คือความรัก ...MY LOVE

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

เรื่องยาว(มั้ง): คือ...ความรัก (My Love)ภาคต่อยายเฉิ่มหน้าใสฯ

ผู้เขียน : ออมอนี่_cake

Rate : PG -17 [เรทรั่ว+ภาษาพ่อขุนรามคำแหงมหาราช...สาธุ]

PS# อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ เพราะมันไม่มี .... สวัสดีชาวโลก

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 7

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะแอลคึ แอลคึของแก้วใจน่ารักที่สุด!”

 

“ขอบคุณนะคะแอลคึ แอลคึของแก้วใจน่ารักที่สุด!”

 

“ขอบคุณนะคะแอลคึ แอลคึของแก้วใจน่ารักที่สุด!”

 

“ขอบคุณนะคะแอลคึ แอลคึของแก้วใจน่ารักที่สุด!”

 

 

 

 

ฟินไหมให้ทาย .....

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

 

แก้มแดงเป็นลูกตำลึงแล้วครับ : หนูเองแม่จ๋า

 

 

 

           ก่อนจะสติแตกออกไปมากกว่านี้ ก็พยายามควบคุมหัวใจตัวเองไม่ให้สูบฉีดแรงเกินไป และพยายามบังคับให้ตัวเองขับลูกรักมาถึงบ้านด้วยความปลอดภัย ก่อนจะได้ใช้นามสกุลร่วมกับคนข้างหลังครับ

 

  

เอร้ยยยยย พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูอยากได้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

“แอลคึขอบคุณนะคะ เดี๋ยวเจอกันที่โต๊ะอาหาร แก้วใจพาลูฟฟี่ไปด้วยนะคะ”

 

“อ่ะ อือ”

 

 

 

 

          กลับถึงบ้านก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวก่อนแม่คุณทูนหัวจะพาเจ้าเหมียวขนฟูมาทานข้าวเย็นด้วยกันที่บ้าน ทานเสร็จก็ดูทีวีด้วยกัน คุยสัพเพเหระ จนพ่อกับแม่ขอตัวขึ้นห้องไปเมื่ออาหารในท้องเริ่มย่อยจนหมด

 

          การนั่งทานข้าวด้วยกันแบบนี้ ครอบครัวของเขาไม่มีปัญหาเลย อาจเพราะภาพแบบนี้ก็เห็นจนชินตา หนำซ้ำพ่อของเขาก็เปรียบเสมือนคุณป๋าอีกคนของลูกเจี๊ยบ ส่วนแม่ไม่ต้องพูดถึง ตั้งแต่ 6 ขวบที่เขาบอกว่าชอบ และเมื่อตอน 15 ที่สารภาพไปว่าอยากแต่งงานด้วย รายนั้นก็จับจองเป็นลูกสะใภ้ชนิดที่ว่าช่วยเป็นไม้กันหมาให้เขาตั้งแต่แม่คุณย้ายมาอยู่แค่ไม่กี่ปี

 

 

 

 

“ไอหนูมายืนทำอะไรหน้าบ้านน่ะ”

 

“พวกผมจะมาชวนแก้วใจไปเล่นที่สนามเด็กเล่นหน้าหมู่บ้าน”

 

“โอ้ย หนูแก้วใจไปไม่ได้หรอกลูก วันนี้ไม่ค่อยสบาย”

 

“งั้นพรุ่งนี้พวกผมมาใหม่ก็ได้ครับ”

 

“..................”

 

“อ้าว สวัสดีค่ะคุณพี่ พอดีน้องได้ยินเสียงคุยที่หน้าบ้าน”

 

“คุณน้องคะ พี่เอง พี่ว่าจะมาชวนคุณน้องกับหนูแก้วมาทำขนมที่บ้านด้วยกัน จะได้ไม่เหงาน่ะค่ะ หนูแก้วชอบทานของหวานใช่ไหมเอ่ย”

 

“ใช่ค่ะ แก้วใจจะไปนะคะคุณแม่ขา แก้วใจจะไปเล่นกับน้องค่ะ”

 

 

 

 

