กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำไมเดี๋ยวพี่ฟางออกจากโรงพยาบาลแล้วพี่โทโมะต้องมาเข้าแบบนี้เนี่ย”เฟย์เดินบ่นเข้ามาที๋โรง

พยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

“เอาน่าเลิกบ่นเถอะ กินขนมมั้ยจะได้เลิกบ่น”เขื่อนพูดแล้วยัดป๊อกกี้ใส่ปากเฟย์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แน่ะ ใช่เพื่อนเล่นหรอๆ”เฟย์ฟาดลงกลางหลังเขื่อนแล้วว่าชายหนุ่มทันที ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาใน

ห้องของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะเป็นยังไงบ้างหรอแก้ว”เขื่อนถามอาการของโทโมะจากแก้วที่นั่งกุมมือชายหนุ่มที่นอนหลับ

อยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ยังไม่ฟื้นเลยจ้ะ แต่ให้เค้าได้นอนพักเถอะ”แก้วพูดแล้วมองโทโมะแล้วลูบผมชายหนุ่มอย่างเบามือ

 

 

 

 

 

 

“แหม ตอนนี้ล่ะเทคแคร์ดูแลพี่โทโมะเค้าดีเพราะกะจะเสียบแทนพี่ฟางที่เป็นบ้าล่ะสิ”เฟย์แขวะ

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ เลิกอคติกับแก้วเค้าเถอะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”เขื่อนดุเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่น่ารักแล้วไงไม่ได้ขอให้นายมารักสักหน่อย ชั้นน่ะพูดความจริง หย่ากับพี่ชายชั้นปุ๊บก็เสียบต่อ

สามีคนปัจจุบันของพี่ฟาง นี่เธอนี่กะจะแย่งผู้ชายทุกคนไปจากน้องตัวเองเลยใช่มั้ยห้ะ”เฟย์ว่าแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์พอได้แล้ว”เขื่อนรีบพูดห้ามไม่ให้เฟย์อาละวาดแก้วเพราะเขารู้จากโทโมะที่มาปรึกษาเขาเส

มอๆว่าแก้วกำลังท้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม นายเข้าข้างมันงั้นหรอ นายเข้าข้างยัยแพศยานี่หรอ”เฟย์หงุดหงิดแล้วพาลว่าเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นล่ะ แต่ตอนนี้เธอไม่ควรว่าแก้วเค้าแบบนี้เดี๋ยวถ้าแก้วเค้าเครียดมากแล้วมัน

จะกระทบกระเทือนเอาได้”เขื่อนพูดไม่ทันจบเฟย์ฮึดฮัดไปจากห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ เป็นห่วงนายคงจะหลงเสน่ห์ยัยนั่นไปอีกคนล่ะสิ เชิญเลย อยู่ด้วยกันเลยนะ ชั้นจะกลับ”เฟย์ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“อย่างอนเป็นเด็กสิ นี่อีกปีก็จะเรียนจบละนะหัดมีเหตุผลหน่อย”เขื่อนวิ่งตามารั้งเฟย์ไว้แล้วลากไปที่

บันไดฉุกเฉินของโรงพยาบาลเพื่อให้เฟย์สงบสติตัวเองก่อน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่อย่ามายุ่งกับชั้นนะ อะไรแค่แม่ชั้นฝากชั้นไว้กับนายอย่ามาจุ้นจ้านมากได้ป้ะ”เฟย์หงุดหงิดแล้ว

พูด

 

 

 

 

 

 

“ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้น่ะสิแม่ถึงไม่ไว้ให้เธอฝึกงานได้คนเดียว ยัยเด็กแสบ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“นี่แน่ะ ว่าชั้นเด็กงั้นหรอได้”เฟย์โมโหจึงเหยียบเข้าที่เท้าของเขื่อนเต็มแรงแล้วจะหนีแต่เขื่อนรั้งตัว

เฟย์ไว้

 

