คือความรัก ...MY LOVE
เขียนโดย 
ออมอนี่cake
วันที่ 5 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 19.33 น.
แก้ไขเมื่อ 5 กันยายน พ.ศ. 2557 20.13 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4) คือ..ความรัก ตอนที่ 3
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
เรื่องยาว(มั้ง): คือ...ความรัก (My Love) ภาคต่อยายเฉิ่มหน้าใสฯ
ผู้เขียน : ออมอนี่_cake
Rate : PG -17 [เรทรั่ว+ภาษาพ่อขุนรามคำแหงมหาราช...สาธุ]
PS# อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ เพราะมันไม่มี .... สวัสดีชาวโลก
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ตอนที่ 3
“คุณป๋าอย่าลืมทานข้าวนะคะ ไม่ต้องห่วงแก้วใจค่ะ แก้วใจไปทานบ้านแอลคึ เกือบทุกวันค่ะ แก้วใจทราบค่ะ แก้วใจไม่ยุ่งไม่วุ่นวายค่ะ โธ่ คุณป๋าคะ แก้วใจสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ใช้ครัวค่า แก้วใจไม่ดื้อค่ะ คุณป๋าอย่าโหมงานหนักนะคะ แก้วใจเป็นห่วง โอเคค่ะ จุ๊บๆๆๆๆๆๆ รักคุณป๋าค่ะ”
คุณป๋าโทรทางไกลข้ามประเทศมาหาลูกสาวทุกวัน คุณป๋าทำงานหนักเพื่อแก้วใจมาหลายปี เลี้ยงแก้วใจด้วยตัวคนเดียว ตั้งแต่คุณแม่เสียไปเมื่อสิบปีก่อน คุณป๋าทำงานให้สหประชาชาติด้านเทคโนโลยีอวกาศ ปีนึงกลับบ้านสักครั้ง แต่ก็อยู่ด้วยกันนานเป็นเดือน คุณป๋าฝากแก้วใจไว้กับที่บ้านของแอลคึตั้งแต่เด็ก ๆ เราจึงสนิทกันมาก ๆ
แอลคึเป็นน้องชายที่น่ารักของแก้วใจ
แก้วใจเป็นพี่สาวที่ตลก เฉิ่มเบ๊อะ และสวมแว่นสายตาของแอลคึ
คุณลุงกับคุณป้าก็เอ็นดูแก้วใจมาก แก้วใจมีความสุข อยากให้เป็นแบบนี้ มีความสุขแบบนี้ตลอดไป ไม่อยากให้หายไปเลย จะเป็นไปได้ไหมคะ
อยากให้แอลคึเป็นเด็กดี ไม่ดื้อเงียบใส่คุณลุงกับคุณป้า
แอลคึน้องชายตัวเล็ก ที่ตอนนี้สูงขึ้นมาก ๆ ของแก้วใจ
“แอลคึ คุณลุงกับคุณป้าไม่อยู่เหรอคะ”
“ไปดูงานต่างจังหวัด”
“อ่อ ค่ะ ลูฟฟี่ลงมาค่ะ ห้ามไปกวนแอลคึนะคะ!”
“มันหิวอ่ะดิ่ หาอะไรรองท้องมันมั่งก็ได้นะ กว่าฉันจะตื่นมาทำให้กินได้เนี่ย เดี๋ยวก็ได้น้ำลายฟูมปากไปเสียก่อน ไอแมวลิ้นนรกแตก”
“ก็แล้วแอลคึทำไม่ไม่ตื่นให้มันเร็วกว่านี้ล่ะคะ เดือดร้อนกันไปหมดเห็นไหม”
“นี่ผิด?”
“ตามนั้นค่ะ แอลคึบอกเองว่าให้มาทานด้วยกันตอนเช้า แก้วใจก็มาแล้วตามสัญญาเป๊ะเลย แล้วดูแอลคึสิ วันนี้ต้องทำขนมหวานง้อแก้วใจนะคะ”
“เหอะ”
ไม่ได้ไปโรงเรียนมาอาทิตย์กว่า ๆ เพราะการสอบปลายภาคได้เสร็จสิ้นลงไปแล้วก่อนพวกน้อง ๆ ที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเรียนกันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่คงไม่ใช่กับผมนะครับ หนังสือก็นะ จะให้มานั่งอ่านก่อนนอน มันก็ไม่ใช่สไตล์ รึจะข้ามระเบียงไปให้คนข้างบ้านสอน แม่คุณก็ดูจะไม่มีเวลาให้เอาเสียเลย เคาะกระจกถามทีไรก็บอกว่ายุ่ง อ่านหนังสือเตรียมตัวขึ้นปี 4
เซ็งครับ ...