           จริง ๆ ข้อนี้ไม่จำเป็นต้องตั้งให้เป็นข้อตกลงก็ได้ เพราะยายลูกเจี๊ยบก็มักจะแวะเวียนมาบ่อย ๆ แต่ด้วยที่เขาเองอยากจะบังคับให้คนน่ารักได้ทานข้าวให้เป็นเวลา เพราะถ้ามีงานที่ต้องทำต่อ ยายนั่นก็แค่คาบขนมปังกับนมข้นหวานไปทานแทนมื้อเย็น สงสารครับ กลัวจะเป็นอะไรไป ซึ่งเขายอมไม่ได้แน่ ๆ ครับ ผู้หญิงของเขา เขาต้องปกป้องและดูแลจริงไหมครับ

 

แม่ม.... นอกจากหน้าตาดีแล้ว จิตใจพี่ยังโคตรหล่ออีกครับ

 

 

 

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฟินจุง

 

 

 

 

 

“....ไม่เห็นไปรับน้องกับเค้าเลย”

 

“เฉพาะน้องปี 2 ค่ะ ลูฟฟี่คะคุกกี้สับปะรดของแอลคึอร่อยมาก อ่ะ เอาไปชิมค่ะ”

 

“....ปีอื่น ๆ ก็เยอะแยะ ยันปี 6 ก็ไปเหอะ”

 

“แก้วใจเป็นพี่วินัยค่ะ เค้าให้ไปตอนท้าย ๆ ตอนใกล้จะหมดการรับน้องนู่น”

 

“พี่วินัย? ใครชวน? หรือยายป้านั่น?”

 

“คุณเฟย์กับคุณเขื่อนค่ะ สนุกดีนะคะ ไปทำหน้าโหดๆ ให้น้องๆ กลัวค่ะ ฮิๆๆๆ แก้วใจไม่ค่อยชอบหรอกนะคะ เพราะเวลาน้อง ๆ เห็นพี่แก้วทำหน้าดุ ชอบหน้าแดงกันแล้วจู่ ๆ ก็เป็นลมกันไปเลยก็มี เลือดกำเดาไหลด้วยค่ะ สงสัยจะกลัวจริง ๆ นะคะ”

 

“เหรอออออออออ คิดว่ากลัวเหรอครับบบบบ”

 

“ก็กลัวสิคะ!!! แก้วใจกลับแล้วค่ะ อยากทำรายงานจะแย่ ป่ะลูฟฟี่กลับบ้านพร้อมหม่าม้าเลยค่ะ”

 

“ไม่ไปส่งนะ จะอาบน้ำ”

 

“ค่ะ แก้วใจไม่กลัวค่ะ บายค่ะ”

 

 

 

 

          ไม่ต้องสงสัยนะครับ ว่าทำไมถึงอยู่บ้านกะแมวแค่ 2 ตัวแต่ก็ไม่กลัวอะไร ก็เพราะความเก่งของคุณป๋ายายลูกเจี๊ยบนี่แหล่ะครับ ทำอุปกรณ์ป้องกันภัยระดับ 10 มาให้ เชื่อมต่อระบบเข้ากับสถานีตำรวจใกล้หมู่บ้าน เอาแค่มีหมาแมวเข้ามาฉี่คุณยามของยายลูกเจี๊ยบหน้าหมู่บ้านยังรู้เลย แต่ก็ไม่เห็นมีใครหมั่นไส้ในอาการเว่อร์ ๆ ของบ้านนี้นะครับ คงเป็นเพราะปฏิเสธความน่ารักของลูกสาวเจ้าของบ้านไม่ได้แน่ ๆ ทุกอย่างถึงยังดำเนินได้อยู่แบบนี้มาเกือบ ๆ 10 ปี

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

“อ๊ะ แอลคึ ปีนมาอีกแล้วเดี๋ยวก็ตกลงไปเข้าสักวันค่ะ”

 

“ห่วงเหรอ?”

 

“ห่วงสิคะ แอลคึเป็นน้องนะคะ”

 

“ไม่ได้อยากเป็นน้องสักหน่อย ...แม่ม เข้าใจยากจังวะ เดี๋ยวพ่อก็จับปล้ำ!!!”

 

“ปล้ำไม่ได้ค่ะ แก้วใจไม่ว่าง แก้วใจกำลังทำรายงานค่ะ แอลคึมีการบ้านไหมคะ รอได้ไหมไม่เกิน 1 ชั่วโมงน่าจะเสร็จ จะดูทีวีรอก็ได้นะคะ”

 

“เออ ๆ ทำไปเหอะ เดี๋ยวนอนเล่นมือถือรอ....ชิ ยายบ้า....”

