กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางอย่าเป็นอะไรนะฟางพี่อยู่นี่แล้วนะ”ป๊อปปี้ที่พาฟางไปที่โรงพยาบาลพยายามพูดเพื่อหวังให้

ฟางได้สติ

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆนะป๊อป ตอนนี้ฟางอยู่โรงพยาบาลแล้ว ฟางจะต้องไม่เป็นอะไร”แก้วพูดให้ป๊อปปี้ทำใจเย็น

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆแม่ฟาง”เฟิร์สร้องไห้จ้าตกใจกลัวว่าแม่เป็นอะไรไปก่อนจะกอดโทโมะแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไรนะครับตอนนี้แม่ฟางอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วแม่ฟางต้องไม่เป็นอะไรครับไม่ร้องนะ”โทโมะกอด

เฟิร์สแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ใครกันที่ทำแบบนี้”ป๊อปปี้พูดแล้วข่มอารมณ์โมโหตัวเองไม่ให้พลุ่งพล่านไปมากกว่านี้

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นจะลองไปถามทางโรงเรียนดูนะไม่รู้ว่าบริเวณสระน้ำจะมีกล้องวงจรปิดรึเปล่า”โทโมะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟางเป็นยังไงบ้าง”เฟย์วิ่งมากับเขื่อนแล้วรีบถามทุกกคนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ยังไม่ออกมาจากห้องเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วยังไม่คลายความกังวลคนตัวเล็กที่อยู่ในห้องได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำไมเรื่องบ้าๆพวกนี้ถึงยังไม่จบสักที เฟย์จะไปเอาเรื่องยัยขนมจีนนั่น”เฟย์พูดแล้วพุ่งจะไปเอา

เรื่องเขื่อนรีบรั้ง

 

 

 

 

 

 

“พอเลย เลิกอารมณ์ร้อนนะยัยแสบสุ่มสี่สุ่มห้าไปแบบนี้เดี๋ยวก็โดนแจ้งจับข้อหาแจ้งความเท็จหรอก

หลักฐานก็ไม่มี”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“ยัยนั่นเคยทำพี่ฟางแท้งลูกมีหรอจะยอมรามือต้องเป็นยัยนั่น”เฟย์โวยวาย

 

 

 

 

 

 

“แต่เราไม่มีหลักฐานนะเฟย์ ใจเย็นๆแล้วรอหลักฐานจากกล้องวีดีโอที่โรงเรียนส่งมาให้ดีกว่า”เขื่อน

พูดเฟย์จึงยอมสงบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หมอเมียผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ”ป๊อปปี้พูดเมื่อหมอเดินออกมากห้องฉุกเฉิน

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้อาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว แต่หมอคงให้คนไข้พักฟื้นที่นี่คืนหนึ่งเพื่อดูอาการก่อนนะ

ครับ”หมอพูดแล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปไปพักเถอะ ตัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นอะไรไปอีกคนหรอก”แก้วพูดเมื่อฟางถูกพามาที่ห้องพัก

แล้วเห็นป๊อปปี้นั่งเฝ้าฟางที่หลับไม่ได้สติไม่ห่างก็เดินมาพูดด้วยความเป็นห่วงโทโมะมาเห็นเข้าก็

ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจแก้วมากนะที่ยังห่วงกันขอป๊อปดูแลฟางให้แน่ใจอีกนิดเถอะนะเผื่อฟางจะฟื้นขึ้นมา”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวแก้วโทรให้เขื่อนเอาเสื้อผ้ามาให้ที่นี่ละกัน แต่ป๊อปอ่ะเข้าไปอาบน้ำเถอะ เพราะตัวเปียก

แบบนี้เดี๋ยวจะเป็นไข้เอา แล้วใส่เสื้อคลุมนี่ไว้ก่อนก็ได้”แก้วพูดก่อนจะเดินไปขอชุดนอนคนไข้เผื่อ

ให้ป๊อปปี้ใส่ก่อนที่เขื่อนจะเอาเสื้อผ้ามาให้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดูเป็นห่วงสามีเก่าดีจังเลยนะ”โทโมะที่ให้เฟย์ดูแลเฟิร์สแล้วเดินตามแก้วมาก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ป๊อปเองก็วุ่นกับการดูแลฟาง อะไรที่ช่วยๆกันได้ก็ช่วยกันสิ”แก้วพูดแล้วเดินเอาเสื้อผ้ากลับ

ไปให้ป๊อปปี้ในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ช่วยเพราะว่าเนคนที่เคยรักกันมากที่สุดสินะเลยติดไม่ขาด”โทโมะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“นี่โทโมะพูดอะไรน่ะ”แก้วหันขวับมาพูดทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม พูดจี้ใจดำหรอ ถึงจะหย่ากันแต่ยังไงเยื่อใยมันก็ตัดไม่ขาดสินะแก้ว มิน่าต่อให้แก้วจะท้อง