แต่ก็ไม่อยากขัดใจ เพราะผมรู้ดีว่าเธอตั้งใจกับการเรียนในคณะนี้มากแค่ไหน เธอใฝ่ฝันจะเป็นคุณหมอเพื่อรักษาคนไข้ เธอคิดเพียงแค่ไม่อยากให้ใครเสียใจเหมือนที่เธอเสียคุณแม่ของตัวเองไปเพราะโรคร้าย
ส่วนเรื่องที่อยากจะใช้เวลาด้วยกันเยอะ ๆ ผมรอได้ เดือนหน้าจะเปิดเทอมใหม่แล้ว ผมจะได้ทำหน้าที่แฟนเต็มตัวเสียที .... รอเวลานั้นแทบจะไม่ไหวเลยล่ะครับ หึ
เห็นไหมครับ ผมอ่ะหน้าตาดีและมีหัวใจที่หล่อมาก!
“วันนี้ว่าง อยากไปไหนป่ะ”
“หืม ทำไมคะ แอลคึจะพาไปเหรอคะ!!”
“ก็ใช่ดิ่ หน้าที่แฟนไง ใคร ๆ ก็ทำกัน ไปเดทอ่ะรู้ป่ะ เดท ๆ ”
“ห้ะ! จริงด้วยสิคะ แอลคึกับแก้วใจเป็นแฟนกัน เหมือนคุณเขื่อนพาคุณเฟย์ไปห้างสรรพสินค้าใช่ไหมคะ แล้วคุณเขื่อนก็ร้องไห้ไม่มีเงินทานข้าว ฮะ ๆๆๆ ไปค่ะ แก้วใจอยากไป”
ทานข้าวเช้าในเวลา 10 โมงเสร็จ ก็เลื้อยกันอยู่ 3 ชีวิตตรงโซฟาหน้าห้องรับแขก พร้อมกับจ้องทีวีจอยักษ์โดยไร้ซึ่งการสนทนา คนตัวเล็กมาทานข้าวเช้าและเย็นทุกวันอย่างที่ผมเคยขอเอาไว้ เพราะเธอไม่เคยไปไหนไกล ๆ อย่างมากร้านหนังสือ ร้านขนม ร้านอาหารตามสั่ง ที่อยู่บริเวณหน้าหมู่บ้าน ไม่เคยไปไกลกว่านั้น อาจเป็นเพราะเธอมีเพียงจักรยานสีเขียวอ่อนคู่ใจ คงไม่อยากจะปั่นไกล ๆ หรืออาจเพียงแค่ไม่ชอบความวุ่นวายในตัวเมืองก็เท่านั้น
ทำไมพูดเหมือนอยู่บ้านนอก? มันใช่สไตล์ไหมครับ!
แก้วใจเป็นเด็กติดบ้านและสังคมแคบมาตั้งแต่ไหนแต่ไร อาจเป็นเพราะคุณลุงก็เป็นคนเงียบ ๆ พูดน้อย แต่ก็มักจะแสดงความรักต่อลูกสาวเสมอ เธอจึงเป็นเด็กเลี้ยงง่ายและน่ารัก
ครับ ด้วยความสัตย์จริง เธอน่ารัก...
