กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นบ้าอะไรของแกวะไอ้ป๊อป เอะอะก็จูบฟางแบบนี้”ป๊อปปี้พูดกับตัวเองเมื่อกลับมาที่บ้านพัก

พลางมองแหวนแต่งงานที่เป็นของเขากับแก้วนิ่งๆ แล้วเดินไปเปิดกล่องส่วนตัวที่เขาเก็บแหวน

แต่งงานของเขากับฟางไว้

 

 

 

 

“เรารักแก้วไอ้ป๊อป เรารักแค่แก้วคนเดียวเท่านั้น”ป๊อปปี้พูดกับตัวเองอีกทีแล้วปิดกล่องนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ เข้าไปนานแล้วนะ จะขัดตัวให้ขาวบริสุทธ์เหมือนเดิมรึยังไงล่ะห้ะ”โทโมะทุบประตูเรียกแก้วที่

เข้าห้องน้ำเป็นชั่วโมง แต่แล้วก็เงียบไม่มีเสียงตอบ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจคว้าเอากุญแจห้องน้ำเปิด

เข้าไป

 

 

 

 

 

 

“เห้ย”โทโมะต้องตกใจเมื่อเห็นแก้วนอนสลบอยู่ใต้ฝักบัวก็รีบปิดน้ำแล้วอุ้มแก้วออกมา

 

 

 

 

“ยัยบ้า ตัวร้อนจี๋เลย”โทโมะตกใจรีบเช็ดตัวแก้วให้แห้งแล้วหาเสื้อผ้าให้แก้วใส่

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋า แม่มันเลว ฮือๆ”แก้วละเมือร้องไห้ออกมา โทโมะที่กำลังใส่เสื้อผ้าแก้วอยู่ชะงัก

 

 

 

 

 

“นั่นสิ เธอมันร้ายมาก ถ้าเธอเลือกที่จะลืมป๊อปปี้แล้วแต่งงานกับชั้น ป่านนี้เราคงมีลูกด้วยกันแล้ว

สินะ”ป๊อปปี้พูดแล้วโอบกอดแก้วไว้ เพื่อคลายความหนาวให้แก้ว

 

 

 

 

 

“แม่ขอโทษ ที่ดูแลหนูไม่ดี ฮือๆ”แก้วสะอึกสะอื้นละเมอร้องไห้อีกครั้ง จนโทโมะชะงัก

 

 

 

 

 

“หรือเธอคงจะเสียใจเรื่องลูกเธอกับป๊อปปี้”โทโมะซึมเข้าใจว่าแก้วคงจะมีลูกกับป๊อปปี้ไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถามจริงเถอะ เราสนิทกันขนาดที่ต้องให้พี่มารับเราที่บ้านแล้วหรอ”เขื่อนถามเมื่อเขาถูกเฟย์โทร

จิกไปที่ร้านอาหารของเขาแล้วสั่งให้เขามารับเธอที่บ้านที่กรุงเทพในเย็นวันศุกร์

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ล่ะ ในเมื่อนายน่ะสนิทกับพี่ฟาง นายก็ต้องดูแลน้องสาวคนสวยของพี่ฟางคนนี้ ไม่ต้องบ่น”เฟย์

ดุ

 

 

 

 

 

“สาธุ ดุแบบนี้ขอให้ขึ้นคาน โอ๊ยๆ”เขื่อนพูดแล้วต้องร้องเมื่อเฟย์หยิกเขื่อนอย่างแรง

 

 

 

 

 

“เฟย์ไปแกล้งพี่เค้า ต้องขอโทษแทนเฟย์ด้วยนะเขื่อน”แม่พูดแล้วเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับ เด็กแบบนี้ผมไม่ถือ แล้วนี่แม่จะไปด้วยหรอครับ”เขื่อนถามต่อ

 

 

 

 

“จ้ะ เฟย์บอกว่า ป๊อปปี้ไปทำงานที่รีสอร์ฟางกับโทโมะ แม่กลัวว่าจะมีเรื่องอะไรเข้า”แม่พูดก่อนที่