กับโทโมะแล้ว โทโมะพยายามทำดีเท่าไหร่แล้ว แก้วก็ไม่เคยมองมันเลยสินะ”โทโมะที่น้อยใจแก้ว

พูดจบก็เดินไป

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันมาพูดๆแล้วก็ไป”แก้วที่ทำฟอร์มเป็นไม่เข้าใจแล้วเดินกลับไป ในใจก็รู้สึกหวิวๆที่ใจเหมือน

กัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางอย่าเป็นอะไรอีกนะ อยู่กับพี่นะฟาง”ป๊อปปี้ที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจากที่เขื่อนมาให้พูดแล้วมอง

ร่างบางที่สลบอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“รีบหายได้มั้ย เพื่อให้พี่ได้ชดใช้สิ่งที่พี่เคยทำร้ายเราไว้ ให้พี่ได้พูดคำว่ารักให้เราฟังได้มั้ยฟาง พี่

รักฟางนะ”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากฟางอย่างอ่อนโยนแล้วเดินไปนอนที่โซฟา

เพื่อเฝ้าฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางรักพี่ป๊อปนะคะ”

 

 

 

 

 

เหมือนมีเสียงดังก้องคำเดิมเข้ามาในหัวของฟางทำให้ฟางเริ่มขยับตัวในตอนเช้ามืด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่รู้ว่าพี่เลว แต่คนเลวคนนี้ขอชดใช้ความเลวที่ทำได้มั้ย ให้พี่ดูแลฟางกับลูกได้มั้ย”

 

 

 

 

 

 

เสียงของป๊อปปี้ดังขึ้นทำให้ฟางที่เริ่มได้สติเอามือมากุมหัวตัวเองแต่ยังคงหลับตาอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“รับผิดชอบแต่ถ้าไม่รักกันมันก็เหมือนเดิม คุณพอเถอะ อย่าพยายามทำตัวเป็นคนดีมารับผิดชอบชั้น

เลย ถ้าอยากไถ่บาปมากล่ะก็ อย่ายุ่งกับชั้น เฟิร์สและก็ลูกในท้อง ชั้นอยู่แบบนี้โดยไม่มีคุณ ชั้น

สบายใจกว่า ที่เลี้ยงลูกคนเดียว แล้วให้ลูกไม่รับรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รักกันดีกว่า”

 

 

 

 

 

 

แล้วเหมือนมีเสียงของฟางที่พูดแย้งตีกลับเสียงของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟาง พี่ห่วงเรา และพี่ก็รักลูกมากนะ”

 

 

 

 

 

 

 

เหมือนมีเสียงของป๊อปปี้พูดขึ้นอีกครั้งทำให้ฟางลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆพบว่าเธออยู่ที่โรง

พยาบาลเธอหันไปมองเห็นป๊อปปี้ที่หลับอยู่ด้วยความเพลียก็นิ่วหน้าสงสัย ก่อนที่ภาพที่ขนมจีน

ทำร้ายและว่าเธอ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอและป๊อปปี้ แล้วภาพที่เธอเป็นบ้าและถูกขนมจีน

ทำร้ายอีกครั้งก็ฉายเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะผู้หญิงของคุณทำให้ชั้นต้องเสียลูกไป”ฟางมองร่างสูงที่ขดตัวหลับบนโซฟาก็พูดออกมา

เบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รีบหายได้มั้ย เพื่อให้พี่ได้ชดใช้สิ่งที่พี่เคยทำร้ายเราไว้ ให้พี่ได้พูดคำว่ารักให้เราฟังได้มั้ยฟาง พี่

รักฟางนะ”

 

 

 

 

 

เสียงของป๊อปปี้ที่พูดเมื่อกี้ดังก้องหูฟาง เสียงที่เขากระซิบบอกเธอมันคือความจริงงั้นหรอ

 

 

 

 

 

 

 

“มันไม่ใช่ความจริง มันก็แค่เสียงในความฝันที่เราคิดเอาเองเท่านั้นล่ะฟาง”ฟางไล่ความคิดพวกนั้น

ออกไปจากหัวทันทีก่อนจะค่อยๆเลื่อนตัวลงไปนอนที่เตียงตามเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางยังไม่ฟื้นอีกหรอ”โทโมะเดินเข้ามาในวันต่อมาแล้วเห็นป๊อปปี้ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ถาม

 

 

 

 

 

 

“ยังเลย ชั้นคิดว่าฟางคงจะเหยื่อยชั้นเลยไม่อยากจะปลุกฟางน่ะ ให้เค้าได้พักบ้าง”ป๊อปปี้พูดแล้ว