คุณแม่ที่เสียไปก็แสนจะเรียบร้อยและสวยมาก ๆ ตอนที่เธอย้ายมาอยู่ข้างบ้านเมื่อสิบกว่าปีก่อนตอนนั้นผมเองก็แค่เด็ก 6 ขวบ แต่ผมหล่อมากจึงเป็นที่นิยมในหมู่ป้า ๆ วันแรกที่เจอกัน ผมหน้าแดงและรับรู้แรงสั่นที่อกข้างซ้ายทันที คุณแม่ของเธอยิ้มให้ และฝากสาวน้อยที่สูงกว่าผมหลายเซ็นให้มาเล่นเป็นเพื่อน
“แก้วใจ แบ่งลูกอมให้น้องหน่อยสิคะ”
“อ่ะ พี่แก้วแบ่งให้ ตัวเล็กชอบกินรสอะไรคะ”
“ไม่ได้ชื่อตัวเล็กนะ! ชอบรสกาแฟมีป่ะ”
“ฮะ ๆๆๆ ไม่ตัวเล็กก็ได้ งั้นให้พี่แก้วเรียกว่าแอลนะ ตาของเราเรียวดุ ๆ เหมือนพระเอกในหนังที่คุณแม่พี่เปิดให้ดูเลย!”
“ชื่อก็มี เหอะ อยากเรียกอะไรก็เรียกเหอะ ยายบ้า! แบร่!”
“อ้าวน้องไปไหนแล้วล่ะคะลูก คุณแม่จะเอาขนมมาให้เสียหน่อย”
“แอลคึกลับบ้านไปแล้วค่ะ คุณแม่คะแก้วใจชอบแอลคึค่ะ แก้วใจอยากมีน้องชายหน้าตาเหมือนแอลเดทโน้ต ฮิๆๆๆๆ”
ตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่มีหัวใจอีก เพราะมันเดินตามยายแว่นปากห้อยนั่นเข้าบ้านไปแล้วครับ แต่แก้วใจกลับไม่ได้คิดเหมือนกัน
คนหล่อเครียด .....แต่ก็อีกนั่นแหล่ะครับ อดีตก็คืออดีต มันเป็นเพียงแค่อดีตเท่านั้นครับ
คนหล่อมีสไตล์คนนี้แหล่ะจะเปลี่ยนความคิดเดิม ๆ นั้นเอง
ผมไม่ใช่น้องชาย!!!!!!!!!!!!!!*ตะโกนใส่ไมค์*
“แล้วอยากไปไหน”
“อืม....ที่ไหนก็ได้ค่ะ”
“ห้าง?” ก็นะส่วนใหญ่พวกผู้หญิงจะชอบเดินตามแอร์แล้วก็ช็อปปิ้งสวย ๆ นิ่ครับ
“ไม่ค่ะ แก้วใจไม่ชอบช็อปปิ้งค่ะ”
“จะไปเดินสวนก็ไม่ไหวมั้ง ร้อนก็ร้อน แถมคนเยอะด้วย ถึงจะมีของให้เลือกคุณหม่าม้าก็ไม่ชอบหรอก เชื่อเหอะ”
“ร้อนก็ไม่ไปค่ะ แก้วใจไม่อยากเป็นลม”
“ในห้างมีแอร์ว่ะ”
“มันมีแต่ของที่แก้วใจไม่อยากดูนิ่คะ”
“แล้วจะไปไหนวะ”
“ก็ที่ไหนก็ได้อ่ะค่ะ ที่ไม่ใช่ห้าง ไม่ใช่สวน แอลคึก็คิดสิคะ แอลคึเป็นคนชวนแก้วใจนี่”
“นอนอยู่บ้านแม่ง เรื่องมาก”
“ดีค่ะ เป็นการพักผ่อนไงคะ เดี๋ยวจะได้เป็นนักศึกษาใหม่แล้วนะคะ เตรียมตัวหรือยังคะเนี่ย”
หมดกันเลย ไอ้อารมณ์ที่หวานซึ้ง ชวนกันไปเดตนอกบ้านแบบสวย ๆ ตัดใจไปได้เลย ก็ว่าที่คุณหมอที่นั่งข้าง ๆ กันไม่พยายามจะทำตัวให้มันหวานเลยครับ .... จริง ๆ จนผมเองก็หมดความอดทนเหมือนกัน ไม่หวานมาก็หยาบคายกลับซะเลย อ๊ะ ๆๆๆๆ อย่าพูดว่าปกติผมก็หยาบคายนะครับ คนหล่อไม่ยอมรับครับ บ่องตง!
