พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

แล้วจากนั้นชิเอลก็เอาแต่มองไปที่ประตูห้อง หน้าแดงกล่ำ เอามือลูบแก้มตนเองอย่างเขินๆ

"ชิ..เจ้าบ้าเซบาสเตียน เล่นจู่โจมแบบนี้ทำเอาเรานอนไม่หลับเลย"ชิเอลบ่นพรางลุกขึ้นมานั่งกอดเข่า แล้วเอาแต่ลูบแก้มตนเองแล้วจู่ๆใจก็เต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่โดนหอมแก้มไปเมื่อครู่ 

"ทำไมกันนะ แค่ถูกเจ้านั้นหอมแก้ม ใจเราถึงได้เต้นแรงแบบนี้ ตอนจูบกันในน้ำไม่เห็นจะเต้นแรงแบบนี้เลย"ชิเอลพูดพรางเอามือกุมหน้าอกใจของเขาเต้นถี่รัวแรง ดังตุบๆๆ จนเขาแทบนอนไม่ได้เลย

จึงตัดสินใจลุกลงมาจากเตียงแล้วเดินไปหยิบหนังสือที่ยืมมาจากห้องหนังสือของเซบาสเตียนมานั่งอ่านบนเตียงเล่นๆ เผื่อการอ่านหนังสือจะทำให้ใจของเขาสงบลงได้บ้าง

"เฮ้อ...ลองนั่งอ่านหนังสือสักพักดีกว่าเผื่อใจเราจะสงบลงได้บ้าง"ชิเอลพูดพรางหยิบหนังสือมาเปิดออกอ่านหน้าแรก พออ่านไปได้หลายชั่วโมงซึ่งตอนนี้เวลาผ่านไปตี 3 แล้วเขาก็เกิดเริ่มง่วงขึ้นมา

"ฮ้าาาาวว เริ่มง่วงและ ดูเหมือนมันจะทำให้ใจเราสงบลงได้จริงๆด้วยแฮะ เอาหล่ะนอนต่อดีกว่า"ว่าแล้วชิเอลก็ปิดหนังสือเอาไปวางที่โต๊ะข้างเตียงแล้วล้มตัวลงนอนแล้วก็หลับไปทันที

ทางด้านเซบาสเตียนในตอนนี้ เขาหลับไปนานแล้วเพราะวันนี้เขาใช้พลังไปมากเลยเพลียและไม่คิดมากด้วยเรื่องที่เขากับชิเอลจูบกันในน้ำ และตอนหอมแก้มนายน้อยของเขา ก่อนหน้านั้นก็คิดว่าแก้มชิเอลนุ่มและอุ่นดีหอมแล้วชื่นใจและมันทำให้เขามีใจที่เบิกบานหลับอย่างเป็นสุข
เขาหลับไปด้วยกางเกงขาสั้นใส่นอนเพียงตัวเดียวส่วนชุดพ่บบ้านเอาไปแช่น้ำซักไว้แล้ว ตอนนี้เขามีเสื้อผ้าไว้เปลี่ยนหลายชุดจึงไม่จำเป็นต้องรีบซักมากนัก พอถอดเสื้อผ้าเสร็จก็นอนเลย

เช้าวันต่อมา 
เซบาสเตียนตื่นแต่เช้า เขาลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจพรางอ้าปากหาว แล้วออกไปสูดอากาศยามเช้าให้รู้สึกสดชื่นตื่นเต็มตา

"อืม เช้านี้อากาศดีจังไม่หนาวมากนัก อืม ...สดชื่นดีจัง "พูดพรางเอามือเท้าแขนไปบนขอบระเบียงชั้นสองก้มลงมองไปยังพื้นหญ้าเบื้องล่าง

"สวนยังไม่ได้จัดแต่งเลย เดี๋ยวว่างๆไปแต่งสวนหน่อยดีกว่า ดอกกุหลาบขาวนั้นอีกไม่นานก็งอกงามแล้วสินะ บ้านนี้จะได้ดูมีสีสันขึ้นมาหน่อย ว่างๆเราไปหาดอกไม้มาปลูกเพิ่มอีกดีกว่า ชวนนายน้อยมาปลุกด้วย จริงสิเด็กคนนั้นป่านนี้คงยังไม่ตื่นสินะ ไว้เราอาบน้ำแต่งตัวแล้วค่อยไปปลุกละกัน"พูดรำพึงกับตนเองเบาจากนั้นก็กลับเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ แล้วหลายนาทีต่อมาเขาก็แต่งตัวเสร็จเตรียมตัวไปปลุกนายน้อย

ทางด้านชิเอลในตอนนี้กำลังหลับสนิทบนเตียงสี่เสาที่มีฟุกขนนกทั้งนุ่มและอุ่นทำให้หลับอย่างสบายจนไม่อยากจะตื่นหากไม่มีคนมาปลุกเขาคงจะนอนหลับไปได้ทั้งวันเลยทีเดียว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากคนเคาะข้างนอกห้องนอนของชิเอล แต่เด็กหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปเปิดหรือตระโกนตอบรับสั่งให้เข้ามาแต่อย่างใด
แต่คนที่อยู่ข้างนอกเห็นว่าประตูไม่ได้ล๊อกไว้จึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเอง แล้วเดินไปที่เตียงสี่เสา

"ตื่นได้แล้วครับนายน้อย"เซบาสเตียนเดินไปดึงผ้าห่มออกจากตัวนายน้อยของเขาแล้วเดินไปเปิดผ้าม่านสีน้ำเงินให้แสงสว่างเข้ามาแยงตาเด็กขี้เซาให้ตื่นนอน

"อืม...."ชิเอลครางเบาๆค่อยๆลืมตาสีท้องฟ้าขึ้นอย่างช้าๆแล้วเอามือบังตาจากแสงยามเช้าเอาไว้ 

"อรุณสวัสดิ์ขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ พรางจัดแจงพับเก็บผ้าห่มให้เรียบร้อยแล้วเอาไปวางไว้ที่ปลายเตียง 

"อืม..กี่โมงแล้วล่ะ"ชิเอลถามพรางขยี้ตา ผมกระเซิงเพราะพึ่งตื่นนอน

"8 โมงเช้าแล้วขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปก้มตัวลงปลดกระดุมเสื้อผ้าชุดนอนให้ชิเอลตามปกติ

"อืม ฉันอยากนอนต่อจัง นายจะรีบปลุกฉันทำไมละเนี่ย ไม่ได้ทำอะไรแต่เช้าสักหน่อย ฉันยังง่วงอยู่เลย ฮ้าววว"ชิเอลบ่นพรางอ้าปากหาวพราง

"ตื่นเช้าน่ะดีแล้วตื่นสายๆไม่ดีนะครับ เดี๋ยวจะทำให้ขี้เกียจ "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางถอดชุดนอนของชิเอลออก จากนั้นก็เปลี่ยนมาสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้

"ขี้เกียจอะไรกัน ฉันแค่ง่วงเพราะเมื่อคืนนอนเกือบตีสามต่างหาก "ชิเอลบอก เซบาสเตียนเงยหน้าขึ้นมองหน้านายน้อยของเขาอย่างแปลกใจ

"ทำไมนอนดึกล่ะครับ ผมอุตส่าห์ส่งนายน้อยเข้านอนไปตั้งแต่เที่ยงคืน เป็นเด็กเป็นเล็กนอนดึกๆดื่นๆแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพนะขอรับ ทีหลังเมื่อถึงเวลานอนแล้วต้องนอนนะครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างดุๆ

"ก็เพราะนายนั่นแหละ ทำให้ฉันนอนไม่หลับน่ะ เพราะนายคนเดียวเลย ไม่ต้องมาดุฉันเลยนะ"ชิเอลพูดอย่างไม่สบอารมณ์ที่ทำท่าจะโดนพ่อบ้านหนุ่มดุอีกแล้ว เซบาสเตียนมองดูชิเอลอย่างสงสัย

"ผมทำไมหรือขอรับ"เซบาสเตียนถามตอนนี้เขาหยุดกลัดกระดุมเสื้อให้ชิเอลชั่วคราวแล้วจ้องมองชิเอลอย่างแปลกใจ

"ก็นายมาหอมแก้มฉัน ฉันก็เลย..."ชิเอลพูดพรางหันหน้าหลบ เพราะตอนนี้เขาเริ่มหน้าแดงขึ้นมาอีกแล้วด้วยความเขิน

"อ้อ...เข้าใจและ แบบนี้สินะครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางยื่นหน้ามาใกล้แล้วก็หอมแก้มชิเอลทันที

"อ๊ะ!!!"ชิเอลตกใจหันควับมามองเซบาสเตียนทันทีแล้วเขาก็โดนจุ๊บอีกทีที่แก้มอีกข้าง ดูเหมือนเซบาสเตียนจะติดใจกับการหอมแก้มอุ่นๆใสๆของนายน้อยเข้าให้เสียแล้ว

"นะ นาย นาย"ชิเอลตกใจจนพูดอึกอักเอามือชี้หน้าเซบาสเตียนด้วยใบหน้าร้อนผ่าวแดงกล่ำ จากนั้นเขาก็ทนไม่ไหวรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งหนีเซบาสเตียนออกจากห้องไปทันทีด้วยสภาพที่ยังไม่ได้ใส่กางเกง 

"หึหึหึ น่ารักชมัดนายน้อยเนี่ย คงเขินน่าดูเลยสิ แก้มเด็กนุ่มและอุ่นดีจริงๆ หอมแล้วชื่นใจจัง"เซบาสเตียนอมยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วมองไปที่ประตูที่ชิเอลพึ่งเปิดออกแล้ววิ่งหนีไป

"เอ่อ...ว่าแต่...นายน้อยออกไปแบบนั้นไม่หนาวขาแย่เหรอ ยังไม่ได้ใส่กางเกงเลยนะนั้น"เซบาสเตียนพูดพรางก้มลงมองดูกางเกงขาสั้นของชิเอลที่เขาถือเอาไว้เตรียมจะใส่ให้ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ต้องการใส่กางเกงเสียแล้ว
แล้วนาทีต่อมาชิเอลก็วิ่งกลับเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าแดงกล่ำ เอามือคอยดึงชายเสื้อลงมาปิดจุดสำคัญของตนอย่างรีบเร่ง

"เซบาสเตียน!!!! ทำไมไม่บอกฉันว่ายังไม่ได้ใส่กางเกงอ่ะ ฉัน..."ชิเอลพูดพรางรีบวิ่งมาคว้ากางเกงที่อยู่ในมือของเซบาสเตียนที่ยืนถือไว้แล้วรีบเอามาสวมใส่เองจนตัวเซ ใบหน้าแดงกล่ำด้วยความอับอายขายหน้าเป็นที่สุด

"เอ้าตกลงจะใส่เองหรือขอรับ หึหึหึ"เซบาสเตียนมองดูชิเอลแล้วอดขำไม่ได้ ชิเอลรีบใส่กางเกงอย่างอุตหลุดแม้จะอยู่ต่อหน้าพ่อบ้านของเขาก็เถอะแต่มันก็น่าอายอยู่ดีนี่นาก็เล่นปล่อยไก่ไปตัวเบ่อเร่อให้เซบาสเตียนเห็นแบบนั้น

"นายน้อยใส่ผิดด้านหรือเปล่าขอรับ ตะขออยู่ด้านหน้านะครับ"เซบาสเตียนเห็นชิเอลแต่งตัวผิดจึงพูดให้คำแนะนำ ชิเอลยืนอึ้งไปสามวิ จากนั้นก็ก้มลงมองดูสภาพตัวเองแล้วหน้าแดงแป๊ดเลยแดงยิ่งกว่าเก่าเสียอีก 

"เอ่อ..."ชิเอลเขินจึงเอาแต่ก้มหน้าแล้วถอดกางเกงออกใส่ใหม่ให้ถูกอีกรอบ ซึ่งคราวนี้เขาถูกพ่อบ้านหนุ่มลากตัวมาจับแต่งตัวให้ใหม่อีกเช่นเคย

"เอ้าเสร็จแล้วขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆไม่ได้ดุว่าอะไรนายน้อยเรื่องที่แต่งตัวไม่ถูกต้อง เขากลับชื่นชมที่นายน้อยพยายามทำอะไรด้วยตัวเองบ้างแต่ก็ยังไม่ดีพอต้องฝึกต้องค่อยๆเรียนรู้ไปเรื่อยๆ

"ฉันนี่แย่จัง กะอีแค่ใส่กางเกงยังทำไม่ได้ น่าสมเพสชะมัด"ชิเอลก้มหน้าด่าตัวเองอย่างอับอายที่ตนเองทำอะไรเองไม่เป็นเลย ดีแต่พึ่งพาคนอื่นตลอด

"อย่าด่าตัวเองสิขอรับ ของอย่างงี้มันฝึกกันได้ นายน้อยแค่รีบร้อนจนลืมมองไปเท่านั้นเอง อย่าคิดมากสิครับ "เซบาสเตียนเอามือมาลูบหัวนายน้อยเบาๆเป็นการปลอดโยน ชิเอลปัดมือของพ่อบ้านออกจากหัวแล้วเดินหนีออกห่าง

