พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

"อ๊ะ อะอีกแล้ว บรึ่ย..ขะขนลุก"เซบาสเตียนที่กำลังเดินทางกลับไปเกาะปีศาจซึ่งตอนนี้เขาบินอยู่บนท้องฟ้าในยามค่ำคืนเกิดหยุดชะงักในการบินชั่วขณะเอามือลูบเนื้อลูบตัวเพื่อให้ตนหายขนลุกตั้งชัน ความเสียวสยิวบังเกิดขึ้นที่ช่องท้อง เขารู้สึกเสียวกระสันเหมือนตอนที่กำลังเล่นจ้ำจี้กับนายน้อยและนายน้อยเป็นฝ่ายปรนเปรือให้เขา ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ยิ่งทำให้ซาตานหนุ่มเกิดความกังวลในสวัสดิภาพของเด็กที่เขาส่งไปให้กับชายสวมหน้ากากนกอินทรีขึ้นมาทันที
"อา...กะเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ฮึ่ก ทำไมเราถึงได้รู้สึก..อา.."เซบาสเตียนร้องครางหน้าแดงซ่านหายใจกระตุกดูเหมือนเขากำลังมีอารมณ์กับอากาศรอบๆตัวไปเสียแล้ว ราวกับว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างมากระตุ้นอารมณ์หื่นของตนให้พลุกพร่าน จนแทบจะบินต่อไปไม่ไหว ตัดสินใจล่อนลงมาหยุดพักที่พุ่มไม้กลางทาง 
"เฮ้ย...0*0 นะนี่มันอะไรกัน ทำไมเราถึงได้ 0/////0"พอก้มลงมองดูตัวเองเขากลับรู้สึกว่าก้อนเนื้อในกางเกงแสล็กสีดำกำลังเต้นดุกๆอย่างมีชีวิตชีวา และตรงบริเวณเป้ากางเกงเริ่มเปียกแฉะขึ้นมาอย่างไม่อาจหาคำอธิบายได้
"อ่า..ไม่นะ...เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้นกันแน่เนี่ย..อุ๊ก..อือ.อ๊าาาาง.นายน้อย!!!"เซบาสเตียนหลับตาปี๋หน้าแดงซ่านหน้าเชิดร้องตะโกนลั่นสุดเสียงพร้อมกับการปลดปล่อยความไคร่ออกมาอย่างสุดจะกลั้น
แผลบๆ
ลิ้นอุ่นร้อนของชายสวมหน้ากากนกอินทรีค่อยๆลามเลียดุนดันที่ก้อนเนื้อใต้สะดือที่แน่นิ่งไร้การตอบสนองไปมาอย่างหื่นกระหาย ทั้งเลีย อมและดูดราวกับเป็นขนมหวานก็ไม่ปาน โดยไม่เกรงใจเจ้าของก้อนเนื้อนั้นที่กำลังหลับสนิทไร้การรับรู้เลยสักนิด
แผลบ แผลบ และยังคงลามเลียไปทั่วเรือนร่าง จากบนลงล่าง ล่างขึ้นบน ด้วยสีหน้ายิ้มกริ่มด้วยความดีใจที่ได้กินเด็กน่ารักๆที่เขาเฝ้าตามหามานาน
"ฮึ่ก..ม่ายยยย >/////<"เซบาสเตียนกรีดร้องลั่นหน้าแดงกล่ำทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้นใต้พุ่มไม้กลางทาง ขนลุกชัน นอนคุ้ดคู๊ตัวงอเป็นกุ้ง ตัวสั่นสะท้านด้วยความเสียวกระสัน หลับตาปี๋เกิดนึกถึงคำพูดของบิดาเมื่อเขาเริ่มการฝึกคาถาแยกร่างขึ้นมาทันที
--------------ภาพเหตุการณ์ในอดีตเมื่อเซบาสเตียนยังเป็นเด็กอายุสิบสาม ตอนที่เขาได้เรียนรู้คาถาแยกร่างกับบิดาที่โลกปีศาจ------------
"เจ้ากาน้อย..ฟังพ่อให้ดี นี่คือข้อจำกัดของวิชาแยกร่าง.."เสียงนุ่มที่ฟังดูน่าเกรงขามแต่อบอุ่นพูดขึ้นบอกกับบุตรชาย
"ยังไงหรือขอรับ ท่านพ่อ"เด็กหนุ่มผมดำตาคมโตตัวน้อยวัยสิบสามเอ่ยถามบิดาด้วยท่าทีฉงนสงสัย ซึ่งตอนนี้เขากับบิดากับลังฝึกวิชาแยกร่างกันที่ทุ่งหญ้าสุวันนาที่โลกปีศาจหรือก็คือดาวเฮลนั่นเอง
"การแยกร่างมีข้อจำกัดตรงที่เมื่อไหร่ก็ตามที่ร่างแยกของเจ้าหมดสติหรือไร้การรับรู้ เมื่อนั้นร่างหลักจะได้รับผลกระทบแทนเมื่อร่างแยกถูกกระทำใดๆก็ตามในขณะที่ยังไม่รู้สึกตัวหรือยังหลับอยู่" บิดาของเด็กผมดำตอบด้วยท่าทีจริงจัง
"เห...ยังไงหรือขอรับ ข้าไม่เห็นจะเข้าใจ.."เด็กชายผมดำส่ายหน้าขมวดคิ้วมุ่นเอามือเกาหัวแกรกเงยหน้ามามองบิดาของตนด้วยความงุนงง
"ไม่เข้าใจงั้นเหรอ ได้..งั้นเดี่ยวพ่อจะสาธิตให้เจ้าดู ลองเรียกเจ้าขนนกออกมาซิ"บิดาของเด็กผมดำสั่ง เขาจะสาธิตบทเรียนให้ลูกชายดู
"ขอรับ ท่านพ่อ"เด็กชายผมดำตอบรับ จากนั้นเขาก็หลับตาลงยกมือขวาขึ้นมาแล้วท่องคาถาในใจ
"จงออกมาเจ้าขนนก!!"เด็กชายส่งเสียงเรียกด้วยท่าทีมุ่งมั่น
แล้วฉับพลันนั้นร่างฝาแฝดของเด็กผมดำก็มาปรากฎตัวยืนตรงหน้าของผู้เรียกขานด้วยท่าทีสำรวม เขาก้มหัวคำนับให้เจ้านายของตนก่อนจะหันมาคำนับให้บิดาของเจ้านายด้วยความเคารพ
"ดีมาก..เอาล่ะ มานี่เจ้าขนนก.."แล้วบิดาของเด็กผมดำเรียกให้เด็กฝาแฝดเดินไปหาเขาใกล้ๆ
เด็กฝาแฝดที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันทุกอย่างกับเด็กผมดำ เดินตรงมาหาอย่างว่าง่าย
"ท่านพ่อจะทำอะไรกับเจ้าขนนกหรือขอรับ"เด็กชายผมดำเกิดความสงสัยจึงเดินตามขนนกตรงมาหาพ่อของเขาด้วยอีกคน
"พ่อก็จะสาธิตให้เจ้าดูไงว่าสิ่งที่พ่อได้บอกเจ้าจริงๆแล้วมันคืออะไร เจ้าจะได้เข้าใจเสียที"บิดาของเด็กผมดำบอกยิ้มๆ
และพอเจ้าขนนกเดินมาหาใกล้ๆบิดาของเด็กผมดำจึงเอามือมาแตะที่หน้าผากเพื่อสะกดเจ้าขนนกให้หลับไป
เด็กชายผมดำมองดูอย่างสงสัยแต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร เขาจะรอดูต่อไปว่าพ่อจะทำอะไรเจ้าขนนกร่างแยกของเขากันแน่
และจากนั้นเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเจ้าขนนกถูกท่านพ่อของตนจับตัวมานอนคว่ำบนตักแล้วเงื้อฝ่ามือขึ้นสูงทำท่าจะฟาดลงมาที่ก้นของเจ้าขนนก ในขณะที่เจ้าตัวหลับสนิทไม่รับรู้อะไรเลยสักนิดเดียว
เพียะ!!แล้วฉับพลันนั้นเจ้าขนนกก็ถูกพ่อของเด็กผมดำฟาดก้นไปหนึ่งทีเต็มแรงเลย แต่ทว่า..
"โอยยา อูย..เจ็บ!!"เสียงร้องกลับเป็นเสียงของเด็กผมดำที่กำลังสะดุ้งโหยงเอามือลูบก้นตนเองป้อยๆอยู่ด้วยท่าทีฉงน กระพริบตาปริบๆ ทั้งๆที่ตนไม่ได้เป็นฝ่ายโดนพ่อตีเลยแม้แต่น้อย แต่ทำไมเขากลับรู้สึกเจ็บก้นขึ้นมาได้ล่ะ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"ท่านพ่อ..ทำไม..ข้าถึงเจ็บก้นขึ้นมาได้ล่ะขอรับ ก็คนที่ท่านพ่อตีคือเจ้าขนนกไม่ใช่เหรอ แล้วเหตุใดข้าถึงได้รู้สึกเจ็บขึ้นมาได้ล่ะ ก็ข้าไม่ได้โดนท่านพ่อตีเลยนี่นา"เด็กชายร้องถามมือยังคงลูบก้นตนเองไปพรางด้วยความรู้สึกเจ็บๆคันๆ
"หึหึหึ นี่ล่ะคือข้อจำกัดที่พ่อจะสอนเจ้า..ทั้งที่เจ้าไม่ได้เป็นฝ่ายถูกตี แต่เจ้ากลับรู้สึกเจ็บแทนเจ้าขนนกใช่มัยล่ะ "บิดาหันมาพูดยิ้มๆพรางเอามือแตะที่หน้าผากของเจ้าขนนกปลุกให้ตื่นแล้วปล่อยตัวลงจากตัก ลุกขึ้นเดินมาสมทบกับบุตรชายของตน 
ส่วนเจ้าขนนกก็ได้แต่ยืนมองทำตาปริบๆด้วยความสับสนงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน ก่อนจะเดินไปสมทบกับเด็กผมดำและบิดาของพวกเขา
"เห..งั้นก็หมายความว่าหากเจ้าขนนกหมดสติไปแล้วถูกใครทำร้ายเข้าในระหว่างที่เขายังหลับอยู่ ข้าก็จะได้รับผลกระทบจากการถูกทำร้ายไปแทนใช่มัยขอรับ"เด็กหนุ่มผมดำลองสรุปไปตามความเข้าใจของเขาเอง
"ใช่แล้วล่ะลูก นั่นล่ะคือข้อจำกัดที่เจ้าจะต้องระมัดระวังให้มากๆ "ซาตานร่างสูงพูดยิ้มๆเอามือลูบหัวลูกชายเบาๆด้วยความรักและเอ็นดู
"แล้วถ้าเกิด..เจ้าขนนกฟื้นขึ้นมาแล้วเขาถูกทำร้าย ข้าจะได้รับผลกระทบจากการทำร้ายด้วยหรือเปล่าขอรับ ท่านพ่อ"เด็กชายลองถามอีกกรณีดู
"ไม่หรอกลูก หากเจ้าขนนกยังมีสติอยู่หากเขาถูกทำร้ายให้เจ็บตัว เจ้าก็จะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ คนที่เจ็บคือเจ้าขนนกเพียงผู้เดียว แต่ถ้าเขาหมดสติไปเมื่อไหร่ ตัวเจ้าเองนั้นแหละที่จะเจ็บแทนเขา ดังนั้นถ้าเจ้าต้องการจะใช้งานอะไรเขาเจ้าจะต้องมั่นใจก่อนว่าเขาจะไม่ได้รับอันตรายจนถึงขั้นหมดสติหรือถูกสะกดให้หลับในขณะที่กำลังต่อสู้ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะรับผลกระทบไปเต็มๆทั้งๆที่เจ้าไม่ได้ร่วมต่อสู้ใดๆเลยแม้แต่น้อย จงจำเอาไว้ให้ดีนะ ลูกข้า...."บิดาของเด็กผมดำเตือนด้วยเสียงที่อบอุ่น
----------------------กลับมาสู่ปัจจุบันเมื่อเซบาสเตียนลืมตาตื่นขึ้นมา ด้วยอาการจุกเสียด เสียวซ่านทวีความรุนแรงมากขึ้น---------------
"ฮึ่ก...ข้าเข้าใจแล้วท่านพ่อ..ตอนนี้..อา.ฮึ่ก..เด็กคนนั้นคงจะหมดสติไปแล้วสินะ ว่าแต่..ทำไมเราถึงรู้สึกเหมือนกำลังโดนข่มขืนเลย =/////= อา...หรือเจ้าซีโร่มันจะ...0[]0..โอ้ว...ม่ายยย.."เซบาสเตียนถึงกลับตกใจเลยเมื่อตนเริ่มรับรู้ถึงการเชื่อมโยงกันระหว่างตัวเขากับเด็กคนนั้นขึ้นมาทำให้เขาอดที่จะคิดไม่ได้ว่า เด็กคนนั้นกำลังตกอยู่ในสภาวะคับขัน (โดนกิน)
แผลบ แผลบ อืม...