ลึก ๆ แล้วก็นึกกลัว เพราะรู้อยู่เต็มอก ว่าแก้วใจไม่เข้าใจไอ้เรื่องที่ว่าเป็นฟงเป็นแฟนอะไรกันนั่นหรอก แต่ตัวเขาเองก็กำลังพยายามจะจีบให้ได้ พูดตรง ๆ ครับ จะทำให้แก้วใจค่อย ๆ เปิดรับ และมีความรู้สึกเหมือนกันกับเขา กำลังพยายามอย่างมาก แต่ติดที่ปากมันไม่เคยดีเลย ไม่คิดหน้าคิดหลัง อยากพูดอะไรก็พูด เคยเห็นเพื่อนที่ รร ตอนมันคบกัน มันหวานซะจนเราเลี่ยน แต่มันกลับบอกว่า เป็นแบบนี้มึงไม่คิดว่ามันดีเหรอ? ทำไมเราต้องมานั่งพูดจาร้าย ๆ ใส่กันด้วย....
แล้วยายแว่นนั่น จะคิดแบบนั้นไหม ผมเองก็ชักจะกังวล
“นี่ แว่น ถามจริงเคยโกรธใครมั้ยวะ หรือแกล้งทำเป็นไม่โมโห”
“เรื่องอะไรคะ ? เรื่องแอลคึไม่พาไปเที่ยวเหรอคะ ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะคะ ก็เราไม่มีที่ไป และการอยู่บ้านแอลคึก็เป็นคนเลือก แสดงว่ามันก็ดีแล้วนิ่คะ แก้วใจไม่โกรธค่ะ”
“แล้ว....แล้วเรื่องการพูดล่ะ เพื่อนที่คบกันเค้าคุยกันแบบนี้เหรอวะ”
“คุณเฟย์กับคุณเขื่อนเหรอคะ? คุณเขื่อนสุภาพค่ะ ส่วนคุณเฟย์จะไม่ค่อยพูดคะขาเท่าไหร่ เพื่อนคู่อื่นแก้วใจก็ไม่ค่อยทราบค่ะ”
“หมายถึงคู่เรา”
“ทำไมคะ?”
“ชอบเหรอที่ฉันพูดไม่ดีใส่น่ะ พูดจาไม่มีหางเสียง เถียงด้วยคำหยาบอ่ะ รับได้เหรอ”
“ก็แอลคึก็พูดแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่คะ อยากเปลี่ยนเหรอคะ ? ทำไมแก้วใจต้องรับได้หรือรับไม่ได้ด้วยอ่ะคะ พี่ไม่เข้าใจ แอลคึอยากเปลี่ยนทำไมคะ?”
“ก็...ก็เป็นแฟนกัน นึกว่าอยากให้พูดเพราะ ๆ ”
“เป็นแฟนกันต้องอยากให้พูดเพราะเหรอคะ? แก้วใจไม่เห็นรู้สึกเลยค่ะ”
“แล้วรู้สึกอะไรบ้างล่ะ เป็นแฟนกันเค้าต้องเล่าให้ฟังหมดทุกเรื่องนะ รู้ป่ะ”
“แอลคึอยากรู้อะไรคะ แก้วใจไม่รู้จะเล่าอะไรค่ะ แอลคึถามได้ไหมอ่ะ อ๊ะ ลูฟฟี่!!! หม่าม้าจะทานชิ้นนั้นค่ะ คายออกมา ๆๆๆๆ”
“แม่ง ถ้าถามแล้วจะตอบได้ป่ะวะ”
เข้าใจอย่างสุดซึ้งเลยว่า ยายเฉิ่มเบ๊อะ ก็ยังคงซื่ออยู่อย่างนั้น ยังไม่เคยก้าวข้ามความรู้สึกใด ๆ มาหาเขา และการแสดงออกว่าเขากำลังสนใจก็ไปไม่ถึงแม่คุณเลย
...เหนื่อย แต่ต้องทนครับ รักขนาดนี้ ผมจะทำอะไรได้ครับ นอกจากยอมทน และทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หัวใจของคนตัวเล็กข้าง ๆ นี่ให้ได้
เท่ห์ไหมครับ....ไม่ต้องชม ผมรู้ตัวอยู่แล้ว
หล่อด้วย พูดจาดีด้วย เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟิน
นั่งดูช่องจีโอกราฟิกจนตัวเองเริ่มจะเวียนหัวกับการเจริญเติบโตของสัตว์เลื้อยคลาน การกินอาหารของพวกแมลง อ้วกแทบพุ่ง แต่แม่คุณตัวขาว ๆ ปากห้อย ๆ ยังคงนั่งอยู่ที่ตำแหน่งเดิม ตาแทบไม่กระพริบ จ้องเหมือนจะตั้งชื่อสัตว์ทุกตัวที่วิ่งผ่านตามา
แหม่ .... ก็เกินไปไหมวะ
ช่วยสนใจคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนคนนี้ด้วยนะครับ ผมกราบ
RRRRRRRRRRRR
ของใครครับ ไม่ใช่ของผม ....????
