หนทางสู่กลางใจเธอ

....ณ ห้องพยาบาล....
 
"อื้อออ "แก้วค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆท่ามกลางไฟจ้าภายในห้อง
 
 
"ฟื้นแล้วหรอ " อาจารย์หมอถามเมื่อเขาเห็นแห้วลืมตาขึ้นแล้ว
 
"ฮ่ะ "แก้วตอบ
 
   จากนั้นอาจารย์หมอก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของแก้วอย่างไม่รู้สาเหตุแก้วจึงรีบถอยหน้าห่าง
 
"บอกมาสิ...ทำไมโรงเรียนชายล้วนถึงมีนักเรียนหญิงเข้ามาได้! " อาจารย์หมอตะหวาดใส่หน้าของแก้วอย่างโมโห
 
 
"พูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ฮ่ะ ดูตรงไหนที่ว่าเป็นผู้หญิงกันครับ....ผมไปดีกว่า" แก้วกำลังลุกหนีแต่อาจารย์หมอก็คว้าข้อมือของแก้วไว้ได้
 
 
"ดูนี่สิ...แค่มองข้อมือเธอฉันก็รู้แล้วว่าเธอเป็นผู้หญิง "อาจารย์หมอบอกด้วยสายตาเพ่งพินิจจับผิดแก้ว
 
 
      ก่อนที่หญิงสาวจะรีบสะบัดข้อมือออกแล้วลุกจากเตียงทันที
 
"ไม่รู้อะไรทำให้เข้าใจผิดแบบนั้น แต่...ผมเป็นผู้ชายครับ  ขอตัวนะฮะ " แก้วได้จังหวะจึงรีบวิ่งออกจากห้องไป
 
"หึ "อาจารย์หมอยิ้มมุมปากด้วยท่าทางขำ
 
 
 
ปัง!
   เสียงปิดประตูห้องพยาบาลก้ปิดลง
 
      หญิงสาวยืนพิงหน้าประตูแล้วถอนหายใจอย่างหัวเสียเธอค่อยๆเดินออกมาแล้วปิดที่หน้าอกของตัวเองทันที
 
 
 
...ภายในห้องซ้อมเต้น....
 
     โทโมะนั่งกอดเข่าตัวเองแล้วนึกอะไรบางอย่าง
 
"ฉัน....ยกให้ " แก้วบอก
 
 
"เอ่อ...นายเอามาให้ฉันทำไม  ในเมื่อฉันไม่ได้เป็นคนแข่งสักหน่อย " โทโมะนึกแปลกใจ
 
 
"ฉันแข่งก็เพื่อ....นายต่างหาก " 
 
 
 
 
    จู่ๆเสียงประตูห้องก็เปิดขึ้น  ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้องเพียงลำพังจึงหันไปดู
 
"พี่มด" คนที่เดินเข้ามาคือมด  เธอเป็นผู้จัดการส่วนตัวของโทโมะในตอนที่เขายังเป็นนักแข่งเต้นอยู่ 
 
      หล่อนเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆกับโทโมะ
"ไม่มีอะไรให้ต้องคิดไปเลย สำหรับนักกีฬาที่กำลังบาดเจ็บเป็นเรื่องธรรมดายิ่งกวาการกินข้าวอีก แล้วเธอก็บาดเจ็บอยู่นี่น่า  เธอน่าจะ....ลองดูใหม่ซักตั้งนะ" มดพยายามเกลี้ยกล่อมโทโมะเพื่อต้องการให้เขากลับไปเต้นอีกครั้ง
 "...." โทโมะนั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร
 
 
กริ๊งง กริ๊งงง
 
"อ้าา ใครกันนะฉันกำลังเดทอยู่กับหนุ่มน้อยน่ารักนะย่ะ" มดพึมพำ เธอเซ็งที่โทรศัพท์ดังขึ้น
 
 
"รับเถอะครับ ....ผมไม่เป็นไรแล้ว  ไงซะผมก็ไม่คิดจะเล่นกีฬาหรือเข้าวงการแด้นส์อีกตลอดชีวิตอยู่แล้ว.....ถึงยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนั้น แค่นี้ไม่ถึงตายหรอกครับ" โทโมะบอก 
 
 
"เธอพูดอะไรของเธอน่ะ "มดอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
 
 
"ถึงผมจะเต้นไม่ได้   ก็ไม่เป็นไรไงล่ะครับ....ผมกำลังเบื่อมันอยู่พอดีด้วย " เขาพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
 