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”เฟย์เบิกตาโพลงตกใจเมื่อถูกเขื่อนดันจนิดกำแพงแล้วบดจูบเธออย่างร้อนแรง

 

 

 

 

 

 

“นี่ถือว่าเป็นการทำโทษเด็กดื้อละกันนะ”เขื่อนรีบถอนจูบออกมาแล้พูดก่อนจะรีบหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“บะบ้า ที่สุด ไอ้บ้า”เฟย์แทบเข่าอ่อนเมื่อถูกจูบก่อนจะเอามือแตะปากตัวเองแล้วหน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะชั้นแท้ๆที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้โทโมะ”แก้วพูดแล้วซบหัวลงที่ไหล่ของร่างสูงที่สลบอยู่

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋าบอกพ่อทีได้มั้ยว่าแม่ไม่มีอะไรกับใครแล้วจริงๆ หนูปลุกพ่อทีได้มั้ย”แก้วพูดแล้วน้ำตาไหล

ออกมา เธอน้อยใจโทโมะเหลือเกินกับสิ่งที่โทโมะเข้าใจเธอผิด หรือเธอเลวเกินที่จะให้คนอื่น

เข้าใจได้แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แม่รักพ่อของหนูนะ แต่พ่อของหนูน่ะไม่ฟังแม่เลย”แก้วพูดออกมาโดยที่ตอนนั้นโทโมะลืมตาตื่น

ขึ้น

 

 

 

 

 

“ลูกบอกแม่ทีได้มั้ยว่าพ่อเองก็น้อยใจเหมือนกันที่เห็นแม่เป็นห่วงคนที่เคยได้ชื่อเป็นคนรักเก่าของ

แม่เค้า”โทโมะลืมตามาแล้วได้ยินแก้วพูดเมื่อกี้ก็พูดกลับบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ”แก้วรีบลุกขึ้นมาแล้วปาดน้ำตาทิ้งไม่ให้โทโมะเห็นแต่ช้าไปเมื่อชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับที่

แก้มของแก้วเพื่อเช็ดคราบน้ำตาให้กับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะถ้าไม่รักมากก็คงไม่หึงมากแบบนี้หรอก”โทโมะพูดจบแก้วก็น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายมันบ้า บ้าที่สุดเลย ฮือๆ ทำไมไม่เชื่อชั้นบ้างเลยว่าชั้นไม่มีอะไรกับป๊อปปี้แล้ว ชั้นเป็นเพื่อนกับ

เค้าเท่านั้น นายเองอยู่ด้วยกันกับชั้น นอนข้างชั้นทุกคืน คนใกล้ตัวที่สุดอย่างนายก็ยังไม่เชื่อชั้น

นายมัน ฮึก นายนี่มันใจร้าย ฮือๆ”แก้วว่าแล้วทุบโทโมะรัวเพื่อระบายความอัดอั้นที่ถูกกล่าวหาแล้ว

ร้องไห้ออกมาจนโทโมะต้องรีบลุกขึ้นนั่งแล้วดึงแก้วไปกอด

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะๆ อย่าร้องไห้แบบนี้สิ เดี๋ยวลูกก็ร้องไห้ด้วยหรอก”โทโมะพูดแล้วกอดปลอบแก้วไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ลูกน่ะร้องไห้เพราะนายแน่ เพราะนายไม่เชื่อชั้น”แก้วที่น้อยใจโทโมะพยายามขืนตัวออกจาก

โทโมะแต่ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกครับพ่อควรทำยังไงดีให้แม่หายน้อยใจพ่อ ก็พ่อหึงนี่นา พ่อรักแม่เค้ามากเลยหึงหวงแบบนั้น

ลูกบอกแม่ทีนะว่าพ่อรู้แล้วว่าทำตัวไม่ดีกับแม่จ๋า หายงอนพ่อนะ”โทโมะก้มลงกอดเอวแก้วไว้แล้ว

