กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ก็วันเผาคุณอาแล้วนะฟาง แน่ใจนะว่าอยากจะไป”โทโมะถามฟางที่แต่หน้าเตรียมไปช่วยงาน

ศพ

 

 

 

 

 

“ค่ะ ฟางบอกแล้วไงคะว่าฟางแยกแยะเรื่องของเค้ากับคุณอาออกได้ค่ะ”ฟางหันมายิ้มให้โทโมะ

 

 

 

 

 

“คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ ที่2คนนั่นยังควงกันไปไหนมาไหน ลืมไปแล้วรึไงว่าทำเลวอะไรบ้าง”โทโมะ

แค้นแทนฟาง

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะค่ะพี่โทโมะ เราต่างคนต่างอยู่กับเค้า แล้วกรรมมันจะตามทันพวกเค้าเอง”ฟางพูดแล้วเดิน

ออกไป

 

 

 

 

 

 

“กรรมมันยังช้าไป พี่นี่ล่ะจะเป็นคนจัดการพวกเลวพวกนั้นก่อนกรรมเอง”โทโมะพูดกับตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ร้อนจังเลยฮะ แม่ฟาง เฟิร์สอยากกินไอติมจังเลย”เฟิร์สพูดเมื่อพระสวดเสร็จแล้วเตรียมตัวจะเผา

พ่อป๊อปปี้ก็พูด

 

 

 

 

 

“ป้ะป๋ากับอาเขื่อนไม่ว่างด้วยสิ เดี๋ยวแม่พาไปก็ได้ครับ”ฟางพูดแล้วจูงมือเฟิร์สปลีกตัวมาที่รถเข็น

ขายไอติม

 

 

 

 

 

“เฟิร์สเลือกไอติมก่อนนะลูกเดี๋ยวแม่คุยโทรศัพท์แปปนึง”ฟางบอกก่อนจะเดินไปคุยโทรศัพท์

 

 

 

 

 

 

“เอาช็อคโกแลตถ้วยนึงครับ”ป๊อปปี้ที่เดินหลบอากาศร้อนมาซื้อไอติมที่รถเข็นพูดพร้อมเฟิร์ส

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ รสช็อคโกแลตเหลือถ้วยสุดท้ายแล้วครับคุณ”คนขายไอติมพูด ป๊อปปี้หันไปมองหน้าเฟิร์ส

แล้วจำได้ว่าเฟิร์สคือลูกฟางกับโทโมะก็ชะงัก ภาพเมื่อ5ปีก่อนที่ฟางอุ้มท้องก็ผุดเข้ามา

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปจะไปไหนหรอคะ ฟางไปอัลตร้าซาวน์มาผลเป็นลูกชายพี่ป๊อปดีใจมั้ยคะ”

 

 

 

 

เสียงของฟางที่เคยบอกเขาตอนนั้นดังก้องเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณลุงให้เฟิร์สเถอะนะครับ เฟิร์สอยากกินไอติม”เฟิร์สดึงชายเสื้อป๊อปปี้เพื่อนเรียกสติชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องครับเฟิร์ส ถ้าอยากกินแม่พาไปกินที่อื่น อย่าไปยุ่งกับเค้า”ฟางรีบวางสายแล้วดึงลูกไป

 

 

 

 

 

“นี่อย่ามาเรื่องมากสิฟาง ลูกเธออยากกินไอติมไม่ใช่รึไง ก็เอาไปสิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะควักเงินจ่ายค่า

ไอติมแล้วยัดไอติมใส่มือของเฟิร์สก่อนจะเดินเข้าไปในงาน

 

 

 

 

 

 

“นี่ ค่าไอติมลูกชั้น”ฟางเดินมาดักแล้วยื่นเอาเงินให้

 

 

 

 

 

“นี่ทำอย่างกับพี่ไม่เคยเลี้ยงขนมเราอย่างงั้น คือว่าเลี้ยงหลาน”ป๊อปปี้พูดแล้วเหล่มองเฟิร์สที่ตักกิน

ไอติมอยู่

 

 

 

 

 

 

“หรอคะ แต่ชั้นจำไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องของคุณ เอาไปซะเถอะค่ะเพราะชั้นไม่อยากติดหนี้ใคร โดย

เฉพาะกับคุณและภรรยาสุดที่รักของคุณ”ฟางพูดก่อนจะเน้นกระแทกที่คำว่าภรรยาใส่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาอวดดีหน่อยเลย ที่พูดน่ะนั่นพี่สาวเรานะ”ป๊อปปี้พูดอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่มีพี่สาวค่ะ ถึงมีพี่สาวที่แสนดีของชั้นก็ตายไปแล้วค่ะ เค้าตายไปตั้งแต่5ปีที่แล้วพร้อมกับ