"ตัวของเธอนุ่มจังเลยชิเอล อา...แผลบๆ..ตอนนี้ผมอยากกินนมของคุณซะแล้วสิ..."ชายสวมหน้ากากพูดเสียงแผ่วใช้ลิ้นลามเลียดุนดันที่ช่อพวงงามก่อนจะเขมือบเข้าไปเต็มปาก แล้วอมๆเลียดูดอย่างเมามันส์
"ฮึ่ก...อา..อย่านะซีโร่ อย่าทำอะไรเด็กคนนั้นนะ แฮ่กๆ "เซบาสเตียนตอนนี้อารมณ์พลุ่งพล่านแทบจะกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว นี่หากใครมาเห็นคงคิดว่าเขากำลังหื่นอยุ่แน่ๆก็สีหน้าของเขาในตอนนี้มันแปลกสุดๆเลยนี่นา 
"อืม...จ๊วบ..แผลบ"ซีโร่กำลังเอามือลูบคลำที่จุดอ่อนไหวของเด็กหนุ่มก่อนจะค่อยๆก้มลงลามเลียที่ช่องทางสีหวานจนเปียกแฉะก่อนจะใช้สองนิ้วของตนค่อยล่วงล้ำเข้าไปในช่องทางนั้นชอนไชเข้าๆออกๆแล้วยิ้มกริ่ม
"ฮึ่ก...ไม่นะ..อย่า..0/////0"เซบาสเตียนร้องเสียงหลงเอามือมากุมที่ช่องทางของตนด้วยสีหน้าแดงซ่าน หายใจกระตุก เริ่มรู้สึกเจ็บปวดที่ช่องทางราวกับมันมีอะไรบางอย่างยัดเยียดเข้าไปทั้งที่เขาไม่ได้ถูกใครทำอะไรเลยสักนิด แต่เขากลับรู้สึกแบบนั้นทั้งความเจ็บปวดตามร่างกายเหมือนมีใครมาดูดเค้น อมเลีย อย่างหนักหน่วงทั้งข้างหน้าและข้างหลัง บนและล่าง
"หึหึหึ"ชายสวมหน้ากากหัวเราะในลำคออย่างสะใจเอานิ้วชอนไชเข้าๆออกหยอกล้อกับช่องทางนั้นไปอย่างสนุกสนาน
"อ๊า.กก..ตื่นสักทีสิเจ้าบ้าเอ๊ย!!!.จะปล่อยให้เจ้าซีโร่มันลวนลามไปถึงไหนกัน.!!..=////=."แล้วเซบาสเตียนก็ร้องตะโกนลั่นด้วยความโมโหที่ตนต้องมารับกรรมแทนเด็กคนนั้นที่ยังคงหมดสติอยู่ 
"เฮือก!!"แล้วชิเอลก็สะดุ้งตื่นค่อยๆลืมตาขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะหลับตาแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่ช่องทางของตนเมื่อถูกสิ่งแปลกปลอมลุกล้ำ เขาพยายามกระเถิบตัวหนีนิ้วเรียวยาวนั้นหันมามองเจ้าของนิ้วอย่างตกใจตาเบิกกว้าง ไม่นึกว่าตนจะตกอยู่ในสภาพนี้ไปเสียได้ แค่ตนประมาทไปนิดเดียวเอง
"หึหึหึ รู้สึกตัวแล้วสินะ ชิเอล แฟนท่อมไฮด์"ชายสวมหน้ากากพูดเสียงเยาะๆอย่างขบขันเอ็นดู พรางใช้เอานิ้วตนเองชอนไชเข้าไปลึกมากขึ้น
"ฮึ่ก >_<"เด็กหนุ่มร่างเล็กถึงกลับสะดุ้งแล้วสะดุ้งอีกหายใจกระตุกทั้งเจ็บทั้งเสียวเลยทีเดียว พรางพยายามดิ้นรนแกะข้อมือตนเองออกมาจากโซ่ที่มัดตึงเขาไว้กับเสาเตียงทั้งสองมือให้ได้อย่างทุลักทุเล
"หึ คิดจะขัดขืนผมดีนัก ต้องโดนมัดแบบนี้แหละ คุณจะได้หนีผมไปไหนไม่ได้อีกยังไงล่ะ คืนนี้คุณจะต้องมาเป็นของเล่นของผมนะ ชิเอล อืม...จุ๊บ"ชายสวมหน้ากากพูดยิ้มๆเอามืออีกข้างมาลูบผมของชิเอลเบาๆก่อนจะยื่นหน้ามาฟัดหอมแก้มเด็กตัวนุ่มอย่างอารมณ์ดี
"ฮึ"ชิเอลทำเสียงในลำคอหันหน้าหนีด้วยความรู้สึกขยะแขยงอยากจะหนีไปให้พ้นๆไปจากผู้ชายบ้ากามนี่เต็มทีแล้ว
"ทำไม..รังเกียจผมมากงั้นเหรอ หันหน้ามาทางนี้สิ"ชายสวมหน้ากากหยุดหอมแก้มชั่วคราวด้วยความไม่พอใจที่เห็นท่าทีขัดขืนของเด็กหนุ่มจึงเอามือจับบีบแก้มบังคับให้หันหน้ากลับมาทางเขา เด็กหนุ่มพยายามฝืนต้านตลอดเวลาไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการเลยสักนิดเดียว
และพอชิเอลยอมหันหน้ามาเขาก็ส่งสายตาชิงชังไปให้ ชายสวมหน้ากากพอเห็นสีหน้านั้นแล้วเขาอดที่จะเจ็บใจไม่ได้ ทำไมกันนะ ทำไมถึงต้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา รังเกียจเดียดฉันขนาดนี้ 
"หนอย..อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้นะชิเอล!!"ชายสวมหน้ากากตวาดใส่ด้วยความโมโห 
และด้วยโทสะที่พลุกพล่านของตนได้ถูกปลุกขึ้นมาด้วยสายตาเย็นชาข้างเดียวของเด็กหนุ่มที่เขาแอบชอบ ทำให้เกิดบันดาลโทสะอยากจะเอาชนะขึ้นมาจึงจู่โจมโถมตัวเข้าใส่จับฟัดหอมแก้มให้ได้ 
ชิเอลไม่อาจขัดขืนหรือหลีกหนีไปได้เลยโดนฟัดหอมแก้มไปเต็มๆ ทั้งจูบทั้งลามเลีย มือก็ถูกโซ่มัดไว้เอามาปัดป้องก็ไม่ได้ สิ่งที่พอทำได้คือ
งับ ใช้ปากงับกัดจมูกของศัตรูที่พยายามจะมาจูบเขา
"อ๊ากกกกก"ชายสวมหน้ากากจึงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดที่โดนเด็กเกเรงับจมูกเอาจนจมเขี้ยวเลือดไหลอีกตามเคย พร้อมกับโดนบาทาถีบยอดอกจนล้มหงายหลังไปอีก นี่ถ้าหากสามารถงับหูได้เขาจะกัดให้ขาดเลย
"หนอยเจ้าเด็กบ้า!! แกอยากโดนดีนักใช่มัย นี่แน่ะ..."ชายสวมหน้ากากสบาอย่างโมโห รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่งแล้วเงื้อฝ่ามือขึ้นสูงแล้ว..
เพียะ!!แล้วชิเอลก็ถูกตบหน้าอย่างแรง จนปากแตกเลือดสีแดงสดไหลซิบๆแต่เขาก็ไม่ปริปากบ่นหรือร้องโวยวายแต่อย่างใด แค่ใช้ลิ้นเลียเลือดของตนเท่านั้น ดวงตาสีแดงเขม่นมองชายที่ตบหน้าเขาด้วยสายตาอาฆาตราวกับจะกินเลือกกินเนื้อก็ไม่ปาน
"หึหึหึ"ถึงจะถูกตบจนหน้าหันปากแตกเลือดไหลแต่ชิเอลก็ยังคงยิ้มเยาะด้วยความสะใจที่ได้ทำให้จมูกของซีโร่เป็นรอยเขี้ยว แต่น่าเสียดายที่ซีโร่ไม่ยอมถอดหน้ากากเสียที
"หนอยอย่ามาหัวเราะเยาะข้านะ เจ้าเด็กอวดดี อึ่ม..แบบนี้ต้องให้เจ็บตัวซะบ้างจะได้รู้สำนึก!!"ซีโร่พูดพรางหยิบแส้หนังที่ลูชเอามาให้ขึ้นมาถือนาบที่แก้มของชิเอลข่มขู่
ชิเอลเบี่ยงหน้าหนี หลับตานิ่งไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย 
ซีโร่เงื้อแส้ขึ้นสูงแล้วจากนั้น
ควับ เพียะ! !ก็ฟาดแส้ใส่ร่างชิเอลในทันที ด้วยความโมโห!!
แต่ทว่า.......... วืดดดดดดด ชิเอลกลับเบี่ยงตัวหลบได้อย่างหวุดหวิดจนปลายแส้เฉี่ยวโดนก้นเพียงเล็กน้อย ถึงข้อมือของเด็กหนุ่มจะถูกโซ่ตรึงไว้แต่ขาของเขายังเป็นอิสระอยู่ จึงใช้เท้าเตะสวนกลับถีบยันอกของคนหวดแส้ใส่ไปเต็มแรงจนล้มหงายหลังไปอีกครั้ง
ซีโร่ลุกขึ้นมาจ้องมองเด็กแรงเยอะอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้น
พลั่ก!!! ซีโร่ก็ชกท้องของชิเอลเข้าไปเต็มแรง 
"อั่ก!!"ชิเอลร้องลั่นขาเรียวเล็กงอพับเข้าหาตัวด้วยความจุกเสียดเจ็บปวดระบมที่ท้องน้อยจากการถูกชกท้องอย่างแรง
"หึหึหึ ไงล่ะ อยากลองดีกับข้าดีนัก มานี่!อึ่ม!"ชายสวมหน้าการตะครอกใส่ด้วยเสียงเหี้ยมเกรียมดุดันมือที่แข็งแกร่งคว้าจับยึดข้อเท้าของเด็กที่กำลังนั่งตัวงอเป็นกุ้งแม่น้ำ จับลากไถลมาใกล้ๆจนเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารล้มหงายหลังลงไปนอนแนบติดฟูก ขาเรียวเล็กทั้งสองถูกจับยกขึ้นดันพับเข้าหาตัว
"อ๊ะ.ฮึ่ก..อือ.."ชิเอลร้องครางหน้าสะบัดเชิดดิ้นกระเส่า เมื่อถูกลิ้นอันร้อนแรงของชายสวมหน้ากากนกอินทรีคอยดุนดันที่ช่องทางด้วยความหื่นกระหาย ก่อนจะกระเถิบตัวมานั่งใกล้ๆทำท่าจะยัดเยียดของๆตนให้กับเด็กหนุ่ม
"หึหึหึ"ซีโร่หัวเราะเยาะก่อนจะปรี่ตรงมากระแทกกระทั้นช่อเนื้อยัดเข้าในช่องทางที่คับแน่นไปจนสุด แล้วชักเข้าชักออกอย่างเร้าร้อน รุนแรง
"ฮึ่ก..อือ.."ชิเอลสะดุ้งสุดตัวหลับตาปี๋ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส...กำมือแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บใจ เคียดแค้น ชิงชัง จนอยากจะฆ่าให้ตาย แต่ทว่า...
"กลับมา!!"เซบาสเตียนตอนนี้หายเจ็บช่องทางแล้ว เขาจึงดันตัวลุกขึ้นยืนจนตัวโผล่ขึ้นมาเหนือพุ่มไม้ หลับตาออกคำสั่งใครสักคนให้กลับมาเพราะดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะรู้สึกตัวแล้วเพราะเขาไม่ได้รู้สึกแปลกๆอีก และในตอนนี้สภาพของเขาแทบจะดูไม่จืดเลยทีเดียว เหงื่อยโทรมกาย หายใจหอบ และกำลังเอามือล้วงไปในกางเกงเพื่อจัดการอะไรบางอย่างให้น้องชายของตนสงบก่อนที่เขาจะเริ่มออกเดินทางกลับไปที่เกาะปีศาจอีกครั้ง
ในหูแว่วได้ยินเสียงของเซบาสเตียนเรียกหา และตนเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วกับสภาพที่โดนขืนใจชิเอลจึงตัดสินใจ หาทางหนีไปให้ไกลๆจากไอ้บ้าหื่นกามนี่ให้ได้ เพราะหากสู้กันเจ้าบ้ากามนี่ก็คงไม่ตายง่ายๆหรอกอีกอย่างเวลาของเขาใกล้จะหมดแล้ว 
หากไม่รีบหนีไปก่อนที่ความจริงจะถูกเปิดเผยแผนที่วางเอาไว้คงจะล้มเหลวไม่เป็นท่า เจ้าซีโร่คงจะสงสัยแน่ๆว่าทำไมเขาถึงหายไปอย่างกระทันหันในขณะที่กำลังเล่นสนุกกันอยู่..(สนุกตายหล่ะ) แต่ถ้าเขาหนีไปแผนของพวกเขาก็จะสำเร็จและไม่ต้องมาทำอะไรเปลืองเนื้อเปลืองตัวแบบนี้อีก....
"เอ้ยนั่นเธอคิดจะทำอะไรน่ะ ชิเอล"ซีโร่ร้องถามหยุดชะงักการข่มขืนชั่วขณะมองดูการกระทำของเด็กหนุ่มที่กำลังพยายามจะทำลายโซ่ที่พันธนาการเอาไว้อย่างแปลกใจ
"........."ชิเอลไม่ได้ตอบอะไรเขาแค่แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเริ่มปลดปล่อยพลังทำลายโซ่เหล็กที่มัดมือเขาอยู่อย่างมุ่งมั่นด้วยพลังอันมากมายมหาศาลจนเกิดคลื่นพลังรายล้อมไปทั่วทั้งห้อง เล่นทำเอาซีโร่ถึงกลับผงะ ถอยออกมาห่างๆด้วยความตกใจ เบิกตาโพลงไม่นึกว่าเด็กคนนี้จะมีพลังมากมายขนาดนี้
และด้วยพลังอันมีมากมายของเด็กหนุ่ม โซ่ที่มักมือเขาเอาไว้ผลันถูกทำลายจนแหลกละเอียด 
"เฮือก...ไม่นะ เป็นไปไม่ได้ ...นี่เธอเป็นปีศาจอะไรกันแน่น่ะ!!ชิเอล แฟนท่อมไฮด์"ซีโร่ถึงกลับร้องอย่างตื่นตะลึง เขาไม่เคยเจอเด็กคนไหนที่มีพลังมากมายขนาดนี้มาก่อน ยกเว้นปีศาจเอสคราส 
"หึหึหึ"ชิเอลหัวเราะเยาะก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ถูกถอดกองไว้ข้างเตียงเอามาถือไว้พร้อมกับยิ้มกริ่มโบกมือลา พลังทำลายล้างถูกระเบิดออกจนห้องนอนทั้งห้องของซีโร่ลุกไหม้กลายเป็นห้องเพลิงนรก แล้วจากนั้นก็..........
