[Sehun x you] เลวอย่างนายต้องเจอร้ายอย่างฉัน!!!!

ตอนที่ 1 

ความบังเอิญ

                    "นี่มันอะไรกัน...."

                    คุณยืนเงยมองโรงเรียนใหม่ที่คุณตั้งใจจะเข้าแต่ก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็น รูปทรงโรงเรียนที่คล้ายสภาปัตยกรรมอังกฤษและมีพื้นที่กว้างโครตๆ

                    "เฮ้!!เซฮุน" เสียงหนึ่งเรียกคุณให้ละจากโรงเรียน

                    "อ้าว!ไอ้กัมจง"

                    ว่าจบก็โดนกำปั้นดีๆเขกลงมากลางกระบาล คุณกับจงอินเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกัน ก่อนจะมานั่งที่ม้านั่งข้างสนามบอล

                    "มึงว่าแม่งแปลกป่ะ?" คุณเท้าคางมองหน้าเพื่อนตัวโตข้างๆ

                    "แปลกเชี่ยไร มึงก็ตั้งใจจะสอบเข้าอยู่แล้วนิ"

                    "กูหมายถึง....โอ๊ยยยย!!!!!!!"

                    พูดยังไม่ทันจบ ลูกบอลที่อัดลมอย่างแข็งก็เข้ามากระแทกหน้าคุณเติมๆจนหน้าคุณหงาย

                    "เฮ้ยๆ! ไอ้ฮุน!!!"จงอินรีบประครองใบหน้าของคุณไว้ เขาสังเกตเห็นรอยแดงนิดๆบนหน้าคุณ

                    "ขะ...ขอโทษ!!เป็นอะไรไหม" เด็กหนุ่มหน้าหวานกับเพื่อนๆ(ที่เล่นบอล)รีบวิ่งเข้ามาขอโทษขอโพยกันใหญ่

                    "ใครทำ..." อยู่ๆก็มีเสียงอำมหิตดังขึ้นไม่ใช่ใครแต่เป็นคุรนั้นแหละ!!!! ทุกคนเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว เหลือเพียงคนหน้าหวานเท่านั้น

                    "ผะ...ผมทำเอง" เขากลืนน้ำลายก่อนฝืนพูด เพราะคุณน่ากลัวมากจริงๆ

                    "ระวังนะเว้ยลู่หานสยองเป็นบ้า" เพื่อนข้างหลังกระซิบ

                    "นาย...บังอาจจจจจจจจจจจจจจ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

                    ทุกอย่างจบลงด้วยการเอาลูกบอลที่พึ่งกระแทกหน้าไปแตะอัดใบหน้าหวานๆนั้นจนสลบล้มพับไป ก่อนสบัดก้นก้าวฉับๆไปโดยมีจงอินที่รีบขอโทษแล้วตามคุณมา

                    "ไอ้ฮุนมึงเบาๆหน่อยก็ได้" จงอินพูดขณะที่คุณกำลังสงบจิตสงบใจ

                    "เชี่ยกัมจงเป็นเพื่อนกันตั้งนานยังไม่รู้ว่ากูนิสัยยังไง?"

                    คุณขมวดคิ้วถามคนข้างตัวก่อนวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะไม้ในสวนดอกไม้ซึ้งก็มีนักเรียนนั่งอยู่ตามโต๊ะถึงจะไม่มากก็ตาม

                    "ดอกกุหลาบอะไรมีสองสี" จงอินมองไปรอบๆ มีแต่ดอกกุหลาบที่มีสีขาวกับสีแดง

                "โอสิเรียไงล่ะ..." เสียงเย็นหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจของคุณและคนผิวเข้ม

                    "ว่าไง..ไม่คิดว่าจะได้เจอพวก 'ไอริส' กับพวก 'โลตัส' นะ" เด็กหนุ่มหน้าตายเอยเรียบพลางมองไปที่คุณและจงอินสลับกัน มีลูกกระจอบด้านหลังมากมาย

                    "พูดอะไรของมึง!!" คุณลุกขึ้นกอดอกประจันหน้ากับเขา คุณรู้สึกไม่ชอบท่าทางอวดดีของคนตรงหน้า

                    "เซฮุนใจเย็นๆไว้" จงอินลุกขึ้นก่อนจะดึงคุณให้ถอยออกมา แต่คนหน้าตายกลับมีสีหน้าที่ตกใจเล็กน้อย

                    "เซฮุน....ลี เซฮุนสินะ ฮึ"พึมพำกับตัวเองก่อนจะส่งสัญญาณมือให้ลูกน้องไปให้หมด นักเรียนที่นั่งอยู่เริ่มให้ความสนใจกับพวกคุณสามคน

                    "มึงรู้ชื่อกูได้ไงห๊ะ!!" คุณกระชากคอเสื้อเขาอย่างแรง

                    "เรายังต้องเจอหน้ากันอีกเยอะ ลี เซฮุน.....อ๋อ จริงสิ.."เขายิ้มมุมปากอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

                    "ฉันชื่อ โอ เซฮุน ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ ลี เซฮุน" เซฮุนขยับเข้ามากระซิบข้างหูคุรก่อนจะเบาลมรดต้นคอคุณเบาๆก่อนผละออกไม่วายโบกมือลาก่อนเดินออกไปอย่างใจเย็น

                    ".........." คุนและจงอินและนักเรียนในสวนที่เห็นเหตุการณ์นิ่งงันอยู่กับที่เหมือนโดนมนต์สะกด คุณรีบสะบัดหัวเพื่อตื่นจากภวังค์ ก่อนจะกุมบริเวณที่เซฮุนเบาลมไปเมื่อครู่

                    "ฮุนกูรู้สึกไม่อยากอยู่ในสวนนี่แล้ววะ...ไปโรงอาหารกัน" จงอินออกปากชวน

                    "กูก็รู้สึกเเบบมึงเหมือนกัน..." คุณเดินนำจงอินออกจากสวนดอกไม้ไปโดยไม่รู้ว่ามีสายตาสองคู่จากบนอาคารจับจ้องเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างสนใจ

                    "นั้นใช่คนที่เป็นข่าวลือป่ะ?"คนตัวเล็กเกาะหน้าต่างบานสวยไม่ละสายตาจากคุณ

                    "ก็ไม่รู้แต่ดูท่าหมอนั้นจะถูกใจน่าดู"

                    "นั้นสินะ"