อดีตสามีของชั้นแล้วล่ะค่ะ”ฟางพูดน้ำเสียงเย็นชาตอกกลับป๊อปปี้เป็นจังหวะเดียวที่แก้วมาตาม

ป๊อปปี้ได้ยินเข้า

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางโกรธเกลียดถึงขั้นไม่ให้อภัยพี่เลยหรอ”แก้วพูดขึ้นทำให้ฟางหันกลับไปมอง

 

 

 

 

“ขอโทษนะคะ เรารู้จักกันหรอคะ”ฟางพูดแล้วจูงลูกหนีแก้วแต่แก้วรั้ง

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อย่าทำแบบนี้ อย่าเมินพี่แบบนี้นะฟาง”แก้วพูดแล้วกระชากเฟิร์สมาเพื่อให้ฟางหยุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย แม่ฟางเฟิร์สเจ็บ”เฟิร์สร้องเมื่อถูกกระชากจนถ้วยไอติมตกลงพื้น

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำอะไรของเธอน่ะ”โทโมะตกใจที่เห็นแก้วกระชากเฟิร์สก็เดินไปผลักแก้วล้ม

 

 

 

 

 

 

“นายนั่นล่ะทำอะไรแก้ว”ป๊อปปี้โมโหที่โทโมะผลักแก้วก็ผลักอกกลับ

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้วตาป๊อป นี่มันอะไรกัน ในวัด งานศพพ่อตัวเองแท้ ยังะก่อเรื่องสร้างความอับอายไปถึง

ไหน”แม่ป๊อปปี้เข้ามาว่า

 

 

 

 

 

 

“ก็ไอ้โทโมะมันผลักแก้ว มันผลักผู้หญิงก่อนนิแม่ ทำร้ายผู้หญิงหน้าตัวเมีย”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“ก่อนจะว่าใครแม่ว่าป๊อปดูตัวเองก่อนนะ เงียบแล้วเอาเมียสุดที่รักเข้างาน อีกไม่นานก็จะเสร็จพิธี

แล้ว ก็เอาเมียของเรากลับไปด้วยนะ อย่าเอามาเข้าบ้านของแม่ เพราะบ้านนั้นมีแม่กับเฟย์อยู่ก็เต็ม

แล้ว”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปปลอบเฟิร์สที่กำลังถูกฟางโอ๋ก่อนจะพาฟาง เฟิร์สและโทโมะเข้าไปใน

งาน

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะป๊อปที่ทำให้ป๊อปต้องอายแล้วโดนแม่ป๊อปว่าแบบนี้”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรแก้ว คนที่ผิดคือไอ้โทโมะที่ทำร้ายแก้ว เข้าไปในงานเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วพาแก้วเข้าไป

จนถึงตอนเผาศพพ่อป๊อปปี้ ฟางที่วางดอกไม้จันทน์เสร็จก็มายืนข้างแม่ป๊อปปี้ เฟย์ โทโมะและเขื่อน

ช่วยกันเก็บของ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เดี๋ยวเย็นนี้อยู่ทานข้าวกับแม่ก่อนนะลูก แม่คิดถึงหนูมากเลยนะ”แม่ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“เค้าก็ต้องกลับไปกินข้าวกับลูกกับสามีเค้าน่ะสิแม่ แม่จะไปรั้งเค้าทำไมครับ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ไม่ได้จะให้ฟางมาทานข้าวคนเดียว เฟิร์สกับโทโมะก็จะมาทานข้าวที่บ้านด้วย ส่วนเรา ออกไป

หาอะไรกินเองนะ เพราะแม่ไม่ได้เตรียมไว้ให้เรากับเมีย”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วเชิดใส่ลูก

 

 

 

 

 

 

“นี่ผมกลับมาจากสิงค์โปร์ผมก็อยากมาหาแม่บ้าง ทำไมแม่ถึงผลักไสผมแล้วเห็นคนอื่นดีกว่า

ผม”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“เพราะลูกในไส้มันไม่รักดีไงล่ะ และอีกอย่างฟางไม่ใช่คนอื่นสำหรับแม่”แม่ป๊อปปี้พูดจบก็เดินหนี

ลูกชายไปทางอื่น ฟางจึงเดินตามแม่ป๊อปปี้ไป แต่ชายหนุ่มรั้งแขนฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“นี่ไม่เจอกัน5ปี เดี๋ยวนี้เล่นของใส่แม่พี่แล้วหรอห้ะ”ป๊อปปี้ตะคอกว่าฟาง

 

 

 

 

 

“นี่คุณบ้าไปแล้วรึไงคะ ชั้นจะทำทำไม อย่าเอาความคิดชั่วๆตัวเองมายัดเยียดให้คนอื่นหน่อย

เลย”ฟางย้อน

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้โมโหขึ้นเสียงใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