จูบที่หน้าท้องนูนน้อยๆของแก้วอย่างแผ่วเบาเพื่อขอโทษลูกในท้อง ทำให้แก้วหน้าแดงใจเต้นรัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“บะ บ้าฝากลูกมาขอโทษ เนี่ยนะสำนึกแล้วจริงๆ”แก้วพูดแล้วจะเดินหนีแต่โทโมะรีบรั้งไว้

 

 

 

 

 

“เมื่อกี้จูบลูกไปแล้ว คราวนี้ก็จูบแม่บ้างละกัน เดี๋ยวแจะน้อยใจอีก”โทโมะพูดแล้วยักคิ้วกวนๆใส่แก้ว

ก่อนจะช้อนหน้าของแก้วเข้ามาใกล้ตนเองแล้วจูบเธออย่างอ่อนโยน จนแก้วหลับตาพริ้มรับสัมผัสนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืมม”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมจะชูมือบิดขี้เกียจก็ชะงักเมื่อเห็นหน้าป๊อปปี้อยู่ใกล้เธอแค่คืบแล้ว

เอามือหนาโอบเอวเธอไว้ไม่ห่าง ฟางมองร่างสูงที่หลับตรงหน้าเธอ นี่5ปีแล้วสินะที่เธอไม่ได้ลืมตา

ตื่นมาแล้วเจอป๊อปปี้แบบนี้ เขาไม่เปลี่ยนไปเลย ฟางค่อยๆเอามือขึ้นมาหมายจะจับที่แก้มชายหนุ่ม

เมื่อนึกถึงอดีตที่เคยนอนร่วมเตียงกัน แต่ภาพที่ป๊อปปี้กับแก้วนอนด้วยกันก็ฉายเข้ามาในหัวทำให้

ฟางชะงักมือแล้วกำมือค้างไว้

 

 

 

 

 

 

ผลัก ฟางที่เปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วแล้วตัดสินใจถีบป๊อปปี้ตกเตียงเต็มแรง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ทำไมทำกับพี่แบบนี้”ป๊อปปี้ที่ถูกฟางถีบตกเตียงจนจุกก็พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ออกไปชั้นไม่อยากเห็นหน้า”ฟางแกล้งร้องกรี้ดไล่ป๊อปปี้ก่อนะปาข้าวของใส่

ชายหนุ่ม ป๊อปปี้ที่ถูกฟางปาข้าวของลงมาจากเตียงก็ได้แต่ปัดป้องไม่ตอบโต้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไปอาบน้ำกันเถอะนะ”ป๊อปปี้เห็นฟางปาทุกอย่างลงจากเตียงแล้วไม่มีอะไรปาแล้วก็รีบอุ้มฟาง

ไปในห้องน้ำทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาๆ ปล่อย”ฟางร้องและดิ้นเมื่อป๊อปปี้จะอาบน้ำให้เธอแล้วต้องหน้าแดงจัดเมื่อป๊อปปี้ถอนเสื้อ

ของตัวเองออกเพื่อจะได้อาบน้ำให้ฟางได้สะดวก

 

 

 

 

 

 

พรีบ

 

 

 

 

สุดท้ายเสื้อผ้าทุกชิ้นบนตัวฟางก็ถอดออกมากตัว ป๊อปปี้หน่อยร่างบางลงในอ่างไว้

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยววันนี้พี่จะทำขนมให้ฟางกิน เห็นตอนนั้นแม่อบคุ้กกี้แล้วฟางชอบ พี่ได้สูตรในเน็ตมาพ่ะทำให้

นะ”ป๊อปปี้พูดขณะถูหลังให้ฟาง ฟางนิ่งไม่ยอมพูดด้วย

 

 

 

 

 

 

 

“พอทานคุ้กกี้เสร็จแล้วพี่กะเล่นกีต้าร์ให้เราฟัง ฟางจำได้มั้ย ตอนเด็กๆเราน่ะชอบพี่เล่นกีต้าร์แล้วขอ