"ไม่ต้องมาปลอบโยนฉัน จะไปไหนก็ไปเลยไป"ชิเอลพูดไล่พ่อบ้านหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์ตอนนี้เขารู้สึกแย่ ที่ตัวเองทำอะไรไม่เป็นเลยอยากอยู่คนเดียวสักพัก

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนโค้งให้อย่างสุภาพจากนั้นก็เดินออกจากประตูไปทันที เขาเข้าใจดีว่านายน้อยคงรู้สึกเขินจึงต้องการอยู่ลำพังให้ใจตนเองสงบลงเท่านั้น
พอเซบาสเตียนไปแล้วชิเอลก็ทรุดลงนั่งบนเตียงสี่เสา ในชุดสีดำอีกเช่นเคย 

"เฮ้อ...ได้อยู่ลำพังสักหน่อยก็ดี แย่ชะมัด อายจะตายอยู่แล้ว วันนี้ฉันทำอะไรบ้าๆบอๆต่อหน้าเจ้านั้นอีกแล้ว ชิ"ชิเอลบ่นพรางล้มตัวลงนอนเอาแขนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงใบหน้ายังคงแดงไม่หายเสียที

"ไม่ๆอย่าคิดมากน่า เอาหนังสือมาอ่านดีกว่าเผื่อจะทำให้ใจเราสงบลงได้บ้าง"ชิเอลสะบัดหน้ารัวๆพรางเอื้อมมือไปหยิบหนังสือจากโต๊ะข้างเตียนงสี่เสามาอ่านเล่มหนึ่งเพื่อให้ตนเองคลายความคิดฟุ้งซ่านและเขินอายเรื่องที่โดนพ่อบ้านปีศาจหอมแก้ม พอได้หนังสือมาแล้วก็หยิบมานั่งเอาหลังผิงหมอนอ่านอยู่บนเตียงคนเดียวเงียบๆ 

ส่วนเซบาสเตียนในตอนนี้หลังจากที่โดนชิเอลไล่ออกจากห้องนอนแล้วเขาก็กลับมาจัดการเอาเสื้อผ้าทั้งของตนเองและของนายน้อยไปซัก หลายนาทีต่อมาก็ซักเสร็จก็เอาไปตากที่ราวตากผ้าที่อยู่ในสวนหลังบ้านด้านล่าง 
ในระหว่างที่กำลังเอาผ้าไปตากพ่อบ้านหนุ่มเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้

"จริงสิ..วันนี้เราต้องเอาเลือดหนึ่งถังกับแครอทสิบหัวไปให้เจ้านิลกาฟตามที่สัญญานี่นา "เซบาสเตียนพูดพรางเอาเสื้อผ้าที่ซักเสร็จเรียบร้อยไปห้อยที่ราวตากผ้าที่สวนหลังบ้านชั้นล่าง 

"เดี๋ยวตากผ้าเสร็จแล้วจะต้องเข้าไปในเมืองซะแล้วสิ แครอทเรายังไม่ได้หาซื้อเลย "เซบาสเตียนพูดขณะกำลังสะบัดผ้าเปียกๆแล้วเอาไปห้อยราวไว้อีกหนึ่งตัวอย่างคล่องแคล่ว แล้วจากนั้นก็รีบๆจัดการตากผ้าให้เสร็จเรียบร้อยอย่างชำชอง
หลายนาทีต่อมา เซบาสเตียนก็จัดการตากผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินกลับเข้าบ้านไปแล้วไปหาชิเอลที่ห้องนอน
ก๊อก ก๊อก เสียงเซบาสเตียนเคาะประตูหน้าห้องนอนของชิเอล

"นายน้อยขอรับ ผมขอเข้าไปได้มัยครับ"เซบาสเตียนถามตามมารยาท

"อืม..เข้ามา"ชิเอลตอบรับทันที ตอนนี้เขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ดูเหมือนจะเลิกเขินอายแล้ว 
แล้วเซบาสเตียนก็เดินเข้ามาในห้องเมื่อได้รับอนุญาติจากนายน้อยของเขาเรียบร้อยแล้ว

"มีธุระอะไรไม่ทราบ"ชิเอลถามเสียงเรียบ เขาไม่ได้เงยหน้ามองพ่อบ้านหนุ่มเลย มัวแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์

" เดี๋ยวผมจะเข้าไปในเมืองซาตานซักหน่อย จะไปหาซื้อแครอทน่ะครับ แล้วก็เอาเลือดกับแครอทไปส่งให้เจ้านิลกาฟตามสัญญาด้วย นายน้อยจะไปด้วยหรือเปล่าครับ "เซบาสเตียนถามยิ้มๆ

"เมืองซาตานเหรอ อืม น่าสนใจดีนะ ไปด้วยก็ได้ "ชิเอลรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที เขากำลังเบื่อๆอยากไปเที่ยวอยู่พอดี

"ตกลงจะไปแน่ใช่มัยขอรับ "เซบาสเตียนถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ 

"อืม"ชิเอลพยักหน้าพรางปิดหนังสือแล้วเอาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงจากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงทันทีอย่างกระตือรือร้น อยากจะไปเที่ยวเต็มแก่แล้ว

"ถ้างั้นจะให้ผมอุ้มพาบินไปหรือจะเดินไปเองขอรับ" เซบาสเตียนถามยิ้มๆ

"เดินไปไกลมัย"ชิเอลเงยหน้าถาม

"ก็ค่อนข้างไกลนะครับ ประมาณหนึ่งกิโลเมตรได้ขอรับ"เซบาสเตียนบอก

"โห..ตั้งหนึ่งกิโลเมตรใครจะเดินไปไหว นายอุ้มไปละกัน เชิญ"ชิเอลตัดสินใจ เขาเดินตรงมาหาเซบาสเตียนจากนั้นก็ยืนนิ่งรอให้พ่อบ้านหนุ่มจับตัวเขาขึ้นมาอุ้มพาไปเที่ยวที่เมืองซาตาน

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับแล้วก็รวบตัวนายน้อยของเขาขึ้นมาอุ้มในอ้อมแขน(ท่าอุ้มเจ้าหญิง)
แล้วจากนั้นก็พาออกไปที่หน้าบ้าน ออกไปสู่นอกรั้วผุพังแล้วกางปีกพาโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้ามุ่งตรงไปยังเมืองซาตานทันที ชิเอลก้มลงมองดูวิวทิวทัศน์ด้านล่างอย่างเพลิดเพลิน ตอนนี้เขาชินแล้วกับการบินบนฟ้าอย่างรวดเร็วของพ่อบ้านปีศาจ

"วิวด้านล่างนี่ดูๆไปก็สวยดีนะ เซบาสเตียน"ชิเอลพุดด้วยความรู้สึกประทับใจทิวทัศน์ด้านล่าง เขากำลังถูกพ่อบ้านอุ้มไว้ในอ้อมแขนอยู่บนฟ้า

"ครับที่นี่เราเน้นเรื่องธรรมชาติเป็นส่วนมากขอรับ นอกจากจะมีป่าไม้ ภูเขาแล้ว ยังมีน้ำตกสวยๆอีกด้วยนะครับ ไว้ว่างๆถ้าหากคุณอยากไปผมจะพาไป วันนี้คงจะไม่ได้เพราะผมมีธุระ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเขากำลังกระพือปีกบินฝ่าลมเย็นๆไปอย่างรวดเร็ว

"น้ำตกเหรอ ที่นี่มีด้วยเหรอ แหมชักอยากเห็นซะแล้วสิ นี่เซบาสเตียนพรุ่งนี้นายพาฉันไปได้มัยล่ะ "ชิเอลเงยพูดอย่างตื่นเต้นเขาชักอยากจะเห็นซะแล้วสิว่าน้ำตกที่นี่จะเป็นยังไง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยไปเล่นน้ำตกเลย เคยไปแต่ในป่า ลำธาร แม่น้ำ ภูเขา 

"ได้ขอรับ ไว้พรุ่งนี้ผมจะพาไปนะครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางก้มมองดูนายน้อยของเขาอย่างเอ็นดู นั่นสินะนายน้อยไม่เคยไปเที่ยวน้ำตกมาก่อนนี่นา คงจะอยากไปล่ะสิ

"อืม ดีจังอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ จัง"ชิเอลพูดอย่างร่าเริง เขาชักจะตื่นเต้นซะแล้วสิ คงจะอดรอถึงพรุ่งนี้ไม่ไหวแน่ๆเลย

"หึหึหึ นายน้อยนี่เด็กจริงๆนะครับ แค่นี้ก็ดีใจด้วย ไร้เดียงสาจริงๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เซบาสเตียนแซว ชิเอลหน้าแดง

"บ้า!!! ฉันไม่ใช่เด็กซะหน่อย หุบปากไปเลยป่ะ"ชิเอลพูดอย่างเขินๆพรางหลบหน้าพ่อบ้านหนุ่มด้วยความเขินอาย แล้วจากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกเลยเอาแต่ก้มลงมองดูข้างล่างไม่กล้ามองหน้าสบตาพ่อบ้านหนุ่มเอาเสียดื้อๆ

"หึหึหึ"เซบาสเตียนได้แต่หัวเราะด้วยความขบขันกับท่าทีน่ารักๆของนายน้อย

"จะหัวเราะอีกนานมะ เดี๊ยะเหอะ"ชิเอลพูดเสียงกระด้างพรางยกกำปั้นขึ้นทำท่าจะทุบอกเซบาสเตียนแก้เขิน หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลย

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดูสิ หน้านายน้อยแดงใหญ่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า น่ารักดีนะครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เซบาสเตียนอดหัวเราะไม่ได้ ชิเอลรีบหลบหน้าทันที

"หยุดหัวเราะได้แล้วน่า แล้วไม่ต้องมาชมฉันด้วย ชิ"ชิเอลเริมโมโหนิดๆและ ที่โดนแซว พรางเอากำปั้นทุบใส่อกของเซบาสเตียนดังพลักๆ

"โอยยาๆๆ!!! นายน้อยทุบอกผมทำไมล่ะครับ มันเจ็บนะ"เซบาสเตียนร้องโวย พวกเขากำลังบินอยู่บนท้องฟ้า 

"ก็นายอยากมากวนประสาทฉันก่อนนี่"ชิเอลโต้กลับทำท่าจะทุบอกเซบาสเตียนอีกหลายๆที

"อย่านะครับ เรากำลังบินอยู่บนฟ้ากันอยู่นะอย่าลืมสิ เดี๋ยวผมก็ปล่อยมือให้นายน้อยตกลงไปข้างล่างเลยนี่"เซบาสเตียนแกล้งขู่ 

"นายกล้าเหรอ"ชิเอลถามอย่างท้าทายไม่กลัวเกรง

"กล้าสิครับทำไมผมจะไม่กล้าล่ะ อย่าลืมสินายน้อยอยู่ในเงื้อมมือของผมนะครับ จะจับไว้หรือจะปล่อยมันเป็นสิทธิ์ของผมนะ"เซบาสเตียนพูดขู่อีกครั้งพรางตีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง

"ชิ นายไม่กล้าทำฉันตกหรอกใช่มัย "ชิเอลยังไม่เชื่อว่าเซบาสเตียนจะปล่อยให้ตกไปจริงๆ เขาเงยหน้ามองตาเซบาสเตียนอย่างท้าทาย 
เซบาสเตียนยิ้มแล้วจากนั้นก็แกล้งปล่อยมือออกจากหลังของชิเอลปล่อยแขนของตนตกห้อยข้างลำตัว 

"ว๊ากกกก!!!!!"ชิเอลร้องลั่นอย่างตกใจ เพราะตอนนี้หัวของเขาตกห้อยอยู่กลางอากาศ ยังดีที่เซบาสเตียนยังจับข้อเท้าของเขาเอาไว้ไม่งั้นตกลงไปคอหักแน่ 

"คราวนี้เชื่อหรือยังล่ะว่าผมทำจริงๆ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ พรางจับขาชิเอลไว้แน่นไม่ให้ตกลงไป เขาแค่แกล้งนายน้อยเล่นเฉยๆไม่ปล่อยให้ตกลงไปจริงๆหรอก

"เชื่อแล้ว เอาฉันขึ้นไป อย่าปล่อยขาฉันนะ ฉันยังไม่อยากคอหักตาย"ชิเอลถูกปล่อยตกหัวห้อยอยู่กลางเวหา สูงจากพื้นหลายพันฟีต

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับยิ้มๆ แล้วจากนั้นก็จับนายน้อยเหวี่ยงขึ้นไปบนฟ้าเลย

