My question คำตอบของหัวใจ

-Fang-
 
 
 
นานเท่าไรแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน…ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวของฉันเหมือนหยุดลงภายในระยะเวลาสั้นๆเมื่อฉันสายตาของฉันกับป๊อปปี้
ประสานกัน มันเป็นความบังเอิญหรือเป็นเพราะฟ้ากลั่นแกล้งกันนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันพยายาม
จะลืมเขาแต่ก็ทำไม่ได้ และพอวันนี้ยิ่งมาเจอกันอีก มันยิ่งทำให้ฉันจดจำเขาได้อย่างติดตาตรึงใจ
ผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักมากที่สุด มาจนถึงวันนี้ฉันก็ยังรักเขาอยู่…
 
 
 
 
 
“มีอะไรเหรอฟาง?”
 
 
 
 
 
ความคิดของฉันหยุดลงเมื่อเสียงของโทโมะดังขึ้น
 
 
 
 
 
“โมะลืมเสื้อไว้ที่บ้านอะฟางเลยเอามาให้”
 
 
 
“อ๋อ ! ขอบคุณมากนะฟาง แล้วฟางไม่มีเรียนเหรอ?”
 
 
 
“อ๋อ ! ฟางมีเรียนบ่ายน่ะ ว่าจะเอาเสื้อมาคืนให้โมะแล้วก็มาหาอะไรกินสักหน่อย โมะไปด้วยกัน
ไหม?”
 
 
 
“พอดีเรามีเรียนเช้านี้อะ แต่…นี้มันก็สายแล้วอะ ไว้รอเข้าช่วงบ่ายเลยละกัน ไอ้ป๊อปไปกินข้าวด้วย
กันป่ะ?”
 
 
 
“…”
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้เขาเป็นอะไรไปนะ ?
 
 
 
 
 
ใบหน้าเฉยที่ปกติแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มและแววตาอันสดใสของเขาแต่บัดนี้กลับกลายเป็นเฉยชา
และไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
 
 
 
 
 
“แกไปเหอะ ฉันมีรายงานที่ต้องส่ง แล้วอีกอย่างฉันไม่อยากจะเป็นก้างขวางคอของแกกับ…”
 
 
 
 
 
เสียงของป๊อปปี้หยุดลง…เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่นิ่งและเย็นชา ก่อนที่จะหันหลังแล้วค่อยๆก้าว
เท้าเดินจากไป ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆที่หัวใจยังไงไม่รู้เหมือนกับภาพเก่าๆในวันนั้นย้อนกลับมา วันที่
ฉันเดินจากเขามา ความรู้สึกของเขาก็คงไม่ต่างกับฉันตอนนี้ มันเป็นอะไรที่อธิบายไม่ได้เลยจริงๆ
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนดิวะไอ้ป๊อป รายงานอะเดี๋ยวค่อยมาส่งก็ได้อาจารย์เค้าไม่ว่าหรอก ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ แกก็ยังไม่ได้กินข้าวมาไม่ใช่เหรอ”
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ยังคงเดินต่อไปไม่สนใจเสียงของโทโมะ ในเมื่อเราต่างก็อยากจะลืมกันทั้งสองฝ่าย เขาไม่
อยากเจอฉัน…แต่ฉันกลับอยากเจอเขา อยากอยู่ใกล้ๆกับเขา อยากบอกว่าวันนั้นที่ฉันเดินจากนาย
มาฉันมีเหตุผลบางอย่างที่จำเป็นต้องทำแบบนั้น สักวันหนึ่งนายคงจะเข้าใจนะเพราะฉันจะเป็นคน
บอกนายด้วยปากของฉันเองแต่วันนี้เราคงต้องเป็นแบบนี้ไปก่อน…ฉันขอโทษนะป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อน ! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันจะไปด้วย”
 
 
 
 
 
ฉันกับโทโมะที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถเพื่อไปทานอาหารหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมามองป๊อปปี้
 
 
 
 
 
นี้ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? เข้าจะไปกินข้าวกับฉันแล้วใช่ไหม?
 
 
 
 
 
 
 
มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีมากเลยจริงๆเพราะฉันจะได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้เขาและอาจจะได้คุยกับเขา
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากคุยกับฉันก็ตาม แต่ก็ไม่เป็นไรแค่ฉันได้อยู่ใกล้กับเขาฉันก็มีความสุขมาก
พอแล้ว
 
 
 
 
 
“มาเลยเว้ยเพื่อนเดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” โทโมะกล่าวแล้วจับมือฉันเดินไปขึ้นรถ
 
 
 
 
 
แวบหนึ่งที่ฉันแอบปลายตามามองป๊อปปี้ สายตาของเขาตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกินไม่เหมือนกับ
ป๊อปปี้ชายหนุ่มที่ฉันเคยรู้จัก เขาจะคิดอะไรอยู่หรือเปล่านะ ? ฉันเริ่มกังวลขึ้นมาแล้วสิ…ขออย่าให้
เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยนะ
 
 

 
โปรดติดตามตอนต่อไป...