มองฟางที่ยังหลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“หรอ งั้นนายเองก็ดูแลตัวเองด้วยละกันเพราะถ้านายเป็นอะไรไป แก้วเค้าคงเสียใจแย่”โทโมะที่

คิดถึงเรื่องเมื่อวานที่แก้วเป็นห่วงป๊อปปี้ก็พูดประชดออกมาทำให้ฟางที่ตื่นมาได้ยินพอดีก็ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

“นายพูดอะไรของนายน่ะแก้วเค้าอยู่กับนายแล้วจะเสียใจเพราะชั้นทำไม”ป๊อปปี้พูดอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ฟางที่ไม่อยากฟังเรื่องความรักของป๊อปปี้และแก้วอีกก็รีบขยับตัวตื่นทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางฟื้นแล้วหรอเป็นยังไงบ้างฟาง”โทโมะรีบเดินเข้ามาหาฟางแล้วถามอาการของฟางทันที ฟางที่

แวบหนึ่งอยากจะพูดกับโทโมะแต่ก็ชะงักแล้วคิดได้ว่าเธอนั้นเป็นบ้าอยู่ก็แกล้งทำสายตาเลื่อนลอย

แล้วเบกปากจะร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลัว ฮือๆ กลัวที่สุดเลย”ฟางดึงโทโมะไปกอดแน่นแล้วแกล้งร้องไห้ทำให้ป๊อปปี้เหวอทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางตื่นแล้วสินะ นี่เมื่อกี้พยาบาลเอากับข้าวมาให้เดี๋ยวพี่ป้อนนะ”ป๊อปปี้นึกได้รีบเอาโต๊ะมาวางแล้ว

เอาถาดอาหารที่ทางโรงพยาบาลจัดให้แล้วตักข้าวป้อนฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถุ้ย แหวะ ไม่อร่อย ไม่กินแล้ว”ฟางที่ถูกป๊อปปี้ป้อนข้าวก็พ่นกับข้าวทิ้งก่อนจะโวยวายแล้วแกล้ง

เอาแกงจืดสาดใส่หน้าป๊อปปี้ทันทีท่ามกลางความตกใจของโทโมะและป๊อปปี้ที่อึ้งเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางทำแบบนี้ได้ไง ไม่น่ารักเลยนะ”โทโมะรีบเดินไปดุฟางทันที

 

 

 

 

 

 

“อ๊า ขนม ป้อนๆ”ฟางเปลี่ยนเรื่องแล้วชี้ขนมที่โทโมะถือให้แล้วให้โทโมะป้อนขนมโดยไม่สนใจ

ป๊อปปี้เลย

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยฟางจะไม่อยากกินข้าว ไม่เป็นไร พี่เอาไปเก็บก็ได้”ป๊อปปี้มองฟางที่ยอมให้โทโมะป้อนขนม

แทนที่จะกินข้าวกับตัวเองก็พูดก่อนจะเดินไปล้างหน้าแล้วเอาจานข้าวไปเก็บข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮิฮิ เอาแอปเปิ้ลๆ”เมื่อเข้ามาในห้องป๊อปปี้ต้องชะงักเมื่อเห็นฟางยิ้มและหัวเราะกับโทโมะและให้

โทโมะป้อนผลไม้ป้อนตัวเอง แวบหนึ่งเขาก็แอบไม่พอใจมากจึงเดินเข้ามาหา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นว่านายมาเยี่ยมฟางให้ชั้นทำดีกว่านายไปนั่งดูทีวีเถอะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะอาสาปอกแอปเปิ้ลให้

ฟางแทน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่กิน แหวะ”เมื่อป๊อปปี้ปอกแอปเปิ้ลให้ฟางแล้วป้อนให้ฟาง ฟางพ่นมันใส่หน้าป๊อปปี้ก่อนจะพลิก

ตัวคลุมโปงหนีป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมฟางถึงพ่นแอปเปิ้ลใส่หน้าป๊อปแบบนี้ล่ะ เลอะหมอแล้ว”แก้วที่เข้ามาเห็นป๊อปปี้ถูกฟางพ่น

แอปเปิ้ลใส่หน้าก็ตกใจแล้วเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดให้ป๊อปปี้ โทโมะถึงกับหน้า

ตึง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม รักกันห่วงกันจริงจริ๊ง”โทโมะทนไม่ไหวรีบพูดแขวะทันที ฟางหัวขวับมามอง

 

 

 

 

 

 

 

“รักกัน ออกไป”ฟางที่ไม่อยากเห็นภาพนั้นก็แกล้งบ้าแล้วปัดข้าวของเสียงดัง

 

 

 

 

 

 