"ว๊ากกกกก!!!!!"ชิเอลตกใจสุดขีดร้องลั่นด้วยความหวาดเสียว ที่ร่างของเขาถูกจับโยนขึ้นไปบนฟ้าสูงจากเดิมหลายร้อยฟีต ถ้าตกลงมาไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้ว
ชิเอลหลับตาแน่นด้วยความหวาดเสียว ตอนนี้ร่างของเขาตกดิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากนึกสภาพตนเองเวลาตกลงไปสู่พื้นเลย

"เซบาสเตียนนนนน!!!!!"ชิเอลร้องลั่นด้วยความที่กลัวตกลงมาเจ็บตัวหรือไม่ก็กระดุกหัก จึงตัดสินใจร้องเรียกให้พ่อบ้านปีศาจช่วย

"หึหึหึ"เซบาสเตียนบินตรงมาที่ใต้ร่างชิเอลเตรียมรอรับไว้อยู่แล้ว เขาไม่มีทางปล่อยให้นายน้อยตกลงไปถึงพื้นแน่นอน นี่แค่แกล้งเล่นๆเท่านั้นเอง
ตุบ!แล้วร่างของชิเอลก็หล่นลงมาในอ้อมแขนของเซบาสเตียนพอดิบพอดีเลย

"ไงสนุกมัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเขารับนายน้อยมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน ชิเอลหน้าซีดเผือด แล้วจากนั้นก็สลบไปเลยด้วยความช๊อกซีนีม่า

"อ้าว..สลบไปเลยรึ น่าสงสารจริงๆสงสัยจะแกล้งแรงไปหน่อย"เซบาสเตียนก้มลงมองดูหน้าชิเอลที่ตอนนี้หลับสนิท สีหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยทีเดียว

"ดูท่านายน้อยจะไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง พาลงไปพักข้างล่างก่อนแล้วกัน หน้าซีดน่าดูเลย "เซบาสเตียนพูดพรางค่อยๆบินลงไปยังพื้นข้างล่างอย่างช้าๆ
แล้วจากนั้นก็พาตรงไปยังป่าที่มีลำธาร เพื่อจะได้เอาน้ำมาลูบหน้าชิเอลให้ฟื้นคืนสติดังเดิม

"เอาหล่ะถึงลำธารและ วางนายน้อยตรงนี้ละกัน "เซบาสเตียนพูดพรางค่อยๆวางตัวชิเอลลงที่พื้นข้างลำธารอย่างอ่อนโยน จากนั้นพ่อบ้านหนุ่มก็ก้มตัวลงเอาผ้าเช็ดหน้าของตนไปชุบน้ำเย็นๆในลำธารมาแล้วบิดให้หมาดๆ
จากนั้นก็เอามาค่อยๆเช็ดหน้าให้ชิเอลที่กำลังสลบสไลอยู่ข้างลำธาร พอเช็ดไปสักพักเด็กหนุ่มก็เริ่มรู้สึกตัวเขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ

"อืม..."ชิเอลครางเบาๆพรางค่อยๆลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตาเพื่อให้มองเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดๆ

"เป็นยังไงบ้างครับนายน้อย"เซบาสเตียนถามอย่างเป็นห่วง เขารู้สึกผิดไม่น้อยเลยที่ทำให้ชิเอลช๊อกจนหมดสติไป ในมือของเขายังคงถือผ้าเปียกๆเอาไว้
ชิเอลเงยหน้ามองเซบาสเตียนจากนั้นเขาก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดพรางเงื้อฝ่ามือตบหน้าเซบาสเตียนฉาดใหญ่

เพียะ!!!! เซบาสเตียนถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะอย่างคาดไม่ถึงว่าจะถูกนายน้อยตบหน้า

"นายน้อย!!!"เซบาสเตียนพูดอย่างตกใจพรางเอามือลูบแก้มของตนป้อยๆ

"ทีหลังอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้อีกนะ เกิดฉันหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไง "ชิเอลพูดหอบๆด้วยสีหน้าที่ยังซีดอยู่พรางกุมมือเอาไว้ เขาเองก็เจ็บมือเหมือนกันที่ตบพ่อบ้านหนุ่มไปเต็มแรงอย่างโมโหที่ถูกแกล้งแรงๆเล่นทำเอาเขาช๊อกหมดสติไปเลย

"ขออภัยขอรับ ผมแกล้งนายน้อยแรงไปหน่อย "เซบาสเตียนพูดอย่างสำนึกผิดพรางเอามือกุมแก้มตนเอง พอเห็นชิเอลนั่งหน้าซีดอยู่ก็อดสงสารไม่ได้ เขาไม่โกรธสักนิดที่ถูกเด็กคนนี้ตบหน้าแต่กลับเป็นห่วงมากกว่า

"มานี่สิครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างอ่อนโยนพรางคว้าแขนชิเอลดึงตัวมาใกล้ๆเขารู้ว่านายน้อยตกใจมากขนาดไหน จึงอยากจะเอาตัวมากอดปลอบขวัญ ชิเอลมองดูท่าทีของพ่อบ้านหนุ่มว่าจะทำอะไรแต่แล้วร่างของเขาก็ถูกฉุดดึงเข้าไปหาตัวพ่อบ้านหนุ่มอย่างง่ายดาย

"นายจะทำอะไร!!!ปล่อยนะ"ชิเอลเงยหน้าถามอย่างโกรธๆตอนนี้เขาถูกเซบาสเตียนดึงมากอดแนบอกแล้วก็โดนลูบหัวอย่างอ่อนโยน

"นายน้อยกำลังเสียขวัญ ผมก็แค่จะปลอบให้หายตกใจแค่นั้นเองขอรับ อยู่อย่างนี้สักพักนะครับ"เซบาสเตียนพูดพรางเอามือลูบหัวนายน้อยเบาๆ

"ไม่!!! ปล่อยฉันนะ เลิกทำเหมือนฉันเป็นเด็กเสียทีจะได้มัย ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ปล่อยเซบาสเตียน!!!!"ชิเอลร้องโวยพรางพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของพ่อบ้านหนุ่มเขายังโกรธเซบาสเตียนที่จับเขาโยนขึ้นฟ้าสูงลิ่วทำให้เขาตกใจสุดขีดจนหน้าซีดขนาดนั้น

"เฮ้อ..ก็ได้ขอรับ ในเมื่อไม่อยากให้ปลอบผมก็ไม่ปลอบก็ได้ "เซบาสเตียนพูดอย่างเนือยๆพรางปล่อยตัวชิเอลออกจากอ้อมแขนของเขา แล้วลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินหนี ชิเอลที่ยังคงนั่งอยู่ที่พื้นดินถึงกับเงยหน้ามองอย่างสงสัย

"นั้นนายจะไปไหน"ชิเอลถามพรางลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามเซบาสเตียนไป

"ก็จะกลับไปที่เมืองซาตานน่ะสิขอรับ เสียเวลาไปมากแล้วนายน้อยเดินตามมาแล้วกัน จากป่านี้เดินผ่านป่าไปอีกไม่ไกลก็ถึงแล้วขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางเดินนำชิเอลเดินผ่านป่าไป

"ชิ"ชิเอลทำเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ ใจจริงเขาอยากให้อุ้มมากกว่าขี้เกียจเดินอ่ะ แต่จะไปอ้อนให้เซบาสเตียนอุ้มก็เสียฟอร์มแย่เลยสิ ก็ในเมื่อเจ้าตัวบอกเองว่าไม่ให้ทำแบบเด็กๆแล้วแท้ๆ ขืนไปอ้อนให้อุ้มก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กอ้อนพ่อให้อุ้มเลยสิ

"เดินตามมาดีๆนะครับระวังสะดุดรากไม้หกล้มล่ะ"เซบาสเตียนพูดเตือนระหว่างเดินนำทางผ่านป่าไม้ไปแต่ดูเหมือนว่าจะจะเตือนช้าเกินไปหน่อยเพราะ

"หวาาาาา"ชิเอลร้องอย่างตกใจที่เดินสะดุดรากไม้หกล้มหน้าคมำจูบพื้น 

"อ้าว..-*-."พอเซบาสเตียนหันกลับมาก็พบนายน้อยของเขาลงไปนอนคว่ำหน้าบนพื้นเรียบร้อยแล้ว 

"ให้ตายสิ จะซุ่มซ่ามอะไรกันขนาดนี้ เดินไม่ระมัดระวังบ้างเลยนะครับ นายน้อยเนี่ย เอ้าลุกไหวมัย ให้ผมช่วยมัยขอรับ"เซบาสเตียนเดินไปก้มมองดูร่างชิเอลที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นผู้ซึ่งกำลังพยายามตะเกียกตะกายดันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง 

"ส่งมือมาสิขอรับนายน้อย"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางยืนมือส่งมาให้ชิเอลจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้นยืน ชิเอลเงยหน้ามองมือของพ่อบ้านหนุ่มอย่างลังเลแต่แล้วก็ยอมส่งมือให้พ่อบ้านช่วยจับดึงตัวเขาลุกขึ้น ใบหน้าแดงกล่ำด้วยความอับอายที่ทำอะไรเปิ่นๆต่อหน้าพ่อบ้านหนุ่มอีกแล้ว
พอลุกขึ้นมาได้แล้วก็แกล้งทำท่ากระแอมแก้เขินพรางเอามือปัดคราบฝุ่นคราบดินออกจากตัว

"เป็นอะไรมากหรือเปล่าขอรับ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"เซบาสเตียนถามอย่างเป็นห่วงพรางจับตัวนายน้อยของเขาพลิกไปมาเพื่อตรวจดูว่ามีบาดแผลตรงไหนบ้าง

"มะ ไม่เป็นอะไร แค่เจ็บเข่านิดหน่อย ตอนที่ล้มเข่าดันไปครูดกับหินเข้าน่ะ ไม่เป็นอะไรมากหรอกเดี๋ยวก็หาย"ชิเอลพูดอ้อมแอ้มตอบอย่างอายๆ เซบาสเตียนมองดูอย่างเป็นห่วงแล้วถอนใจอย่างโล่งอกที่เห็นนายน้อยของเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก

"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ เอาหล่ะนายน้อยเดินเองไหวมัยหรือจะให้ผมอุ้ม"เซบาสเตียนถามยิ้มๆ ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าชิเอลรักษาระยะห่างพอสมควร เขากำลังรอคำตอบจากนายน้อยว่าจะให้อุ้มหรือไม่

"เอ่อ...ฉัน"ชิเอลยืนก้มหน้าเขารู้สึกอายมากเลย จะบอกยังไงดีล่ะ ให้เดินไปเองเดี๋ยวก็สะดุดหกล้มไปอีกแต่จะให้อุ้มก็กลัวเสียฟอร์ม

"ว่าไงล่ะครับ ตกลงจะเดินไปเองหรือให้ผมอุ้ม ว่ามา"เซบาสเตียนกระตุ้นเพื่อให้ชิเอลตัดสินใจเร็วๆ

"เอ่อ..แล้วแต่นายแล้วกัน ฉันยังไงก็ได้"ในที่สุดชิเอลก็ไม่กล้าบอกว่าอยากให้อุ้มจึงให้คนที่อุ้มตัดสินใจเองแล้วกันว่าจะเอายังไง ถ้าปล่อยให้เดินเขาก็จะยอมเดิน แต่ถ้าจะอุ้มเขาก็ไม่ว่าอะไร

เซบาสเตียนจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาเพื่ออ่านความรู้สึกของนายน้อยแบบไม่ให้ตั้งตัว แล้วเขาก็ยิ้มออกมาพรางเดินตรงมาคว้าแขนเล็กๆของนายน้อยแล้วฉุดขึ้นมาอุ้มทันที

"โอ๊ะ!!"ชิเอลตกใจเล็กน้อยที่ถูกจับมาอุ้มกระทันหัน ซึ่งคราวนี้เซบาสเตียนอุ้มในท่าช้อนก้น

"ฉันไม่ได้ขอให้นายอุ้มนะ อย่ามาว่าฉันเป็นเด็กล่ะ"ชิเอลบอกทันทีที่ถูกเซบาสเตียนอุ้มช้อนก้น

"ขอรับ ผมไม่ได้ว่าอะไรนายน้อยอยู่แล้วล่ะ ผมเป็นคนตัดสินใจเองนี่นะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางจับตัวชิเอลอุ้มให้กระชับแล้วก็กางปีกพาบินขึ้นฟ้ามุ่งตรงไปยังเมืองซาตานอย่างรวดเร็ว คราวนี้ชิเอลไม่กล้าปล่อยมืออกจากไหล่ของเซบาสเตียนเลย เขากลัวโดนแกล้งปล่อยให้ตกหรือถูกจับโยนขึ้นฟ้าอีก

ชิเอลไม่พูดอะไรเลย เขาก้มลงมองดูทิวทัศน์ด้านล่างอย่างเพลิดเพลิน แม้ในใจยังระแวงพ่อบ้านหนุ่มอยู่ว่าจะแกล้งเขาอีกหรือเปล่า แต่พอเห็นท่าทางสงบๆของเซบาสเตียนชิเอลก็คิดว่าคงไม่กล้าจับเขาโยนขึ้นฟ้าอีกหรอกนะ ดังนั้นอยู่เฉยๆดีกว่าถ้าหากไปต่อว่าหรือพูดมากอาจไปทำให้เซบาสเตียนโกรธแล้วแกล้งเขาอีกก็ได้