เขื่อนจะขับรถพาเฟย์กับแม่เฟย์มาที่พัทยาและเลยไปเยี่ยมฟางที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ลูก”แม่ของป๊อปปี้ลงรถมาก็รีบกอดฟางเมื่อเจอ

 

 

 

 

 

“เนี่ย แม่เค้าบ่นหาพี่ฟางกับหลานตลอดเลยนะ แล้วนี่หลานไปไหนแล้วล่ะพี่ฟาง”เฟย์ถาม

 

 

 

 

 

 

“วาดรูปอยู่จ้ะ เข้ามากันก่อนนะ”ฟางเดินนำทุกคนเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

“เฟิร์สวาดอะไรอยู่ครับ”เฟย์ถาม

 

 

 

 

 

“วาดรูปแม่ฟาง ป้ะป๋า นี่น้องเฟิร์สแล้วก็ลุงป๊อปฮะ”เฟิร์สพูดแล้วชี้ที่รูปทำให้เฟย์ชะงักมองหน้ากับ

แม่และทุกคน

 

 

 

 

 

“เฟิร์สวาดแค่ครอบครัวเราสิครับ วาดคนอื่นทำไม”ฟางพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ก็ลุงป๊อปใจดีกับเฟิร์ส เฟิร์สชอบลุงป๊อปนี่ครับ”เฟิร์สพูดตาตรงทำให้ทุกคนนิ่งเงียบแล้วมองหน้ากัน

 

 

 

 

 

“ป๊อปมาดูลูกบ่อยขนาดที่ทำให้เฟิร์สติดเชียวหรอฟาง”แม่ป๊อปปี้แยกออกมาคุบกับฟางที่สวน

 

 

 

 

 

“รายนั้นมาไม่กี่ครั้งก็ได้ใจเฟิร์สไปแล้วล่ะค่ะ แม่คะ ฟางกลัว กลัวลูกะรู้ความจริง”ฟางรีบปรึกษาแม่

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ว่าไปเฟิร์สเองเหมือนพ่อทุกอย่างเลยนะ เฟิร์สเหมือนกับตัวป๊อปปี้ตอนเด็กหมดเลย ทั้งหน้าตาและ

ก็นิสัย”แม่ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“นั่นล่ะค่ะที่ฟางกลุ่ม แม่คะ ฟางอยากจะลืมพี่ป๊อป ถึงพี่ป๊อปจะรักลูกมากเท่าไหร่ ยังไงทั้งหัวใจพี่

ป๊อปก็ไม่เคยมีฟางเลย เค้ามีแต่แก้ว แล้วถ้าวันนึง พี่ป๊อปแสดงตัวเองว่าเป็นพ่อ แล้วพาเฟิร์สไปอยู่

กับครอบครัวโน้นล่ะคะ”ฟางพูดอย่างกังวลใจ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงนะ ป๊อปเค้าทำงานที่รีสอร์ตใช่มั้ย พาแม่ไปหน่อยสิ แม่อยากคุยพอดี”แม่ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวทางโซนนี้ผมขอเป็นวอเปเปอร์สีนี้นะครับ”ป๊อปปี้กำลังสั่งงานลูกน้องในรีสอร์ตอยู่แม่ป๊อปปี้ก็

เดินเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันบังเอิญเกินไปรึเปล่าที่เรามาทำงานที่นี่”แม่ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วมองลูกชาย

 

 

 

 

 

“ก็ผมย้ายสาขามาประจำที่เมืองไทย เค้าก็มอบงานที่นี่ให้นี่ครับ แม่เป็นยังไงบ้างครับ ช่วงนี้ป๊อปยุ่ง

มากเลยไม่ได้ขึ้นไปหาแม่ที่กรุงเทพเลย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“นึกว่าหลงเมียแกจนลืมแม่ซะอีก”แม่ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“แม่อย่าเอาเรื่องอื่นมารวมกันสิครับ ปม่ก็เห็นว่าป๊อปมีงาน นี่คงจะมาหาฟาง คงไม่ได้มาหาผมสิครับ