แว๊บ....หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เล่นทำเอาซีโร่ถึงกลับยืนอึ้งกิมกี่ไป คาดไม่ถึงว่าของเล่นของเขาจะสามารถอันตธานหายตัวไปเองได้ 
"ไม่นะ ของเล่นของผม....หายไปแล้ว....ม่ายยยยยยยย!!!!"ซีโร่ร้องลั่นอย่างตกใจที่ตอนนี้ชิเอลหายไปแล้ว และยิ่งแย่ไปกว่านั้นก็คือ ห้องนอนทั้งห้องของเขาได้ถูกพลังไฟนรกเล่นงานจนไหม้ลุกลามไปทั่วทั้งห้อง แต่ซีโร่กลับไม่ได้สนใจเรื่องห้องตัวเองสักเท่าไหร่เพราะกำลังช๊อกกับการที่ของเล่นที่น่ารักของเขาหายไปต่อหน้าต่อตา
และด้วยเสียงร้องดังลั่นบ้านบวกกับอุณหภูมิภายในบ้านร้อนมากยิ่งขึ้น ลูชคนรับใช้ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่นเกิดตกใจที่เห็นควันไฟจำนวนมากหลั่งไหลออกมาจากห้องนอนของเจ้านาย
"เอ้ย นั่นมัน....ไฟไหม้!!!!!!!!"ลูชร้องลั่นรีบวิ่งตรงไปที่ห้องของเจ้านายของตนทันที
ปั้งๆ 
"คุณชาย เกิดอะไรขึ้นครับ คุณชาย"ลูชเอามือทุบประตูร้องเรียกหาเจ้านายด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเพราะในตอนนี้ควันไฟถูกปลดปล่อยมาจากช่องใต้ประตูเป็นจำนวนมาก น่ากลัวว่าเจ้านายจะกลายเป็นนกลมควันถ้าหากไม่หาทางทำอะไรสักอย่าง
"คุณชายเปิดประตูก่อนสิครับ ผมจะเข้าไปช่วย แค่กๆ ปั้งๆๆๆ คุณชาย"ลูชได้กลิ่นเหม็นไหม้จนสำลักควันพยายามทุบประตูเรียกเจ้านายอย่างบ้าคลั่ง
"ไปแล้ว.......หายไปแล้ว...ชิเอล..ชิเอลหายไปแล้ว.."ซีโร่พูดกับตนเองด้วยความหมดอาลัยตายอยากโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจด้วยว่าตอนนี้ตอนกำลังอยู่ท่ามกลางเพลิงนรก และกำลังจะกลายเป็นนกลมควัน เพราะเขากำลังตกใจมากที่เด็กคนนั้นหายตัวได้
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ช่วยมาเปิดประตูทีผมหายตัวเข้าไปไม่ได้นะ เปิดเร็วเข้าจะได้เข้าไปช่วยดับไฟ"ลูชร้องส่งให้เจ้านายเปิดประตูให้เพราะก่อนหน้านี้เจ้านายของตนได้ล๊อกห้องเอาไว้ และปีศาจธรรมดาอย่างเขาไมาสามารถหายตัวไปช่วยเจ้านายได้
อัลลอยกำลังยืนนิ่งเป็นรูปปั้นปากก็พูดแต่คำว่า หายไปแล้ว หายไปแล้วอยู่อย่างนั้นราวกับคนเสียสติ ทั้งที่ตนเองกำลังอยู่ท่ามกลางเพลิงนรกแท้ๆ
"เจ้านายเปิดประตู!!"ลูชสั่งอย่างตื่นตระหนกพยายามจะหาทางพังประตูเข้ามาให้ได้
"หายไปแล้ว"อัลลอยตะโกนตอบกลับมา
"หายไปแล้วก็สามารถไปตามกลับมาได้อีกนะครับ ตอนนี้ท่านต้องห่วงตัวเองก่อนนะ เดี่ยวโดนไฟครอกตายหรอก ถ้าท่านโดนเพลิงนรกนี่จนตายไปแล้วท่านจะได้เจอเด็กคนนั้นอีกงั้นเหรอลองคิดดุสิครับ"ลูชพยายามพุดเตือนสติเจ้านายของตน
"เออ.....จริงด้วย...เรายังมีโอกาสที่จะได้เจอเด็กคนนั้นอีกนี่นา ใช่ๆต้องไม่ตาย ต้องดับไฟ"อัลลอยเลยเริ่มได้สติขึ้นมาหายจากอาการช๊อกซีนีม่าแล้ว เขาจึงรีบเดินไปปลดล๊อกประตูห้องนอนให้ลุชเข้ามาช่วยเขาดับไฟ
"แค่กๆๆๆ"และทั้งสองนายบ่าวต่างก็ช่วยกันดับไฟบ้านตัวเอง ไปพรางๆ ไอโขลกๆไปพรางๆเพราะสำลักควัน
อัลลอยใช้คาถาดับไฟไปเหม่อลอยไปนึกถึงการกระทำของชิเอลขึ้นมา ซึ่งนับว่าการเจอกันกับเด็กคนนั้นในคืนนี้ทำให้เขาประหลาดใจเอามากๆว่าทำไม เด็กคนนั้นถึงหายตัวได้ แถมยังเผาบ้านเขาได้ด้วย
ส่วนทางด้านตัวก่อเพลิงในตอนนี้หายตัวมายืนแก้ผ้าตากลมอยู่ที่สวนหลังบ้านของแลนกาบ มือยังกอดเสื้อผ้าเอาไว้ยังไม่ได้สวมใส่ สีหน้าดูซีดเซียว ดูเหมือนเขากำลังรอใครอยู่ ใครสักคนที่เขารอกำลังเดินทางมาถึงในอีกไม่ช้านี้
ไม่นานนักเด็กร่างเปลือยก็ได้พบเจอกับคนที่เขารอคอย
"กลับมาได้ซะทีนะ เจ้าขนนก"เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยทักมาเมื่อเขาพึ่งมาถึง เขาไม่ใช่ใครที่ไหนเขาก็คือ เซบาสเตียนนั่นเอง
"( - - ) ( _ _ ) หงึก หงึก"เด็กหนุ่มร่างเปลือยพยักหน้าตอบรับ
"เอ่อ...แล้วเป็นไงบ้างเจ้าซีโร่มันสงสัยอะไรนายหรือเปล่า"เซบาสเตียนถามพรางมองสำรวจดูสภาพร่างกายของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างปลงๆ
[ก็สงสัยนิดหน่อยว่าทำไมเด็กตัวเล็กๆถึงมีพลังมากมาย แต่ผมยังอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเจ้าซีโร่ถึงทำท่าเหมือนรู้จักกับนายน้อย แถมยัง..ฮึ่กๆขืนใจผมต่างๆนาๆ ฮือๆ เจ็บระบมไปหมดทั้งตัวเลยเนี่ย..]เด็กหนุ่มตรงหน้าถึงกลับปล่อยโฮด้วยความอัดอั้นตันใจ ชูป้ายประท้วง ด้วยสีหน้าซีดเซียว
"นึกแล้วเชียวเจ้าซีโร่มันหื่นจริงๆด้วยสินะ!!มิน่าทำไมเราถึงรู้สึกแปลกๆ ที่แท้ก็.. -*- "เซบาสเตียนหลับตาลงอย่างปลงๆ ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่นึกเลยว่าเจ้าเหยี่ยวดำจะบ้ากามได้ขนาดนี้ แม้แต่เด็กยังไม่เว้น (นายมีสิทธิ์ไปว่าเขาด้วยเหรอ นายนั่นแหละตัวกินเด็กเลยเซบ)
[ทั้งหื่น ทั้งซาดีส งานคราวหน้าผมไม่รับอาสาจะแปลงเป็นใครอีกแล้วนะ ไม่อยากเปลืองเนื้อเปลืองตัวแบบนี้อีกแล้ว ดีที่หนีมาได้ไม่งั้นคง..]ขนนกชูป้ายประท้วงตอนนี้เขาแปลงร่างกลับมาเป็นฝาแฝดของเซบาสเตียนตามเดิมแล้ว
"เอาน่าๆอย่างน้อยนายก็ช่วยนายน้อยเอาไว้ได้ละกัน มากลับเข้าร่างก่อน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะตกใจ ไว้นายค่อยเล่าให้ฟังในใจฉันก็แล้วกัน ฉันเองก็เจอมาไม่น้อยกว่านายหรอกตอนนายหมดสติน่ะ คิดแล้วยังขนลุกไม่หาย ไอ้ซีโร่บ้ากามสักวันฉันจะต้องเล่นงานมันให้สาสมกับที่มันบังอาจมาทำแบบนี้กับเรา รอให้ฉันสืบให้รู้ก่อนเถอะว่ามันเกี่ยวข้องอะไรกับนายน้อยหรือเปล่า ถ้าไม่เกี่ยวก็แล้วไปแต่ถ้าเกี่ยวล่ะก็ เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่.."เซบาสเตียนพูดพรางเอามือมาแตะไหล่ลูกน้องของตนเพื่อปลอบใจ 
[ ไม่ต้องห่วงผมได้เผาบ้านมันแก้เผ็ดแล้วครับ ผมเองก็รู้สึกขยะแขยงเจ้าบ้ากามนั่นเหมือนกันไม่อยากจะเจอแบบนั้นอีกแล้ว น่าเสียดายที่ฆ่ามันไม่ได้ง่ายๆ]"ขนนกชูป้ายบอกอย่างไม่สบอารมณ์ก็เขายังทำใจไม่ให้รู้สึกขยะแขยงเจ้าซีโร่ไม่ได้ คงต้องใช้เวลาเยียวยาอีกสักพักแหละ ซึ่งเซบาสเตียนเองก็เห็นใจจึงบอกให้กลับไปพักในร่างของเขานั่นแหละ
"อืม กลับไปพักเถอะจะหมดเวลาของนายแล้วนี่ ฉันจะได้พบกับนายน้อยสักที"เซบาสเตียนพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อความของขนนกเขาเองก็อยากจะฆ่าซีดร่เหมือนกัน แต่มันคงจะทำได้ยากเพราะเอสคราสแข็งแกร่งกว่าปีศาจเผ่าพันธุ์อื่นๆต้องวางแผนดีๆเพื่อจัดการกับมันในภายหลัง
[ขอรับ เจ้านาย]และสิ้นการตอบรับจากปากของเจ้าขนนก เขาก็กลับสู่สภาพขนนกสีดำไปตามเดิม ตกลงสู่พื้น 
เซบาสเตียนก้มลงไปเก็บขนนกสีดำขึ้นมาแล้วเอาใส่กลับเข้าไปที่ร่างของตน แล้วดีดนิ้วหนึ่งครั้งเพื่อถอนคาถาบางอย่าง เป็นอันว่าภาระกิจช่วยคนรับใช้นั้นเสร็จสิ้นไปอย่างเรียบร้อย ทีเหลือก็คือ...