“เอาสิคะ ถ้าทำชั้นว่าน่าจะเป็นคุณมากกว่าที่เจ็บตัว”ฟางพูดแล้วมองไปทางโทโมะและเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“จำเอาไว้ ว่าชั้นไม่ได้โง่ที่จะยอมคุณอีกต่อไปแล้ว ถ้าอยากจะคอกหรือระบายอารมณ์ก็ไประบาย

กับเมียของคุณซะ เพราะชั้นไม่ใช่เมียคุณ เราไม่รู้จักกัน”ฟางว่าตอกใส่ป๊อปปี้ก่อนจะสะบัดตัวออก

จากปป๊อปปี้อย่างแรงแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ทำเป็นอวดดี แล้วเธอกับพี่เราจะได้เห็นดีกัน”ป๊อปปี้ที่ตกใจกับความพยศของฟางก็พูดแล้วมอง

ตามฟางที่ดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หลบมานั่งสำนึกความชั่วอยู่หรอครับ เอ กำลังคิดอยู่ใช่มั้ยว่าทำผิดศีลข้อไหนบ้าง งั้นผมจะนับให้

ละกันว่าทั้งผิดที่โกหกและก็ไปลอบคบชู้ชาวบ้านเค้า”โทโมะที่เห็นแก้วหลบมานั่งใต้ต้นไม้คนเดียวก็

เข้ามาว่า

 

 

 

 

 

“นี่ อย่ามาหาเรื่องกันหน่อยเลย จะไปไหนก็ไปชั้นอยากอยู่คนเดียว”แก้วหันไปว่าโทโมะทันที

 

 

 

 

 

“อยู่คนเดียวทำไมล่ะ อ๋อ ลืมไปว่าทำชั่วไว้เยอะเลยไม่มีคนคบ แม่ผัวก็ยังไม่รัก”โทโมะเยาะ

 

 

 

 

 

“เอาเวลาไปดูหลานดูน้องชั้นซะโทโมะเลิกว่าได้แล้ว”แก้วรำคาญโทโมะแล้วลุกหนี

 

 

 

 

 

“เอ้า นับฟางเป็นน้องนับเฟิร์สเป็นหลานด้วยหรอ พึ่งจะเห็นหัวแฮะ ทีเมื่อ5ปีก่อนร่วมกันทำเลวกับ

ป๊อปปี้ทำไมไม่สำนึกว่ามีน้องที่อุ้มท้องอยู่”โทโมะพูดแล้วมองแก้วเยาะๆ

 

 

 

 

 

 

“เงียบสักที มันผิดรึไงแค่ชั้นกับป๊อปปี้เรารักกัน”แก้วที่อัดอั้นมานานระเบิดอารมณ์ใส่โทโมะ

 

 

 

 

 

“ผิด มันผิดมาตรงที่เธอทำลายมิตรภาพและความรักของฟางที่มีให้เธอกับป๊อปปี้พังยับเยินไงล่ะ ยัง

มีหน้ามาชูคอไม่สำนึกผิดอีก ท้งที่ต้นงิ้วมันรอให้เธอกับไอ้ป๊อปมันปีนขึ้นทุกวันอยู่แล้วน่ะห้ะ อ้อ ลืม

ไปว่าหน้าหนาปีนมาบ่อยแล้ว เลยด้านจนไม่รู้สึกเจ็บรู้สึกอายไงล่ะ”โทโมะด่าว่าแก้วสารพัด

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

แก้วไม่อาจทนฟังโทโมะว่าอีกก็ตบหน้าชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

“เออ ชั้นมันเลว พอใจรึยังล่ะ”แก้วพูดแล้วผลักโทโมะล้มอีกครั้งก่อนจะวิ่งหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

“ยัง แค่รู้ตัวว่าเลวมันยังน้อยไป อย่างเธอ ชั้นจะทำให้เธอเจอกบนรกบนดินเองล่ะ”โทโมะมองแก้ว

แล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่นายจะซุ่มซ่ามไม่ดูตาม้าตาเรือไปตลอดเลยรึไงห้ะ”เฟย์โวยวายเมื่อเขื่อนยกเก้าอี้แล้วชน

เธอ

 

 

 

 

 

“นี่ งั้นน้องก็ไปยกเก้าที่อื่นสิครับ พี่ไม่ทันมองน้องพี่ไม่ได้มีตาหลัง”เขื่อนยักคิ้วแล้วตอบกวนๆ

 

 

 

 

 

“นี่อยากมีตาหลังมั้ยล่ะเดี๋ยวทำให้”เฟย์พูแล้วจะยกเก้าอี้ฟาดเขื่อน

 

 

 

 

“นี่ยัยโหด เลิกว่าพี่สักที เอ โหดๆแบบนี้พี่ว่าเราต้องไม่มีแฟนชัวร์ เพราะไม่มีผู้ชายที่ไหนทน