 

 

 

 

          เมื่อปีนระเบียงห้องตรงข้ามได้ก็จัดแจงที่อยู่ที่กินของตัวเองทันทีครับ ยายลูกเจี๊ยบมักจะทำงานบนโต๊ะหนังสือริมหน้าต่าง จึงเหลือที่ว่างที่พื้นอีกนิดหน่อยสำหรับสองคนให้นั่งดูทีวี และเตียงสีเหลืองลายตัวการ์ตูนหน้าลูฟฟี่ เขาย่อมต้องเลือกสมรภูมิอันหลังสิครับ นอนเล่นมือถือบนเตียงนิ่ม ๆ แถมยังมีกลิ่นเจ้าตัวติดอยู่อีก หอมครับหอม ฟินครับแม่จ๋า......

 

 

          หากเข้าสู่โหมดทำงาน ยายลูกเจี๊ยบมักจะตัดขาดจากภายนอกเสมอ เขาหวังเหลือเกินให้มือถือ 2G รุ่นโบที่มันนอนแอ้งแม้งอยู่ข้าง ๆ เจ้าลูฟฟี่ ให้มันแผดเสียงขึ้นมา เพราะถึงจะร้องจนลำโพงพังก็ไม่สามารถรั้งให้ยายลูกเจี๊ยบสนใจได้ ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบนี้เจ้ารุ่นพี่ครึ่งเกาเหลานั่นก็ไม่สามารถคุยกับแฟนเขาได้ครับ อุวะฮะๆ แค่คิดก็ฟินแล้วครับ

 

 

          ถึงเขาจะไม่รับบทบาทมารร้ายคอยเป็นไม้กันหมา

แต่เขาก็ไม่ใช่พ่อพระครับ

 

ชายคนนี้ที่ไม่ใช่ผู้วิเศษ ไม่มีฤทธิ์เดช

 

แต่เขาก็รักของเขา เข้าใจบ้างไหมมมม

 

เขาหวงของ ๆ เขา จบนะ...

 

 

 

 

          นอนเล่นมือถือฆ่าเวลาก็เล่นนู่นเล่นนี่ไปเรื่อยครับ เขาไม่ค่อยจะสนใจพวกโซเชียลเท่าไหร่ ส่วนมากมักจะดูรายการแข่งขันบาสฯ ของต่างประเทศมากกว่า แต่วันนี้จำใจต้องเข้าไปดูในแอ๊บที่เอาไว้ใช้คุยส่วนตัว เนื่องจากมันมีตัวเลขของการพูดคุยเตือนมากถึงหลักร้อย

 

 

เขาเผลอทำมือถือหล่นหายหรือเปล่า ?

 

ทำไมมีพวกที่ไม่รู้จักขอแอดเข้ามาคุยเยอะจัง

 

 

 

 

           แต่เขาไม่สนใจหรอกครับ ในไลน์ของผมจะมีไว้คุยกับคน 3 คน และเอาไว้อ่านอีก 2 คนครับ 3 คนคุยคือ แม่ หมีบราวน์และคุณป๋าของลูกเจี๊ยบ ส่วน 2 อ่านคือพ่อ กับโคนี่ครับ เขาไม่มีเรื่องอะไรจะต้องคุยกับเธอ เขาจึงแค่อ่านรับรู้เรื่องที่เธอต้องการจะบอกก็แค่นั้น และเขาเพียงต้องทำตามคำสั่งของพ่อจึงไม่จำเป็นต้องตอบโต้อะไร ส่วนใครคนอื่นที่แอดเข้ามาคุยเขาก็ลบออกโดยไม่แม้แต่จะเปิดอ่านครับ

 

 

ก็เขามันไม่ใช่คนโสดแล้วด้วย

 

เขาต้องรักเดียวใจเดียวสิครับ

 

ไงครับ หล่อละสิ เอาน่าเขารู้ตัวครับ

 

โทโมะสไตล์ครับผม 55555555555555

 

 

 

 

 

“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

 

 

          มาแล้วครับ เสียงที่รอคอย เหลือบตาไปมองเจ้าของมือถือที่กำลังตั้งใจทำรายงานไปด้วยเปิดหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนาไปด้วย ท่าทีไร้ความสนใจแบบนั้นก็เสร็จเขาสิครับ เอื้อมไปหยิบมือถือ 2G ที่ไม่มีท่าทีจะเงียบเสียง เห็นชื่อที่เม็มเอาไว้ก็แทบกลั้นขำไม่อยู่ครับ “คุณปาร์ค” ไร้ความพิเศษใด ๆ ครับ สู้ของผมก็ไม่ได้ “สุดหล่อของแก้วใจ” ……

 

 

 

เขาเม็มเองกับมือครับ 5555

 

“ครับ”

 

//อ่ะ เอ่อ แก้วครับผมเอง// ผมเองไหนไม่รู้จักเว่ย!