ให้พี่เล่นให้ฟังตลอดเลย”ป๊อปปี้พยายามพูดถึงความทรงจำดีๆให้ฟางได้ฟังเพราะอยากให้ฟาง

อาการหายเร็วๆ ฟางเมื่อได้ยินป๊อปปี้เล่าถึงอดีตของเขาและเธอ เธอก็นิ่ง เมื่อก่อนเค้าไม่เคยสนใจ

แล้วตอนนี้จะมาทำพูดดีทำไมกัน

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสระผมหน่อยละกันเนาะ”ป๊อปปี้พูดแล้วหันหลังไปหยิบแชมพู ฟางมองรอยแผลจากรอบกัดที่

ไหล่ป๊อปปี้2รอย แต่รอยที่2ไม่ช้ำมาก ไหนจะแผลที่หัวที่เธอเคยทำร้ายเขา เธอทั้งเตะทั้งถีบ

ทำร้ายเขาสารพัด ทำไมเขาต้องอยู่กับเธอด้วยนะ

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ยากให้ฟางหายไวๆนะครับ ไม่จำเป็นที่ฟางจะต้องรักพี่ แต่แค่ฟางหายแล้วให้พี่ได้ชดใช้สิ่งที่เคย

ทำไว้เท่านี้ก็ดีแล้ว พี่รักฟางนะ”ป๊อปปี้ที่สระผมให้ฟางอย่างเบามือ แล้วล้างน้ำออกจนหมดก็มองร่าง

บางที่หลับตาไม่สนใจเขาก็พูดออกมาก่อนจะก้มลงจูบที่ปากร่างบางไป1ทีแล้วพาฟางไปแต่งตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำเป็นมาพูดดี ชั้นจะเชื่อใจคนอย่างคุณได้อีกรึไง”ฟางที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็ถูกป๊อปปี้มานั่งรอเขา

ทำข้าวเช้าให้ฟางก็พูดเบาๆ แล้วมองร่างสูงที่ตั้งทำกับข้าวให้เธอ เค้ากำลังหลอกเราเหมือนทุกครั้ง

จำไว้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลครับ โอเคๆ เดี๋ยวป๊อปจะพาฟางไปเอง ขอบคุณนะแก้ว”ป๊อปปี้ที่จัดการตัวเองเสร็จแล้วนั่ง

อยู่ข้างฟางแล้วรับสายของแก้วทำให้ฟางที่นั่งเล่นตุ๊กตาอยู่ก็หน้าตึงหันขวับไปมองป๊อปปี้ ชิ รักกัน

แล้วมาอยู่กับชั้นทำไม

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเมื่อกี้แก้วโทรมาบอกว่าโทโมะไม่สบายอยู่โรงพยาบาลเดี๋ยวเราไปเยี่ยมโทโมะกันนะ”ป๊อปปี้

พูดแล้วพาฟางไปที่รถแล้วขับมาถึงโรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ยตายแปลกจริงภรรยาของโทโมะอยู่กับมัณฑนากรหนุ่ม เอ รึไม่แปลกเพราะว่ามัณฑนากรคนนี้มี

ดีกรีเป็นถึงพ่อแท้ๆของเฟิร์สและก็สามีเก่าของเธอ หึ ดีจริงๆ”พิมที่มาเยี่ยมโทโมะเห็นฟางเดินมา

กับป๊อปปี้ก็แขวะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณพิมถ้าว่างมากก็ไปเยี่ยมโทโมะสิครับ มาเยี่ยมไม่ใช่รึไง”ป๊อปปี้พูดปัดๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ก็อยากะเข้าไปหรอก แต่พี่สาวนังฟางเค้าเฝ้ากันไม่ห่าง เออ แปลกดีเนาะ พี่สาวใช้สามีคนเดียวกับ

