รักเธอแต่เธอไม่รู้...

 
 
 
 
 ตอน : รอ
#แน๊ก
ผมได้แต่ยืนมองไกลๆที่เทอปัยเมืองนอก ผมรุ้ดีว่าเทอคิดยังไงกับผม แต่ผมคิดว่าถ้าเรา 2 คนรักกันขึ้นมา ความเปนเพื่อนจะหายปัย
 
 
 
ผมได้แต่เก็บไว้ตั้งแต่ม.4 จนถึง ม.6
แต่วันรี้เทอได้จากผม ผมคงทำรัยม่ด้
 
ก่อนวันที่เทอจะปัยเมืองนอก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
(ไอ่เชี่ยแน๊ก)ดูดิคับมาด่าผมแทนที่จะพูดดีๆ
"รัยว่าท๊อป"ผมตอบ
(เมิงรุ้ยังว่ะ)มันพูด
 
"รุ้รัยว่ะเมิง"ผมพูด
(แพรว่ะ) เกิดรัยขึ้นกับแพร...
"แพรเปนรัยว่ะเมิง"พูด
 
(แพรจะปัยเรียนต่อเมืองนอกว่ะพุ่งนี้)มันตอบ
"เห้ยจิงว่ะ"ผมพูด
 
ผมกำลังจะตัดสายมันเผื่อปัยหาแพร แต่มันกลับพูดแทรกขึ้น
 
(เมิงม่ต้องปัยหาแพรหรอกว่ะ"มันพูด 
"ทำมั้ยว่ะ"ผมพูด
(ถ้าเมิงปัยหาแพร แพรก้อไม่พร้อมดิว่ะ)มันพูด
 
"ฉันรุ้ว่ะ ว่าแพรชอบกู"ผมพูด
(ไอ่เชี่ย แม่งมึงเลว สาส)มันพูดแร้วตัดสายผม
 
ตอนนี้เทอกำลังปัย ผมวิ่งตามเครื่องบิน แร้วโยนกล่อง แต่มีรูปภาพ ชองผมและเทอ....
 
ผมทามได้แค่ ตะโกนว่า
"ฉันชอบแก แพร.."ผมพูดพร้อมร้องไห้ออกมา
"ฉันจะรอแก เพราะฉันรักแก"ผมพูด และสัญญากับเทอว่าผมจะรักเทอ และรอเทอ
 
 
 
 
"ติดตามได้น่ะ...เม้นบ้างนะ มีอารัยผิดบอกได้น่ะค่ะ"