 

“ยายลูกเจี๊ยบทำรายงานอยู่ ไม่ว่างคุย”

 

//เราเป็นใคร? น้องชายแก้ว....ใช่ไหม?//

 

“เปล่า ผมเป็นลูกคนเดียว ส่วนยายลูกเจี๊ยบก็ไม่มีพี่ไม่มีน้องนะเท่าที่รู้”

 

//มารับโทรศัพท์ แก้วได้ไง//

 

“ก็ผมอยู่ที่ห้องยายลูกเจี๊ยบ เราคุยกันก่อนนอนทุกคืนน่ะ เลยมารับให้เพราะแม่นั่นไม่ว่าง”

 

//.............//

 

“แค่นี้นะ ไม่ต้องโทรฯ มาอีกล่ะ รำคาญ คนจะอ่านหนังสือ….”

 

 

 

 

 

          ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดวันนี้เขาก็ชนะน็อคครับ!!!!!!!!!!!!!! อึ้งง ล่ะสิ สม! อยากมาล้วงคอคนหล่อก็แบบนี้ ผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันใน ม. ไม่มอง ดันมาแหยมกับของที่มีชื่อติดไว้แล้วก็ต้องเจอแบบนี้แหล่ะครับ

 

 

          สบายใจ คืนนี้หลับฝันดีแน่ ๆ

 

 

 

          ก่อนจะทำตัวให้เป็นปกติโดยเอามือถือ 2G ไปวางไว้ข้าง ๆ ทีวีตามเดิมแล้วทำท่าสนใจรูดมือถือของตนเองต่อ แม่คุณของเขาก็จัดการเก็บข้าวเก็บของลงกระเป๋าใบใหญ่เสร็จพอดี

 

 

 

“แก้วใจทำงานเสร็จแล้วค่ะ เป็นยังไงบ้างคะที่มหาวิทยาลัยวันแรก ตื่นเต้นไหมคะ สนุกล่ะสิ ดูทำหน้าเข้า แก้วใจบอกแล้วว่ามันต้องดีมาก ๆ”

 

“น่าเบื่อ เรียนก็โอเคไม่ยากอะไร แต่เบื่อพวกในห้อง โคตรรำคาญเลย”

 

“ไม่ได้นะคะ แอลคึอย่าคิดแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็ไม่มีเพื่อนหรอกค่ะ”

 

“แค่ไอ่บราวน์ กะโคนี่ก็พอแล้วมั้ง”

 

“ได้ที่ไหนกันคะ แล้วรุ่นพี่เป็นยังไงบ้างดูแลดีไหมคะ”

 

 

 

 

          ลูกเจี๊ยบเปิดทีวีช่องสารคดีพร้อมกับเอ่ยชวนคุย เพราะคงเห็นแล้วว่าเขาไม่มีหนังสือติดตัวมา งานการคงไม่มีให้ถาม เอ่ยเจื้อยแจ้วตามประสาคนช่างซักช่างถามประสาลูกเจี๊ยบน่ะครับ เขาก็ไม่รู้ว่าคนน่ารักตรงหน้าเป็นยังไงเวลาอยู่กับเพื่อน ๆ ชักอยากจะให้มันต่างครับ แอบหวังเล็ก ๆ ว่าจอมต่อยหอยคนนี้จะเป็นแบบนี้แค่กับเขา สังเกตได้จากตอนไปคิดแผนรับน้อง แม่คุณไม่พูดกับใครเลยนอกจากยิ้ม และยิ้ม หัวเราะบ้างตามมุขฝืด ๆ ของยายป้านั่น แต่ก็ปิดกั้นตัวเองไม่ให้ใครเข้าหา ฝั่งหนึ่งก็ผม อีกฝั่งก็ยายป้าหอมเน่า ถัดไปถึงจะใช่ไอรุ่นพี่เกาเหลานั่น

 

 

          ถ้าไม่กระพริบตาปริบ ๆ ไอเราก็นึกว่าตุ๊กตาลูกเจี๊ยบ

 

          น่าฟัดน่ากอดใช่ไหมครับ....น้ำตาจะไหล

         

 

 

