Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มีอะไรจะพูดหรือสารภาพรึเปล่า"โทโมะนั่งไขว้ห่างกอดอกมองแก้วที่นั่งอยู่ฝ่ายตรงข้ามพร้อมจ้องมองแก้วอย่างไม่ลดละ

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"เงียบทำไมครับ?"โทโมะพูดแล้วเลิกคิ้วมองแก้ว

 

 

 

 

 

 

"คุณพาชั้นมาที่นี่ทำไม"แก้วเลี่ยงไม่ตอบคำถามก่อนจะมองไปรอบๆในที่นี่เธออยู่ตอนนี้ มันไม่ใช่ที่ที่เธฮควรอยู่เป็นบ้านไม้ทรงเก่าๆ แต่ยังคงสวยงาม

 

 

 

 

 

 

"ไม่ใช่หน้าที่ผมที่จะมาตอบคำถามคุณ ผมถามว่าคุณ มี อะ ไร จะ บอก ผม มั้ย"โทโมะพูดเน้นท้ายประโยคอย่างจริงจัง

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วเงียบแล้วมองหน้าโทโมะที่ตอนนี้ดูกำลังจะเก็บอารมร์อยู่

 

 

 

 

 

 

ตึกตัก..

 

 

 

 

 

 

เสียงหัวใจของคนตัวเล็กเต้นเเรงกระเซ่าอย่างมีสาเหตุมาจากคนตัวโดต แก้วทอดมองไปที่ใบหน้าหล่อของชายตรงหน้า ก่อนจะรีบหลบตาเพราะสายตาที่มองมามันช่างดุดัน

 

 

 

 

 

 

"ผมถามไม่ได้ยินหรอไง!"โทโมะเริ่มตะคอกเสียงใส่แก้วแก้วที่ไม่ทันตั้งตัวก็สะดุ้งเฮือกก่อนจะขาสั่นๆ

 

 

 

 

 

 

"มะ..ไม่มีค่ะ"แก้วตอบกล้าๆกลัวๆ

 

 

 

 

 

 

"งั้นสิ..หึ"

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วเงียบเเล้วมองหน้าโทโมะ

 

 

 

 

 

 

"มานี่"โทโมะไม่รอช้า เด้งตัวลุกขึ้นมาพร้อมคว้ามือจับที่ข้อมือแก้วก่อนจะกระชากไม่ให้อีกคนตั้งตัว

 

 

 

 

 

 

"ปล่อยชั้นนะ คุณจะพาชั้นไปไหน ชั้นเจ็บนะปล่อย"แก้วโวยวายเเล้วพยายามขืน ถึงเธอจะมีเเรงมากแค่ไหน แต่ตอนนี้เหมือนเรี่ยวเเรงของเธอหายไปหมด

 

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องมาพูดมาก เวลาให้พูดไม่พูด!"โทโมะตะคอกใส่่ ก่อนจะเปิดห้องเเล้วโยนร่างแก้วปลิวไปนอนบนเตียง

 

 

 

 

 

 

ตุ๊บ

 

 

 

 

 

 

แก้วนอนตัวงอจุก เพราะโทโมะเหวี่ยงมาไม่ใช่เบาๆ ขาเธอก็โดนที่ขอบเตียง แก้วยันตัวเองให้ลุกขึ้นกำลังจะคลานหนีคนใจร้าย แต่ก็ถูกคว้าข้อเท้าไว้

 

 

 

 

 

 

"จะไปไหนล่ะครับเมียรัก"โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันก่อนจะลากแก้วเข้ามาเเล้วคร่อมแก้ว

 

 

 

 

 

 

"คุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยชั้นนะ"แก้วโวยวายทุบตีโทโมะ โทโมะอดไม่ไหวจึงรวบมือทั้งสองข้างไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว

 

 

 

 

 

 

"หึ.."

 

 

 

 

 

 

"ปล่อยชั้นนะคุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง"แก้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

"กลัวเป็นด้วยหรอคนแบบคุณน่ะ"โทโมะพูดแล้วสะแยะยิ้ม แก้วมองแล้วน้ำตาคลอ ไม่คิดว่าโทโมะจะเป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"

 

 

 

 

 

 

"ใจคุณรู้ดี รู้ดีทุกอย่าง"โทโมะพูดแล้วจ้องตาแก้วที่ตอนนี้กำลังเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

แก้วนิ่งเงียบคิดแว๊บนึงมันเข้ามาในหัวว่าอาจจะเป็นเรื่องที่กาญไม่ใช่เธอ

 

 

 

 

 

 

"เงียบทำไม"

 

 

 

 

 

 

"ปล่อยชั้นเถอะ..ฮึก"แก้วเริ่มมีเสียงสะอื้นน้อยๆออกมา

 