"เอาหล่ะ เสร็จเรื่องสักที ไปหานายน้อยดีกว่า..ป่านนี้คงจะตื่นแล้ว..ถ้าไม่ตื่นนี่มีหวังได้โดนมดหามแน่ๆก็แถวนั้นมัน....รังมดนี่นะ"เซบาสเตียนหลับตาพูดเดินยิ้มๆตรงไปยังพุ่มไม้อย่างสบายอารมณ์ที่แผนการของเขาสำเร็จไปได้ด้วยดี
"ว๊ากกกก อะไรกันเนี่ย โอ๊ยยยย คัน คัน คัน!!!" พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็ได้ยินเสียงร้องโวยวายของชิเอลดังมาจากพุ่มไม้ในทันที พร้อมกับการกระโดดพุ่งหลาวออกมาจากพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว ในสภาพล้อนจ้อนเพราะดูเหมือนเขาจะโดนพ่อบ้านตัวแสบจับลอกคราบมาเกือบชั่วโมงได้โดยที่ยังหลับไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยจากการถุกสะกดให้หลับไปชั่วคราว พึ่งมารู้สึกตัวเมื่อครู่นี้เอง
"หึหึหึ ตื่นแล้วสินะขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนเอ่ยทักยิ้มๆ เมื่อเห็นชิเอลกำลังวิ่งพลุกพล่านเกาเนื้อเกาตัวอย่างอุตหลุดเพราะโดนมดกัดเต็มตัวเลย แถมยังอยุ่ในสภาพไร้เสื้อผ้าอีก
"โอ๊ยยยย คันจะตายอยู่แล้ว อย่ามามัวยืนหัวเราะอยู่ได้มัย เจ้าบ้าเซบาสเตียน มาช่วยกันหน่อยเร็ว!!"ชิเอลร้องโวยลั่นวิ่งวุ่นเกาตัวอุตหลุดจนเนื้อตัวแดงเถือกเลย 
"ขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับพรางเดินตรงมาจับชิเอลอุ้มพาเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ยยยย คัน คันได้ยินมัย คัน"ชิเอลร้องโวยวายไม่หยุดเกาตัวจนเป็นผื่นแดงไปหมดแล้ว
"อดทนอีกนิดจะถึงห้องน้ำแล้วขอรับ"เซบาสเตียนพยายามปลอบรีบพาชิเอลไปห้องน้ำอย่างรวดเร็วด้วยท่าทีทั้งขบขันทั้งสงสารเขาไม่น่าเอานายน้อยไปปล่อยทิ้งไว้แถวๆรังมดเลยจริงๆ
ชิเอลดิ้นทุรนทุลายด้วยความทรมานจากอาการคันเขยอ เขาแสบคันจนน้ำตาไหลเลยทีเดียว
เซบาสเตียนไม่รอช้าพอพาชิเอลมาถึงห้องน้ำเขาก็เอาขันตักน้ำในบ่อมาราดใส่เนื้อตัวอาบน้ำให้นายน้อยเลยทีเดียว
"ว๊ากกกกกก เย็น!!!!"และชิเอลก็ไม่วายบ่นอีกตามเคย ก็พ่อบ้านเล่นเอาน้ำเย็นมาราดตัวเขาแบบนี้นี่เขาพึ่งจะไข้ลดไปเองนะ เจ้าพ่อบ้านนี่จะฆ่าเขาหรือไง นี่ถ้าเป็นคนธรรมดาป่านนี้ได้เป็นปอดบวมตายไปแล้วนะเนี่ย 
"ทนหนาวนิดนึงนะขอรับ เดี่ยวผมไปเอาผ้ามาเช็ดตัวมาให้เดี่ยวนี้แหละ "เซบาสเตียนพยายามปลอบเอารีบเดินไปหาผ้าเช็ดตัวเอามาเช็ดตัวให้นายน้อยของเขาอย่างรวดเร็ว เพราะเขารู้ว่านายน้อยอาบน้ำนานไม่ได้เดี๋ยวไข้ขึ้นมาอีกจะแย่ไปใหญ่ 
"หงึก หงึก"ชิเอลยืนตัวสั่นด้วยความหนาวสะท้าหันมามองพ่อบ้านอย่างไม่สบอารมณ์
แล้วไม่นานเซบาสเตียนก็นำผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้ ชิเอลยืนตัวสั่นนิ่งยอมให้พ่อบ้านเช็ดตัวให้แต่สายตาสีท่องฟ้ากลับขุ่นมัวด้วยความโมโหที่กล้าเอาเขาไปทิ้งให้นอนแก้ผ้าตากน้ำค้างแถวๆรังมดแบบนั้น ยังดีที่เขาหลับไปไม่นานไม่อย่างงั้นได้โดนมดรุมกัดตายแน่ๆ
และพอเซบาสเตียนเช็ดตัวเสร็จ 
เพียะ ชิเอลก็ตบหน้าพ่อบ้านของเขาลงโทษทันที
"นายน้อย"เซบาสเตียนร้องเรียกเสียงอ่อยๆเอามือกุมแก้มตนเองที่แดงแจ๋
"กล้าดียังไงเอาฉันไปทิ้งแถวรังมดน่ะ นายจะฆ่าฉันหรือไง นี่ฉันโดนมดกัดจนแสบคันไปหมดทั้งตัวแล้วนะ แถมยังจับแก้ผ้าอีกหนาวก็หนาว นี่ถ้าฉันเกิดโดนมดกัดตายขึ้นมาจะทำยังไง ดูสิบวมไปหมดทั้งตัวทั้งหน้าแล้ว ฮึก ฮือๆ"ชิเอลตวาดใส่น้ำตาไหลพรากๆเอามือเกาตามเนื้อตามตัว เขายังไม่หายคันเลย แถมหน้าและตัวโดนมดกัดจนบวมอลึ่งฉึ่ง จนหน้าอูมเป็นซาลาเปาแทบจำไม่ได้ 
"ขออภัยขอรับ พอดีตอนนั้นมันรีบมากไปหน่อย เลยลืมย้ายตัวนายน้อยไปที่อื่น มาๆเดี่ยวทายาให้นะขอรับ มาโอ๋ๆ"เซบาสเตียนเลยดึงตัวชิเอลมากอดปลอบโยน โอ๋เด็กของเขาสักหน่อย
ชิเอลร้องสะอื้นออกมาด้วยความน้อยใจและโมโหที่พ่อบ้านกล้ามาทำกับเขาแบบนี้ ใจร้ายที่สุดเลย แต่เขาก็ยังคงรักผู้ชายคนนี้อยู่ดีเลยแค่งอลพอเป็นพิธี 
"มาเดี่ยวทายาให้นะขอรับ โถๆดูสิโดนมดกัดจนหน้าบวมเป็นซาลาเปาเลย หึหึหึ"เซบาสเตียนแซวยิ้มๆจับชิเอลให้เชยคางเงยขึ้นมาสบตากับเขา
"ชิ"ชิเอลหันหน้าหนีปัดมือเซบาสเตียนออกอย่างงอนๆที่โดนแซว 
"หึหึหึ"เซบาสเตียนได้แต่อมยิ้มพรางดึงตัวเด็กหน้าบวมมาฟัดหอมให้ชื่นใจพร้อมกับหยิบยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อมาทาให้ทั่วๆตัวที่มีผื่นแดง ทั้งบนและล่าง
ชิเอลก็ยืนทำใจให้สงบไปพรางระหว่างรอให้พ่อบ้านทายาแก้ผื่นคันให้เขาเสร็จก่อนเดี่ยวค่อยถามเรื่องแผนการต่อ
และเพียงไม่นานเซบาสเตียนก็ทายาให้นายน้อยของเขาเสร็จแล้ว กำลังจะพาไปแต่งตัวด้วยชุดใหม่ที่ห้องนั่งเล่น ส่วนชุดนอนที่ขนนกยืมเอาไปสวมยังตกอยู่ที่พื้นข้างนอกบ้านยังไม่ได้เก็บกลับมา
"แล้วนายจะให้ฉันใส่อะไรในเมื่อนายเอาเสื้อผ้าของฉันไปใส่ให้เจ้าขนนก ฉันยังไม่เห็นว่านายจะหยิบเอามาคืนเลย"ชิเอลถามในขณะที่ถูกพ่อบ้านพามาที่โซฟาในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวเน็บไว้ที่เอวปกปิดช่วงล่างเอาไว้
"หึ ไม่ต้องห่วงขอรับผมเตรียมเอาไว้ให้แล้วเอามาจากที่บ้านของผมน่ะ อ้อไม่ใช่แค่เสื้อผ้าเพียงอย่างเดียวนะ อาหารค่ำของคุณกับดาร์กชิลก็เตรียมมาให้ด้วยมันอยู่ในตะกร้าน่ะ รอเดี๋ยวนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆบอกให้ชิเอลยืนรอเขาอยู่ตรงโซฟาก่อน ที่ตนจะเดินไปหยิบตะกร้าที่วางอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ซึ่งในยามนี้แลนกาบยังไม่กลับมาจากไปเยี่ยมบ้านเพื่อนเลย ท่าทางคงจะกลับมาสังสรรค์กันถึงดึกแน่ๆ
ชิเอลพยักหน้าพรางเดินไปนั่งรอที่โซฟา มือคว้าผ้าห่มมาคลุมปิดขาหยิบหนังสือที่แลนกาบอ่านทิ้งไว้ที่โต๊ะมาอ่านเล่นระหว่างรอให้พ่อบ้านมาหาเขาไปพรางๆ
และเพียงไม่นานเซบาสเตียนก็กลับมาพร้อมกับตะกร้าอเนกประสงค์ที่ในนั้นใส่ทั้งกล่องอาหารและเสื้อผ้าของชิเอลจนเต็มตะกร้า มาถึงพ่อบ้านหนุ่มก็เอาตะกร้ามาวางที่โตีะข้างๆโซฟาที่ชิเอลกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่แล้วทำการเปิดฝาหยิบข้าวของต่างๆในตะกร้าออกมาวาง ทั้งกล่องอาหาร เสื้อผ้าชุดนอนอีกหนึ่งชุด 
"มาใส่เสื้อผ้าก่อนขอรับเดี๋ยวพอทานอาหารเสร็จผมจะพานายน้อยกลับบ้านไปนอน ดูท่าคุณแลนกาบคงจะกลับดึกแน่ๆป่านนี้คงเมาหัวราน้ำไปแล้วล่ะมั้ง จะสามทุ่มอยู่แล้วยังไม่กลับมาอีกทั้งที่รับปากว่าจะดูแลนายน้อยอีกคืนแท้ๆ แต่ก็ช่างเหอะ แค่นี้ก็รบกวนเขามามากแล้ว"เซบาสเตียนพูดพรางหยิบเสื้อชุดนอนเอามาสวมใส่ให้ชิเอล แต่ก็ไม่วายบ่นแลนกาบเล็กน้อย
"อืม..ช่างตาแก่นั้นเถอะ ปล่อยให้ไปสังสรรกับเพื่อนไปนั่นแหละ ตกลงว่าแผนของนายสำเร็จดีใช่มัยเซบาสเตียน แล้ว.. เจ้าพวกนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ.."ชิเอลหลับตาถามในขณะที่กำลังยืนให้เซบาสเตียนจับแต่งตัวอยู่
"ผมพาวิญญาณของสามคนนั้นกลับเข้าร่างไปหมดแล้ว แต่คงต้องใช้เวลาสักระยะเพราะร่างกายของทั้งสามคนนั้นบอบช้ำอาการสาหัสทีเดียว ตอนที่ผมออกมาพวกนั้นยังไม่ฟื้นเลยครับ"เซบาสเตียนบอกพรางกลัดกระดุมเสื้อนอนของชิเอลไปพราง
"อืม..งั้นเหรอ ถ้างั้นนายพาฉันกลับไปที่บ้านพักตากอากาศเดี่ยวนี้เลย ฉันอดกังวลไม่ได้ ฉันกลัวว่าพวกลูกน้องของซีโร่จะบุกทำร้ายคนพวกนั้นอีก คืนนี้ฉันจะไปนอนที่นั่นเซบาสเตียน"ชิเอลหลับตาพูดตอนนี้เขากำลังถูกพ่อบ้านเอาหวีมาหวีผมให้อยู่ พึ่งแต่งตัวเสร็จ
"นายน้อยแน่ใจหรือครับว่าจะกลับไปที่นั้นเดี่ยวนี้น่ะ นี่มันดึกมากแล้วนะขอรับ ผมเกรงว่าเราอาจจะเสี่ยงจากการโดนพวกแวมไพร์ตามล่านะขอรับ "เซบาสเตียนถามเพื่อความแน่ใจเพราะการเดินทางออกไปจากเกาะปีศาจในตอนกลางคืนมันค่อนข้างอันตรายทีเดียว
"มีนายอยู่ทั้งคน ฉันไม่กลัวพวกแวมไพร์หรอก อีกอย่างถ้าไม่รีบกลับไปบางทีคนพวกนั้นอาจจะโดนฆ่าตายไปอีกก็ได้..ใช่ว่าซีโร่มันจะอยู่ตัวคนเดียวสักหน่อย ฉันมั่นใจว่ามันต้องมีสมุนรอคอยคำสั่งอยู่ที่เมืองมนุษย์แน่ๆ"ชิเอลพูดด้วยท่าทีจริงจังเขาอดเป็นห่วงพวกคนรับใช้นั่นไม่ได้จริงๆเพราะถึงคนพวกนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกแล้วแต่ถึงยังไงเขาก็ยังคงป็นเจ้านายของคนพวกนั้นยังไงก้ต้องรับผิดชอบในฐานะของผู้นำแฟนท่อมไฮด์อยู่ดี
"แต่ว่านายน้อยยังไม่หายป่วย"เซบาสเตียนพยายามโต้แย้งด้วยความเป็นห่วงในสวัสดิภาพของเด็กของเขา
"ฉันหายดีแล้ว ไข้ไม่มีแล้วด้วย เรารีบเดินทางตอนนี้กันเถอะ เซบาสเตียน ก่อนที่อะไรจะสายเกินไป"ชิเอลเงยหน้าขึ้นมาพุดด้วยท่าทีมุ่งมั่น เขาจะต้องกลับไป เพื่อคุ้มครองพวกคนรับใช้ของเขาให้ปลอดภัย
"เยสมายลอร์ด งั้นอาหารค่ำกับยาของคุณเอาไว้ไปทานที่บ้านพักตากอากาศก็แล้วกันนะขอรับ ขืนให้ทานตอนนี้มีหวังนายน้อยได้อาเจียนออกมาก่อนจะไปถึงที่หมายแน่ๆ"เซบาสเตียนเลยต้องตามใจ เขาไม่กล้าขัดความตั้งใจของชิเอลนักหรอก แม้จะยังอดห่วงเรื่องสุขภาพของเด็กของเขาอยู่ก็ตาม