หลังจากนั้นเวลาผ่านไปหลายนาทีพวกเขาทั้งสองก็มาถึงเมืองซาตาน เซบาสเตียนพาร่อนลงมาที่กลางรานกว้างใจกลางเมืองซาตาน ที่มีตึกราบ้านช่องล้อมรอบมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ สภาพในเมืองยามเช้าไม่แตกต่างอะไรเลยกับเมืองลอนดอน มีเสียงตะโกนโหวกแหวกของบันดาพ่อค้า แม่ค้าปีศาจ มีเสียงรถม้าลากผ่านไปมา บรรยากาศในเมืองดูครึกครื้นไม่เหมือนตอนกลางคืนที่เงียบสงบจนน่ากลัว

"ถึงแล้วขอรับ"เซบาสเตียนพูดขณะที่ปล่อยตัวชิเอลลงมายืนที่พื้นหิน ชิเอลมองดูไปรอบๆตัวอย่างตื่นเต้น แล้วเขาก็เดินไปดูนั้นดูนี่แต่แล้วก็ถูกพ่อบ้านปีศาจคว้าแขนมาจูงเอาไว้เสียก่อน

"ปล่อยน่า ฉันอยากเดินสำรวจเมือง"ชิเอลบอกอย่างไม่พอใจที่ถูกพ่อบ้านจับแขนรั้งตัวเอาไว้ไม่ให้ไปไหนตามลำพัง เขาพยายามสะบัดแขนตนเองให้หลุดออกจากมือของเซบาสเตียนให้ได้

"ไม่ได้ขอรับ นายน้อยพึ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก ยังไม่รู้ทิศทาง ขืนผมปล่อยให้ไปเองตามลำพัง รับรองเลยว่านายน้อยต้องหลงทางหาทางกลับบ้านไม่ถูกแน่นอน"เซบาสเตียนพูดอย่างเป็นห่วงพรางจับแขนนายน้อยของเขาไว้แน่น เพราะเขารู้ดีว่านายน้อยค่อนข้างดื้อไม่ยอมให้จูงง่ายๆ

"ปล่อย !!!เลิกทำเหมือนฉันเป็นเด็กสักทีได้มัย มาจูงฉันแบบนี้ฉันอายปีศาจตนอื่นๆนะ นายไม่ใช่พ่อของฉันนะ "ชิเอลโวยพรางสะบัดแขนแรงๆตอนนี้เขาเปลี่ยนเป็นโหมดดาร์กอีวิวตาสีแดงแล้ว พลังปีศาจค่อนข้างรุนแรงทีเดียว จนเซบาสเตียนเกือบจะจับแขนเอาไว้ไม่อยู่จึงต้องใช้สองมือจับยึดไว้อีกทีกันเหนียว คราวนี้ต่อให้นายน้อยดิ้นยังไงก็ไม่มีทางหลุดไปได้ง่ายๆ

"ผมแค่เป็นห่วง กลัวว่าจะหลงทาง ไม่ได้เกี่ยวว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่สักหน่อยขอรับ คิดมากน่า เอาหล่ะไปร้านขายแครอทกันเถอะครับ รีบๆทำธุระให้เสร็จๆจะได้รีบกลับ"ว่าแล้วเซบาสเตียนก็ฉุดแขนชิเอลดึงลากไปตามทางจนเด็กหนุ่มตัวแทบปลิวเลย ต่อให้นายน้อยอยู่ในโหมดดรากอีวิวก็สู้ปีศาจเอสคราสอย่างเขาไม่ได้อยู่ดี

"อะไรกัน ฉันยังไม่อยากกลับ ฉันอยากเที่ยวต่อนานๆ"ชิเอลพูดอย่างดื้อดึงพยายามขืนตัวไม่ยอมให้โดนลากได้ง่ายๆ ใครจะยอมกันล่ะพึ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกนี่นาก็เลยอยากเที่ยวให้เต็มที่สักหน่อย

"ไว้วันหลังเถอะครับ ยังมีเวลาอีกเยอะค่อยๆสำรวจไปเรื่อยๆดีกว่านะครับ ไม่จำเป็นต้องเที่ยวให้ทั่วๆเมืองภายในวันเดียวหรอก ที่เกาะนี้มีที่เที่ยวไม่กี่แห่งหรอก "เซบาสเตียนพรางฉุดดึงตัวชิเอลไว้ไม่ให้เดินไปทางอื่น

"ไม่เอา ก็ไหนๆมาที่นี่วันนี้ทั้งทีให้ฉันได้เที่ยวให้เต็มที่หน่อยไม่ได้หรือไงกันเล่า ปล่อยนะ ฮึ้ย!!! "ชิเอลพูดพรางดึงแขนตนเองให้หลุดจากมือทรงพลังของพ่อบ้านปีศาจให้ได้แต่ไม่ว่าดิ้นรนยังไงก็ดิ้นไม่หลุด 

"อย่าดื้อสิครับ ผมรีบนะเดี๋ยวจัดการธุระที่นี่เสร็จผมก็จะไปทำงานต่อที่บ้าน"เซบาสเตียนบอกพรางคอยฉุดดึงลากตัวชิเอลไปยังที่ๆร้านขายแครอทอย่างรวดเร็ว

"นายอยากจะไปไหนนายก็ไปเลยสิ มายุ่งอะไรกับฉันเล่า ปล่อยนะ ฉันเดินเองได้อย่ามาลากกันแบบนี้ได้มัย ฉันเจ็บนะแขนฉันจะหลุดอยู่แล้ว"ชิเอลโวยพยายมฝืนตัวสุดฤทธ์

"ก็นายน้อยอยากฝืนเองนี่ครับ ถ้ายอมเดินตามผมไปดีๆก็ไม่ต้องโดนลากหรอก"เซบาสเตียนพูดอย่างเนือยๆพรางดึงตัวชิเอลให้เดินตามเขามาเรื่อยๆ ในระหว่างทางพวกเขาผ่านร้านค้าต่างๆมากมายหลายร้าน ชิเอลอยากแวะดูของในร้านนั้นร้านนี้ พยายามขัดขืน ดึงดันจะเข้าไปดูในร้านเหล่านั้นให้ได้ แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้อย่างใจเพราะถูกเซบาสเตียนคอยดึงลากถูลู่ถูกังไปตลอดทาง

"โอยยย!!!! ฉันเจ็บนะ นายจะลากฉันไปถึงไหนเนี่ย แขนฉันช้ำหมดแล้วนะ นี่นายจับแรงเกินไปแล้ว!!! "ชิเอลร้องโวยวายตอนนี้เขาถูกมือใหญ่ๆของเซบาสเตียนจับบีบรัดต้นแขนเสียแน่นเหมือนก้ามปูจนเขารู้สึกเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

"ถ้านายน้อยไม่ดื้อยอมเดินตามผมมาดีๆผมคงไม่ต้องใช้กำลังหรอกนะครับ ผ่านไปอีกสองสามร้านก็ถึงร้านขายแครอทแล้วล่ะครับ เดินตามมาดีๆ ถ้าคราวนี้ดื้ออีกจะโดนตีแล้วนะครับ"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ พยางกระตุกแขนดึงลากตัวชิเอลให้เดินตามมาอย่างรวดเร็ว จนเด็กหนุ่มตัวปลิวเลย

"หวาาาา ช้าๆหน่อยสิ จะรีบไปไหนเล่า เจ็บนะ ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้ เซบาสเตียน!!!"ชิเอลร้องลั่น ในตอนนี้เขาถูกเซบาสเตียนลากจนตัวแทบปลิวผ่านร้านค้าไป ชิเอลมองดูร้านต่างๆตาละห้อยอยากเข้าไปดูในร้านจะแย่อยู่แล้ว ทำไมไม่เห็นใจเขาบ้างเลย เขาแค่อยากจะเดินไปสำรวจดูข้างในร้านค้าต่างๆนิดหน่อยเอง ก็เขาพึ่งมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรกนี่นา

หลังจากที่ชิเอลถูกลากถูลู่ถูกังจนกระทั้งเซบาสเตียนมาหยุดอยู่หน้าร้านขายแครรอท พ่อบ้านหนุ่มก็พาจูงมือนายน้อยเข้าไปข้างใน ชิเอลยอมเดินตามไปอย่างว่าง่ายเขาไม่อยากโดนลากแล้ว
แล้วจากนั้นเซบาสเตียนก็เข้าติดต่อขอซื้อแครอทสิบหัวจากแม่ค้าปีศาจหน้าตาสะสวย 

"แหมลดราคาให้อีกหน่อยไม่ได้หรือครับแม่ค้าคนสวย "เซบาสเตียนโปรยยิ้มหว่านเสน่ห์ใส่แม่ค้าจนเธอหลงไหลในรูปโฉมงดงามของเขา

"ได้ค่ะ สำหรับพ่อรูปหล่อ เอาไปอีกเลยค่ะดิฉันแถมให้ อีกสิบหัวเลยไม่คิดเพิ่ม" แม่ค้าพูดจาหวานหยดราวกับตกอยู่ในมนต์เสน่ห์ของเซบาสเตียนเข้าให้เสียแล้ว

"อ่าาาา จะดีหรือครับ ให้แครอทเพิ่มตั้งสิบหัว เดี๋ยวคนสวยจะขาดทุนเอานะครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ จนแม่ค้าปีศาจถึงกับหน้าแดง

"ไม่เป็นไรค่ะ แครอทพวกนี้ดิฉันปลูกเอง ดิฉันเต็มใจยกให้ลูกค้ารูปหล่ออย่างคุณ เอาไปเลยค่ะไม่ต้องเกรงใจ "แม่ค้าปีศาจพูดพรางยื่นถังใส่แครอทส่งให้เซบาสเตียนในถังนั้นมีแครอทอยู่ยี่สิบหัว ชิเอลที่ยืนดูอยู่ถึงกับอดทึ่งไม่ได้นี่แค่ซื้อของเซบาสเตียนยังหว่านเสน่ห์แม่ค้าได้
อีกนะเนี่ย 

"ขอบคุณครับไว้วันหลังผมจะมาอุดหนุนใหม่ "เซบาเตียนพูดยิ้มๆพรางเอื้อมมือไปรับถังใส่แครอทมาถือไว้ แล้วจากนั้นก็ส่งถุงเงินให้แม่ค้าไป โบกมือลา แล้วก็เดินนำชิเอลออกมาจากร้านขายแครอทท่ามกลางสายตาหลงไหลของแม่ค้าขายแครอทที่เอาแต่มองตามไปจนชายหนุ่มเดินหายไปจากสายตาเลย

"แหมๆเสน่ห์แรงจริงนะ พ่อรูปหล่อ"ชิเอลพูดแซวทันที เขาเดินตามหลังเซบาสเตียนออกมา

"แหมก็คนมันหล่อนี่นะช่วยไม่ได้ "เซบาสเตียนพูดพรางทำท่าเสยผมแล้วสะบัดผมไปมาประทะสายลมอ่อนๆยามเช้า 

"แหวะ หล่อตายล่ะ อย่ามาทำให้ฉันคลื่นไส้ดีกว่าน่า รีบๆเอาไปให้เจ้านิลกาฟเถอะ"ชิเอลทำท่าโก่งคออาเจียนรู้สึกชักหมั่นไส้เซบาสเตียนขึ้นมาตงิดๆซะแล้วสิ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็ได้ขอรับได้แครอทมาเยอะเลย เจ้านิลกาฟคงดีใจน่าดู"เซบาสเตียนตอบรับอย่างร่าเริงพรางคว้าแขนชิเอลมาจูงพาเดินไปตามทางเพื่อไปบ้านเพื่อนของเขาไปหาเจ้านิลกาฟ

ในระหว่างที่เซบาสเตียนจูงมือพาชิเอลเดิน เขามองดูไปรอบอย่างแปลกใจว่าทำไมเมืองปีศาจถึงได้มีสภาพไม่ค่อยต่างจากเมืองมนุษย์เท่าไหร่เลย

"จริงสิ เซบาสเตียนทำไมเมืองซาตานถึงได้มีสภาพไม่ค่อยจะต่างจากเมืองมนุษย์ทั่วไปเลยล่ะ ที่นี่มันเมืองปีศาจไม่ใช่เหรอ ตามที่ฉันเคยคิดว่าสภาพเมืองปีศาจกับเมืองมนุษย์มันน่าจะต่างกันสิแต่นี่เหมือนเดินอยู่ในลอนดอนเลยนะ"ชิเอลให้ข้อสังเกต 

"เมื่อก่อนที่นี่คือเมืองมนุษย์ขอรับ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อห้าร้อยปีก่อนสมัยที่ผมยังเด็กๆขอรับ"เซบาสเตียนบอกพรางจูงมือชิเอลพาเดินไปตามทาง 

