ทางแยกหัวใจ

 
“เอ่อ…เหรอ เราดีใจด้วยนะ” โทโมะทำได้แค่เพียงตอบยิ้มๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก
 
 
 
 
 
“แฮ่ๆ แต่ป๊อปไปปารีสแล้วแหละ ฟางเพิ่งไปส่งเมื่อเช้านี้เอง อีกนานเลยกว่าจะถึง”ฟางทำอาหารไปพูดไปโดยที่โทโมะมองเธอด้วยสายตาเจ็บปวดมิใช่น้อย
 
 
 
 
 
“เฮ้ออ แต่ก็นะดีกันปุ๊บก็ต้องจากกันปั๊บ ชีวิตคนเรามันไม่มีอะไรแน่นอนเลยเนอะ” ฟางพูดแล้วเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นว่าโทโมะมองหน้าเธอด้วยสายตาแปลกๆ เมื่อโทโมะรู้ว่าฟางมองหน้าอยู่ก็หลุดจากภวังค์แห่งความคิดที่กำลังคิดอยู่
 
 
 
 
 
“เสร็จแล้วใช่มั้ย ไปเถอะเพื่อนๆรออยู่”โทโมะทำได้เพียงยิ้มให้ แล้วลุกขึ้นหยิบของไปที่สวนทันที ความจริงตอนนี้เค้าก็ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วแหละ แต่ให้ทำไงได้บางสถานการณ์เราก็จำเป็นจะต้องเผชิญกับมัน
 
 
 
 
 
“รอด้วยสิ จะรีบไปไหนเล่า” ฟางมองหลังไวๆของโทโมะที่เดินหนีเธอไป ก็ตะโกนแล้วรีบวิ่งตาม
 
 
 
 
 
“น้องฟางงง อย่าวิ่งสิ่ลูกยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ จริงๆเลยลูกคนนี้”เสียงผู้เป็นมารดาดังขึ้นเมื่อลูกสาวคนโตวิ่งผ่านหน้าไป รู้ๆกันอยู่ว่า ลูกสาวคนนี้ซุ่มซ่ามเป็นที่หนึ่ง
 
 
 
 
 
“ขอโทษค่ะคุณพ่อคุณแม่ แหะๆ ไปทานด้วยกันมั้ยคะ” ฟางหยุดวิ่งแล้วเดินไปหามารดาของเธอ
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ไปทานกับเพื่อนๆเถอะ เดี๋ยวแม่จะออกไปงานข้างนอกกับคุณพ่อสักพักนึงเฝ้าบ้านกันดีๆหล่ะ อย่าพากันซนนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะกลับมา”วีณุกูลหอมแก้มลูกสาวแล้วเดินไป ฟางจึงเดินไปหาเพื่อนๆของเธอที่อยู่ในสวน
 
 
 
 
 
 
“ไหนๆทำถึงไหนกันแล้วหิวนะเนี่ยยย”ฟางพูดขึ้น เพราะตอนนี้เพื่อนๆของเธอกำลังวุ่นวายกับการปิ้งย่างอยู่
 
 
 
 
 
“เสร็จพอดีเลย พี่ฟางมานั่งกินกันมาๆ”เฟย์โบกมือเรียกฟางให้มานั่ง
 
 
 
 
 
“โห เยอะแยะไปหมดเลย เปรมเลยสิ่เฟย์” ฟางพูดแล้วเดินไปนั่งข้างๆโทโมะ
 
 
 
 
 
“เปรม เปร๊ม เปรม เนอะพี่ฟาง ที่นั่งข้างน้องก็มีไปนั่งข้างพี่โมะ”เฟย์แซวฟาง ทำให้ทั้งกลุ่มมองที่ฟางและโทโมะเป็นตาเดียว
 
 
 
 
 
“แหนะ เพื่อนกัน อย่ามาแซวๆ กินๆไปเลย”ฟางส่ายหัวอย่างไม่คิดอะไร
 
 
 
 
 
“แล้วพี่โทโมะหล่ะชอบพี่สาวเฟย์มั้ย”เฟย์ถามโทโมะ
 
 
 
 
 
“……..”โทโมะไม่ตอบอะไรแต่หยิบน้ำขึ้นมาดื่มแทน ตอนนี้เค้าก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันแหะ ไม่รู้ว่าจะอยู่ในฐานะอะไรดีในเมื่อฟางดีกับป๊อปไปแล้ว
 
 
 
 
 