"อืม"ชิเอลพยักหน้าเห็นด้วย เขาเองก็ไม่อยากจะสำลอกอาหารที่กินเข้าไปสักเท่าไหร่นักหรอก
และพอทั้งสองนายบ่าวตัดสินใจกันแล้วว่าจะเดินทางกลับไปบ้านพักตากอากาศที่หมู่บ้านฮาวสเวิร์ด เซบาสเตียนจึงเอากล่องอาหารเก็บใส่ตะกร้าอย่างเดิมพร้อมทั้งถุงยาลดไข้ของชิเอลใส่ไปในนั้นแล้วปิดฝาให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบปากกามาเขียนข้อความบอกแลนกาบเอาไว้ว่าเขามารับชิเอลกลับไปแล้วไม่ต้องห่วง และเขียนแสดงความขอบคุณที่ให้ที่พักพิงในยามยากเช่นนี้ด้วย 
"เอาหล่ะเขียนบอกแลนกาบเรียบร้อยแล้ว ป่ะนายน้อย เราออกเดินทางกันเถอะ มาผมอุ้มขอรับ"พอเขียนจดหมายถึงแลนกาบเสร็จเซบาสเตียนก็เดินมาจับรวบตัวชิเอลมาอุ้มช้อนก้นส่วนอีกมือถือตะกร้าอาหารค่ำติดมือไปด้วย
ชิเอลคว้ารวบกอดคอพ่อบ้านของเขาเอาไว้ให้มั่นคงเพราะเดี่ยวเขาจะต้องขึ้นเขาลงห้วยฝ่าข้ามหุบเขาไปจึงต้องกอดคนอุ้มเอาไว้ให้แน่ๆหน่อย
เซบาสเตียนไม่ได้ว่าอะไรที่นายกอดคอเขาไว้แน่นแบบนั้นเพราะเขารู้ว่าเด็กคนนี้คงจะกลัวตกลงมาระหว่างเดินทางน่ะสิ
พอเตรียมการเดินทางเสร็จเรียบร้อยเซบาสเตียนก็พาชิเอลหายตัววับไปทันที เขาไม่อยากเสี่ยงเจอกับพวกแวมไพร์ระหว่างทางเลยต้องหายตัวแวบไปแวบมา จนกระทั่งมาถึงหน้าซุ้มประตูเมืองซาตานถึงค่อยเดินลอดผ่านประตูไป เขาไม่สามารถหายตัวผ่านประตูไปได้เพราะยังมีทวารบาลคอยควบคุมอยู่
ชิเอลเลยเกิดอาการมึนหัวหมุนติ้วกับการหายตัวไปพร้อมกับเซบาสเตียน ถึงยังไงเขาก็ยังไม่ชินกับการหายตัวพร้อมกันสักที
"หึหึหึ ท่าทางนายน้อยยังไม่ชินสินะขอรับ"เซบาสเตียนแซวยิ้ม
"อุก..อุก อุบ.."ชิเอลเริ่มออกอาการคลื่นเหียนหน้าซีดเป็นไก่ต้มรีบเอามือมาปิดปากเอาไว้ก่อนที่ตนจะอ้วกออกมาใส่คนอุ้มด้วยความมึนเมื่อเจอกับความกดอากาศของการหายตัวแบบรวดเร็วติดต่อกันสามสี่ครั้งแบบนี้ 
"หึ..อดทนหน่อยนะขอรับ อีกไม่ไกลก็ออกไปจากเกาะนี้ได้แล้ว"เซบาสเตียนพูดปลอบพรางค่อยๆพาชิเอลบินขึ้นไปบนหุบเขาที่สูงชันอย่าช้าๆเพราะตอนนี้เขาอุ้มนายน้อยแค่มือเดียวขืนไปเร็วเกินไปอาจทำให้นายน้อยของเขาตกลงมาได้
"อืม.."ชิเอลทำได้แค่ส่งเสียงมาจากในลำคอเท่านั้นไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้พรางเอาแขนโอบกอดคอคนอุ้มเอาไว้อย่างแนบแน่นหลับตาลงเอาหน้าซุกซบกับอกของคนอุ้มเพื่อหลบหน้าไม่ให้มาต้องประทะกับความเย็นของสายลมมากเกินไปในระหว่างการเดินทางในยามค่ำคืน 
เซบาสเตียนจึงไม่ได้พูดอะไรอีกค่อยๆรักษาระดับความเร็วในการบินขึ้นเขาให้คงที่ เพื่อลดแรงเสียดทานในการบินลงไป แต่การชะลอแบบนี้ทำให้ปีกของเขาต้องออกแรงมากกว่าการบินปกติมากเลยทีเดียว 
ชิเอลเงยหน้าขึ้นมามองเพราะรู้สึกได้ว่าคนอุ้มกำลังเหงื่อแตกทั้งที่อากาศรอบๆตัวก็เย็นมากขนาดนี้ แถมสีหน้าก็ซีดลงไปด้วย
"เป็นอะไรไปหรอเปล่าเซบาสเตียน ทำไมเหงื่อออกเต็มหน้าเลย"ชิเอลถามตอนนี้อาการคลื่นไส้เริ่มทุเลาลงมาบ้างแล้ว เพราะการบินช้าๆของอีกาหนุ่มทำให้เขารู้สึกสบายตัวขึ้นมากเลยทีเดียว
"เปล่าขอรับ แค่เหนื่อยนิดหน่อยเวลาบินช้าๆแบบนี้ ผมต้องเกรงปีกใช้แรงค่อนข้างมากกว่าปกติ"เซบาสเตียนพูดอย่างเนือยๆพยายามอุมชิเอลเอาไว้ให้กระชับ ตอนนี้เขาเมื่อยไหล่เอามากๆเลยทีเดียว
"ถ้านายเหนื่อยมากกับการบินช้าๆเพราะห่วงฉันล่ะก็ นายจะบินแบบปกติก็ได้นะ ฉันยังพอทนไหว"ชิเอลหลับตาพูดเอามือมาลูบแก้มเซบาสเตียนเพื่อช่วยเช็ดเหงื่อให้อย่างห่วงใย
"แต่ว่าหากบินเร็วๆนายน้อยก็จะรู้สึกแย่ อีกอย่างผมอุ้มคุณแค่มือเดียวหากบินเร็วเกินไปผมอาจทำคุณตกลงไปกลางทางก็ได้ ไปช้าๆแบบนี้แหละดีแล้วครับ แฮ่กๆ "เซบาสเตียนตอบอย่างหอบๆเหงื่อออกเต็มตัวเลยทีเดียว
"ถ้าอย่างงั้นเอาตะกร้ามานี่ฉันจะถือเองนายอุ้มฉันดีๆก็แล้วกัน ขึ้นไปพักที่ยอดเขาก่อน เดี่ยวฉันจะขี่หลังนายตอนร่อนข้ามเขาไปอีกลูกหนึ่งนายจะได้ไม่ต้องอุ้มฉันให้เมื่อยแขนไง"ชิเอลบอกด้วยความรู้สึกเห็นใจในความเหนื่อยล้าของซาตานหนุ่ม
"เอางั้นหรือขอรับ"เซบาสเตียนถามเพื่อความแน่ใจอีกที
"อืม...ส่งตะกร้ามาสิ"ชิเอลพยักหน้าให้ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าหูหิ้วตะกร้ามาถือไว้เสียเอง เพื่อให้เซบาสเตียนจับอุ้มเขาได้ถนัดๆหน่อยเวลาพาขึ้นเขาด้วยความเร็ว
"นายน้อยทนไหวแน่นะถ้าหากผมบินเร็วๆ เดี่ยวคุณก็จะคลื่นไส้อีก"เซบาสเตียนพูดอย่างห่วงใย รู้สึกไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่หากทำตามที่นายน้อยของเขาบอกไป
"ทนไหว ฉันเริ่มจะชินแล้วกับการบินเร็วๆ"ชิเอลหลับตาพูดพรางอาตะกร้ามากอดไว้แน่น 
เซบาสเตียนจับอุ้มชิเอลให้แน่นกระชับยิ่งขึ้นเพราะตอนนี้เขาสามารถอุ้มได้สองมือแล้วเลยทำอะไรได้คล่องตัวหน่อย
"หึ ถ้างั้นก็ ไปกันต่อเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆก่อนจะกระพือปีกเร่งความเร็วขึ้น และการบินด้วยความเร็วทำให้เขาไม่ต้องเกรงปีกต้านลมมากนักเลยบินได้อย่างสบายขึ้นมากเลยทีเดียว
ส่วนชิเอลพยายามเอามือปิดปากเอาไว้แล้วหลับตาลงและรู้สึกอุ่นใจกว่าตอนที่ถูกอุ้มมือเดียวด้วยซ้ำ เพราะแขนแกร่งของเซบาสเตียนเอามาโอบประคองหลังเอาไว้อย่างอบอุ่นทำให้รู้สึกปลอดภัยไร้ความกังวลเขามั่นใจว่าพ่อบ้านคงไม่ใจร้ายปล่อยให้ตกลงไปอย่างแน่นอน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามเขายังคงไว้ใจซาตานผู้นี้เสมอ
"ถ้าไม่ไหวบอกนะขอรับ ผมจะได้ชะลอความเร็วลง"เซบาสเตียนพูดเตือนไว้
"อืม.."ชิเอลตอบรับในลำคอตอนนี้เขากำลังเอามือปิดปากตนเองอยู่ ถึงแม้การบินไต่ระดับขึ้นเขาด้วยความเร็วจะทำให้เขาหูอื้อไปบ้าง แต่อาการคลื่นไส้กลับลดลงอาจเพราะว่าเขาเริ่มจะชินกับการบินด้วยความเร็วแบบนี้ไปแล้วก็ได้
ในระหว่างที่บินด้วยความเร็วขึ้นเขาอยู่นั้นเซบาสเตียนก็คอยสังเกตท่าทีของชิเอลอยุ่เป็นระยะๆเผื่อว่านายน้อยไม่ไหวเขาจะได้ชะลอความเร็วลง แต่ผลกลับว่าชิเอลไม่ได้เป็นอะไรมากนักแค่หูอื้อนิดหน่อย และไม่มีอาการคลื่นไส้อีกแล้ว
"หึ ชินแล้วสินะขอรับ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆตอนนี้เขาเพิ่มความเร็วมากขึ้นกว่าเดิมเรื่อยๆไต่ขึ้นเขาไปอย่างรวดเร็วปานจรวจเลยทีเดียว
"อืม...ชินแล้ว ฉันว่าบินเร็วๆแบบนี้มันก็สนุกดีนะ ที่ผ่านๆมาฉันคงมัวแต่กลัวว่าจะตกลงไปเลยมีอากาศแพ้ความกดอากาศ แต่ตอนนี้พอคิดว่ายังไงนายก็ไม่ปล่อยให้ตกลงไป หรือหากตกลงไปแล้วฉันก็ใช้พลังของตนเองเอาตัวรอดได้ อาการคลื่นไส้มันก็หายไป น่าแปลกจริงๆเลยเนอะเซบาสเตียน"ชิเอลพูดด้วยท่าทีร่าเริงตอนนี้เขาไม่มีอาการคลื่นไส้อีกแล้ว น่าแปลกจริงๆที่ร่างกายของเขาปรับตัวให้ชินกับการบินขึ้นเขาได้อย่างอัศจรรย์ หรือเป็นเพราะฝีมือของดาร์ชิลที่ทำให้ร่างกายของชิเอลแข็งแรงขึ้นกันแน่นะ
"งั้นหรือขอรับดีแล้วที่นายน้อยชิน ต่อไปผมจะได้บินไปเร็วๆเลยไง"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆตอนนี้ความเหนื่อยลดลงไปเยอะเพราะไม่ต้องเกรงปีกต้านลม การบินด้วยความเร็วทำให้เขาคล่องตัวขึ้นมากเลยทีเดียว
"อืม..ขอนอนก่อนแล้วกัน ถึงแล้วปลุกด้วยล่ะ ฮ้าว ง่วง.."พอเริ่มชินชิเอลก็เกิดอากาณง่วงขึ้นมาทันที ไม่มีท่าทีจะคลื่นไส้อีกแล้ว
"หึหึหึ..."เซบาสเตียนได้แต่ยิ้มเยาะๆก้มลงมองดูใบหน้ายามหลับของชิเอลอย่างเอ็นดู ก่อนจะเริ่มทำการเร่งสปีดความเร็วขึ้นเพราะไม่จำเป็นต้องชะลอเพื่อเด็กคนนี้อีกแล้ว 
แต่ในตอนนี้อีกสิ่งหนึ่งที่เซบาสเตียนต้องการคือ
"เอาหล่ะ ไหนๆนายน้อยก็หลับไปแล้ว เรียกดาร์กชิลออกมาดีกว่า ขออภัยนะขอรับที่ต้องสะกดให้หลับไปแบบนี้ ก็ผมอยากคุยกับลูกของผมหน่อยน่ะ.."เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองเบาๆก่อนพรางจับอุ้มร่างนายน้อยของเขาให้กระชับเพราะตนจะเร่งความเร็วในการบินฟ่าข้ามหุบเขาแล้วพร้อมกับเอานิ้วแตะที่หน้าผากของเด็กที่กำลังหลับเบาๆเพื่อสะกดให้จิตหลักของชิเอลหลับ
"ดาร์กชิล จงออกมา"แล้วซาตานหนุ่มก็สั่งด้วยภาษาของปีศาจจากนั้นก็รอให้ปีศาจน้อยตื่นลืมตาขึ้นมา
และเพียงไม่นานปีศาจน้อยก็ลืมตาสีแดงขึ้นมา
"ตื่นแล้วเหรอดาร์กชิล"เซบาสเตียนเอ่ยทักยิ้มๆมองเด็กหนุ่มตาแดงด้วยความเอ็นดู
"ขอรับ ปะป๋า"ดาร์กชิลตอบรับอย่างสุภาพนอบน้อม ผิดกับท่าทีที่เย่อหยิ่งของชิเอลลิบลับ
"เป็นยังไงบ้างล่ะ พลังปีศาจของเจ้าฟื้นฟูขึ้นมาบ้างหรือยัง"เซบาสเตียนถามไปพรางบินข้ามหุบเขาไปพราง
"ฟื้นมาเต็มเปรี่ยมแล้วขอรับ ได้นอนพักรู้สึกดีขึ้นมากเลย เอ่อ...ฟุด ฟิด ..กลิ่นอะไรเนี่ยหอมจังเลย"ดาร์กชิลตอบยิ้มๆแต่แล้วเขากลับก้มลงไปดมที่ตะกร้าเพราะได้กลิ่นหอมๆโชยออกมาจากตะกร้าที่เขากำลังถืออยู่เมื่อตื่นมา