 

 

 

 

 

"พูดออกมา"โทโมะกลืนน้ำลายลงคอเพื่อให้อารมณ์ตัวเองเย็นลง

 

 

 

 

 

 

".."แก้วยังคงนิ่งเงียบ กลัวว่าถ้าบอกไปเถอะจะทำให้กาญมีอันตราย

 

 

 

 

 

 

"ไม่พูดใช่มั้ย?"โทโมะพูดก่อนจะกดจมูกลงี่ซอกคอขาวของแก้ว

 

 

 

 

 

 

"อื้อ คุณทำอะไรปล่อยชั้นนะ ฮื่อออ"แก้วดิ้นทันทีเมื่อโทโมะกดจมูกโด่งของตัวเองลงไปไม่นาน มือที่ถูกรวบอยู่ทำอะไรไมไ่ได้เลย แรงโทโมะตอนนี้มันมากมานมหาศาล

 

 

 

 

 

 

แก้วพยายามดิ้นหนีทั้งน้ำตา แต่ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย

 

 

 

 

 

 

"ฮึก อย่าทำแบบนี้ ฮึก ปล่อยยย!"แก้วดิ้นไปร้องไห้ไป โทโมะยังไม่หยุดที่จะซุกไซร้ซอกคอขาวของแก้วต่อ มืออีกข้างเริ่มไม่อยู่ซุก ขย้ำบั้นท้ายแก้วเพื่อเล้าอารมณ์

 

 

 

 

 

 

"อื้อออ"แก้วคราองออกมาเสียงดังเมื่อโทโมะเข้ามากดจูบอย่างไม่ได้ตั้งตัว แก้วสบัดหน้าหนีแต่ดูไม่เป็นผล โทโมะกัดปากแก้วจนมีกลิ่งคลาวเลือดก่อนจะสอดแทรกลิ้นล้อเข้าไปตวัดหาความหวาน

 

 

 

 

 

 

"อือออ!!"แก้วร้องท้วกอีกทีเพราะเธอเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว

 

 

 

 

 

 

"ฮึก ปล่อย ปล่อยคนเลว ฮึก"แก้วร้องไห้น้ำตาไหล่พรากโทโมะหยุดการกระทำให้จ้องมองแก้วที่ตอนนี้อยู่ในสะภาพไม่มีดี ผมยุ่งเหยิงไปหมด โทโมะปล่อยมือที่กุมมือน้อยๆสองข้างของแก้วไว้

 

 

 

 

 

 

โทโมะคว้าร่างแก้วขึ้นมากอดแน่น แล้วลูบผมอย่างอ่อนโยน แก้วที่กำลังจะทุบตีตอนนี้เหมือนร่างกายมันอ่อนแอ ทำอะไรก็ไม่ได้ ตาโตด้วยความตกใจเพราะอยู่ดีๆ โทโมะก็กอดเธอ

 

 

 

 

 

 

"ฮึก.."แก้วได้แต่ร้องไห้แล้วกอดโทโมะตอบไม่รู้ทำเธอถึงได้รู้สึกว่าคนเมื่อกี้หายไปแล้ว..

 

 

 

 

 

 

"ขอโทษครับ.."โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบข้างๆหู แต่ไม่ว่าจะเบาสักแค่ไหน แก้วก็ยังได้ยินมันชัดเจน

 

 

 

 

 

 

"ฮึก..ทำแบบนี้ทำไม"แก้วร้องไห้เเล้วทุบหลังโทโมะทั้งที่ยังกอดโทโมะอยู่

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"ทำ ทำไม"แก้วพูดแล้วร้องไห้โฮออกมา

 

 

 

 

 

 

 

"ขอบคุณที่ทำกับผมแบบนี้.."โทโมะกอดแก้วนแน่น แก้วได้แต่ฟังอย่างไม่รู้เรื่องราว

 

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"เมื่อไหร่จะบอกผม.."

 

 

 

 

 

 

"อะ..อะไร"

 

 

 

 

 

 

"ผมรู้หมดแล้ว..รู้ทุกอย่าง คุณน่ะเมื่อไหร่! เมื่อไหร่จะพูดด้วยปากด้วยเอง"โทโมะเริ่มเพิ่มความเเข็งของเสียงมากขึ้นจนทำให้คนที่โดนกอดอยู่กลับมาผวาอีกคนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อ่าาา มาแล้วคร้บบบบบบ มาคราวนี้จะรัดรวบตัดตอนนะ 555555 เเต่จะพยายามทำให้ไม่งงกันนะค่ะ

 

 

อย่าลืมเรื่องนี้มา กลับมาเม้นให้ก่อนนนน

 

 

ไว้จะพยายามมาอัพอีกนะค่ะ เม้นเยอะๆน้าาา