“ฟาง แกดีกับไอ้ป๊อปแล้วเหรอ ทำไมไม่เห็นบอกฉันบ้างเลยวะ ถ้าฉันไม่เห็นรูปในไอจีไอ้ป๊อป ฉันก็คงไม่รู้ว่าแกดีกับมันแล้ว”จินนี่ถามหน้านิ่ง
 
 
 
 
 
“เอ่อ…แกใจเย็นๆเว้ย เพื่อนอาจจะไม่มีโอกาสได้บอกป่าว มาชนๆๆกันดีกว่าเนอะ”พ้อยยกแก้วขึ้นเป็นเชิงให้ทุกคนดื่มกับเธอ จินนี่จ้องตาฟางอย่างหาคำตอบ ส่วนฟางที่ตอบอะไรไม่ถูกก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอือกใหญ่แล้วยกแก้วขึ้นตามพ้อย โดยที่โทโมะได้แต่นั่งนิ่งๆไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
“ดื่มหมดเลยมั้ยพี่พลอย เฮ้ๆๆ ดื่ม”เฟย์ที่เห็นว่าสถานการณ์ตึงเครียดก็รีบช่วยพ้อยสร้างสีสัน
 
 
 
 
 
“เออ ดื่มดิ่ป๊อดเหรอ ไม่เมาไม่เลิกเว้ย ดื่มๆๆ”พ้อยพูดจบก็ยกแก้วดื่ม ทุกคนจึงดื่มตามจนหมดแก้ว
 
 
 
 
 
“ยัยแสบเบาๆหน่อย คอแข็งนักหรืองัย”เขื่อนมองเฟย์ที่วางแก้วแล้วเติมอีก
 
 
 
 
 
“โธ่ๆ นานๆทีจะดื่ม ทุกคนไว้ใจได้ทั้งนั้นแหละ เค้ายังเติมกันเลยพี่ฟางก็ดื่มอย่าบ่นเลยหน่าดื่มอีกพี่ฟางหมดเลยๆ”เฟย์เห็นฟางจิบๆเหล้าก็เอามือยกแก้วฟางจนฟางกินหมด
 
 
 
 
 
“อ๊ากกก เฟย์มันขม ค็อกเทลอะไรอย่างนี้ดีกว่ามั้ยไม่ไหวอ่า แหวะ” ฟางดื่มหมดแก้วแล้วผลักแก้วออก
 
 
 
 
 
“โหยย พี่ฟางป๊อด เขื่อนส่งค็อกเทลมาเติมให้พี่ฟางเร็วๆ”เฟย์พูด
 
 
 
 
 
“ไม่อร่อยเหรอกินน้อยจัง ไม่สบายหรือเปล่า”ฟางหันไปถามโทโมะที่เอาแต่จิบเหล้าจนหน้าแดง วันนี้โทโมะดูเงียบๆจนเธอแปลกใจ
 
 
 
 
 
“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”โทโมะลุกไปจากตรงนั้น ฟางได้แต่มองตามเค้าไปอย่าง งงๆ
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวมานะแก”จินนี่ลุกตามโทโมะไป ฟางทำทีจะตามลุกไป แต่…
 
 
 
 
 
“ไอ้ฟาง ไปไหนกินเป็นเพื่อนก่อน หมดแก้วววว ชนนนน”พ้อยจับแก้วจัดใส่มือฟาง ฟางชนแก้วดื่มจนหมดแล้วได้แต่มองตามโทโมะและจินนี่ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“โมะ แกชอบฟางใช่มั้ย”จินนี่วิ่งตามโทโมะไปและตะโกนไล่หลังจนโทโมะต้องหยุดเดิน
 
 
 
 
 
“จินถามทำไมอ่ะ”โทโมะหยุดเดินแล้วยินนิ่ง คำถามนี้เค้าไม่คิดคำตอบมาซะด้วยสิ่ ว่าควรตอบยังไง
 
 
 
 
 
“โมะจะเจ็บเอานะ ฟางมีป๊อปอยู่แล้ว ที่มาพูดเพราะเป็นห่วงหรอกทำไมจะมองไม่รู้ว่าคิดยังไงกับฟาง ตัดใจซะเถอะ ก่อนที่จะเจ็บไปมากกว่านี้นะ” จินนี่เดินเข้าไปจับมือโทโมะ
 
 
 
 
 