"งั้นที่คุณเฟชเชอร์พูดก็เป็นเรื่องจริงสินะที่ว่าที่เกาะแห่งนี้เมื่อก่อนเป็นเมืองของมนุษย์น่ะ"ชิเอลถามพรางมองสำรวจไปรอบๆเขายอมให้เซบาสเตียนจูงพาเดินไปแต่โดยดี

"ใช่แล้วขอรับพวกเราเหล่าปีศาจต่างมายึดที่นี่เป็นที่อยู่ของเราในโลกมนุษย์"เซบาสเตียนอธิบายพรางจูงชิเอลพาเดินเลี้ยวไปที่หัวมุมของถนน เข้าไปในตรอกลึกๆนั้น

"งั้นแสดงว่าพวกปีศาจไม่ได้ถือเนิดมาจากที่เกาะนี้สินะใช่มัย"ชิเอลถาม

"ครับ"เซบาสเตียนตอบสั้นๆ

"แล้วพวกปีศาจอย่างนายเกิดมาจากไหน ทำไมถึงมาที่เกาะแห่งนี้ได้"ชิเอลถามมุ่งเข้าประเด็นทันทีเขาอยากรู้มานานแล้วว่าปีศาจอย่างเซบาสเตียนมาจากไหน

"เอ่อ..มาจากโลกปีศาจขอรับอยู่คนละกาแลตซี่ของโลกมนุษย์ เป็นโลกต่างมิติ ที่อยู่ระหว่างความเป็นและความตาย"ในที่สุดเซบาสเตียนก็ยอมบอกความลับของเขา ชิเอลเงยหน้ามองเซบาสเตียนอย่างไม่อยากจะเชื่อเลย เจ้านี่เป็นปีศาจต่างดาวจริงๆน่ะเหรอ

"แล้วนายมาที่นี่ได้ยังไง รวมทั้งพวกปีศาจในเมืองนี้ด้วยมากันได้ยังไง "ชิเอลถามอย่างสงสัยใคร่รู้พรางหันไปมองพวกปีศาจที่เดินจับจ่ายซื้อของกันขวักไขว่

"มาทางประตูมิติขอรับ หรือที่เรียกว่า ประตูพิพากษา"เซบาสเตียนบอกเขาไม่ค่อยอยากจะเปิดเผยเรื่องนี้ให้กับชิเอลรับรู้เท่าไหร่นัก แต่ในเมื่อหากปิดบังเอาไว้สักวันนายน้อยก็ต้องรู้อยู่ดี สู้บอกๆไปเลยจะดีกว่า เพราะตอนนี้เขาเชื่อใจในตัวเด็กคนนี้และคิดว่านายน้อยกลายเป็นปีศาจไปแล้วให้รู้เอาไว้สักหน่อยคงไม่เป็นอะไร

"แล้ว..ประตูพิพากษาหน้าตาเป็นยังไงเหรอ อยากเห็นอ่ะ"ชิเอลถาม เซบาสเตียนยิ้มแล้วเขาก็หยุดเดินพรางจูงมือพาชิเอลไปอีกทางซึ่งตรงไปอีกทาง

"ตามมาสิขอรับ ผมจะพาไปดู"เซบาสเตียนพูดพรางจูงมือพาชิเอลเดินกลับไปอีกทาง ชิเอลมองหน้าเซบาสเตียนอย่างสงสัยใคร่รู้ว่าจะพาเขาไปไหนแต่ก็ยอมเชื่อใจเดินตามไปแต่โดยดี
หลังจากที่เดินผ่านตรอกซอยต่างๆผ่านถนนหนทางหลายสายผ่านตกราบ้านช่องมากมาย จนกระทั้งมาถึงที่หมาย

"ถึงแล้วขอรับ"เซบาสเตียนพรางเดินมาหยุดยืนตรงหน้าซุ้มประตูสีแดงที่เขากับชิเอลเคยลอดผ่านประตูนี้เข้ามาในเมืองนี้

"แฮ่กๆ โอยทำไมไกลจัง เล่นเอาเหนื่อยเลย"ชิเอลบ่น เด็กที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายอย่างเขามันก็ต้องเหนื่อยง่ายอยู่แล้วล่ะนะ 

"ไหนล่ะ ประตูพิพากษา"ชิเอลมองดูซุ้มประตูสีแดงนั้นอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหันไปมองดูรอบๆเพื่อหาประตูที่ว่านั้นให้เจอ 

"ก็นี่ยังไงล่ะครับ ประตูบานนี้แหละ คือประตูมิติ เดิมทีมันไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกนะครับ มันพึ่งมาปรากฏเมื่อไม่นานมานี้เอง เมื่อปีที่แล้วล่ะมั้ง"เซบาสเตียนบอกพรางชี้มือตรงไปที่ซุ้มประตูสีเลือดนั้นชิเอลมองดูอย่างงุนงงพรางเดินเข้าไปสำรวจใกล้ๆ

"โกหกน่า ซุ้มประตูเนี่ยอ่ะนะ คือประตูพิพากษา อย่ามาอำดีกว่าเซบาสเตียน ฉันไม่เชื่อหรอก"ชิเอลมองหน้าเซบาสเตียนอย่างไม่เชื่อในคำพูดของพ่อบ้านหนุ่ม

"ไม่ได้โกหกขอรับ มันคือประตูพิพากษาจริงๆ"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจัง 

"แต่ว่า ถ้ามันเป็นประตูมิติจริงๆทำไมฉันกับนายถึงลอดผ่านเข้ามาในเมืองนี้ได้ล่ะ ตามหลักแล้วจะต้องหายเข้าไปยังโลกปีศาจของนายไม่ใช่เหรอ ถ้านี่คือประตูมิติน่ะ"ชิเอลให้ข้อสังเกต 

"เพราะมันยังปิดอยู่น่ะสิขอรับ และคนที่สั่งให้มันปิดได้คือราชาแห่งโลกปีศาจ ผมไม่รู้หรอกว่าราชาต้องการอะไรกันแน่ถึงได้ส่งประตูนี้มายังโลกมนุษย์ ประตูนี้เคยเปิดมาครั้งหนึ่งแล้วเมื่อห้าร้อยปีก่อน ผู้ที่จะเดินทางผ่านเข้าไปจะต้องเป็นปีศาจเท่านั้นหากมีมนุษย์หลุดเข้าไปจะตายทันที"เซบาสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"งั้นอักขระโบราณเล็กๆนั้นจริงๆแล้วเขียนว่าไงกันแน่ มันคงจะไม่ใช่แค่ว่ายินดีต้อนรับสู่เมืองซาตานหรอกใช่มัย"ชิเอลถามอย่างเอาเรื่อง

"ขออภัยที่ปิดบังขอรับ จริงๆแล้วมันอ่านว่า ผู้ใดที่ไม่ใช่ซานตานหากผ่านประตูนี้ไปมันผู้นั้นต้องตาย !!"เซบาสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม จนชิเอลถึงกับสะดุ้งนิดๆแล้วเขาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆเสียแล้ว เขาผ่านเข้ามาได้ยังไง ทั้งที่เคยเป็นมนุษย์มาก่อน

"แล้วนายพาฉันผ่านเข้ามาในนี้ได้ยังไง "ชิเอลถาม

"ก็เสียค่าผ่านทางให้กับประตูสิครับ สำหรับผมน่ะเดินผ่านเข้าๆออกๆได้สบายอยู่แล้วเพราะผมเป็นปีศาจเต็มตัว แต่สำหรับนายน้อยเท่าที่ผมสังเกตดูคุณน่าจะเป็นครึ่งปีศาจขอรับ "เซบาสเตียนบอก

"ครึ่งปีศาจ!!!นั่นสินะฉันไม่ได้เป็นปีศาจมาแต่ชาติกำเนิดนี่นา เพราะอย่างนี้สินะฉันถึงทำอะไรไม่ค่อยได้ บินก็ไม่ได้ หายตัวก็ไม่ได้ "ชิเอลพูดพรางสำรวจดูตัวเอง

"ใช่ขอรับเพราะยังงั้นประตูเลยไม่ให้ผ่านไปง่ายๆหากไม่ใช่ปีศาจเต็มตัว หากผมไม่เอะใจพานายน้อยเดินผ่านไปล่ะก็ประตูต้องเอาชีวิตนายน้อยแน่นอน"เซบาสเตียนบอกเสียงเรียบพรางจ้องมองดูหน้าชิเอล

"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แล้วนี่ฉันรอดมาได้ยังไงทำไมไม่ตายล่ะ แล้วเสียค่าผ่านทางยังไง"ชิเอลเงยหน้าถามเริ่มรู้สึกขนลุกขึ้นมาเอาดื้อๆ นี่เขารอดมาได้ไงไม่อยากจะเชื่อ

"ผมก็ใช้เลือดของตัวเองเป็นค่าผ่านทางสิบลิตรขอรับ"เซบาสเตียนบอกพรางเอามือลูบข้อมือตนเองอีกข้างอย่างใจลอย

"สิบลิตร!!! นี่นายยอมเสียเลือดมากขนาดนั้นเพื่อฉันเชียวเหรอ*0* "ชิเอลร้องอย่างตกใจ พรางมองดูเซบาสเตียนอย่างตื้นตันใจ ที่ยอมสละเลือดเพื่อช่วยชีวิตเด็กอย่างเขา

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมมีเลือดไม่จำกัด หากเสียไปร่างกายก็สร้างเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมสิบเท่าไม่เป็นอะไรเลยขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ ชิเอลเดินไปดูเสาประตูนั้นพรางเอื้อมมือไปแตะ แล้วมันก็ดูดมือของเขาอีก

"มิน่าล่ะ เวลาฉันเอามือไปแตะมันถึงได้ดูดมือฉัน มีปีศาจอยู่ในประตูนี้สินะ"ชิเอลหันมาถามพรางชักมือออกจากเสาสีแดง

"ครับเรียกว่าผู้พิทักษ์ประตูน่ะ ทุกๆสิบปีที่โลกปีศาจจะมีการบูชายันประตูโดยน้ำเลือดสดๆของมนุษย์หนึ่งพันคนมาสังเวยต่อประตู"เซบาสเตียนบอก ชิเอลรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที ตอนนี้เขารีบถอยออกห่างจากประตูบานนี้ไม่กล้าเข้าใกล้อีก มันน่ากลัวเกินกว่าจะนึกภาพ

"อันนี้ผมก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดมากนักหรอกครับเคยฟังมาจากท่านพ่อเล่าให้ฟังตอนเด็กๆ"เซบาสเตียนบอก

"อืมแล้วตอนนี้พ่อแม่ของนายอยู่ไหนล่ะที่โลกปีศาจเหรอ"ชิเอลถาม

"คงจะอย่างงั้นมั้งครับ ผมไม่ได้กลับไปบ้านนานมากแล้ว ไม่รู้ป่านนี้ท่านพ่อกับท่านแม่เป็นไงบ้างไม่รู้ ไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่ผมเดินทางมาอยู่ที่โลกมนุษย์นี้ตามลำพัง"เซบาสเตียนพูดอย่างใจลอย พรางนึกถึงใบหน้าของพ่อแม่ของเขา

"แล้วนายมาอยู่ที่นี่เมื่อไหร่อ่ะ เล่าให้ฟังหน่อยได้ป่ะ นายสัญญาไว้แล้วว่าจะเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังนี่"ชิเอลได้ทีถามใหญ่เลย เขาพยายามตะล่อมให้เซบาสเตียนเล่าเรื่องของตนเองไปเรื่อยๆ

"ได้ครับแต่เรื่องมันยาวพอสมควร ถ้ามัวยืนฟังแบบนี้คงเมื่อยแน่ไว้ผมทำธุระเสร็จแล้ว กลับไปบ้านผมจะเล่าให้ฟังนะครับ"เซบาสเตียนบอกปัดอีกเช่นเคย ชิเอลเงยหน้ามองตาเซบาสเตียนอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก จะเชื่อได้เหรอว่าเซบาสเตียนจะเล่าให้ฟังจริงๆถ้ากลับบ้านไปแล้วน่ะ 

"แน่ใจนะว่าจะเล่าให้ฉันฟังจริงๆ ไม่ใช่พอกลับไปบ้านแล้วนายจะอ้างทำนู่นทำนี่แล้วสุดท้ายก็ไม่ยอมเล่าให้ฉันฟังอีก สัญญาได้มัยล่ะ"ชิเอลถามเพื่อให้เวบาสเตียนยืนยันอีกครั้ง

"จะให้ผมสัญญางั้นหรือขอรับ"เซบาสเตียนถาม

"ใช่ ส่งนิ้วก้อยของนายมาสิ"ชิเอลบอกพรางยื่นนิ้วก้อนของตนส่งให้เซบาสเตียน พ่อบ้านปีศาจมองดูท่าทีของชิเอลอย่างงงๆ

