผม.."
 
    ป๊อปปี้ลุกขึ้นก่อนจะคว้าเอาเสื้อมาใส่
 
"ฉันไม่นึกเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี้ ฮือๆๆ"
 
    ฉันทุบเข้าที่อกเข้าอย่างแรง
 
"ฟาง ฟังพี่ก่อนนะ พี่อธิบายได้นะ"
 
"ป๊อปปี้คะ ยังจะอธิบายอยู่หรอคะ นี่มันคาหนังคาเขาเลยนะคะ"
 
"พอเถอะ ป๊อปปี้ เสียแรงที่ฉันไว้ใจนาย เราเลิกกัน กลับกรุงเทพไปฉันจะถอนหมั้นทันที"
 
   เพี๊ยะ
 
   ฉันตบหน้าเขาอีกครั้งก่อนจะวิ่งออกมา 
 
"ฟาง/พี่ฟาง"
 
   เสียงทุกคนที่เรียกตามหลังมา ฉันไม่สนหรอก ฉันได้ยินแค่เสียงฟ้าผ่าลงมากลางใจอย่างเดียวเลย
 
"โธ่เว้ย"
 
   ป๊อปปี้สถบก่อนที่จะนั่งลงกุมหมัด 
 
"พี่ป๊อปปี้ พี่ทำอย่างนี้ได้ไง รู้มั้ยว่าพี่ฟางเสียใจแค่ไหน"
 
   เฟย์เดินเข้ามาต่อว่า ป๊อปปี้
 
"เธอเองก็ด้านไม่มียางอาย รู้ทั้งรู้ว่าเค้ามีคู่หมั้ยแล้ว ยังจะมายั่วเข้าอยู่ได้"
 
   เพี๊ยะ
 
   พิมตบหน้าป๊อปปี้ที่ฟรอมร้องให้อยู่
 
"ฉันเปล่านะ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆนะ พอตื่นมาก็เป็นอย่างที่เห็น ฮือๆๆๆ"
 
"หน้าด้าน"
 
   ทั้งสีสาวร้องขึ้นพร้อมกัน
 
    ป๊อปปี้ทันไม่ได้ ก็เลยวิ่งออกไปตามฟางทันทีไม่รู้ว่ายัยตัวเล็กของเค้าวิ่งไปที่ไหน เค้าต้องอธิบายให้เธอฟังว่าเค้าไม่ได้ทำจริงๆ
 
"ฮือๆๆๆๆคนเลว ฉันเกลียดนาย ฮือๆๆๆๆ"
 
     หญิงสาวกอดเข่าร้องให้ เธอเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอตกใจกับสิ่งที่เห็น 
 
"ฟาง พี่อธิบายได้นะ"
 
    ป๊อปปี้เดินมาหยุดข้างหลังฟาง
 
"โกหก หลักฐานคาหนังคาเขาขนาดนั้น ยังมีหน้ามาอธิบายหรอ นายนี่มันเลวจริงๆเลย ทำไมๆๆๆๆ นายเห็นฉันเป็นตัวตลกรึไง นายเห็นฉันไม่มีหัวใจรึไง ห๊ะ!!!!"
 
     ฉันกะโกตออกมาจนสุดเสียง รู้สึกเจ็บคอยังไงไม่รู้ แต่ก็ไม่เท่าเจ็บใจหรอก
 
"ฟาง มันไม่ใช่นะพี่ไม่ได้ทำ พี่เองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จริงๆนะ"
 
    ป๊อปปี้พยายามอธิบายให้เธอฟัง แต่เธอไม่ยอมฟังเค้าเลย เอามือปิดหูร้องให้อย่างเดียว แถมยังด่าเข้าเป็นชุดเลย ชุดใหญ่ชุดเล็กก็เคยฟังตอนนี้แหละ
 
"ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ ออกไปจากชีวิตฉัน คนโกหก คนหลอกลวง ฉันเกลียดแก ออกไปให้พ้น ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
 
     ฉันทั้งตบทั้งจิกเค้า แต่เค้าก็ไม่ยอมไป
 
"ไม่ไปใช่มั้ย ได้ งั้นฉันไปเอง"
 
    ฉันกลั้นใจพูดก่อนจะเดินออกไป จากตรงนั้น
 
"โธ่เว้ยยยยยยยย"
 
     ป๊อปปี้ร้องขึ้นอย่างจะบ้าตายไปสะตรงนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมมันดูมึนๆ อย่างนี้ ฟางสิ ฟางจะเลิกกับเค้า ฟางจะถอนหมั้นกับเค้า ชายหนุ่มคิดก่อนน้ำตาจะไหลออกมา 
 
ฟาง ทำไมไม่ฟังเหตุผลพี่บ้าง ฮือๆๆ ทำไมๆๆๆ"
 
    ชายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ทั้งที่จะไปด้วยดีแล้ว กับมาล้มกลางคันสะงั้น