“อื้ม ขอบใจมากนะที่ช่วยเตือนสติ โทโมะจะตัดใจจากฟาง”โทโมะดึงจินนี่เข้าไปกอด เพื่อนคนเดียวที่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไง เห้นทีก็คงจะมีแค่จินนี่สินะ
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไร จินนี่แค่ไม่อยากให้โมะต้องเจ็บเท่านั้นเอง”จินนี่กอดตอบโทโมะโดยไม่รู้ว่าฟางเดินเข้ามาเห็นทั้งคู่กอดกันพอดี ฟางจึงเดินกลับโต๊ะไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวพี่ฟาง เพิ่งลุกไปเข้าห้องน้ำทำไมกลับมาแล้วอ่า” เฟย์ถามฟางที่เดินกลับมา สีหน้าของพี่สาวเธอไม่สู้ดีนัก
 
 
 
 
 
“อ่อ หายปวดพอดีเลยเดินกลับมา มาๆกินต่อเหอะดึกแล้วจะได้แยกย้ายกันกลับ”ฟางเทค็อกเทลใส่แก้วแล้วดื่มต่อ
 
 
 
 
 
“แกไล่ฉันเหรอวะ ไม่กลับเว้ยย นอนบ้านแก พวกฉันเตรียมเสื้อผ้ามาแล้ว คุณเขื่อนนอนมั้ย ไม่ไหวไม่ต้องขับรถกลับ”พ้อยเริ่มเมารู้ว่ากลับไม่ไหวก็เตรียมตัวนอนบ้านฟางทันที
 
 
 
 
 
“ได้ๆพี่พลอยนอนกับเฟย์นะ ฮ่าๆๆๆ”เฟย์ถือแก้วเซไปชนกับพ้อย
 
 
 
 
 
“จัดไปปปปไอ้ฟางไหวมั้ยเนี่ยดื่มเอาๆ ”พ้อยหันไปมองฟางที่ก้มหน้าก้มตาดื่มไม่สนใจใคร
 
 
 
 
 
“ไหวๆ อร่อยดี”ฟางยิ้มตาหยี ก็ตอนนี้เธอเริ่มเมาแล้วหล่ะสิ หลังจากที่ปลีกตัวได้จากพ้อยเสร็จก็รีบเดินตามจินนี่โทโมะไป เธอคิดว่ามันน่าจะมีอะไรแน่ๆ แต่เจออีกทีเธอก็เห็นว่าโทโมะกับจินนี่กอดกันซะแล้ว อยู่ดีๆใจของเธอก็สับสนขึ้นมาซะงั้น เธอไม่ชอบที่โทโมะกอดจินนี่ เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดพิกล
 
 
 
 
 
“เฮ้ย พ้อยกลับกัน”จินนี่เดินกลับมาแล้วชวนพ้อยกลับ เพราะตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้ว
 
 
 
 
 
“จะนอนนี่ไม่เอาๆ”พ้อยงอแงไม่ยอมกลับ
 
 
 
 
 
“ไม่เอาแกกลับกัน พรุ่งนี้แกมีเรียนเช้าไปเร็วๆ กลับก่อนนะฟาง น้องเฟย์ เขื่อน บายๆ”จินนี่ดึงแขนพ้อยกลับไป
 
 
 
 
 
“เอ่อ…งั้นเรากลับเลยแล้วกัน”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“อ้าว ทำไมรีบกลับจังวะไอ้โมะ อยู่ก่อนสิ่”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
“ไม่ดีกว่าหว่ะ กลับเลยดีกว่า เดี๋ยวเข้าไปเอากระเป๋าก่อนลืมไว้ในบ้าน ไว้เจอกันเว้ย” โทโมะโบกมือให้เขื่อนแล้วหันมายิ้มให้เฟย์เล็กน้อย โดยไม่หันมาหาฟังสักนิด
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวพี่มานะเฟย์”ฟางลุกแล้วเดินตามโทโมะเข้าไปในบ้าน
 
 
 
 
 
“เอ๊ะ ยังไงๆคู่นี้ตอนเช้าส่งพี่ป๊อปไปปุ๊บบบ ตอนเย็นๆก็พี่โมะ หล่อทั้งสองหนูอิจฉา แต่ยังไงพี่โมะก็ดีกว่าเนอะๆ”เฟย์ที่เริ่มเมาแล้วก็ซบไหล่เขื่อน
 
 
 
 
 
“ไม่มีใครดีกว่าใครหรอก คนเรามีทั้งด้านดีและไม่ดีทั้งนั้นแหละ อยู่ที่ว่าเค้าจะเอาด้านไหนให้เราเห็นเท่านั้นเอง เรื่องของหัวใจอย่าไปยุ่งกับเค้าเลยเนอะ อ้าวเฟย์ เฟย์ๆ ยัยตัวแสบหลับซะแล้ว เฮ้อออ”เขื่อนลูบผมเฟย์ที่เมาแล้วหลับไป ใจจริงเค้าก็ลำบากใจว่าจะช่วยใครดี เพราะแฟนเค้าดันเชียร์โทโมะเข้าเต็มประตู เค้าจะออกตัวเชียร์ป๊อปมากก็คงไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยว เป็นอะไรทำไมเงียบไป”ฟางเดินไปกระชากแขนโทโมะ
 