เนี่ย”ป๊อปปี้พูดแล้วแลมองฟางที่ประคองแม่ตัวเองอย่างน้อยใจ

 

 

 

 

 

 

“แม่มาหาฟางแล้วก็มาหาหลาน ได้ข่าวว่าเฟิร์สติดเราเลยนิ”แม่ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“เฟิร์สเค้าเป็นเด็กร่าเริง ใครใจดีด้วยก็ติดเป็นธรรมดานี่ครับไม่เห็นแปลก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“หรอ งั้นต่อไปแม่ขอได้มั้ย เลิกยุ่งกับลูกฟางเค้าได้มั้ย เพราะแม่ไม่อยากให้มีปัญหาตามมา”แม่

ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางเอาแม่พี่มาพูดขนาดนี้เลยงั้นหรอ”ป๊อปปี้หันไปมองฟางแล้วเข้าใจว่าฟางมาฟ้องแม่เขาเรื่องที่

เฟิร์สกับเขาสนิทกันอย่างไม่พอใจ ก่อนจะปาเอกสารทิ้งแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณจะไปไหนน่ะ กลับมาทำงานเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฟางเดินตาม

 

 

 

 

 

“ก็ไปพ้นๆอย่างที่ฟางต้องการไงล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“แต่งานมันยังไม่เสร็จนะ หยุดนะคุณ”ฟางพูดอย่างไม่พอใจแล้วเดินไปว่าก่อนจะล้มเมื่อป๊อปปี้หยุด

เอาดื้อๆ

 

 

 

 

 

 

“ทั้งเฟย์ทั้งแม่ต่างก็ให้ท้ายเรา แล้วเกลียดลูกแท้ๆอย่างพี่ อยากจะรู้เหมือนกันว่าเรามีอะไร

ดี”ป๊อปปี้กระชากฟางขึ้นมาแล้วพูด

 

 

 

 

“นี่คุณ ปล่อยนะ”ฟางดิ้นไปมา

 

 

 

 

 

“นั่นนังฟางนิ”พิมพูดเมื่อแวะมาที่รีสอร์ต

 

 

 

 

 

“ไม่ปล่อย อยากให้พี่เลิกยุ่งกับเฟิร์ส แต่สามีเราไม่ปล่อยเมียพี่ นี่จะเอาเปรียบพี่ไปแล้วนะ งั้นดี พี่ก็

ขอเรียกร้องบ้างละกัน”ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มฟางเดินไปที่รถทันที

 

 

 

 

 

 

“ว้าว อุ้มกันด้วย โทโมะจะว่ายังไงนะ”   พิมที่แอบดูก็ตกใจรีบถ่ายรูปป๊อปปี้ที่อุ้มฟางไป แล้วเตรียม

ส่งให้โทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรน่ะ”โทโมะที่กำลังต้มโจ้กให้แก้วอยู่ก็ชะงักเมื่อมีข้อความจากพิมก่อนจะกดเปิดก็ตกใจเมื่อ

เห็นภาพที่ป๊อปปี้อุ้มฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมไม่รับนะ ฟาง โธ่โว้ย”โทโมะพยายามกดโทรศัพท์โทรหาฟางแต่ฟางไม่รับก็หงุดหงิด

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

 

 

โทโมะชะงักเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในห้องนอนก็รีบเข้าไปแล้วพบว่าแก้วนอนตกเตียง

 

 

 

 

 

 

“นี่เป็นอะไรของเธอเนี่ยทำไมไปนอนตรงนั้น”โทโมะกลั้นขำเมื่อเห็นแก้วนอนตกเตียง

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”แก้วพูดแล้วจะลุกก็ต้องล้มเมื่อตะคริวกินขา

 

 

 

 

 

 