“ฟางจะทำอะไรน่ะ อย่านะ”ป๊อปปี้ที่ตกใจกลัวว่าพยาบาลและหมอจะพาฟางไปโรงพยาบาลบ้าก็รีบ

พูด แต่กลับให้ฟางเข้าใจว่าป๊อปปี้คงจะกลัวเธอไปอาละวาดใส่แก้วที่รักเลยยิ่งอาละวาดประชดใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ออกไปไกลๆ ไป๊”ฟางที่โมโหคว้ามีดปอกแอปเปิ้ลข้างๆมาแล้วแกล้งขู่

 

 

 

 

 

 

“อย่านะฟาง ของมีคมแบบนี้เอามาให้พี่”ป๊อปปี้ตกใจกลัวฟางจะเป็นอะไรก็รีบขอมีด

 

 

 

 

 

 

 

“ไปไกลๆ ไป๊”ฟางกลับเข้าผิดไปใหญ่ก็ยิ่งโวยวายแล้วเอามีดปัดไปมา แก้วตกรีบเข้าไปจะห้าม

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว”ป๊อปปี้และโทโมะร้องพร้อมกันเมื่อแก้วถูกมีดถากที่แขน ฟางชะงักเล็กน้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เลือดๆ”ฟางยิ้มเยาะสะใจและหัวเราะเยาะแก้วจนแก้วมองฟางเศร้าๆก่อนโทโมะจะเดินพาแก้วออก

ไปทำแผล

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอามีดมาเถอะฟางเดี๋ยวก็มีใครเป็นอะไรอีกคนเข้าอีก”ป๊อปปี้พูดเพราะต้องการจะเก็บมีด

 

 

 

 

 

 

 

“ดีๆ เลือดชอบๆ”ฟางแกล้งพูดประชดป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อย ป๊อปปี้จึงรีบชาร์ทจะเอามีดจึงเกิดการยื้อ

แย่งกับฟางไปมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”ป๊อปปี้ร้องเมื่อแย่งมีดกันไปมาแล้วมีดบาดเข้าที่มือตัวเองฟางตกใจรีบปล่อยมีลงทันที

 

 

 

 

 

 

 

“สมน้ำหน้า ฮิฮิ คนเลวเลือดออก”ฟางที่แม้จะตกใจแต่ก็แกล้งเป็นบ้าและหัวเราะตบมือ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามันเป็นสิ่งที่ฟางสะใจที่เห็นคนเลวแบบพี่ต้องเจ็บพี่ก็ยอม เพราะแค่นี้ยังไม่เท่ากับสิ่งเลวๆที่พี่

เคยทำร้ายฟาง ขอแค่ฟางทำร้ายพี่แค่คนเดียวแล้วไม่ไปทำร้ายใครจนตัวเองถูกมองว่าเป็นคนบ้า

ต้องถูกจับเข้าโรงพยาบาลก็พอ”ป๊อปปี้พูดแวบหนึ่งฟางเองก็สงสารป๊อปปี้ แต่ด้วยทิฐิที่คิดว่าป๊อปปี้

จะปกป้องแก้วทำให้ฟางไม่เลิกที่จะแกล้งบ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

ซ่า

 

 

 

 

 

ฟางหยิบเหยือกน้ำข้างๆเตียงคนไข้สาดน้ำใส่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

“อี๋เลือด สกปรก ออกไป๊”ฟางที่เห็นเลือกป๊อปปี้ที่ไหลมาจากมือไม่หยุดก็แกล้งโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย นายเองก็โดนมีดบาดงั้นหรอ ไปทำแผลซะ ฟาง เลิกดื้อนะแล้วอยู่ในนี้”โทโมะแวบกลับเข้ามา

ในห้องก็ตกใจเมื่อเห็นสภาพป๊อปปี้ก่อนจะพาป๊อปปี้ไปทำแผลข้างนอกเหมือนกับแก้วแล้วสั่งฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

 

ทันทีที่ป๊อปปี้และโทโมะออกไปจากห้อง ฟางก็ถอนหายใจแล้วล้มตัวลงนอน

 

 

 

 

 

 

“ถ้ารักกันแล้วจะมาสนใจคนบ้าอย่างชั้นทำไมล่ะ”ฟางพูดก่อนจะเอามือขึ้นปิดหน้าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า เลือดออกแล้วยังจะปากดี ทำไมไม่ไปทำแผลก่อนเล่า”ฟางพูดอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

ก็เห็นว่าทุกคนอยากให้เอาคืนพระเอกนี่ไง จัดให้เลยจ้างานนี้5555

 

 

 

 

พอไม่ค่อยได้เข้ามาอัพกลายเป็นว่ารีดเดอร์เองก็หายไปหมดเลย เศร้าๆ