นายคือสไตล์ของฉัน kristao

ผมมองหน้าของคนรักครั้งแรกที่ผมปล่อยมือไปเอง...ตอนนั้นผมไม่น่าปล่อยหมอนั่นไปเลย...ผมไม่น่าแต่งงานกับคนที่พ่อแม่บังคับให้แต่งเลย

                              ไม่อยากจะขอให้เวลานี้เป็นของเรา

                             ไม่อยากจะถามว่าเราจะเหมือนเดิมได้ไหม

                              แค่อยากให้รู้ว่าที่ผ่านมานั้น

                              ฉันรักเธอสุดหัวใจ

(ขอ- LOMOSONIC)

กว่าผมจะรู้ว่าหมอนี่สำคัญแค่ไหนก็ในวันที่เสียหมอนี่ไปให้ผู้หญิงคนอื่น

"นายร้องไห้..."

"ไม่ได้ร้องไห้...มันก็แค่น้ำที่ไหลจากตา"

"ขี้แยชะมัด"

"หุบปากไปเลยไป...ไม่ได้ขี้แยโว้ย"

คนตรงหน้าของผมมองผมด้วยสายตาคาดโทษเหมือนลูกแมวดุๆ

"นาทีที่ไม่มีฉันมันดีหรือเปล่า"

"คิดว่าดีงั้นหรอ.....ตั้งแต่เลิกกันไปฉันได้แต่มองนายอยู่ห่างๆ" เขากำมือตัวเองแน่น "นายรู้มั้ยว่ะว่าตอนที่นายแต่งงานฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน!!"

"ฉันรู้...แต่ตอนนั้นฉันก็กลับไปหานายไม่ได้"

"ทั้งๆที่ฉันลืมนายได้แล้วแท้ๆแต่ทำไมนายต้องมาเสนอหน้าให้ฉันเจ็บปวดด้วยว่ะ!"

คนตรงหน้าของผมเอามือมาทุบที่อกของผมเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

"เรากลับมารักกันได้มั้ย"

"หึ!ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้ล่ะ...มันสายไปแล้วทุกอย่างมันจบไปแล้วรู้มั้ย...อื้อ"

ผมดึงคนตรงหน้าเข้ามาจูบอย่างแนบแน่นตอนแรกหมอนี่ก็พยายามที่จะผลักไสแต่สักพักก็ยินยอมให้ผมจูบ

"ฉันรักนาย...."

"ฉันก็รักนาย..."

"ฉันรักนาย..แต่เรื่องระหว่างเราสองคนคงกลับไปเป็นอย่างเก่าไม่ได้แล้ว"

"ถึงมันจะเจ็บปวด...แต่เราสองคนมาจบความรักที่ผิดเพี้ยนนี่กันเถอะ"

ผมดันตัวของคนที่ผมรักมากที่สุดอีกคนนึงลงบนโซฟา...ต่างคนต่างมีครอบครัวและภาระหน้าที่ในการทำงาน...ถ้าผมรักเขาผมควรที่จะปล่อยเขาไปสินะ

"ไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันก็จะเฝ้ามองนายตลอดไปขอร้องล่ะขอแค่ตอนนี้...พูดว่ารักกับฉันสิ"

"....ฉันรักนาย...อ๊ะ!"

เปลวไฟบางเบาจุดประกายขึ้นในส่วนลึกของหัวใจและลุกไหม้ขึ้นรุนแรงโดยที่ไม่รู้ตัวเคลื่อนคลายปลายนิ้วที่สอดประสานผละริมฝีปากและเรียวลิ้นของเราออกจากกันแม้จะเป็นเรื่องที่ไม่อาจได้รับการอภัยเปลวไฟในใจก็ยิ่งโหมไหม้ในใจรุนแรงขึ้น....ผมอยากให้เขากอดผม...ผมอยากที่จะย้ำให้แน่ใจว่ารักของเราไม่ใช่เรื่องผิดพลาด

"จูบฉันสิ"

ผมอยากจะดำดิ่งและลุ่มหลงไปพร้อมกับความเย้ายวนใจของเขา...ยิ่งผูกผันกันมากเท่าไหร่ยิ่งตัดขาดจากกันไม่ได้ต่อให้เราถลำลึกไปมากกว่านี้ก็ไม่เป็นไร

     สิ่งที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมานี้ไม่ใช่สิ่งที่ผมคอยเฝ้าฝันถึงแต่เป็นความจริงตั้งแต่ร่างกายเราสัมผัสกันผมก็รู้ว่าจะหันหลังกลับไปไม่ได้อีก...แต่ไม่เป็นไรสิ่งที่สำคัญกับผมคือเขานั่นเอง

"เจ็บเหมือนตอนมีอะไรกันครั้งแรกเลยว่ะ"

ผมมองหน้าเขาคนที่ผมจัดไปสามยกจนหมอนี่หอบเหมือนจะขาดใจตายผมเลยยอมหยุดทำเรื่องอย่างว่าและมาช่วยหมอนี่ทำความสะโอดคราบสีขาวบนโซฟาแทน

"นายจะอยู่ในใจของฉันตลอดไป"

ผมกอดหมอนี่และดึงเข้ามาจูบอย่างเล้าโลมก่อนจะถอนริมฝีปากออกเมื่อลูกของเราทั้งสองคนมาเคาะประตูห้อง

"พ่อเสร็จยังครับ"

"อืม...กลับบ้านกันเถอะเทา...ลาก่อนหวังว่าเราจะเจอกันอีกในอนาคต"

ผมเดินออกไปจากห้องโดยที่เทาเดินตามหลังผมติดๆถ้าผมอยู่นานมากกว่านี้ผมอาจจะลืมเขาไม่ลงและคงไม่ยอมให้เขากลับไปหาภรรยาแน่ๆคนเห็นแก่ตัวแบบผมได้แค่นี้ก็ดีมากแล้ว...

(จบบันทึกพิเสด พ่อของเทา)