“เอ้าชอบนักรึไงนอนกับพื้นเนี่ย”โทโมะเดินมาใกล้แก้วเท้าสะเอวว่าแก้ว แล้วแปลกใจที่แก้วเหยียด

ขาเกร็ง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่ โอ๊ย เจ็บๆ”แก้วร้องแล้วน้ำจาเล็ดออกมา โทโมะรีบไปดูอาการแล้วตกใจที่แก้วตะคริวกิน

 

 

 

 

 

“เห้อ มานี่สิ”โทโมะประคองเท้าแก้วมาบนตัก

 

 

 

 

“โอ๊ย เจ็บๆ”แก้วร้องเมื่อโทโมะกดนวดเท้าให้

 

 

 

 

 

“อยู่นี่ๆสิแล้วจะหายมั้ยเนี่ยห้ะ”โทโมะพูดไปแล้วนวดไป แก้วมองโทโมะที่นวดเท้าให้เธอก็หน้าแดง

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะโทโมะ”แก้วที่ค่อยยังชั่วแล้วพูดขึ้น ทำให้โทโมะชะงักแล้วเงยหน้ามองแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าหายแล้วก็ลุกไปกินข้าวเถอะ จะได้กินยา”โทโมะลุกขึ้นแล้วพูดไม่สบตาแก้วเลย แก้วมองโท

โมะนิดนึงก่อนจะค่อยๆกะเผลกตัวเองออกไปเพราะเข้าใจว่าโทโมะไม่อยากมองหน้าเธอ โดยไม่รู้

เลยว่าโทโมะแอบมองแก้วเป็นระยะๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะพาชั้นไปไหนน่ะ ปล่อยชั้นเถอะนะ”ฟางพูดเมื่อนั่งมาบนรถด้วยกันแต่ถูกป๊อปปี้เอาเข็มขัดมัด

มือทำให้หนีไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ไปเรียกร้องสิทธ์ไงล่ะ ไหนๆพี่มันก็เลวในสายตาเรา ทั้งแม่ ทั้งเฟย์ก็ไม่เคยมองพี่ดีแล้วนี่ พี่ก็ขอ

ทำเลวอีกครั้งจะเป็นอะไรไป ทีไอ้โทโมะยังทำได้เลย”ป๊อปปี้พูดแล้วเร่งขับรถด้วยความเร็วจนน่า

กลัว

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะ จะบ้ารึไง เฟิร์สจะต้องถามถึงแม่ ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้เลย”ฟางขอร้อง

 

 

 

 

 

“ไม่ แลกกัน บอกให้โทโมะเอาแก้วกลับมาให้พี่ แล้วพี่จะปล่อยเราไปหาลูก”ป๊อปปี้พูดก่อนจะขับ

มาถึงท่าเรือในตอนเย็น

 

 

 

 

 

 

“ลงมาดีๆ ไม่อย่างงั้นพี่จะไม่ปล่อยเราไปหาเฟิร์สแน่”ป๊อปปี้พูดขู่ ก่อนจะแก้มัดให้ฟาง แล้วโอบเอว

พาฟางชึ้นเรือไป

 

 

 

 

 

 

“นี่จะพาชั้นไปไหนน่ะ”ฟางถามแต่ป๊อปปี้ไม่ตอบ ฟางจึงนั่งนิ่งๆมองแต่ทะเลสักพักก็ง่วงนอนเอนหัว

ซบไหล่ป๊อปปี้หลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ตื่น ถึงแล้ว”ป๊อปปี้สะกิดฟางให้ตื่น ฟางลงมาจากท่าเรือก็แปลกใจที่ป๊อปปี้พามาที่เกาะล้าน

 

 

 

 

 

 

“ก็อยู่บนบกแล้วคนมันตามหาเจอ เลยพามาเปลี่ยนบรรยากาศ”ป๊อปปี้พูดแล้วยักคิ้วกวนๆ

 

 

 

 

 

 

“นี่พาชั้นกลับเดี๋ยวนี้นะ แล้วแบบนี้ เฟิร์สต้องตามหาชั้นแน่ๆ”ฟางโวยวายเมื่อเห็นมันเป็นเวลาเย็น

