Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ร่างสูงของโทโมะเดินเข้ามาในบ้านอย่างนิ่งเงียบ ในหัวพลันคิดเรื่องราวมากมายเต็มไปหมด ทั้งที่วันนี้ตั้งใจจะไม่กลับบ้านแท้ๆ ทำไมเขาถึงได้อยากกลับ...โทโมะตั้งใจที่จะเดินขึ้นไปที่ห้องของเขาให้เร็วที่สุดแต่เมื่อเดินผ่านห้องรับแขกกลับต้องชะงัก เมื่อเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ 

 

 

 

 

 

 

ไม่รอช้าร่างสูงรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องรับเเขกทันที สายตาทอดมองไปที่คนคนนึงกำลังนอนหลับคอพับอยู่ที่โซฟาตัวยาว 

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

โทโมะมองแก้วอยู่เนิ่นนานเวลาผ่านไปหลายนาทีทุกอย่างไม่ขยับนิ่งมีแต่โทโมะที่จ้องมองแก้วอย่างไม่วางตา 

 

 

 

 

 

 

"รอผม...งั้นหรอ"เสียงแผ่วพูดออกมาราวกับกระซิบให้ใครฟัง ไม่รอช้าคนตัวโตรีบย่อขนาดความสูงลงให้ต่ำพอที่จะอุ้มคนที่กำลังนอนอยู่ได้ขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อื้อออออ"เสียงครางของแก้วดังขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสอดส่องเข้ามากระทบที่ดวงตาทำให้ต้องลืมตามาอย่างไม่ต้องสงสัย แก้วทอดมองไปรอบตัวของตัวเองอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

 

"มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..."เกิดคำถามขึ้นมาในใจแก้วและนั่นคือประโยคแรกที่เปล่งเสียงออกมา 

 

 

 

 

 

 

ไม่รอช้าแก้วรีบลุกจากเตียงเเล้วเดินไปที่ห้องน้ำทันทีเมื่อเห็ฯว่าคนที่คิดว่าน่าจะอุ้มเขาขึ้นมากลับไม่ได้นอนอยู่ข้างเตียงดังัคย มือสวยเปิดประตูห้องน้ำและไม่พอใครอยู่ในนี้เลยแม้แต่คนเดียว นั้นทำให้ความสงสัยเพิ่มขึ้นทวีคูณ 

 

 

 

 

 

 

"แล้วใครจะอุ้มเราขึ้นมา...ละเมอขึ้นมาเองหรอ..."เสียงแผ่วเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบวิ่งลงมาที่ด้านล้าง ห้องอาหารที่เจอพ่อกับแม่ของโทดมะนั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ก่อนแล้ว

 

 

 

 

 

 

"อ้าว ตื่นแล้วหรอลูก"แม่โทโมะทักแก้วแล้วอมยิ้มให้อย่างเป็นปกติ แก้มขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

 

 

 

 

 

 

"มานั่งกินข้าวเช้าสิลูก"พ่อพูดขึ้นแล้วผายมือเชิญ แก้วมองตามก่อนจะมานั่งที่ที่เธอนั่งทุกวันพร้อมสายตาทอดมองหาคนคนนึงที่ต้องการจะเจอในตอนนี้

 

 

 

 

 

 

"หาโทโมะหรอลูก"แม่พูดเสียงออกมาเชิงกลั้นขำ แก้วหันควับกลับมามองทันที

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ ค่ะ แล้วคุณโทโมะไปไหนหรอค่ะ"แก้วถามอย่างเขินอาย

 

 

 

 

 

 

"โทโมะไม่ได้บอกลูกหรอว่าเค้าจะไปเชียงรายสองสามวันน่ะ"แม่พูด

 

 

 

 

 

 

"เชียงราย...เชียงราย!"แก้วเงยหน้าขึ้นมาอย่างแปลกใจ จะไปทำอะไรที่เชียงราย ความคิดมากมายตีตื้นขึ้นมาในหัวสมองอย่างเลี่ยงไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะลูก"แม่ถามด้วยความแปลกใจ

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ เปล่าค่ะ"แก้วพูดแล้วมองไปที่อาหารบนโต๊ะก่อนจะลงมือกินอย่างเงียบๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่เป็นอะไรของพี่เนี้ย เรียกผมออกมาแท้ๆจะให้ผมมานั่งดูพี่นั่งเหม่อรึไง-_-"มาก่อนพูดแล้วเท้าคางมองแก้วที่กำลังนั่งเหม่อ

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"พี่!!!"มาก่อนตะโกนเรียกแก้วที่ยังนั่งเหม่อไม่ยอมพูดอะไร

 

 

 

 

 

 

"อะไรเล่า!"แก้วสะดุ้งก่อนจะหันมาตวาดใส่มาก่อนเล็กน้อย

 

 

 

 

 

 

"เป็นอะไรเงียบอยู่ได้-_-"มาก่อนพูดแล้วมองหน้าแก้ว

 

 

 

 

 

 

"เบื่อ"แค่คำเดียวที่ออกมาจากปากแก้ว ทั้งสีหน้าท่าทาง ไม่เดาก็รู้ว่ากำลังเครียด

 

 

 

 

 

 

"เครียดก็บอกเครียดจะอ้อมค้อมทำไม?"มาก่อนพูดแล้วดึงแก้มแก้ว

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ย ใช่ของเล่นมั้ยก่อน?"แก้วปัดมืออกแล้วมองหน้ามาก่อนอย่างคาดโทษ

 

 

 

 

 

 

"เห็นไม่ยิ้มเลยจะดึงให้ยิ้ม ทำไมแค่นี้งอน โห่นี่อุส่าห์หนีหญิงมาหาเลยนะ ไม่รู้จากบุญคุณคนอีกและ"มาก่อนบ่นอุบอิบเเล้วเบะปากใส่แก้วอย่างเด็กงอแง

 

 

 

 

 

 

"เออๆ ทำไรดี"แก้วพูดแล้วมองหน้ามาก่อน มาก่อนมองแล้วกระตุกยิ้มก่อนจะลากแก้วไปในที่ที่คิดไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

30%

 

 

 

 

 

 

ทุกคนวางกาวแล้วฟังไรเตอร์นะค่ะ 55555 

 

 

ไรเตอร์มาเเล้ว ไม่ต้องห่วงต่อจากนี้ จิทำให้สนุกๆ สมกับที่รอนาน ไรเตอร์ติดงานกีฬาสีเลยมาช้า

 

 

แต่ต่อจากนี้ก็จะมีติว หึหึ 555555 เดี๋ยวจะเจียดเวลาว่างมาอัพให้แน่ ไม่ทิ้งรีดเดอร์นะ จุ๊บๆ 

 

 

♥