รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

          วันแรกที่ฉันได้เข้ามาเยียบที่โรงเรียนนี้ มันเป็นอะไรที่น่าภูมิใจเหลือเกิน 
 
  ตุ๊บ
"โอ๊ย/โอ๊ย"
   
   เอาแล้วไงยัยแก้ว ปัญหาที่แก้ไม่ได้ คือซุ่มซาม
 
"เออ ขอโทษ ค่ะ"  ฉันกล่าวขอโทษ เพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท
 
"ไม่เป็นไร เธอเด็กใหม่หรอ"
 
"ค่ะ'
 
"ชื่ออะไร"
 
"แก้วค่ะ คุณคือใครคะ"
 
"ฉันชื่อ โทโมะ เรียนอยู่ที่นี่ ปี 2"
 
"ค่ะ รุ่นพี่"
 
"แล้ว ไม่มีเพื่อนหรือไง" ชายหนุ่มตอบอย่างเรียบๆ
 
"เพื่อนยังไม่มา ค่ะ"
 
"อืมม"
 
"โมะ ข๋า อยู่นี่เอง เอะ นังเด็กนี่ใครอ่ะ นี่โมะ นอกใจหวายหรอ"
 
"นี่เมื่อไหร่จะเลิกตามฉันสักที รำคาญ ไปซะ"  โทโมะ สะบัด ยัยวงยัยหวายอะไรนั้นออกอย่างแรง โฮ่ ไอ้รุ่นพี่คนนี้ แอบแรง แฮะ
 
"ยื่นทำชื่ออะไรยะ ยัยเด็กบ้า ไปไกลๆ"
 
"ก็ไม่อยากอยู่เท่าไหร่ หรอกป้า หัดดูตัวเองสะบ้างก็ได้นะ คนเค้ารำคาญ ตามตื้ออยู่ได้ ทำตัวเป็นแห็บหมาอยู่ได้"
 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด แก แก นังบ้า"
      
     ยัยป้าหวายนั้นกรี๊ดแตก เลย555 ฉันล่ะสะใจ ส่วนไอ้รุ่นพี่นั้นก็แอบขำแฮะ
 
"หยุดนะหวาย เธอไปไกลๆฉันสักทีเถอะ รำคาญ รู้มั้ยว่ารำค่าญ"
 
"ก็ได้ โมะ หวายไปก็ได้ ส่วนแก เจอดีแน่ ฝากไว้ก่อนเถอะ"
 
"ไม่ใช่ธนาคาร ไม่รับฝาก มันรก"
 
"แก....."
 
"หวายยยย"
       หมอนนั้นตะคอกใส่ยัยป้านั้นจนสะดุง เลยเดินหนีออกไป
 
"เฮ้ย" ฉันถอนหายใจ อย่างล่วงอก
 
"เธอ ไปได้แล้ว ยื่นบื้ออะไร"
 
"ใคร บื้อกัน ฉันก็ยืืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว"
 
"นี่เธอจะกวนประสาทฉันรึไง"
 
"ใครเค้ากวนนายตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ทราบ คิดเอาเอง เป็นบ้ารึไง เห็นว่าเป็นรุ่นพี่แล้วเอะอะ ก็สั่งรึไง โทษทีนะ ฉันไม่ใช่พวกบ้าผู้ชาย"
 
"นี่เธอมันจะมากไปแล้วนะ"
 
"ทำไม ฉันต้องยอมนายด้วยหรอ ไม่จำเป็น ไปล่ะ เบื่อ ผู้ชายงี่เง่า"
 
   ฉันว่าแล้วเดินหนี ไปจากตรงนั้น ก่อนที่มันจะเกิดสงคราม สะท้านโลก ครั้งที่ 8 555 เดาเอานะ