ได้5555”เขื่อนรีบห้ามเฟย์ก่อนจะพูดแซวเฟย์แล้วรีบยกเก้าอี้หนีเฟย์ไปจากตรงนั้นทันที

 

 

 

 

 

“อี๋ เลิกว่าคนอื่นแล้วดูตัวเองซะเถอะย่ะ ปากมอมแบบนี้สาวที่ไหนจะชอบ”เฟย์ตะโกนว่าไล่หลังไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าแก้วเมื่อย เหนื่อยยังไงก็ไปอาบน้ำก่อนเลยนะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อกลับมาจากงานศพพ่อตัวเองกับ

แก้ว

 

 

 

 

 

 

“เอกสารอะไรน่ะป๊อป เห็นป๊อปเอามาจากบริษัทสาขาที่ไทย”แก้วพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้นั่งอ่านเอกสาร

เมื่อมาถึง

 

 

 

 

 

 

“ก็ทำเรื่องย้ายกลับมาประจำสาขาเมืองไทยไงล่ะ เพราะพอพ่อเสีย ที่บ้านเหลือแต่ผู้หญิง ป๊อปอ

ยากกลับมาดูแลแม่กับน้อง”ป๊อปปี้พูดแล้วคิดถึงคนที่ครอบครัว ถึงแม้เค้าจะร้ายและทำผิด แต่ที่เขา

ทำเพราะรักแก้ว แต่เขาเองก็รักครอบครัวของเขาไม่แพ้ความรักที่มีให้แก้วเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

“เอาสิ ถ้าป๊อปย้ายสาขามา แก้วขอย้ายมาด้วยละกัน แก้วอยากกลับมาชดเชยสิ่งที่ทำเลวๆไปกับ

น้องกับหลานของแก้ว”แก้วพูดแล้วนึกถึงฟางที่ทำตัวเบ็นชาใส่เธอจนทำให้เธอปวดใจ

 

 

 

 

 

 

“นี่แก้ว ถามจริงเถอะทำไมถึงต้องยอมให้ยัยนั่นด้วย ถ้าเค้าเลือกที่จะเมิน แล้วไม่อยากรู้จักกับเรา

เราก็ไม่ต้องไปยุ่งกับเค้าสิ อีกอย่างนึงอ่ะนะ ฟางเค้าก็มีลูกมีสามีที่ดีแล้ว เค้าลืมพวกเราไปแล้ว

ล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“แก้วรักฟางมาก เหมือนกับที่ป๊อปหวงเฟย์นั่นล่ะ ป๊อป เรา2คนทำเลวกับฟางมามากพอแล้วนะ แก้ว

อยากชดใช้ความผิดที่ทำ แก้วอยากดูแลน้อง มันไม่ใช่เพราะคำสั่งพ่อแม่ แต่เพราะตัวแก้วเองล่ะที่

อยากทำ”แก้วพูดแล้วปาดน้ำตา ไม่ใช่ว่า5ปีที่เธอหนีไปอยู่กับป๊อปปี้แล้วจดทะเบียนกันเธอจะมี

ความสุข ภาพที่ฟางที่ท้องแล้วหนีเตลิดไปจากบ้านวันนั้นยังติดฝังอยู่ในใจ เธอรักป๊อปมากจนปล่อย

ให้ความรู้สึกไม่รู้ผิดชอบชั่วดีนั่นเกาะกินในใจตอนนั้นเลยยอมทำเรื่องเลวร้ายกับคนที่เธอรักไป มันก็

สมควรแล้วที่ฟางจะเย็นชากับเธอแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“พี่จะไม่ยอมให้ฟางเย็นชาแบบนี้กับพี่ ให้พี่ได้ชดใช้สิ่งที่พี่ทำไปเถอะนะฟาง”แก้วหลบเข้ามาใน

ห้องนอนแล้วหยิบรูปที่เธอกับฟางถ่ายด้วยกันตอนที่ฟางรับวุฒิบัตรจบม.6ก็พูดแล้วตั้งใจแน่วแน่ว่า

เธอจะอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้ความผิดให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ป๊อปปี้มองแก้วที่ไปแล้วก็หยิบเอากระเป๋าทำงานแล้วควักเอารูปผลอัลตร้าซาวน์ของฟางที่แม่

ของเขาเอารูปนี้มาให้เขาเพื่อให้เขาได้เห็นหน้าลูก ชายหนุ่มมองภาพนั้นนิ่งแล้วนึกถึงเฟิร์สที่อยู่กับฟางทันที

 

 

 

 

 

มาดูกันว่าฟางโทโมะจะเย็นชาแค่ไหน แล้วแก้วป๊อปจะสำนึกบ้างมั้ย

 

 

 

ฝากติดตามด้วยน้าา พอดีไรเตอร์อยากลองให้พระเอกเลวเเสนเลวสุดๆจะเป็นยัง55555