"เห จะทำอะไรน่ะครับนายน้อย"เซบาสเตียนถามอย่างงุนงง ชิเอลตีหน้าขรึมแล้วจากนั้นเขาก็เป็นฝ่ายเอานิ้วก้อยของตนไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยใกญ่ๆของเซบาสเตียนไว้

"เกี่ยวก้อยสัญญาไงล่ะ พูดตามฉันนะเซบาสเตียน"ชิเอลพูดรู้สึกเขินๆเหมือนกันที่จะต้องมาทำอะไรแบบเด็กๆ เขากระแอ่มให้โล่งคอก่อนจากนั้นค่อยเริ่ม 

"อ่ะแฮ่มๆ ...ผมเซบาสเตียน มิคาเอลลิสขอสัญญาว่าจะเล่าเรื่องของตนเองให้ชิเอล แฟนท่อมไฮด์นายน้อยของผมฟังโดยที่ไม่มีการโกหกหรือบิดเบือนทันทีเมื่อกลับไปถึงบ้านของผมเรียบร้อยแล้ว หากผมผิดสัญญาผมจะยอมใส่ชุดเมตทำงานในบ้านเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ขอรับ"ชิเอลพูดนำด้วยใบหน้าแดงกล่ำด้วยความเขินอายที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้
เซบาสเตียนมองดูชิเอลอย่างอึ้งๆไม่นึกว่านายน้อยจะกล้าพูดขนาดนี้

"เอ่อ...จะให้ผมพูดแบบนั้นจริงๆเหรอ ใส่ชุดสาวเมตเนี่ยนะน่าอายจะตายขอรับ"เซบาสเตียนพูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจ หน้าเริ่มขึ้นสี

"เอาเถอะน่า พูดตามฉันแล้วกัน" ชิเอลพูดอย่างเขินๆหน้าแดง

"เอ่อ จะดีหรือครับให้พูดแบบนั้นมันน่าอายนะ "เซบาสเตียนทำหน้าไม่ค่อยมั่นใจตอนนี้เหงื่อเริ่มผุดขึ้นหน้าแล้ว

"เร็วสิ เร็ว พูดสิ"ชิเอลเร่งยิกๆ เซบาสเตียนมองหน้านายน้อยอย่างไม่สบอารมณ์ ให้แต่งตัวเป็นเมดเนี่ยนะในเมืองปีศาจเนี่ยนะ

"เอ่อ...ผะผมเซบาสเตียนมิคาเอลลิส ขอสัญญาว่าจา...เล่าเรื่องของตนเองให้ชิเอล แฟนทอมไฮด์ นะ นายน้อยของผมฟังโดยที่ไม่มีการโกหก หรือ บิดเบือนทันทีเมื่อกลับไปถึงบ้านของผมเรียบร้อยแล้ว"เซบาสเตียนพูดตามพรางเอาแขนปาดเหงื่อบนหน้าผาก

"เอ้าต่อสิ"ชิเอลเร่ง พรางอมยิ้ม

"เอ่อ หากผมผิดสัญญาผมจะยอม...ยอม.."เซบาสเตียนพูดพรางก้มหน้าตอนนี้เขาเขินหน้าแดงเสียแล้ว ชิเอลยิ้มเจ้าเล่ห์พรางมองดูสีหน้าพ่อบ้านหนุ่มอย่างขบขัน

"นายน้อยพอแค่นี้เถอะ ไม่อยากพูดแบบนั้นแล้วขอรับ"เซบาสเตียนพยายามร้องขอ 

"ไม่ได้ๆ อะไรกัน ทำไมไม่กล้าพูดล่ะ หรือนายคิดจะผิดสัญญาจริงๆ ถ้านายทำตามสัญญาซะก็ไม่เห็นจะต้องกลัวเรื่องการแต่งเมดเลยนี่นา"ชิเอลพูดเสียงจริงจัง เขาชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าเซบาสเตียนจะยอมเล่าให้ฟังจริงๆหรือเปล่า

"เฮ้อ...เล่นกันขนาดนี้เลยนะ ก็ได้ครับ พูดต่อก็ได้ ...หากผมผิดสัญญาผมจะยอมใส่ชุดเมตทำงานในบ้านเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ขอรับ"แล้วเซบาสเตียนก็ตัดสินใจพูดให้จบอย่างรวดเร็ว

"แค่นี้ใช่มัยขอรับ พอใจหรือยัง"เซบาสเตียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ชิเอลหัวเราะชอบใจ

"อืม แค่นี้ก็เป็นการยืนยันว่านายจะไม่เบี้ยวล่ะนะ เอาหล่ะเราไปทำงานให้เสร็จเร็วๆกันเถอะ ฉันอยากกลับไปบ้านฟังเรื่องของนายจะแย่แล้ว"ชิเอลพูดอย่างกระตือรือร้นพรางเป็นฝ่ายมาจูงมือพ่อบ้านลากไปตามทาง

"เฮ้อ ก็ได้ครับ มาผมจะเป็นคนนำทางไปเอง"เซบาสเตียนถอนใจเฮ้อใหญ่แล้วก็ทำตัวให้เป็นปกติโดยการเป็นฝ่ายจูงนายน้อยเดินตามตรงไปยังจุดหมายเสียเอง ขืนให้นายน้อยนำทางมีหวังหลงทางแน่นอน

หลายนาทีต่อมาเซบาสเตียนก็พาชิเอลเดินมาจนถึงหน้าบ้านเพื่อนปีศาจที่ให้ยืมม้านิลกาฟมา เซบาสเตียนเดินไปกดกริ่งที่หน้าประตูบ้าน แล้วจากนั้นก็ได้ยินเสียชายหนุ่มเสียทุ้มๆดังมา

"มาแล้วๆ"ชายคนนั้นเดินตรงมาเปิดประตูให้อย่างรวดเร็ว พรางจ้องมองแขกผู้มาเยือนเพื่อดูว่าใครมา

"สวัสดีลูวิค"เซบาสเตียนเอ่ยปากทักทายเพื่อนปีศาจของเขาอย่างเป็นกันเอง

"อ้าวนึกว่าใครที่แท้ก็เจ้าอีกานี่เอง เข้ามาๆ"ชายหนุ่มที่ถูกเรียกชื่อว่าลูวิคเอ่ยทักอย่างร่าเริงพรางเปิดประตูให้เซบาสเตียนกับชิเอลเข้ามาข้างในบ้าน ซึ่งบ้านนี้เป็นบ้านชั้นเดียวธรรมดาไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก เขาอยู่เพียงลำพังกับเจ้าม้าปีศาจเพื่อนยากกันแค่สองตน

"เอ่อแล้วนั้นใครน่ะ ลูกชายของนายเหรอเซบ"ลูวิคถามพรางปรายตามองไปที่เด็กชายตาสีแดงที่ยืนอยู่ข้างๆเซบาสเตียน

"อ้อเปล่าหรอกเด็กข้างบ้านน่ะ พ่อแม่เขาไม่อยู่เลยฝากฉันให้ช่วยดูแลน่ะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ ชิเอลมองดูเซบาสเตียนอยากแปลกใจ ทำไมไปโกหกเพื่อนแบบนั้นล่ะ 

"อ้อเหรอ แล้วเด็กคนนี้เขาเป็นปีศาจอะไรล่ะ ทำไมดูไม่เหมือนปีศาจอะไรเลย หรือว่ายังไม่ได้แปลงร่าง"ลูวิคถามอย่างสงสัย พรางพิจารณามองชิเอลตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสงสัย

"เป็นลูกหมาน่ะ ยังแปลงร่างไม่ได้"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางหันมามองหน้าชิเอลที่กำลังจ้องหน้าพ่อบ้านอย่างเขาเขม็งอย่างไม่สบอารมณ์ที่มาว่าเด็กอย่างเขาเป็นลูกหมา

"อ้อยังแปลงร่างไม่ได้สินะ อืมยังเด็กอยู่นี่นา ช่างเถอะๆ เข้ามานั่งพักในบ้านก่อนแล้วกัน "ว่าแล้วลูวิคก็เดินนำชิเอลกับเซบาสเตียนมาหาเก้าอี้นั่งพัก
พอหาที่นั่งกันได้แล้ว 

"ว่าแต่เจ้าหนู เราชื่อะไรล่ะ "ลูวิคถามอย่างเป็นกันเอง ชิเอลหันมามองหน้าเซบาสเตียนทีหนึ่งเพื่อขอความเห็น พอเห็นเซบาสเตียนพยักหน้าให้กำลังใจ เด็กหนุ่มจึงหันไปตอบชายร่างสูงที่ชื่อลูวิคอย่างกล้าๆกลัวๆ ถ้าเป็นคนธรรมดาเขาไม่กลัวหรอกแต่นี่เป็นปีศาจแถมยังไม่รู้ว่าเป็นปีศาจอะไรอีก จะกินเขาหรือเปล่าก็ยังไม่รู้

"เอ่อ..ผมชื่อชิเอล แฟนท่อมไฮด์ครับ"ชิเอลตอบเสียงเรียบพรางเงยหน้าขึ้นช้าๆมองดูดวงตาสีซีดของลูวิค เขาอยากรู้ว่าชายคนนี้เป็นปีศาจอะไรแต่ไม่กล้าถาม

"ยินดีที่ได้รู้จักนะชิเอลแฟนท่อมไฮด์ ฉัยชื่อลูวิค เชอมาน "ลูวิคพูดอย่างอารมร์ดีพรางยืนมือมาทำท่าจะจับมือกับชิเอล

"ยินดีที่ได้พบเช่นกันครับคุณเชอมาน"ชิเอลพูดพรางยืนมือมาจับตอบอย่างมีมารยาท 

"อืมจะเรียกฉันว่าลูวิคแบบเซบบี้ก็ได้นะตามสบาย ฉันไม่ถือหรอก "ลูวิคพูดยิ้มๆ เขาดูเป็นปีศาจที่มีอัธยาศัยดีไม่น้อยเลย ทำให้ชิเอลคลายความหวาดกลัวลงได้บ้าง เขาหันมาทำท่าจะกระวิบถามเซบาสเตียนแต่ก็ยังไม่พ้นสายตาของลูวิคอยู่ดี

"มีอะไรหรือครับ"เซบาสเตียนกระซิบถาม 

"เพื่อนของนายเค้าเป็นปีศาจอะไรเหรอ ดุหรือเปล่า กินเลือดแบบแวมไพร์มัย"ชิเอลกระซิบถามเสียงแผ่ว การกระซิบกระซาบกันของทั้งสองตนนั้นยิ่งทำให้ลูวิคเกิดความสงสัยและไม่พอใจที่พวกนั้นรู้เห็นเป็นใจกันแค่สองคนไม่เปิดให้คนนอกเข้าไปยุ่งได้เลย

"พวกนายสองตนคุยอะไรกันน่ะ ทำไมไม่คุยกันดังๆทำเป็นกระซิบกันแค่สองตนแบบนั้นมันน่าสงสัยนะ นินทาอะไรฉันหรือเปล่าเซบบี้"ลูวิคเหล่ตามองเซบาสเตียนอย่างคลางแคลงใจ

"อ้อเปล่าหรอกไม่มีอะไร คือเด็กคนนี้เขาค่อยข้างขี้อายน่ะ เลยไม่กล้าถามนายตรงๆ เขาแค่อยากรู้ว่านายเป็นปีศาจอะไรแค่นั้นแหละ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"อ้อแค่อยากรู้ว่าฉันเป็นปีศาจอะไรงั้นสินะ "ลูวิคพูดพรางหันมามองหน้าชิเอลที่ตอนนี้เอาแต่พยักหน้ารับ

"งั้นจะบอกให้ก็ได้ ฉันเป็นปีศาจวัวกระทิงน่ะ ตอนนี้อยู่ในร่างมนุษย์ไว้ว่างๆฉันค่อยแปลงร่างให้ดูละกัน ว่าแต่เซบบี้นายมาหาเจ้านิลกาฟไม่ใช่เหรอ ไปสิ ปล่อยเด็กคนนี้ให้อยู่กับฉัน ฉันอยากคุยกับเขาตามลำพัง"ลูวิคหันมาพูดกับเซบาสเตียนเพื่อไล่เพื่อนอีกาไปไกลๆจะได้มีเวลาคุยกับเด็กปีศาจน้อยคนนี้ได้สะดวก

"แหมๆพอเจอคนหน้าสนใจก็ไล่เพื่อนเลยนะลูวิค อย่าทำอะไรเด็กคนนี้ล่ะ ห้ามทำอะไรเขาเด็ดขาดเลยนะไม่งั้นฉันเอานายตายแน่"เซบาสเตียนพูดดักเอาไว้เผื่อเพื่อนปีศาจของเขาเกิดอยากลิ้มรสชาติเนื้อนายน้อยของเขาขึ้นมาจะยุ่ง

"รู้แล้วล่ะน่ะ ไม่ทำอะไรหรอกฉันไม่สนใจเนื้อปีศาจหรอกนะ วางใจได้"ลูวิคพูดอย่างไม่สบอารมณ์ที่เซบาสเตียนพูดกับเขาอย่างระแวง