"อ้อ อาหารเย็นของเจ้ากับนายน้อยน่ะ จะกินก็ได้นะ ป๋าทำมาเผื่อทั้งสองคนเท่าๆกัน"เซบาสเตียนพูดอย่างร่าเริง
"ว้าวจริงหรือขอรับ ข้ากินได้จริงๆเหรอ"ดาร์กชิลหันมาถามยิ้มๆอย่างดีใจที่ได้กินอาหารฝีมือบิดาของตนเสียที
"ได้สิ เจ้าอยากกินอาหารฝีมือของป๋าไม่ใช่เหรอ ทานให้เต็มที่เลยนะดาร์กชิล กล่องนั้นทั้งกล่องเป็นของเจ้า"เซบาสเตียนอนุญาติยิ้มๆ
ดาร์กชิลจึงไม่รอช้ารีบเอามือมาเปิดฝาตะกร้าออกแล้วล้วงมือไปหยิบกล่องผ้าสีแดงออกมาถือไว้แล้วแกะผ้าเปิดออกในนั้นมีกล่องใส่อาหารเย้นที่ถูกพ่อครัวอันดับหนึ่งได้จัดตกแต่งอาหารในกล่องไว้อย่างสวยงามปราณีต ดุน่ารับประทานเอามากๆ
"ว้าวว น่าทานจังเลย ข้าขอกินนะขอรับ อ้าม.."ดาร์กชิลร้องอย่างตื่นเต้นดีใจที่ได้กินอาหารเหมือนอย่างชิเอลเสียที จากนั้นเขาก็ไม่รอฟังคำอนุญาติของเซบาสเตียนอีกลงมือหยิบช้อนส้อมเอามาตักอาหารในกล่องทานอย่างเอร็ดอร่อยไปในระหว่างการเดินทางออกไปจากเกาะปีศาจ ซึ่งบิดาของตนก็ชะลอความเร้วในการบินลงเล็กน้อยไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป เพื่อให้เด็กที่กำลังถูกอุ้มและกำลังกินอาหารค่ำสามารถดำเนินการได้อย่างสะดวกสบายไม่ต้องกลัวว่าจะผลัดตกลงไประหว่างทางเพราะมีการอุ้มที่ปลอดภัยช่วยเซฟเอาไว้อยู่
"หึหึหึ"เซบาสเตียนได้แต่หัวเราะในลำคอมองดูปีศาจน้อยในร่างชิเอลที่กำลังกินอาหารฝีมือของเขาตุ้ยๆด้วยท่าทางไร้เดียงน่ารักน่าเอ็นดูทีเดียว
"ง่ำๆ อร่อยจังเลยขอรับ ปะป๋าทำให้ข้ากินบ่อยๆนะ ข้าชอบอาหารฝีมือปะป๋ามากๆเลยล่ะ"ดาร์กชิลเอ่ยปากชมตอนนี้เขากินไปได้ครึ่งกล่องแล้วด้วยท่าทีดีอกดีใจ ก่อนจะเงยหน้ามามองเซบาสเตียนด้วยความชื่นชม
"ได้สิ ไว้ป่าจะทำให้เจ้ากินบ่อยๆเลย ทานให้เต็มที่เลยนะดาร์กชิล"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเอามือมาลูบหัวดาร์กชิลในร่างชิเอลเบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะจับตัวให้กระชับแล้วพาร่อนฝ่าข้ามเขาไปอีกลุกหนึ่ง ซึ่งอีกไม่นานก็จะผ่านพ้นไปจากเกาะปีศาจแล้ว
"ขอรับ ง่ำๆ"ดาร์กชิลเงยหน้ามาตอบรับก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารในกล่องอย่างเอร็ดอร่อย จนหมด
เซบาสเตียนพาข้ามหุบเขาไปอีกหลายสองสามลูก จนกระทั่งออกมานอกเกาะปีศาจแล้วในที่สุด ดาร์กชิลมองดูวิวทิวทัศน์อย่างร่าเริงตอนนี้เขามีความสุขที่สุดเลยที่ได้อยู่ใกล้ๆและได้ทานอาหารฝีมือป๋าเซบาสเตียนด้วยด้วย 
"เอ่อ..ปะป๋า แล้วเรื่องการแข่งขันตกลงว่าจะให้ข้าฝึกวันไหนหรือขอรับ"จู่ดาร์กชิลก็ถามขึ้นมาในขณะที่เซบาสเตียนกำลังพาบินตรงไปที่ลอนดอน
"พรุ่งนี้ตอนเช้าๆละกัน คืนนี้กลับไปนอนพักที่บ้านพักตากอากาศของนายน้อยกันก่อน"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ
"ขอรับ ข้าจะพยายามให้เต็มที่เลย"ดาร์กชิลตอบรับอย่างร่าเริง
"ขอบใจมากดาร์กชิล นี่ก็ใกล้จะถึงบ้านของนายน้อยแล้ว เจ้ากลับไปพักในร่างของนายน้อยก่อนนะ ป๋าจะปลุกนายน้อยแล้ว"เซบาสเตียนบอกเสียงเรียบเอามือลูบหัวเด็กหนุ่มตาสีแดงเบาๆด้วยความเอ็นดู
"ขอรับ ปะป๋า"ดาร์กชิลตอบรับยิ้มๆก่อนจะหลับตาลงแล้วเขาก็กลับเข้ามาภายในจิตส่วนลึกของชิเอลแล้ว
พลั่ก ใช้เท้าถีบยันจิตหลักของชิเอลออกมาพร้อมกับเสียงปลุกดังลั่นว่า 
"ตื่นได้แล้วเจ้าคนขี้เซา"ดาร์กชิลปลุกด้วยบาทา
ชิเอลจึงสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมามองดูรอบๆตัวอย่างงัวเงีย เขายังอยากนอนต่อเจ้าดาร์กชิลไม่น่ามาปลุกเลยให้ตายสิ
"อึ้ย คนกำลังนอนหลับสบายๆเจ้าปีศาจตัวแสบนั่นดันมาปลุกซะได้ น่าโมโหชะมัด เห็นคนเป็นจักรยานหรือไง ถีบอยู่ได้.."ชิเอลพอตื่นขึ้นมาก็โวยวายทันที
"หึหึหึ"เซบาสเตียนไม่ได้พูดอะไรได้แต่อมยิ้มขบขันกับท่าทีของเด็กหนุ่มที่เขากำลังอุ้มช้อนก้นอยู่
"ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะเลย ลูกของนายมันแสบจริงๆ ปลุกดีๆก็ได้ทำไมต้องใช้ความรุนแรงด้วยก็ไม่รู้"ชิเอลเงยหน้ามาโวยใส่คนอุ้มอย่างโมโห
"เอาน่า ดาร์กชิลเค้าก็แค่ทำตามคำสั่งของผม ก็ผมอยากให้นายน้อยตื่นขึ้นมานี่ครับ"เซบาสเตียนพยายามประนีประนอม
"แล้วนายจะปลุกฉันทำไมยังไม่ถึงบ้านสักหน่อย ยังอีกตั้งไกล ฮ้าววว ง่วงชะมัดเลย"ชิเอลบ่นพรางเอามือปิดปากหาวด้วยความง่วงนอน 
"อะไรกันง่วงนอนอีกและ นี่นายน้อยนอนมาทั้งวันแล้วนะ ยังจะง่วงอยู่อีกหรือครับ"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจ
"ก็คนมันง่วงนายจะให้ทำยังไงเล่า ทีหลังถ้ายังไม่ถึงที่หมายก็อย่ามาปลุกล่ะ ฉันจะนอน.."ชิเอลหลับตาพูดก่อนจะเอาหน้ามุดซุกซบที่ซอกคาของคนอุ้มแล้วหลับต่อไปอีก
"......zzzzzz"แล้วชิเอลก็ผลอยหลับไปอีกรอบ
"เฮ้อ....เอาเถอะอยากนอนก็นอนเดี่ยวพรุ่งนี้ได้เจอฝึกโหดแน่ๆหึหึหึ..."เซบาสเตียนเลยตามใจปล่อยให้เด็กขี้เซานอนต่อไป
แต่ชิเอลกลับได้ยินจึงลืมตาขึ้นมามองหน้าอย่างเอาเรื่อง
"เอ้าง่วงไม่ใช่เหรอก็นอนไปซี่ ตื่นมามองหน้าผมทำไมกันล่ะ"เซบาสเตียนแซว
"พรุ่งนี้งดเล่นจ้ำจี้....เบร่"ชิเอลเงยหน้ามาบอกแลบลิ้นใส่อย่างหงุดหงิดแล้วทำท่าจะหลับต่อ
"เอ้ย..ไม่เอาน่านายน้อย ผมไม่ได้เล่นจ้ำจี้กับคุณมาสองวันและน้า ใจคอจะงดพรุ่งนี้อีกเหรอ ก็ไหนตอนนี้คุณหายป่วยแล้วนี่ยังไงพรุ่งนี้หลังการฝึกคุณต้องเล่นไม่งั้นผมจะจับปล้ำกันตรงนี้เลย ตรงริมน้ำนี่แหละสะใจดี "เซบาสเตียนร้องประท้วงอย่างไม่พอใจ เขย่าตัวชิเอลแรงๆปลุกให้เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาเคลีย ก่อนจะพาล้อนลงมายืนที่ชายฝั่งแม่น้ำเอาตะกร้าอาหารวางไว้บนพื้นเตรียม...
ชิเอลที่ได้ยินคำขู่ถึงกลับตกใจสะดุ้งเฮือกเงยหน้ามาสบตากับเซบาสเตียนด้วยท่าทางหวาดผวา
"นี่นายคิดจะทำอะไรน่ะ นี่มันริมแม่น้ำนะเจ้าบ้า"ชิเอลร้องถามอย่างตื่นตะหนก
เซบาสเตียนไม่ได้ตอบอะไรเขาแค่ปล่อยตัวชิเอลลงนั่งบนพื้นตรงริมน้ำแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ
ชิเอลหันมามองอย่างไม่ไว้ใจค่อยๆกระเถิบตัวหนีผละออกห่างอย่างระแวง
"ทำไมถึงปล่อยฉันลงที่นี่ล่ะ ยังไม่ถึงบ้านพักตากอากาศเลยไม่ใช่เหรอ"ชิเอลถามหันไปมองดูรอบๆตัวอย่างสงสัย
หมับ แล้วจู่เซบาสเตียนก็คว้าแขนชิเอลดึงตัวลากมาจับอุ้มมานั่งตัก พรางค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆดวงตาสีทับทิมคมกล้ามองจ้องไม่กระพริบ
"อึ้ย นายจะทำอะไร เซบาสเตียน 0///0"ชิเอลร้องอย่างตกใจหน้าแดงซ่านรีบหลับตาหันหน้าหนีด้วยความเขินที่โดนจ้องมองไม่ลดละ
"นายน้อย..ตอนนี้ผมหิวจังเลย"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจังดวงตาสีทับทิมจับจ้องมองชิเอลตาไม่กระพริบ
"หิว!! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ.."ชิเอลหลับตาหันหน้าหนี เริ่มรุ้สึกถึงการคุกคามของอีกฝ่าย
"ผมอยากกินอาหาร"เซบาสเตียนบอกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆพรางจับใบหน้าชิเอลบังคับให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า"ชิเอลยังคงบ่ายเบี่ยงแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ถึงความต้องการของอีกฝ่ายหน้าแดงกล่ำหัวใจเต้นถี่ระรัว
"ขอกินหน่อยสิ เดี่ยวนี้เลย ผม...ทนไม่ไหวแล้ว.."เซบาสเตียนพูดเสียงแผ่วจ้องตาชิเอลไม่กระพริบค่อยโน้มหน้ามาใกล้ๆด้วยสีหน้าหื่นกระหายทำท่าจะจูบประกบปาก
"เอ้ย..มะไม่นะ เจ้าบ้า..ฉะฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลย.ดะ.เดี๋ยว..."ชิเอลพูดตะกุกตะกักเอามือคอยดันหน้าพ่อบ้านจอมหื่นเอาไว้แล้วทำท่าจะลุกหนีหน้าแดงกล่ำ
"ไม่ให้หนีหรอก มามะ..มาให้ผมกินซะดีๆ"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจังจับยึดไหล่ของชิเอลเอาไว้แน่นไม่ยอมให้หนีไปไหนทั้งนั้น
"อึ่ก..นี่มันริมแม่น้ำนะ.."ชิเอลละล่ำละลักพูดกลืนน้ำลายดังลงคอ
"แล้วไง"เซบาสเตียนถามยิ้มๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆมากยิ่งขึ้น
"ก็เดี่ยวมีใครมาเห็น.."ชิเอลหาทางบ่ายเบี่ยงตนนี้หน้าของเขาร้อนเผ่าแทบจะเอามาปิ้งอาหารได้เลย
"ผมไม่สน...แถวนี้ไม่มีบ้านคนสักหน่อย"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางจับตัวชิเอลดันลงไปนอนแนบติดพื้นริมแม่น้ำ
"แต่ถ้ามีรถม้าแล่นผ่านมา"ชิเอลบ่ายเบี่ยงพรางเอามือดันหน้าพ่อบ้านจอมหื่นเอาไว้เขายังไม่อยากโดนฟัดตอนนี้
"ก็ช่างสิ ก็ผมอยากจะกินนายน้อยเดี่ยวนี้นี่"เซบาสเตียนพูดพรางจับชิเอลกดแนบติดพื้น แล้วขึ้นมาคล่อมตัวเด็กหนุ่มตัวนุ่มน่าหม่ำเอาไว้ก่อนจะ...
"อึ่ก 0////0"ชิเอลถึงกลับกลืนน้ำลายดังเอื้อกหน้าแดงซ่าน เพราะรู้ตัวแล้วว่าตนกำลังจะโดนอีกาจอมหื่นเขมือบเป็นอาหารค่ำก่อนนอนที่ริมแม่น้ำ เดี่ยวนี้เจ้าพ่อบ้านจอมหื่นไม่แคร์สื่อแล้วเล่นจ้ำจี้กันนอกสถานที่กันเลยทีเดียว...