 
 
 
       แก้ว...เธอกำลังเดินนึกถึงคำพุโของอาจารย์หมอแล้วมันทำใหเธอรู้สึกกลุ้ม
 
"บอกมาสิ...ทำไมโรงเรียนชายล้วนถึงมีนักเรียนหญิงเข้ามาได้ "
 
 
"ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย " แก้วบ่นเพราะเธอคิดว่าคงยากที่จะหาทางออกของเรื่องนี้
 
 
"แก้ว!!! " เสียงเรียกจากนักเรียนหนุ่มคนนึง  เธอจึงหันหลังกลับไปมอง
 
 
"ธามไท " แก้วเรียกชื่อเขากลับ
 
 
"เมื่อกี้ไปห้องพยาบาลมาเขาบอกว่านายออกมาแล้ว...นายโอเคนะ " ธามไทถาม
 
 
"เมื่อกี้ฉันตกใจแทบแย่นึกว่านายจะตายซะแล้ว " ธามไทบอก
 
 
"ฉันเนี่ยนะจะตาย " แก้วขึ้นเสียงใหญ่เพื่อพยายามไม่ให้ธามไทสงสัย
 
 
"นี่! ดูพูดเข้าสิ  อย่างกับนักเลงแน่ะ...นายพึ่งย้ายเข้ามาอาจจะยังไม่มีลำดับขั้นตอนหรอกนะ  นายต้องระวังตัวไว้นะ " ธามไทพูดจริงจังอย่างน่าแปลกใจ
 
 
"นี่นายซีเรียสหรอเนี่ย " แก้วยีผมตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
 
 
"เอ่อ...เอาน่า นายไม่ตายก็ดีละ "ธาไมลูบคอตัวเองด้วยท่าทางเขินๆ
 
 
"หว้าาา ทำไมถึงได้ยินแต่ข่าวบาดเจ็บนะ "ธามไทพูด
 
"นายกำลังพูดถึง..." แก้วงง
 
 
"เท่าที่ได้ยิน  โทโมะจะเต้นได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะหายยาก "
 
 
"นาย...รู้ได้ยังไง ว่ามันจะหายยาก"แก้วอึ้ง
 
 
"ก็ผลตรวจจากอาจารย์หมอก็พึ่งออกมาน่ะสิ  ว่าข้อเท้าและส่วนของต้นขาเกิดการแทรกซ้อนของกระดูก เขาต้องทำการผ่าตัดถึงจะสามารถกลับมาเต้นได้อีกครั้ง  ตอนนี้ทางทีวีวิทยุก็กระจายข่าวสะพัดแล้วละ "  
 
 
"โทโมะ..." แก้วรีบวิ่งเพื่อไปพบกับโทโมะทันที
 
 
 
 
     เมื่อแก้วเปิดประตูห้องเพื่อต้องการพบโทโมะแต่แล้วก็ไม่เจอเขา
 
"โถ่...โทโมะ... "แก้วนึกสงสารเขาจับใจ
 
 
 
 
 "สวัสดีค่ะคุณผู้ชม  ข่าวใหม่สดๆร้อนๆวันนี้คือข่าวของนาย วิศวะ  ไทยานน ตอนนี้ผลตรวจก็ออกมาเด่นชัดแล้วนะค่ะ   โดยในตอนแรกก็นึกว่าสองสามวันหาย แต่ตอนนี้พึ่งทำการเข้าตรวจใหม่กลับพบว่า ข้อเท้าและหน้าเข้งจะไม่สามารถกลับมาเต้นได้ดีเหมือนก่อน   เอ๊ะ แล้วต้องทำการผ่าตัดอีกด้วยนะคร้าาาา  "
 
 ข่าวจากวิทยุสื่อโทรทัศน์แพร่สะพัดไปทั่งประเทศทำให้นักเรียนหญิงรวมถึงแฟนคลับก็เริ่มท้อและผิดหวังไปตามๆกัน
 
"โหยย น่าเสียดายจัง "
 
"อย่านี้เราก็เลิกหวังให้โทโมะกลับมาเต้นเถอะ "
 
"ไปๆ  พวกเรา "  นักเรียนหญิงหลากหลายโรงเรียนเริ่มทิ้งการติดตามโทโมะไปทีละนิดๆ
 
 
 
 
 
      ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
 เสียงแตรรถดังส่งเสียงเพื่อต้องการเรียกเขาที่กำลังเดินอยู่
 
 เมื่อกระจกรถล่อนลงก็พบใบหน้าของ...นายคาซึฮะ ผู้เป็นพ่อของโทโมะ   พอรถจอดพ่อของเขาก็ลงจากรถลงมาพบกับลูกชาย
 
"ทำไมคนที่งานยุ่งตลอดถึงมาที่นี่ได้ล่ะครับ " โทโมะพูดประชดประชันผู้เป็นพ่อ  จนทำให้พ่อของเขาตบหน้าเขาไปหนึ่งที
 
เพี๊ยะ!!!
 