"อืมงั้นแล้วไป ฝากด้วยละกัน เดี๋ยวฉันมา"เซบาสเตียนพูดจบก็เดินถือถังใส่แครอทยี่สิบหัวเข้าไปที่หลังบ้านที่เป็นที่อยู่ของนิลกาฟอย่างลังเล อดห่วงชิเอลไม่ได้ 

"เอ้ามัวคอยอะไรเล่ารีบไปสิ ฉันไม่ทำอะไรเด็กของนายหรอกน่า ไปชิ้วๆ"ลูวิคพูดยิ้มๆพรางทำท่าไล่เพื่อนอีกาของเขาไปอย่างไม่ใยดี
พอเซบาสเตียนจากไปทิ้งให้ชิเอลอยู่กับปีศาจวัวกระทิงตามลำพัง ชิเอลชักรู้สึกกลัวขึ้นมาซะแล้วสิ นี่ถ้าเขาไม่เคยโดนปีศาจแวมไพร์จู่โจมมาก่อนเขาคงไม่มีทางกลัวปีศาจผู้ใหญ่พวกนี้หรอกแต่นี่เขาพึ่งเจอเหตุการณ์หน้ากลัวมาจึงค่อนข้างระแวงพวกปีศาจเหล่านี้ยกเว้นเวบาสเตียนที่เขาไม่กลัว

"ทีนี้เจ้าอีกาก็ไม่อยู่ขัดขวางเราสองคนและ เอาหล่ะเจ้าหนู จริงๆแล้วเธอเป็นอะไรกันแน่"ปีศาจวัวถามอย่างจริงจังพรางจ้องหน้าชิเอลเขม็ง

"ผมก็เป็นปีศาจน่ะสิ คุณคิดว่าผมเป็นอะไรล่ะ มนุษย์งั้นเหรอ"ชิเอลพูดพรางค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินถอยหนีออกมาห่างๆปีศาจวัวอย่างระแวง

"ฉันก็คิดน่ะนะว่าเธอเหมือนมนุษย์แต่ว่า ฉันจับประแสพลังปีศาจของเธอได้แต่มันค่อนข้างแปลกที่กลิ่นเลือดของเธอแตกต่างจากกลิ่นเลือดของปีศาจทั่วๆไป ต่างจากฉันและเซบบี้ กลิ่นเลือดของเธอเหมือนมนุษย์มากทั้งหอมและหวานน่ากินเป็นที่สุด"ลูวิกพูดพรางจ้องมองชิเอลแล้วเดินตรงเข้ามาอย่างกระหาย ชิเอลเดินถอยหลังไปเรื่อยๆด้วยความหวาดระแวง

"นั้นคุณคิดจะทำอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ ถอยออกไปนะ อย่า!!!"ชิเอลร้องโวยลั่นพรางก้าวถอยหนีอย่างระแวง

"จะกลัวอะไรกันเล่า เธอเป็นปีศาจไม่ใช่เหรอ ถ้าหากถูกฆ่าเธอคงไม่ตายใช่มัยชิเอล แฟนท่อมไฮด์"ลูวิคเดินตรงมาทำท่าจะทำร้าย เขาแค่อยากทดสอบดูว่าเด็กคนนี้เป็นปีศาจหรือมนุษย์ไม่ได้มีเจตนาฆ่าจริงๆ ชิเอลก้าวถอยหลังมาจนหลังติดกำแพง เขาถูกปีศาจวัวกระทิงต้อนจนมุมเสียแล้ว 

"อย่านะคุณลูวิค อย่า !!!ช่วยด้วย เซบาสเตียน!!!! ช่วยฉันด้วย.."ชิเอลร้องตะโกนลั่นให้เซบาสเตียนมาช่วยแต่ดูเหมือนว่าเซบาสเตียนจะอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยินเสียงร้องของเขา มีทางเดียวที่จะเรียกมาได้คือต้องใช้ตาขวาเรียกมาแต่ดูเหมือนจะสายไปเพระาลูวิกจู่โจมไวมากเพียงแค่เสี้ยววินาทีชิเอลก็ถูกกงเล็บแหลมคมจ้วงทะลวงไส้อย่างไม่ปราณีแบบไม่ทันให้ตั้งตัวเลย

"อั่ก!!!"ชิเอลเจ็บสุดๆจนร้องไม่ออกเลือดสีแดงสดๆไหลออกมาจากท้องเปอะเปื้อนเสื้อผ้าของเขาจนแดงฉาน ดวงตาสีแดงของเขาเหลือกขึ้น แล้วกระอักเลือดจนไหลออกมาจากปากหยดลงมาที่เสื้อคลุมสีดำตัวนอกของเขา แล้วจากนั้นเขาก็ล้มทั้งยืนแล้วสลบแน่นิ่งไปทันที ตรงหน้าปีศาจกระทิงที่มือเปื้อนเลือดสดๆแล้วเขาก็เอาเลือดสดๆของชิเอลมาลองชิมดู 

"อืม..เลือดอร่อยดีนี่เจ้าหนู ตายแล้วสินะเป็นมนุษย์งั้นเหรอ"ลูวิกก้มลงมองร่างของเด็กชายที่สลบแน่นิ่งไป เขาแค่ต้องการจะทดสอบดูว่าชิเอลเป็นปีศาจจริงหรือเปล่าและกำลังรอดูผล ระหว่างที่รอก็ดื่มด่ำกับเลือดสดๆจากตัวของเด็กหนุ่มให้เต็มทีไม่ว่าจะฟื้นหรือไม่ก็ตามเขาไม่แคร์หรอก แค่ได้ลองลิ้มรสชาติเลือดของเด็กคนนี้ก็พอใจแล้วต้องขอบใจเซบบี้ที่เอาเหยื่อมาส่งให้ชิมถึงที่บ้าน
หลังจากนั้นไม่นานเซบาสเตียนก็กลับมา เขายังไม่รู้ว่าชิเอลโดนลูวิคฆ่า เดินตรงเข้ามาแบบสบายใจที่มอบส่งตอบแทนให้เจ้าม้าสีนิลไปเรียบร้อยแล้ว

"นายน้อยผมกลับมาแล้ว..."แล้วเซบาสเตียนก็หยุดกระทันหันเมื่อเห็นภาพตรงหน้า 

"นายน้อย!!!!"เซบาสเตียนเบิกตากว้างอย่างตกใจสุดขีดที่เห็นชิเอลนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น พ่อบ้านหนุ่มรีบเดินมาสำรวจร่างกายของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเป็นห่วง

"นายน้อยนี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะครับ ใครทำร้ายคุณ"เซบาสเตียนจับตัวชิเอลเขย่าเบาๆเพื่อปลุกให้ฟื้นเขารู้ดีว่าชิเอลไม่ตายง่ายๆเลยไม่ห่วงเรื่องนั้นเท่าไหร่ บาดแผลเหวอะหวะที่ท้องค่อยๆสมานตัวอย่างช้าๆ

"ไงเซบให้อาหารนิลกาฟเสร็จแล้วเหรอ"ลูวิคเดินเข้ามาเขาเดินไปล้างทำความสะอาดมือตัวเองหลังจากที่ได้ดื่มด่ำกับรสเลือดของชิเอลไปเต็มที่แล้ว เซบาสเตียนลุกขึ้นมาแล้วหันตรงมาจู่โจมใส่เจ้าปีศาจวัวทันที

"นายใช่มัยที่เป็นคนทำร้ายเด็กของฉัน"เซบาสเตียนพุ่งเข้าใส่จับคอกระชากคอเสื้อของลูวิคขึ้นมาคาดคั้นถามอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ใช่ ฉันทำเองล่ะ"ลูวิคตอบหน้าตาเฉย เซบาสเตียนมองหน้าเพื่อนอย่างโมโหและเสียใจที่ไว้ใจหมอนั้น

"นายทำแบบนี้ทำไม ทำร้ายเด็กคนนี้ทำไม เขาไปทำอะไรให้ นายถึงทำกับเขาแบบนี้ ฮึ ลูวิค!!!"เซบาสเตียนตวาดใส่อย่างโมโห

"ก็แค่อยากทดสอบดูว่าเป็นปีศาจหรือมนุษย์เท่านั้นเองไม่ได้มีเจตนาฆ่าสักหน่อย"ลูวิคตอบอย่างลอยหน้าลอยตาไร้จิตสำนึก

"ทดสอบงั้นเหรอ ทะลวงไส้แทบทะลุเนี่ยนะ แบบนี้เรียกว่าแค่ทดสอบงั้นเหรอ เกิดเด็กของฉันตายขึ้นมาจริงๆนายจะรับผิดชอบยังไง!!!"เซบาสเตียนพูดอย่างเดือดดาล เขากระชากคอเสื้อดึงตัวลูวิคยกขึ้นมาอย่างง่ายดายด้วยแรงมหาศาล

"เอาน่า อย่าโกรธน่าเซบบี้ถ้าเกิดเด็กนั้นตายไปจริงๆเอาชีวิตฉันไปแล้วกัน"ลูวิคพยายามประนีประนอมเขาไม่อยากให้เซบาสเตียนโกรธเพราะรู้ซึ้งว่าเวลาปีศาจอีกาโกรธแล้วจะน่ากลัวขนาดไหน

"เอาชีวิตแกงั้นเหรอ ปีศาจหนังเหนียวอย่างแกต่อให้เอามีดแทงอีกร้อยล้านรอบแกก็ไม่ตายอยู่ดี"เซบาสเตียนพูดอย่างโกรธๆจากนั้นเขาก็จับเพื่อนปีศาจวัวโยนลงพื้น ถึงจะทำร้ายนายน้อยแต่ยังไงก็เป็นเพื่อนกันเขาไม่อย่ากมีเรื่องกับเพื่อนเท่าไหร่นักหรอก

"เอาน่าๆใจเย็นๆน่าเซบบี้ฉันขอโทษแล้วกัน ยังไงถ้าเด็กของนายเป็นปีศาจจริงๆต่อให้โดนฆ่าก็ยังฟื้นได้แน่นอนน่า ฉันแค่หยอกเล่นๆ"ลูวิคพยายามประนีประนอมอีกครั้งปลอบให้เพื่อนของเขาใจเย็นลง

"งั้นถ้าฉันจับแกทะลวงไส้บ้างคงได้ใช่มะ ยังไงแกก็ไม่ตายอยู่แล้วนี่ เจ้าวัวบ้าเลือด"เซบาสเตียนบอกพรางเดินตรงมายังร่างของปีศาจวัวที่ลงไปนั่งอยู่บนพื้น

"เฮ้ยจะเอาจริงเหรอมันเจ็บนาเซบบี้ถึงฉันจะไม่ตายก็เถอะ"ลูวิคพูดอย่ากลัวๆพรางเอามือปัดป้องไม่ยอมให้เซบาสเตียนทะลวงไส้

"แล้วนายคิดว่าเด็กของฉันไม่เจ็บหรือไง "เซบาสเตียนเดินตรงมาทำท่าจะทำร้ายเพื่อนปีศาจวัวของเขา เจ้าวัวนั้นแม้จะเป็นปีศาจก็จริงแต่ค่อนข้างเป็นปีศาจที่ขี้ขลาดขี้กลัวผิดกับรูปร่างหน้าตาของเขาเลย

"อย่าน่าเซบบี้มันเจ็บนะ นายคงไม่อยากมือเลอะเลือดของฉันหลอกใช่มัย ขอร้องล่ะอย่าทำร้ายฉันเลยนะ"ลูวิคอ้อนวอน

"เชอะทีอย่างงี้มาทำเป็นกลัวที่ทำร้ายคนอื่นได้น่ะไม่เห็นจะกลัวเลย ฉันบอกแกแล้วใช่มะว่าห้ามทำอะไรเด็กของฉัน ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก!!!"เซบาสเตียนกางเล็บแล้วทำท่าจะทะลวงท้องลูวิคที่พยายามเอามือปัดป้องแต่ก็สู้ปีศาจเอสคลาสอย่างเขาไม่ได้

"อย่านะเจ้าอีกา ห้ามทำร้ายฉันนะ ไม่งั้นตัดเพื่อนกันเลย เลิกคบ"ลูวิคพูดอย่างเอาจริงเอาจัง

"แกเป็นฝ่ายผิดนะลูวิค ถ้าแกจะเลิกคบกับฉันก็เรื่องของแก แกมาทำร้ายคนของฉันก่อนแกต้องชดใช้"เซบาสเตียนไม่สนใจว่าลูวิคจะตัดเพื่อนหรือเปล่าตอนนี้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าไม่สนใจหน้าอินหน้าผมที่ไหนแล้วแม้แต่เพื่อนก็เถอะมาทำร้ายนายน้อยของเขายอมไม่ได้
แล้วจากนั้นปีศาจสองตนก็ต่อสู้กันอุตหลุด โดยที่ทั้งคู่ไม่ทันสังเกตที่พื้นว่าร่างของชิเอลเริ่มขยับตัวแล้ว เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาสีแดงขึ้นช้าๆ แล้วก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือกุมท้องกระอักกระไอออกมาเป็นเลือด