จ๊วบ... แล้วเซบาสเตียนก็จับชิเอลจูบประกบปาก..แล้วก็...กิน...กันตรงนั้นเลย (>////<)
"อื้อ ..ดะเดี๋ยวมีใครมาเห็น.."ชิเอลถอนปากออกดันหน้าพ่อบ้านจอมหื่นเอาไว้เพื่อหาโอกาสบ่ายเบี่ยงหน้าแดงซ่าน
"ไม่มีหรอกน่า แถวนี้เปลี่ยวจะตาย..ใครจะผ่านมาตอนดึกๆ.. "เซบาสเตียนพูดพรางฝืนต้านมือของชิเอลเพื่อที่จะฟัดหอมเด็กตัวนุ่มน่าหม่ำให้ได้
"แล้วถ้าเกิดมีล่ะ"ชิเอลบอกหันหน้าหนีพยายามต้านดันหน้าเซบาสเตียนเอาไว้ด้วยสีหน้าแดงซ่านเขินอาย
"ก็ช่างสิ ก็ผมหิวนี่"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีไม่แยแส ก็เขาจะกินเด็กอ่ะ ใครก็ขวางหรือมาห้ามไม่ได้หรอก
"ตอนนี้ฉันยังป่วยอยู่"ชิเอลหาข้ออ้างไปเรื่อยเอามือดันหน้าพ่อบ้านไว้ไม่ยอมให้มาฟัด
"งั้นผมจะฉีดยาให้"เซบาสเตียนอาสาจะเป็นหมอจำเป็น
"งั้นฉันหายดีแล้ว"ชิเอลจึงรีบเปลี่ยนประเด็น
"ก็เล่นจ้ำจี้ได้น่ะสิ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆคว้าจับยึดข้อมือทั้งสองข้างของชิเอลที่เอามากันไว้ออกไปอย่างช้าๆ
"หนอยนายมันบ้าสิ้นดี"ชิเอลโต้กลับอย่างเจ็บใจ กำมือแน่นพยายามขัดขืนไม่ยอมให้พ่อบ้านมาจับยึดข้อมือของเขาได้ง่ายๆ
"แต่คุณก็ชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอไง ดูสิสีหน้าคุณดูดีขึ้นมากเลยนี่ครับ"เซบาสเตียนแซวพรางดันมือชิเอลที่เอามากันท่าไว้ออกอย่างง่ายดายแล้วโน้มหน้าลงมาฟัดหอมแก้มแดงๆมีชีวิตชีวาหลายฟอดใหญ่
"ชิ อีกาจอมหื่น"ชิเอลหลับตาพูดหันหน้าหนีหน้าแดงกล่ำก็ไม่ได้อยากจะยอมรับหรอกนะว่าชอบน่ะ 
"ก็ผมอยากกินคุณนี่..จุ๊บๆๆ..ไม่ได้กินมาตั้งเกือบสองวันแล้ว.."เซบาสเตียนฟัดหอมแก้มชิเอลอย่างหนักหน่วง แล้วค่อยๆพรมจูบไปทั่วๆใบหน้าและซอกคอ ตามด้วย..
"อึ่ก..พะพรุ่งนี้งด.."ชิเอลหลับตาปี๋สะดุ้งสุดตัวหน้าแดงซ่านเมื่อถูกลิ้นอุ่นร้อนของชายตรงหน้าลามเลีย คบงับที่ใบหูยั่วอารมณ์เด็กของเขาให้พลุ่งพล่าน
"งั้นคืนนี้เล่นให้เต็มที่ตรงนี้เลยแล้วกัน..ผมอยากกินนายน้อย.."เซบาสเตียนพูดด้วยเสียงแผ่วฟังดูเซ็กซี่ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลามเลียที่ใบหน้าและซอกคอต่อ
"อ๊ะ...มะ..ไม่ >////< "ชิเอลร้องครางพยายามจะปฎิเสธแต่แค่ถูกริมฝีปากของพ่อบ้านลามเลียที่ใบหูก็ทำให้ร่างกายแทบอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงไปเลยทีเดียว
"หึหึหึ ถึงปากจะบอกว่าไม่ แต่ใจกับร่างกายของคุณกลับว่าง่ายซะขนาดนี้ ดูสิ..ตรงนั้นของคุณมันกำลังชวนเชิญผมอยู่นะ แหมทะลึ่งจังนะขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนพูดเสียงแผ่วเซ็กซี่บาดใจ จนแม้แต่จุดอ่อนไหวภายใต้กางเกงของชิเอลก็ตอบรับคำพูดของเซบาสเตียนอย่างสัตย์ซื่อ เมื่อถุกมือซุกซนนั้นหยอกล้อ
"ฮึ่ก...มะ ไม่..ตะตรงนั้น.อือ..."ชิเอลละล่ำละลักพูดปฎิเสธหน้าแดงกล่ำ ทั้งรู้สึกอับอายและเสียวซ่านที่ร่างกายของตนมันกลับว่าง่ายไม่เกรงใจเจ้าของเลย
"หึหึหึ"เซบาสเตียนยิ้มเยาะเอามือลูบคลำที่จุดอ่อนไหวไปมาเบาๆซึ่งตรงนั้นยังคงดิ้นดุกๆตอบรับการลูบคลำของเขา ก่อนจะค่อยๆปลดตะขอรูดซิบกางเกงของชิเอลถอดออกอย่างรวดเร็ว 
"ฮึ่ก..มะ..ไม่นะ.."ชิเอลร้องห้ามพยายามดึงชายเสื้อมาคลุมปิดแต่กลับถูกพ่อบ้านคว้ามือมาพรมจูบ 
"จุ๊บ อย่าดึงเสื้อมาปิดสิ นายน้อย"เซบาสเตียนเงยหน้ามาพูดก่อนจะเริ่มจับนายน้อยถอดกางเกงต่อ เด็กหนุ่มที่กำลังถุกจับแก้ผ้าถึงกลับสะดุ้งตกใจหน้าแดงซ่าน เขายังไม่พร้อมจะเล่นกันกลางแจ้งใต้แสงจันทร์แบบนี้นะ
"มะไม่ ฉันจะกลับบ้าน.."ชิเอลชักมือออกพยายามจะดันตัวลุกขึ้นนั่งยื้อแย่งเอวกางเกงมาจากมือของเซบาสเตียนพยายามจะดึงกางเกงขึ้นมาปิดอย่างอายๆ
แต่เซบาสเตียนไม่ยอมให้นายน้อยดึงกางเกงขึ้นมาปิดได้ง่ายๆหรอก
"ก็พรุ่งนี้นายน้อยอยากงดเล่นจ้ำจี้ คืนนี้ก็ต้องเล่นให้เต็มที่สิ"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจังโน้มตัวลงมานอนคล่อมกดแขนชิเอลแนบติดพื้น แล้วใช้ลิ้นอุ่นร้อนลามเลียซอกคอปลุกเร้าอารมณ์ต่อ
"ฮึ่ก..ฉะ..ฉันไม่งดแล้วก็ได้ กะกลับบ้านกันเหอะ ฉะฉันหนาว >////<"ชิเอลเลยยอมตามใจพ่อบ้านยกเลิกงดจ้ำจี้
"อ้า..จริงหรือขอรับ"เซบาสเตียนพูดอย่างดีใจยื่นหน้ามาใกล้ๆทำท่าจะจูบเด็กของเขาอีกรอบ
"อือ.จริงๆ.."ชิเอลพยักหน้ารัวๆแล้วมองสบตากับดวงตาสีทับทิมคู่สวยชวนมองนั้นอย่างแน่วแน่
"งั้นสักพักค่อยกลับแล้วกัน ตอนนี้ขอกินคุณให้หน้ำใจก่อน..หึหึหึ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆดันตัวลุกขึ้นมานั่งก่อนจะเริ่มทำการ จับนายน้อยแก้ผ้า
"ม่ายยยย >////<"ชิเอลร้องลั่นเมื่อโดนพ่อบ้านจับแก้ผ้าล้อนจ้อนอย่างรวดเร็วไร้ความปราณี 
แผลบๆ พอเปลื้องผ้าอาหาร เอ้ยนายน้อยเสร็จเซบาสเตียนก็ใช้ลิ้นอุ่นร้อนลามเลียตามเรือนร่างจากใบหน้า ซอกคอ และหน้าอก..
"อ๊าาา "ชิเอลร้องลั่นดิ้นพลาดๆหน้าแดงกล่ำเป็นมะเขือเทศด้วยความเขินอายตอนนี้เขากำลังถูกพ่อบ้านกำลังลามเลียคบงับที่เม็ดบัวชมพูงาม
แผลบ แผลบ จ๊วบ
"อื้อ.."ชิเอลร้องครางเสียงหวานหน้าแดงซ่านหายใจระรัว ตัวกระตุกหน้าเชิดด้วยความเสียวกระสัน
แผลบ แผลบ ก่อนจะค่อยๆลามเลียลงมาเรื่อยๆจากอกลงมาที่ท้อง สะดือ และใต้สะดือ...
"อึ่ก อื้อ..."ชิเอลร้องครางหลับตาแน่นตัวกระตุกเกรงเมื่อถูกลิ้นอุ่นร้อนของเซบาสเตียนดุนดันที่จุดอ่อนไหวอย่างหนักหน่วง
"อา...อ๊ะ.อือ...เซบาสเตียน"ชิเอลร้องเสียงหลงเอามือจับขยุ้มที่เส้นผมสีดำนุ่มสลวยด้วยความกระสันดิ้นกระเซ่า หน้าแดงซ่านดูมีชีวิตชีวา
แผลบ แผลบ เซบาสเตียนยังคงลามเลียที่จุดอ่อนไหวไปเรื่อยๆกระตุ้นอารมณ์ชิเอลให้พลุ่งพล่าน แล้วหยิบเอาช่อพวงงามของเด็กหนุ่มมาอม เลีย ดูด
"อ๊าาาา อ๊ะ อ๊ะ..."ชิเอลร้องครางหลับตาหน้าแดงๆเชิดขึ้นเอามือดันศรีษะของเซบาสเตียนออกดิ้นทุรนทุรายด้วยความกระสัน เกิดอารมณ์ขึ้นมาเรื่อยๆ
แล้วเซบาสเตียนถอนปากออกชั่วคราวเปลี่ยนมาใช้มือมาลูบคลำที่จุดอ่อนไหวที่เปียกชุ่ม แล้วเอานิ้วมาถูไถตรงปลายจุดอ่อนไหวไปมาเรื่อยๆกระตุ้นเด็กหนุ่มต่อ
"อ๊ะ อ๊ะ..ฮึ่ก..อือ"ชิเอลร้องครางตัวสั่นเกร็ง ดิ้นกระเส่า มือกำทึ้งต้นหญ้าใต้ตัว เขารู้สึกแปลกๆที่ต้องมานอนแก้ผ้าอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ที่มีพื้นเป็นต้นหญ้า รองรับตัวแทนที่จะเป็นเตียงนอนนุ่มๆ
"รุ้สึกยังไงบ้างขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนหยุดกระตุ้นชั่วคราวเงยหน้าขึ้นมาถาม
"แปลก..ๆ แฮ่กๆ.." ชิเอลพูดเสียงหวานหลับตาพริ้มๆหน้าแดงซ่าน หายใจหอบๆ
"ชอบใช่มัยขอรับ เล่นจ้ำจี้ท่ามกลางแสงจันทร์แบบนี้"เซบาสเตียนถามยิ้มๆพรางเอามือมาลูบไล้ที่ช่องทางก่อนจะค่อยสอดสองนิ้วเข้าไปแล้วรูดเข้ารูดออก
"ฮึ่ก..มะ ไม่!!..>////<"ชิเอลร้องเสียงหลงตัวกระตุกยกสะโพกขึ้นหนีนิ้วซุกซนของเซบาสเตียนด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน เขารู้สึกว่าใต้ตัวมันเปียกๆเย็นๆไม่อุ่นเหมือนอยู่บนเตียง และรู้สึกกังวลกลัวตัวอะไรต่อมิอะไรเข้าไปตรงนั้นของเขาก่อนน่ะสิ เขาไม่คุ้นเคยกับการนอนแก้ผ้านุ่งลมห่มฟ้าแบบนี้มากก่อนเลยในชีวิต 
"งั้นพรุ่งนี้ไปเล่นที่ไหนกันดีขอรับ"เซบาสเตียนยื่นหน้าเข้ามาถามก่อนจะดันแกล้งเอาสองนิ้วกระทุ้งที่ช่องทางเบาๆ
"ฮึ่ก..ที่บ้านสิ.."ชิเอลสะดุ้งหลับตาแน่นหน้าแดงกล่ำน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะตอบคำถามของพ่อบ้านจอมหื่น เขาไม่ชอบเล่นนอกสถานที่สักเท่าไหร่ มันไม่สบายตัวเหมือนอยู่บนเตียง
"ไม่เบื่อเหรอเล่นแต่ที่บ้าน ผมว่านะพรุ่งนี้เราลองไปเล่นกันในป่าดีมัยขอรับ ไหนๆก็จะต้องไปฝึกวิชาที่นั่นกันอยู่แล้วนี่ ไปกางเตนท์ตั้งแคมกันแล้วก็..ดึกๆมาทำกิจกรรมกัน..แล้วนั่งดูดาว.. "เซบาสเตียนนำเสนอโปรแกรมในวันพรุ่งนี้ให้ชิเอลฟัง ถอนนิ้วออกจากช่องทางของนายน้อยชั่วคราว
ชิเอลดันตัวลุกขึ้นมานั่งจ้องมองเซบาสเตียนเพื่อตัดสินใจ เขาว่าสิ่งที่พ่อบ้านเสนอมาก็น่าสนใจไม่น้อยเลย เขาไม่ได้ไปตั้งแคมที่ไหนมาตั้งนานแล้วนี่นา
"หึ ก็เข้าท่าดีนี่ ตกลง เซบาสเตียน"ชิเอลพูดยิ้มๆเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้พรางดันตัวลุกขึ้นมานั่งตักพ่อบ้านแล้วคว้าพ่อบ้านหนุ่มโอบกอดแล้วจับหน้าของชายหนุ่มให้ก้มลงมา ส่วนตนก็เงยหน้าขึ้นมา จูบประกบปากท่ามกลางแสงจันทร์ที่สว่างนวล ดูโรแมนติกดีทีเดียว
"จ๊วบ...อืม...อา..อืม.."แล้วทั้งสองก็จูบกันอย่างดูดดื่ม ปากแลกปากลิ้นแลกลิ้น เกาะเกี่ยวกระหวัดกันนัวเนีย คืนนี้ก็เป็นคืนที่แสนวุ่นวายอีกคืนเช่นเคย