มากแล้ว

 

 

 

 

 

 

“อุ้ยตาย เรือหมดรอบแล้ว พรุ่งนี้ละกัน ไม่รู้ล่ะนี่พี่จับเรามาเป็นตัวประกัน โทรหาสามีเราเลย งานนี้

ถ้าไอ้โทโมะไม่เอาตัวแก้วกลับมาให้พี่ พี่ก็ไม่ปล่อยเรากลับ”ป๊อปปี้พูด ฟางได้แต่ฮึดฮัดเดินหนี

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะไปไหนน่ะ มานี่เลยนะ เดี๋ยวก็โดนฉุดหรอก”ป๊อปปี้รีบวิ่งมารั้งแขนฟางไว้แล้วพูด

 

 

 

 

 

“ก็ดี อย่างน้อยก็ดีกว่าจะอยู่กับคุณบนเกาะนี้”ฟางพูดแล้วจะหนี ป๊อปปี้หงุดหงิดก็รั้งข้อมือไว้อีก

 

 

 

 

 

 

“นี่ชอบนักรึไง ที่จะไปให้ท่าใครบนนี้ ดี งั้นต้องใช้วิธีนี้”ป๊อปปี้พูดแล้วใส่กุญแจมือฟางข้างหนึ่งแล้ว

อีกข้างใส่ที่มือตัวเอง

 

 

 

 

 

“อ๊าย อะไรน่ แล้วนี่ไปเอากุญแจมือมากจากไหนกันน่ะ”ฟางร้องโวยวาย

 

 

 

 

 

“ก็ตอนที่ฟางหนีพี่ไม่สังเกตสินะ ว่าที่นี่เค้ามีร้านขายอุปกรณ์แปลกๆตรงนั้น มีทั้งโซ่ แส้ กุญแจมือ

มีชุดคอสเพลย์ด้วยนะ ฟางไม่มีชุดใส่นิ จะไปซื้อชุดนางพยาบาลก็ได้นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างเจ้า

เล่ห์

 

 

 

 

 

“ทะลึ่ง ลามก ทุเรศ โรคจิต”ฟางทุบป๊อปปี้แล้วว่าไม่หยุด

 

 

 

 

 

“ว่างั้นหรอ หึ เดี๋ยวคืนพี่ก็ขอจัดให้รู้ซะเลยมั้ยว่า โรคจิต ทะลึ่ง ลามกเนี่ย เค้าลีลาดีแค่ไหน”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

“อย่านะ จำไว้ ถ้าไม่รักชั้นอย่าทำแบบนี้นะ”ฟางพูดทันที

 

 

 

 

 

“ตอนแรกพี่ก็คิดนะว่าตอนที่เราเจอกันอีกครั้งพี่แต่งงานกับแก้วแล้ว เราแต่งงานกับโทโมะแล้ว พี่ไม่

ควรทำแบบนี้ แต่ในเมื่อไอ้โทโมะมันกล้าทำแบบนั้นก่อน พี่ก็ขอทำบ้าง ดีมาดีตอบ ร้ายมาแรง

กลับ”ป๊อปปี้พูดแล้วยักคิ้วกวนๆใส่ฟาง

 

 

 

 

 

“บ้าที่สุดเลย ทุเรศ”ฟางมองหน้าป๊อปปี้แล้วโมโหทำอะไรไม่ได้ก็เดินหนี แต่ก็เดินไปไหนไม่ได้

เพราะใส่กุญแจมืออยู่ด้วยกัน เลยไปไหนก็ต้องไปด้วยกันแบบนี้แทน

 

 

 

 

 

 

 

เอาล่ะสิ ป๊อปปี้ลากฟางมาไม่พอ แล้วยังใส่กุญแจมือฟางกับตัวเองอีก ลูกบ้าพระเอกคราวนี้ไม่รู้จะส่งผลดีผลร้ายให้นางเอกเนี่ยยย