“ค่ะคุณเฟย์ อ่า บ่ายวันนี้เหรอคะ แก้วใจว่างค่ะ เตรียมตัวสำหรับเปิดเทอมก็เรียบร้อยแล้วด้วยค่ะ อ่อ ค่ะ ได้สิคะ แก้วเต็มใจค่ะ ร้านตรงตึก X ที่คุณเฟย์พาไปทานเค้กใช่ไหมคะค่ะ แก้วรู้ค่ะ ค่ะ อีก 1 ชั่วโมงเจอกันค่ะ”
“จะไปไหนวะ”
“ไปคิดแผนเตรียมรับน้องค่ะ ฮิ ๆ”
“อยู่ปี 4 แล้วทำไมต้องไปวะ พวกพี่ปี 2 ดิที่ต้องทำ”
“คณะเรามันก็ไม่ได้มีคนมากขนาดนั้นนี่คะ แอลคึ แล้วน้อง ๆ ก็อยากได้คำปรึกษาค่ะ”
“ยายป้านั่นบอกสิ”
“ค่ะ คุณเฟย์บอกว่า ถ้าอยากให้คณะเรามีความสามัคคีมาก ๆ ก็ต้องช่วยกันค่ะ แก้วใจก็เห็นว่ามันน่าสนุกดีนะคะ”
“ไปยิ้มตลก ๆ ให้คนเค้าหัวเราะอ่ะเหรอ เหอะ”
“ถ้าน้อง ๆ หัวเราะได้เพราะแก้วใจ มันก็ดีนิ่คะ ยิ้มให้กันดีกว่าโกรธกันนี่คะ แอลคึอยากไปด้วยไหม? อ๊ะ ไม่ได้ ๆ ถ้าแอลคึไปความลับก็รั่วไหลหมดสิ แบบนี้ก็หมดสนุก แก้วใจไปคนเดียวดีกว่า แก้วใจไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
“แล้วจะไปยังไง จะปั่นจักรยานไปให้ถึงไอ้ตึกที่ว่ามันไม่ไกลไปเหรอวะ ไม่ใช่ร้านนมที่หน้า รร นะ”
“เดี๋ยวแก้วใจไปขึ้นรถไฟฟ้าได้ค่ะ เอาจักรยานขึ้นไปจอดไว้ ไม่หาย”
“รออยู่หน้าบ้านนั่นแหล่ะ เดี๋ยวไปส่ง”
“อ๊ะ บอกว่าไม่ได้ไงคะ! แอลคึอยากไปสืบใช่ไหมคะ!!!”
“เธอก็เฝ้าฉันไว้ให้ดี ๆ สิ แบบนี้ก็เอาไปบอกใครไม่ได้จริงป่ะ? เข้าใจนะ”
“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นแอลคึห้ามอยู่ไกลตาแก้วใจนะคะ แก้วใจจะตามแอลคึทั้งวันเลยวันนี้!!!! ป่ะ ลูฟฟี่ กลับบ้านกัน หม่าม้าไม่อยู่หนูห้ามดื้อนะคะ รู้ไหม ฮะ ๆ อย่าเลีย ๆๆๆ”
“ตามฉันเนี่ยนะ....เหอะ จะคุมไว้ไม่ให้กระดิกได้เลย”
บู่....
...กรุณาติดตามตอนต่อไป...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