แล้วพอจูบกันหน้ำใจทั้งสองก็ค่อยๆถอนปากออกอย่างช้าๆ ดวงตาสบกันหวานซึ้ง แล้วหลับตาไปพร้อมกับการจูบประกบปากกันอีกครั้งอย่างเร้าร้อน มือที่ว่างอยู่ของทั้งคู่ต่างก็เอามาลูบๆคลำๆไปตามเรือนร่างของอีกฝ่ายด้วยความเสน่หาของกันและกัน
และพอได้ร่วมรักกันพอหอมปากหอมคอแล้วเซบาสเตียนจึงจับชิเอลมาแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วรวบตัวขึ้นมาอุ้มพาบินกลับไปยังบ้านพักตากอากาศ โดยชิเอลเป็นคนถือตะกร้าเอาไว้ตามเคยเพราะพ่อบ้านของเขาจะได้อุ้มเขาได้ถนัดหน่อย
และเพียงไม่นานพวกเขาก็เดินทางมาถึงบ้านพักตากอากาศแฟนท่อมไฮด์
เซบาสเตียนพาชิเอลเข้าไปนั่งพักที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ซึ่งในตอนนี้พวกคนรับใช้แฟนท่อมไฮด์ไม่ได้นอนอยู่ที่พื้นแล้ว
"เอ่อ...พวกนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ"เซบาสเตียนถามพรางหันไปมองดูรอบๆห้องนั่งเล่น
"สงสัยคงจะฟื้นกันหมดแล้วล่ะมั้ง คงจะอยู่แถวๆนี้แหละ"ชิเอลหลับตาตอบเปลี่ยนท่ามานั่งไขว่ห้างเอาแขนเท้ากับพนักโซฟาข้างหนึ่ง
"งั้นนายน้อยรออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมไปหาเจ้าพวกนั้นก่อน"เซบาสเตียนอาสาจะไปตามหาพวกคนใช้แฟนท่อมไฮด์
"อืม"ชิเอลตอบรับในลำคอ ยอมนั่งรออยู่ที่นี่ไม่ตามไปด้วย
เซบาสเตียนจึงกลับหลังหันเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นแล้วร้องเรียกหาพวกคนใช้แฟนท่อมไฮด์
"ฟินนี่ บัลโด เมย์ลิน พวกนายอยู่แถวนี้หรือเปล่า"เซบาสเตียนส่งเสียงเรียกพรางเดินไปหาทั่วๆบ้าน
และพอพวกนั้นได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อ จึงพากันออกมาจากตรงที่ซ่อนมาปรากฎตัวให้คนเรียกได้เห็น
"คะคุณเซบาสเตียน.."เสียงแหบพร่าขาดห้วงของฟินนี่เรียกพรางค่อยๆเดินกระเผลกมือกุมท้องตรงออกมาจากซอกหลืบ เพราะพวกเขากำลังคิดว่าพวกคนร้ายจะมาบุกบ้านเอาอีก
"ฟินนี่.."เซบาสเตียนเดินตรงมาช่วยจับประครองตัวเด็กหนุ่มผมสีทองที่มีสภาพสะบักสะบอมเพราะถูกซ้อมมาอย่างหนักไม่ให้ล้มลงไปเสียก่อน
"ดีจัง..ที่ได้เห็นหน้าคุณอีก..ผมคิดว่า..จะตายซะแล้ว"ฟินนี่พูดอย่างเหนื่อยล้าตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ด้วยความอ่อนเพลียจากอาการบาดเจ็บแสนสาหัส
"มานั่งพักตรงเก้าอี้นี่ก่อนฟินนี่ แล้วคนอื่นๆล่ะ"เซบาสเตียนพูดพรางประครองตัวเด็กหนุ่มผมทองให้เดินไปหาที่นั่งพัก
"คะคุณเมย์ลิน..แฮ่กๆ ยังไม่ฟื้นเลยครับ เธอโดนปีศาจ..สวมหน้ากาก.. ทำร้าย..หนักกว่าผม.แฮ่ก.ผมกับคุณบาร์ด..เลยพาเธอ แฮ่ก ไปนอนพักฟื้นที่ห้องเมื่อครู่นี้เอง แฮ่กๆ"ฟินนี่พยายามพูดอย่างหอบๆ
"แล้วบาร์ดล่ะ อาการเป็นยังไงบ้าง"เซบาสเตียนถามต่อ
"คุณบาร์ดก็พอๆกับผมแหละ เพียงแต่เขาอึดกว่านิดหน่อย ตอนนี้กำลังดูแลคุณเมย์ลินอยุ่ที่ห้องครับ คุณเซบาสเตียน"ฟินนี่บอกเสียงแหบพร่า
"อืม..แล้วนี่ทานอะไรกันมาหรือยัง"เซบาสเตียนถามมองดุสภาพของฟินนี่ด้วยความสงสารเห็นใจ
"ยังเลยครับ ตั้งแต่ตอนที่เกิดเรื่องพวกผมยังไม่ได้กินอะไรเลย"ฟินนี่พูดอย่างเหนื่อยล้า
"งั้น..เดี่ยวฉันจะไปทำอะไรมาให้กินก่อนแล้วกัน ท่าทางพวกนายคงจะหิวน่าดูเลยสิ"เซบาสเตียนจึงอาสาจะไปทำอาหารมาให้พวกฟินนี่ทาน
"อ้า..ขอบคุณครับ โครก...โอย.แฮะๆ...ท่าจะหิวจริงๆด้วยแหละ"ยังพูดไม่ทันขาดคำท้องของฟินนี่ก็ตอบรับขึ้นมาทันทีเจ้าตัวเลยทำได้แค่ยิ้มแหะๆแก้เขินไปพรางเอามือลูบท้องตนเองไปพรางยอมรับแต่โดยดีว่าตนหิวโซเลย
"หึหึหึ"เซบาสเตียนเอามือปิดปากหัวเราะก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อไปจัดเตรียมอาหารค่ำให้กับพวกคนใช้แฟนท่อมไฮด์ รวมทั้ง นายน้อยด้วย
ในระหว่างที่เซบาสเตียนกำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ในครัว ชิเอลที่กำลังนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นเกิดเบื่อที่จะรอ และเริ่มรู้สึกถึงกลิ่นอาหารโชยมาจากห้องครัว กลิ่นหอมน่ารัปประทานเลยทีเดียว จึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นเพื่อไปสมทบกับพ่อบ้านของเขาที่ห้องครัวตามกลิ่นอาหารไป..น้ำลายสอไป..
"อืม...กลิ่นหอมจัง.เซบาสเตียนกำลังทำอาหารอยู่สินะ.อ้าวฟินนี่ฟื้นแล้วเหรอ"แล้วก็มาหยุดยืนสูดกลิ่นของอาหารที่หน้าประตูห้องครัวและได้พบเจอกับอดีตคนสวนแฟนท่อมไฮด์เข้าพอดี
"นายน้อย..ดีจัง..ที่ได้พบคุณอีก.."ฟินนี่ร้องเรียกอย่างดีใจจนน้ำตาแทบจะไหล ค่อยๆดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำท่าจะมาหานายใหญ่ของบ้าน
"ไม่ต้องลุกมาก็ได้ นายยังบาดเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ"ชิเอลเดินมาจับประครองตัวฟินนี่พากลับไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม ตอนนี้เขาแข็งแรงขึ้นแล้วเลยพอที่จะพยุงตัวอดีตคนสวนพากลับไปนั่งที่เก้าอี้ไหวแต่ก็ค่อนข้างทุลักทุเลพอสมควร
"ก็ผมดีใจที่ได้พบนายน้อยอีกนี่นา ฮือๆ ผมคิดว่าตัวเองจะตายแล้วซะอีก"ฟินนี่บอกด้วยน้ำตานองหน้าก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น
"โถ่..พวกนายอึดออกจะตายไป ยังไงก็ไม่ตายง่ายๆอยู่แล้วล่ะน่า อย่าร้องไห้สิฟินนี่"ชิเอลพยายามเอามือแตะบ่าเบาๆพูดปลอบขวัญอดีตคนสวนขี้แยให้เข้มแข็ง
"ฮือๆ..โฮ...นายน้อย..โฮ.."ฟินนี่ก็เลยปล่อยโฮเลยด้วยความอัดอั้นตันใจ
ชิเอลขมวดคิ้วมุ่นเอามือกุมขมับอย่างกลัดกลุ้มเพราะตอนนี้เขาจนปัญญาจะปลอบฟินนี่แล้ว เลยปล่อยให้ร้องไปส่วนตนเองก็เดินไปหาเซบาสเตียนในครัว
"อ้าวนายน้อยไหนบอกจะรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นไงขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยทักทันทีเมื่อเห็นเด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าเดินเข้ามาในครัว
"ก็..ฉันอยากรู้นี่ว่าคนพวกนั้นฟื้นหรือยังเลยเดินมาดู ขี้เกียจรอนายแล้ว"ชิเอลหลับตาพูดแก้ต่างให้ตนเอง
"หึหึหึ ไม่ใช่เพราะคุณได้กลิ่นอาหารหรอกหรือครับ ถึงได้เดินมาถึงในนี้น่ะ"เซบาสเตียนแซวยิ้มๆอย่างรู้ทัน
"เปล่าสักหน่อย..ก็แค่..เดินผ่านมาเฉยๆ ก็นี่มันบ้านของฉัน ฉันจะเดินไปไหนหรือจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่หรือไง"ชิเอลหันหน้าหนีอย่างเขินๆไม่ยอมรับว่าตนเป็นแบบที่เซบาสเตียนบอกจริงๆ
"หึหึหึ นั่นสินะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางหันไปจัดเตรียมอาหารต่อ มื้อนี้เขาทำแบบง่ายๆเท่าที่ในตุ้แช่อาหารจะพึงมี เนื่องจากพวกคนใช้แฟนท่อมไฮด์ไม่ได้ไปตลาดซื้อหาวัตถุดิบมาเติมเลยเพราะบอจี๊ไม่มีกะตังจะซื้อ
ชิเอลเดินไปเปิดตู้เย็นดูด้วยความอยากรู้ว่าในนั้นยังมีวัตถุดิบเพียงพอต่อการทำอาหารหรือเปล่า
"ทำอะไรหรือขอรับ"เซบาสเตียนหันมาถามตอนนี้เขากำลังเอาช้อนคนของเหลวสีน้ำตาลเข้มข้นในหม้ออยู่อย่างมืออาชีพ
"ดูว่าในตู้มีวัตถุดิบเพียงพอหรือเปล่า แล้วตกลงนายจะไปจัดการเรื่องเงินเดือนเจ้าพวกนี้ให้เมื่อไหร่"ชิเอลหันมาตอบพร้อมกับปิดตู้แช่เย็นเอาไว้ตามเดิม แล้วเดินมาดูของเหลวในหม้อที่ส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอด้วยความอยากกิน
"ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีเรื่องร้ายๆอะไรเกิดขึ้นอีกผมก็จะไปธนาคารจัดการให้เองครับ"เซบาสเตียนบอกพรางเอาเครื่องปรุงมาเหยาะๆเทๆปรุงให้น้ำสีน้ำตาลในหม้อมีรสชาติที่อร่อยกลมกล่อม (รสอูมามิ)
"อืม..แล้วนี่นายทำอะไรอ่ะ"ชิเอลพยักหน้ารับทราบแล้วถามต่อมองดูน้ำสีน้ำตาลอย่างสงสัย
"สตูว์หมูอบซอสราสน้ำผึ้งขอรับ"เซบาสเตียนตอบยิ้มๆพรางเอาน้ำสีน้ำตาลมาตักใส่ถ้วยใบเล็กก่อนจะยื่นส่งให้นายน้อย
"ลองชิมดูหน่อยสิขอรับ รสชาติดีหรือยัง"เซบาสเตียนยื่นถ้วยน้ำจิ้มก้นแบนที่มีน้ำสีน้ำตาลส่งให้ชิเอลเอาไปลองชิมดู
"มันสุกแล้วเหรอ"ชิเอลถามอย่างไม่แน่ใจ เขากลัวพ่อบ้านแกล้งเอาของดิบๆสุกๆมาให้เขาชิม
"สุกแล้วขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ
"อืมก็ได้"ชิเอลเลยยอมรับถ้วยน้ำซุปสตูว์มาลองชิมดู
เซบาสเตียนจึงทำการดับไฟแล้วเอาช้อนคนน้ำสีน้ำตาลที่สุกได้ที่แล้วอีกครั้งจากนั้นก็เอาข้าวสวยมาหุงต่อให้ขึ้นหม้อ
ชิเอลค่อยเอาลิ้นแตะๆชิมๆน้ำสตูว์อย่างช้าๆเพราะว่ามันร้อนขืนกินไปพรวดเดียวหมดปากได้พองแน่ๆ
"เป็นไงบ้างขอรับ"เซบาสเตียนถามในขณะที่กำลังหุงข้าวอยู่
"อร่อย.."ชิเอลหันมาบอกยิ้มๆแล้วก็ค่อยๆซดจนหมดถ้วยด้วยความติดใจในรสชาติของสตูว์หมูอบซอสราดน้ำผึ้งฝีมือเซบาสเตียน
เซบาสเตียนยิ้มอย่างดีใจที่ได้รับคำชมจากชิเอลแล้วจากนั้นเขาก็เอาไข่ในตู้เย็นมาทำอาหารเมนูไข่ต่อ
ชิเอลพอได้ชิมสตูว์ไปจดหมดถ้วยเขาก็เดินออกไปรอข้างนอกเพราะถ้ามัวมาอยู่แถวนี้จะทำให้เขาอดใจรอไม่ไหวเพราะกลิ่นอาหารหอมชวนน้ำลายสอจริงๆ