 
"แกแกล้งทำหรือไง "คาซึฮะถาม
 
 
"หมายความว่าไงครับ "โทโมะถาม 
 
 
"แกบอกฉันว่าอาการบาดเจ็บของแกกำลังจหายดีแล้วไม่ใช่รึไง!  แล้วทำไมจู่ๆถึงได้เกิดการแทรกซ้อนของกระดูก! แกจะฝืนตัวเองให้บาดเจ็บเพื่ออะไร " พ่อของเขาถามโดยไม่สบอารมณ์
 
 
"สนใจเรื่องของผมตั้งแต่เมื่อไหร่หรอครับ...ทำเหมือนที่เคยทำมาตลอดซิครับ  ทำแบบนี้ผมรู้สึกทะแม่งๆนะครับ  "
 
 
"เพราะงั้น  แกเลือกวิธีต่อต้านฉันโดยการยอมแพ้ในสิ่งที่แกรักหรอ...ถ้าจะทำให้ฉันลำบากใจมันยังมีวิธีอื่นตั้งมากมาย  อย่าทำอะไรโง่ๆเลยโทโมะ " คาซึฮะ อ้อนวอนเขาแต่สิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ...
 
"ผมจะทำอะไร ผมตัดสินใจเอง " เขาตอบกลับแค่นั้นแล้วก็เดินจากไป
 
 
 
 
....เมื่อโทโมะกลับมาถึงห้อง......
 
    แก้วได้ยินเสียงโทโมะเปิดประตูเข้ามาเธอจึงรีบออกจากห้องน้ำในสภาพที่หัวเปียกปอนไปหมด
 
 
"นี่ โทโมะ นายเป็นไงบ้าง ฉันได้ยินข่าว...." 
 
 
"เฮ้ย!  นี่นายไม่เป็นรึไงว่าน้ำมันหยดพื้น " โทโมะโนผ้าชดหน้าให้แก้ว
 
 
"อ่า โทษที "แก้วรีบซับหน้าเช็ดหัวตัวเองทันที
 
 
"ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วห่ะ  ว่านี่ห้องฉัน นายไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับห้องนี้เลย เพราะฉะนั้น...ห้ามทำของรก ห้ามวางของเกะกะ  ห้ามส่งเสียงโวยวายน่ารำคาญเกิน 40 เดซิเบล" โทโมะพูดจบดขากำลังจะเดินไปห้องน้ำเขาจึงผลักแก้วเพื่อให้หลีกทาง 
 
"โอ้ย! " แก้วร้องครางออกมาเพราะโทโมะผลักเธอแรงเกินไป
 
 
"ผู้ชายอะไรร้องยังกับเด็ก " โทโมะว่า
 
 
   จากนั้นเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป
 
 
แนะนำตัวละครใหม่
 
มด= เป็นผู้จัดการส่วนตัวของโทโมะตอนสมัยที่เขายังเป็นนักเต้นอยู่  เธอมักจะจัดการเรื่องโทโมะไปซะทุกเรื่อง และชอบเกลี้ยกล่อมให้เขากลับมาเต้นอีกครั้ง
 
คาซึฮะ= เป็นพ่อแท้ๆของโทโมะ เขาหมกมุ่นกับเรื่องงานมากจนแทบจะไม่มีเวลาให้กับครอบครัวแล้วเขาก็มีส่วนที่ทำให้แม่ของโทโมะต้องตายเนื่องจากทำงานมากจนลืมว่าภรรยาไม่สะบาย จนกระทั่งภรรยาเขาเสีย ทำให้เขารู้สึกผิดมาตลอดแล้วรวมถึงทำให้ผู้เป็นลูกอย่างโทโมะ เกลียด พ่อตนเองอีกด้วย
 
 5555555 กว่าจะจบ นานมั๊ยละคร้าาาาา  ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยน้าาา  เม้นนน