          ทีตัวเองยังโลกแคบมาก ๆ ถึงมากที่สุด มีเพื่อนกี่คนนิ้ว 5 นิ้ว ที่ใช้นับก็คงจะเหลือด้วยซ้ำ ยังมาหวังให้คนอื่นเค้าหาเพื่อน คงไม่อยากให้เขาสร้างอาณาเขตเหมือนตัวเองสินะ แต่เขาคือแอลครับ แอลที่ไม่ชอบสังคม แอลที่ชอบอยู่กับอิสระ แอลที่ไม่ค่อยสนใจโลก

 

 

 

...แต่เป็นแอลที่มองเพียงแค่เธอ

 

 

 

 

แอลคึของลูกเจี๊ยบ....

 

         

 

 

 

ซึ้งใช่ไหมครับ

 

 

ก็เพราะใจเขาหล่อน่ะสิครับ

 

แถมเขายังหน้าตาดีมาก

 

ความคิดเลยเพอร์เฟ็กซ์เสียขนาดนี้

 

ไม่เป็นไรครับ ไม่ถือ หากพวกคุณจะหลงเขาเข้าให้แล้ว

 

แต่ก็อย่างที่บอก เขามีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ

 

และเขาไม่ให้ความหวังใคร....จบนะ

 

 

 

 

“อยากให้ปี 4 มาเหลียวแลมากกว่านะ ฉันหมายถึงเธอน่ะ ควรไปทำหน้าที่เฝ้าแฟนป่าววะ แฟนหล่อนะครับ มีแต่คนจ้องจะงาบเหอะ”

 

“ก็แก้วใจเป็นพี่วินัยนี่คะ อ๊ะ! มีคนเข้ามางาบแอลคึด้วยเหรอคะ?? ฮิ ๆๆๆ น่าสนุกค่ะ แปลว่ามีคนอยากจะเล่นกับเรา อยากเป็นเพื่อนเราใช่ไหมคะ คุณเฟย์เคยบอกค่ะ ว่ามีเพื่อน ๆ รุ่นน้องแล้วก็รุ่นพี่บางคนจ้องจะงาบแก้วใจ เห็นไหมคะ ดีจะตาย มีเพื่อนเยอะแยะเลย แอลคึต้องยอมให้งาบนะคะ”

 

 

 

          ไม่เคยอยากจะเตะยายป้ามหาภัยนั่นเท่าวันนี้เลย ! ทำไมถึงได้สอนแต่ความคิดแบบนี้ให้ยายลูกเจี๊ยบ ? นี่คือกลัวเพื่อนคิดมาก หรือตกใจกลัวไอ่พวกหน้าภาชนะมีหูนั่นใช่ไหมครับ ? แต่เดี๋ยวนะ พูดมาขนาดนี้แล้วผมจะเปลี่ยนความคิดของลูกเจี๊ยบตรงหน้าอย่างไรครับ ฮืออออออออออออออ

 

 

          แอลคึอยากให้หึง อยากให้หวงครับ

 

          นี่ต้องรอถึงชาติหน้าไหม? ตอบบบบบ

 

 

          ในเมื่อพูดอะไรไปตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไรแล้วครับ บอกจุดประสงค์ชัด ๆ ให้รู้ไปเลยว่างอน พร้อมกับสะบัดบ๊อบใส่ ไปสักทีสองสี ฮึ งอน!!!!!!!!!!

 

 

“หึงหน่อยก็ได้นะ ยังไงฉันก็แฟนป่าววะ แม่ม ผลักไสกันจัง น้อยใจว่ะ”

 

“หึงเหรอคะ ? หึงคือยังไงคะ คือให้แก้วใจไปนั่งดูในห้องซ้อมเชียร์เหรอคะ? แก้วใจไม่ค่อยว่างหรอกค่ะ แอลคึสู้ ๆ นะคะ ประมาณ 2-3 เดือนเท่านั้นค่ะ แป๊บเดียวเอง”

 

“..........”

 

“...แอลคึ...”

 

“............”

 

“ตะ..แต่ถ้าแก้วใจมีเวลา แก้วใจจะไปก็ได้ค่ะ อย่าเงียบแบบนี้สิคะ แก้วใจรู้สึกแปลก ๆ เวลาแอลคึหันหน้าหนีแก้วใจค่ะ”

 

“รู้สึก ....รู้สึกอะไร?”

 

”อืม....ก็รู้สึก? ไม่รู้ค่ะ มันบอกไม่ถูกจริง ๆ ค่ะ!”