น้องเดี๋ยวก็คู่คนนั้น มาควงคนนี้ มั่วพิลึก”พิมว่าเหยียดฟางและแก้วด้านใน

 

 

 

 

 

 

แผละ

 

 

 

 

ฟางโมโหก็บี้ไอติมโคนที่ตัวเองกินอยู่ใส่หน้าพิม

 

 

 

 

 

“อ๊าย นังฟางนี่แกแกล้งชั้นหรอ นังบ้า”พิมโมโหจะเข้าไปเอาเรื่องฟางป๊อปปี้รีบขวาง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าจะมาก่อความวุ่นวายแบบนี้ชั้นว่าเธอกลับไปเถอะพิม”แก้วได้ยินเสียงดังก็ออกมาว่า

 

 

 

 

 

 

 

“แหมทำทีเป็นคุณายวางมาดนะยะ ทั้งๆที่ใช้สามีคนเดียวกับน้อง ทุเรศ”พิมว่าแก้ว ทำให้แก้ว ฟาง

และป๊อปปี้สะอึก

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด นังฟาง นี่เป็นหมารึไง นังหมาบ้า”พิมร้องเมื่อง้างกัดเข้าที่แขนเธอเต็มก่อนะสะบัดออก

 

 

 

 

 

 

“สมน้ำหน้า หมาบ้าร้องเลย ฮิฮิ”ฟางแกล้งหัวเราะชอบใจแล้วชี้ที่พิมอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“สมแล้วที่มีแต่คนอยากทำร้ายแก ไม่เว้นแม้แต่ขนมจีนเพื่อนแก”พิมโมโหหลุดปากพูดเรื่องที่ฟาง

ถูกทำร้ายในคืนนั้นออกมาแล้วรีบเดินไป ทุกคนชะงักตกใจทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็จากกล้องวงจรปิดที่ทางโรงเรียนให้มาวันนั้นนะ บังเอิญว่ากล้องตัวที่อยู่ที่จุดเกิดเหตุมันดันเสียเรา

เลยไม่รู้ แต่บริเวณอื่นในงานเราก็เห็นทั้งพิมและขนมจีนที่ลอบเข้ามาในงานโรงเรียนคืนนั้นนะ แต่เรา

ไม่รู้ว่าใครทำร้ายใคร”โทโมะพูดเมื่อเขื่อนไปเอาหลักฐานมาจากทางโรงเรียนเอามาให้ทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นยัยขนมจีนเน่านั่นสิ คนเดียวที่ทำร้ายพี่ฟางจนเป็นแบบนี้ ยัยนั่นนั่นล่ะ”เฟย์พูดแล้วมองฟางที่

นั่งกินขนมอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่พิมก็ทำร้ายฟางและก็แก้วเหมือนกันนะ อย่าลืมสิ”เขื่อนพูด แต่เฟย์เชิดหน้าใส่เขื่อนไม่ยอมพูด

ด้วยทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อกี้ตอนพิมถูกฟางเล่นงานเห็นยัยนั่นหลุดปากมาว่าขนมีนทำร้ายฟาง งานนี้แสดงว่าครั้งล่าสุด

ขนมจีนต่างหากที่ทำร้ายฟางไม่ใช่พิม”แก้วพูดเมื่อจับสังเกตได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะเป็นใครชั้นไม่สนใจทั้งนั้น เพราะถ้าคนนั้นมาทำร้ายฟาง ชั้นจะไม่ยอมให้อภัยเด็ดขาด”ป๊อปปี้

พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจังทำให้แวบหนึ่งฟางมองไปที่ป๊อปปี้แล้วเธอรู้สึกใจชื้นและรู้สึก

ปลอดภัยอย่างประหลาด

 

 

 

 

 

 

 

 

ขอโทษน้าที่หายไป ช่วงนี้ยุ่งไม่ว่างเลย พยายามมาอัพละน้า

แต่เราไม่รู้ว่ารีดเดอร์หายไปไหนรึเปล่า