"โอยยยเจ็บชะมัดเลยโดนทะลวงไส้อีกแล้ว คบกับพวกปีศาจพวกนี้ทีไรมีแต่เรื่องเจ็บตัวตลอดเลย ทั้งปีศาจอีกา ปีศาจแมงมุม ปีศาจแวมไพร์ แล้วยังปีศาจวัวกระทิงอีก มีแต่ทำให้เราเจ็บตัวอยู่เรี่อย แค่กๆ แค่กๆ"ชิเอลบ่นพรางไอออกมาเป็นเลือด ตอนนี้บาดแผลที่ท้องสมานตัวสนิทดีแล้ว เป็นปีศาจก็ดีแบบนี้ไม่ตายง่ายๆแถมบาดแผลก็หายเร็วด้วย

พอได้ยินเสียงชิเอลบ่นเสียงดังปีศาจอีกากับปีศาจวัวหยุดสู้กันชั่วคราวพรางมองดูร่างโชคเลือดของเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งบ่นอยู่ที่พื้น ลูวิคมองดูเด็กหนุ่มอย่างทึ่งๆขนาดโดนทำร้ายปางตายยังไม่เป็นอะไรลุกขึ้นมานั่งบ่นได้นี่ท่าทางสบายดีสินะ

"ไงเจ้าหนูตื่นแล้วเหรอ นึกว่าเธอจะไม่ตื่นเสียอีก ฉันคิดว่าเธอตายแล้ว แต่ถึงขนาดลุกขึ้นมานั่งบ่นได้เนี่ยดูท่าเธอยังชิวๆอยู่เลยนะ ดีใจด้วยที่รอดมาได้"ลูวิคพูดยิ้มๆเขาลืมเรื่องที่จะสู้กับเซบาสเตียนไปเลย 

"ไม่ต้องมาพูดดีเลย เจ้าวัวบ้า เล่นทะลวงไส้แบบนี้เจ็บแทบตาย เซบาสเตียนจัดการเลยบังอาจมาทำร้ายฉันเอาให้ตายเลย"ชิเอลใช้ตาขวาสั่งด้วยความแค้นพรางค่อยๆลุกขึ้นยืนตอนนี้เขาหายเจ็บแล้วแต่ยังโกรธปีศาจวัวอยู่ เล่นมาทำร้ายเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับดวงตาเรืองแสงคำสั่งจากพันธะสัญญาไม่อาจขัดขืนได้ ในเมื่อเจ้านายสั่งให้ฆ่าให้ตายยังไงก็คงต้องทำล่ะนะ

"เดี๋ยวๆนายจะฆ่าฉันจริงๆเหรอเซบบี้เราเป็นเพื่อนกันนะ"ลูวิกพูดอ้อนวอน

"ช่วยไม่ได้มันเป็นคำสั่งของนายน้อยฉันขัดไม่ได้หรอกนะ ยังไงนายก็คงต้องตายล่ะนะ"เซบาสเตียนพูดอย่างเศร้าๆเขาไม่อยากฆ่าเพื่อนเลย ไม่อยากทำจริงๆ

ว่าแล้วเซบาสเตียนก็ระเบิดพลังเข้าสูโหมดดาร์กไซด์ที่น่าสะพรึงกลัวพลังปีศาจรุนแรงมาก จนชิเอลเองยังรู้สึกหวาดกลัวเลย เซบาสเตียนมองดูเพื่อนปีศาจของเขาอย่างเศร้าๆชิเอลเบิกตากว้างเมื่อเห็นพลังปีศาจออกมาจากฝ่ามือของปีศาจอีกา ปีศาจวัวมองดูอย่างตื่นตะหนกต่อให้เป็นปีศาจหนังเหนียวแค่ไหนแต่หากถูกพลังมหาศาลนี้เข้าไปคงตายจริงๆ

"อย่านะเซบบี้ขอร้องไว้ชีวิตฉันเถอะ"ลูวิกพยายามอ้อนวอน ชิเอลไม่อยากเห็นภาพนั้นเลยแม้จะโกรธแค้นปีศาจวัวที่ทำร้ายเขาแต่เขาก็ทนกับสภาพนี้ไม่ไหวแล้ว ไม่เอาไม่อยากเห็นคนถูกฆ่าต่อหน้าอีกแล้ว 

"ฉันไม่อยากทำ แต่ฉันหยุดไม่ได้ ขอโทษนะ ลูวิค"เซบาสเตียนเพิ่มพลังที่ฝ่ามือเตรียมจะปล่อยพลังมหาศาลนั้นใส่เพื่อนวัวกระทิงของเขา ด้วยความเสียใจถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น ชิเอลทนไม่ไหวแล้วจึงวิ่งมายืนกันปกป้องปีศาจวัวเอาไว้

"หยุดนะ!!!นี่คือคำสั่งหยุดเดี่ยวนี้เซบาสเตียนอย่าฆ่าเขาพอแล้วหยุด!!!!"ชิเอลตะโกนสั่งด้วยตาขวาเสียงลั่น เขาทนเห็นเพื่อนฆ่าเพื่อนไม่ได้ ถ้าหากยังปล่อยให้ทำเซบาสเตียนต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางค่อยๆลดพลังแล้วสลายพลังจนหายไปจากนั้นก็เปลี่ยนร่างกลับมาเป็นพ่อบ้านปีศาจตามเดิม พรางทรุดลงนั่งที่เก้าอี้เหงื่ออกเต็มหน้าพรางเอามือปาดเช็ดน้ำใสๆออกจากตา เกือบไปแล้วเขาเกือบฆ่าเพื่อนไปแล้วตามคำสั่งของนายน้อย

"โล่งออกไปทีที่นายน้อยยอมเปลี่ยนใจ ผมเองไม่ได้อยากฆ่าเจ้าวัวนี่หรอกนะครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางถอนใจอย่างโล่งอก เจ้าปีศาจวัวค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาชิเอล

"เจ้าหนูขอโทษนะที่ทำร้ายเธอและขอบใจที่เธออภัยให้ฉัน นั่นคืออำนาจของพันธะสัญญาสินะ เธอกับเซบบี้ทำพันธะสัญญากันเหรอทำได้ยังไงน่ะพวกเธอเป็นปีศาจทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ"ลูวิคถามอย่างแปลกใจ

"เท่าที่ฉันรู้มาว่าปีศาจจะทำพันธะสัญญาเฉพาะกับมนุษย์ที่เอาชีวิตและจิตวิญญาณมาสังเวยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเซบบี้กับชิเอลถึงได้ทำพันธะสัญญากันได้ล่ะ มันผิดกฏเหล่าปีศาจไม่ใช่เหรอ หากปีศาจทำพันธะสัญญากันเองจะต้องตายทั้งคู่นี่นา แล้วทำไมพวกเธอถึงยังไม่ตายล่ะ"ลูวิคให้ข้อสังเกต

เซบาสเตียนกับชิเอลมองหน้ากันจะเอายังไงดีล่ะจะบอกลูวิคดีมัยว่าเขาเดิมทีเป็นมนุษย์

"เอ่อ...จริงๆแล้วไม่ผิดกฏหรอกลูวิคเพราะฉันกับนายน้อยเราเป็นปีศาจกับมนุษย์ เด็กคนนี้เมื่อก่อนเป็นมนุษย์เพราะอย่างนี้นายถึงได้อยากทดสอบดูใช่มัยว่าเขาเป็นปีศาจหรือมนุษย์ ฉันขอยืนยันเลยว่าในตอนนี้นายน้อยของฉันเขาเป็นปีศาจจริงๆนายก็ประจักษ์แก่สายตาแล้วใช่มัยว่านายน้อยโดนนายฆ่าแล้วไม่ตาย" เซบาสเตียนให้คำตอบตามความเป็นจริงชิเอลหันไปมองหน้าพ่อบ้านปีศาจอน่างไม่ค่อยมั่นใจนักว่าบอกความจริงแก่เจ้าวัวบ้านนี่แล้วจะดีเหรอ

"จะดีเหรอเซบาสเตียนพูดออกไปแบบนี้ เกิดเจ้าวัวบ้าอยากจะกินฉันขึ้นมาจะทำไงล่ะ"ชิเอลกระซิบปรึกษากับเซบาสเตียนเบาๆ

"พวกนายเลิกทำเป็นกุ๊กกิ๊กกระซิบกระซาบกันเองสองคนได้มัยมีอะไรก็พูดมาตรงๆเลยสิ"ลูวิคพูดอย่างไม่สบอารมณ์ที่เห้นสองคนนี้ทำเป็นลับลมคมใน

"ไม่มีอะไรมากหรอกเจ้าวัวบ้า นายน้อยเขาแค่ระแวงแกเท่านั้นแหละเขากลัวโดนแกจับกิน"เซบาสเตียนบอกไปตรงๆเล่นทำเอาชิเอลมองค้อนอย่างไม่พอใจทันที ลูวิคเลิกคิ้ว

"จะบ้าหรือไงไปบอกเค้าแบบนั้น"ชิเอลทุบไหล่เซบาสเตียนอย่างกังวล

"บอกๆไปเถอะเจ้าวัวบ้าไม่กล้าทำอะไรนายน้อยแล้วล่ะครับ มันกลัวโดนผมฆ่ามันตายจริงๆ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆตอนนี้บรรยากาศดีๆกลับมาแล้ว เขาทำเหมือนเรื่องร้ายๆเมื่อครู่นี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย

"จริงอย่างที่เซบบี้บอกนั่นแหละเจ้าหนู ฉันไม่คิดจะทำอะไรเธออีกแล้ว แม้พึ่งจะรู้ว่าเธอเคยเป็นมนุษย์มาก่อนก็เถอะ เธอเป็นเด็กที่มีจิตใจดีนะ แม้จะยังโกรธฉันอยู่แต่เธอก็ยังอภัยให้ฉัน ขอบใจนะ"ลูวิคยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ชิเอลพยักหน้า
เขายังระแวงลูวิคอยู่ไม่กล้าเข้าไปใกล้เดี๋ยวโดนทำร้ายอีก ระหว่างนั้นเซบาสเตียนเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบนาฬิกาพกออกมาดู

"อืมนี่ก็สายมากแล้ว ฉันมีธุระที่จะต้องไปทำต่อ ขอตัวกลับก่อนนะเจ้าวัวบ้า"เซบาสเตียนพูดพรางเก็บนาฬิกาพกไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม

"อืม ขอโทษนะที่ทำให้ทั้งนายและชิเอลลำบาก แล้วเรื่องของเด็กคนนี้ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้นแหละ วางใจเถอะเซบบี้"ลูวิคพูดพรางยื่นมือมาจับกับเซบาสเตียนเพื่อกล่าวลา

"ไม่เป็นไรหรอกฉันเองก็ทำให้นายหวาดกลัวไม่น้อยเลยเกือบฆ่านายตายซะแล้วสิ ขอโทษนะ"เซบาสเตียนยื่นมามาจับตอบแล้วยิ้ม

"ลาก่อนไว้พบกันใหม่ บาย"ทั้งเซบาสเตียนและลูวิคพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายแล้วก็ต่างฝ่ายต่างโบกมือลาให้แก่กัน จากนั้นก็แยกย้ายกันเซบาเตียนเดินตรงมาหาชิเอลเพื่อจะจูงพาเดินออกจากบ้านลูวิคไป แต่ชิเอลเป็นเด็กมีมารยาทไปมาลาไหว้เสมอ จึงไม่ยอมเดินตามเวบาสเตียนไปแต่เขากลับเดินตรงไปหาปีศาจวัวเพื่ออำลา

"งั้นผมเองก็ขอลาเช่นกัน ลาก่อนครับ"ชิเอลก้มหัวโค้งอำลาอย่างสุภาพแม้จะเป็นเพื่อนของเซบาสเตียนก็ตาม แต่ยังไงก็เป็นผู้ใหญ่ ในฐานะที่เขาเป็นเด็กก็ต้องให้ความเคารพตามมารยาท

"ลาก่อนชิเอลไว้ว่างๆมาเที่ยวอีกนะ ขอโทษอีกครั้งที่ฉันทำร้ายเธอ"ลูวิคพูดพรางเอามือมาลูบหัวชิเอลเบาๆอย่างเอ็นดู ชิเอลถึงกับสะดุ้งตกใจพรางรีบเดินหนีออกห่างทันทีอย่างระแวง พรางวิ่งตรงไปหาเซบาสเตียนที่ยืนรออยู่หน้าประตู
แล้วจากนั้นชิเอลกับเซบาสเตียนก็ออกมาจากบ้านของลูวิค เซบาสเตียนคว้าแขนนายน้อยมาจูงพาเดินออกไปสู่ถนนเพื่อหารถม้าให้มาส่งที่บ้าน เพราะตอนนี้เซบาสเตียนยังเพลียอยู่จากการใช้พลังเลยไม่อยากจะบินกลับ