 

 

 

 

 

 

          กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

ลูกเจี๊ยบปากห้อยหัวฟูตรงหน้าบอกว่ารู้สึกแปลก ๆ กับเขาครับ

แม่จ๋า ..... น้ำตาไหลขอไหมาใส่ทีคร้าบบบบบบบบบบ

 

 

          ก่อนที่เขาจะถูกน็อคกลางอากาศไปมากกว่านี้ เขาต้องรีบยิงคำถามครับ ว่าไอ่แปลก ๆ ที่ว่ามันคืออะไร เพราะถ้าให้เจ้าตัวคิดเอง บอกเอง เดือนหน้านู่นเขาก็ไม่รู้เลยว่าจะได้คำตอบหรือเปล่า

 

 

“ฮึ ลูกเจี๊ยบเป็นอะไรไหนบอกอีกทีดิวะ?”

 

“มัน...มันเหมือนตอนที่ลูฟฟี่ไม่ยอมกินนมที่แก้วใจเทให้ เพราะมัวแต่ดูทีวีแล้วไม่สนใจเสียงของลูฟฟี่ที่ร้องว่าหิวนานมาก ๆ อ่ะค่ะ แก้วใจไม่ชอบเลย มันเหมือนกับแก้วใจทำผิดต่อลูฟฟี่ค่ะ พอแอลคึหันหน้าหนีแก้วใจเลยรู้สึกแปลก ๆ แบบเดียวกันเลยค่ะ”

 

“อยากง้อใช่ป่ะ ...ฉันหมายถึงอยากให้ฉันหันมาหา มาพูดมาคุยด้วยใช่ไหม ไม่อยากให้เมินกันใช่ป่ะ”        

 

“ง้อ ? ง้อเป็นยังไงคะ? ออ......ใช่ค่ะ ๆ แก้วใจไม่ชอบให้คนรู้จักกันไม่หันมาคุยกันค่ะ เรียกว่าเมินใช่ไหมคะ? อ่า เหมือนตอนที่คุณเฟย์บอกว่าแก้วใจเมินทุกคนตอนที่อ่านหนังสือ หรือกำลังทำแล็ป อะไรแบบนั้นใช่ไหมคะ”

 

“ใช่ แบบนั้นเค้าเรียกว่าเมิน แล้วไอการที่เธออยากให้ฉันกลับมาคุยด้วย มาสนใจ เค้าเรียกว่าง้อ เคมั้ยวะครับคุณลูกเจี๊ยบ?”

 

 

 

          เขาเต็มใจครับ เขาเคยบอกไปแล้ว ว่ายอม จะให้สอนกี่ทีจะบอกกี่ครั้งหรือแม้ต้องทำทุกอย่างให้ทั้งชีวิต สำหรับผู้หญิงคนนี้ เขายอมครับ

 

 

 

หล่ออีกแล้วเห็นไหมครับ ... นี่มันสไตล์เขาจริง ๆ ให้ตาย

 

 

“ง้อบ่อย ๆ นะลูกเจี๊ยบ ฉันชอบ ...จุ๊บ... ฝันดีนะ คืนนี้ดึกแล้วพักผ่อนนะครับ”

 

“งื้อ แอลคึ!!!!!!!!!!! มาดมปากแก้วใจทำไมคะเนี่ย!!!!!”

 

“ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

“ลูฟฟี่มานอนกะหม่าม้าเร็ว วันนี้หม่าม้ารู้สึกแปลก ๆ หัวใจเต้นแรงแปลก ๆ ด้วยค่ะ หนูต้องอยู่ข้าง ๆ หม่าม้านะคะ หม่าม้ากลัวเป็นโรคแปลก ๆ จังเลยค่ะ”

 

 

 

 

 

 

ถ้าแก้วใจจะแวะไปดูกระจกสักนิด

 

จะเห็นลูกตำลึงสุกอยู่ 2 ลูกที่ข้างแก้มของเจ้าตัวแน่ ๆ

 

 

 

 

 

 

....กรุณาติดตามตอนต่อไป....

 

 

 

 

ps# หายไปนานนนนน มากเนาะ

ถ้ามีการใช้คำพูด สำนวนที่เปลี่ยนไปก็ข้าม ๆ ได้ค่ะ

ใครที่อ่านแล้วไม่ได้ฟิลเดิม ก็ขออภัยด้วย

ทิ้งกันได้นะคะ ไม่ว่า ฮือออออออออออ