The Room Dark

เริ่มต้น
"อ้าว! คุณธาม มาแล้วเหรอคะ?" ปาริชาติ แม่บ้านของบ้านสุดหรูที่ชานเมืองถามเจ้าของบ้านด้วยความอบอุ่น
"ครับ"
"เเล้วคนที่อยู่ข้างๆคุณนี่ เป็นเเฟนของคุณเหรอคะ?"
ธามไท มองมาที่โฟร์ แล้วบอกกับเเม่บ้าด้วยความภาคภูมิใจ
"ครับ"
แต่โฟร์รีบถามเเม่บ้านผู้ที่อยู่มานานด้วยความตื่นเต้น
"คุณป้าคะ โฟร์ขอตัวไปสำรวจบ้านก่อนได้มั้ยคะ? คือโฟร์อยากทำความคุ้นเคยกับมันอีกนิดนึง"
"ได้สิจ๊ะ"
เเล้วโฟร์ก็รีบเดินออกจากห้องโถงไป ส่วนธามไทก็เดินเข้าไปในห้องนอนของเขา
แต่ในอีกมุมหนึ่งของห้องๆหนึ่ง
เสียงเปียโนทำนองโซนาตาดังภายในนห้องมีดำอย่างเศร้าสร้อย
"ฉันคิดถึงเธอ ฉันคิดถึงเธอ ฉันคิดถึงเธอ..."
น้ำเสียงที่โหยหาคนๆหนึ่ง ทำให้มดยิ่งเล่นด้วยความคิดถึง 'คนๆนั้น' มากยิ่งขึ้น แต่เเล้วหล่อนก็หยุดชะงัก และเดินเเอบไปมองที่ช่องตาเเมว เเล้วเธอก็เดินหายไป เมื่อเห็นคนเเปลกหน้าคนนั้น
อีกด้านหนึ่ง 
โฟร์ยืนจ้องมองประตูสีดำสนิท อย่างสงสัย เพราะเท่าที่เดินสำรวจมา ไม่มีห้องไหนที่จะทาห้องสีดำเหมือนห้องนี้เลย ด้วยความอยากรู้ จึงเอื้อมมือไปจับลูกบิด แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตู หญิงสาวก็ตกใจเมื่อได้ยินเสียงคนร้องห้ามเอาไว้
"โฟร์! อย่าเปิดนะ!!!"
ธามไทร้องห้ามเอาไว้ พลางดึงมือของคู่ชีวิตของเขาให้อยู่ห่างจากห้องที่ทาสีดำ เเล้วอธิบายให้หญิงสาวได้เข้าใจ
"อย่าเปิดประตูห้องสีมืดนะ"
"ทำไมล่ะ?" โฟร์มองหน้าชายหนุ่มด้วยความฉงน
"เอ่อ..คืออย่างนี้นะ ห้องนี่เป็นห้องเก็บของเก่าน่ะ เเต่ว่าโฟร์อย่าไปสนใจเลยดีกว่านะ"
เเล้วธามไทก็ลากโฟร์ออกจากบริเวณห้องสีดำโดยทันที 
เเต่ภายในห้องที่ทาสีดำ กลับร้องโอดครวญภายในห้องอย่างโกรธเเค้น
"ทำไมถึงไม่ยอมเปิดประตูล่ะ? โฟร์...."