 
 
 
 
“ไม่ได้เป็นอะไร เมาแล้วก็ไปนอนได้แล้วฟาง”โทโมะแกะมือฟางออกแล้วเดินไปหยิบเป้ของเค้า
 
 
 
 
 
“นี่! บอกมาสิมองก็รู้ว่านายแปลกไป มีอะไรทำไมไม่บอก”ฟางรั้งแขนโทโมะไว้ โทโมะเลือกที่จะไม่พูดอะไรแต่แกะแขนฟางออกแล้วเดินหนี
 
 
 
 
 
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ นี่บอกให้หยุด”ฟางเดินตามโทโมะไปโดยที่เค้าไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ยิ่งเดินก็เหมือนเค้ายิ่งหนีเธอ เธอจึงตัดสินใจวิ่งไปตัดหน้าเค้า
 
 
 
 
 
“เมาก็ไม่นอน มันดึกมากแล้วนะ”โทโมะหยุดเดิน แล้วพูดเพราะฟางไม่เลิกเซ้าซี้เค้าสักที
 
 
 
 
 
“นายชอบจินนี่ใช่มั้ย ฉันเห็นนายกับจินนี่กอดกัน”ฟางผลักไหล่โทโมะ ยิ่งเธอเมาเธอก็ยิ่งกล้าทำกล้าพูดมากขึ้น
 
 
 
 
 
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธออ่ะ เธอก็ไปอยู่กับแฟนเธอดิ่ มายุ่งอะไรเรื่องของคนอื่นเค้า”โทโมะมองฟางอย่างไม่เข้าใจ ที่ฟางทำกับเค้าแบบนี้
 
 
 
 
 
“ทำไมต้องเปลี่ยนสรรพนามด้วยเหอะ นายเป็นอะไรไป โกรธอะไรก็บอกดิ่ พูดมาดิ่ไหนนายบอกว่าจะอยู่ข้างๆฉันไง”ฟางเข้าไปทุบไหล่โทโมะ แล้วร้องไห้ออกมา เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน วันก่อนโทโมะยังดีๆกับเธออยู่เลย
 
 
 
 
 
“ฟาง เราไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้ว อื้อออ”โทโมะเบิกตากว้างเมื่อฟางดึงเค้าเข้าไปจูบเข้าอย่างจัง เธอขบปากเค้าเบาๆมันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าความรัก เค้าอึ้งทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าฟางจะทำแบบนี้ มันยิ่งทำให้เค้ารู้สึกหวั่นไหวมากเลยทีเดียว แต่คิดถึงคำพูดจินนี่เค้าก็ควรจะหยุด
 
 
 
 
 
“ฮืออ อย่าพูดแบบนี้อีกนะโมะ นอกจากนายฉันก็ไม่รู้ว่าจะไว้ใจใครได้อีกแล้ว นายเป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวที่ฉันไว้ใจมากที่สุดนะ” ฟางถอนจูบแล้วปล่อยโฮออกมา เพื่อนสินะฟาง แค่เพื่อนจริงๆ
 
 
 
 
 
“ฉันคิดว่าเธอคงเมามาก อย่าทำแบบนี้กับใครอีกนะฟางถ้าเธอไม่รู้สึกอะไร เพราะมันอาจจะทำให้อีกคนรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นก็ได้” โทโมะพูดจบก็รีบเดินขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านไปฟางได้แต่มองตามแล้วยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น นี่เธอทำอะไรลงไป เธอแค่ไม่อยากเสียโทโมะไปตอนนี้ก็เท่านั้น เธอรู้สึกสับสน แล้วเธอควรทำยังไง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
***จบฉึบฉับ อย่าเพิ่งด่วนตัดสิน ใจเย็นๆ คราวหน้าป๊อปนางออกจริงๆล่ะ เหมือนยิ่งแต่งยิ่งลงยิ่งไม่สนุกป่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะ นิยายติดอับดับเพราะทุกคนยังไงก็ขอบคุณมากๆค่ะ ไปเรียบเรียงฟิคต่อล่ะ ถ้าเม้นกันเร็ว เสร็จคงได้อ่านต่อคืนนี้เลย***