เพื่อนกันฉันรักเธอ

โรงเรียนนานาชาติ
พิม:พิมตื่นเต้นจังเลยอ่ะทุกคน วันแรกที่เราจะได้มาเรียนที่นี่อ่ะ 
อิงค์:โรงเรียนใหญ่ๆสวยๆอย่างนี้นะ มีแต่ลูกคนมรฐานะทั้งนั้นเลยอ่ะ 
แก้ว:ใช่ มีคนมากมาย ก็มาเรียนที่นี่ด้วยแหละ
ฟาง:อืม ฟางก็พึ่งมาเรียนที่นี้ครั้งแรกเหมื่อนกัน อ่ะ แต่ว่าเรารีบไปที่ห้องเรียนกันดีกว่านะ 
 สาวทั้ง6คนก็รีบขึ้นไปที่ห้องเรียนใหม่ และก็เตรียมตัว พบกับเพื่อนใหม่ของพวกเค้าด้วย
หัวหน้า:นักเรียนทำความเคราพ
นักเรียน:สวัสดีค่ะ/ครับ
คุณครู:สวัสดีจ๊ะ วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาเรียนที่นี่อีก 6คน ยังไงแล้วก็แนะนำเพื่อนหน่อยนะจ๊ะ
 ่วาแล้วพวกเราทั้ง6 คนก็เดินเข้ามาในห้องเรียน
เฟย์/เขื่อน:เฮ้ย!!นาย/เธอ
ทั้งสองคนตกใจเลยเพลอเอ็ดออดมา
ฟาง:เป็นไร เฟย์
เฟย์:ป่าวพี่ฟาง
คุณครู:งั้นก็แนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักหน่อยสิ
พิม:สวัสดี ชื่อ พิม พิมประภา ตั้งประภาพร
ฟาง:สวัสดี ชื่อ ฟาง ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์
เฟย์:สวัสดี ชื่อ เฟย์ พรปวีญ์ นีระสิงห์
แก้ว:สวสัดี ชื่อ แก้ว จริญญา ศิริมงคลสกุล
อิงค์:สวัสดี ชื่อ อิงค์ วรันธร เปานิล
เบสท์:สวัสดี ชื่อ เบสท์ รตาพร ทิตย์มนตรี
คุณครู:เอาล่ะ จ๊ะ ก็ได้แนะนำตัวไปแล้ว ก็เชิญนั่งที่ได้แล้วนะ 
สาวๆ:ค่ะ 
 และพวกเราก็เดินหาที่นั่งกัน พวกเราได้นั่งแถวๆข้างหน้าต่างที่มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ พวกเค้ามองพวกเราเหมื่อนกับจะกินเลือดกินเนื้อ มองอะไรขนาดนั้น
เขื่อน:หวัดดีเฟย์ ไม่นึกเลยนะว่าเราจะได้เจอกันอีกอ่ะ 
เฟย์:อืม ก็นึกไม่ถึง
แก้ว:นี่เฟย์ รู้จักกันหรอ
เฟย์:ก็พึ่งรู้จักนิล่ะแก้ว
ฟาง:เฟย์ เด๊ยวมานะ 
เฟย์:ไปไหนอ่ะ พี่ฟาง 
ฟางรีบวิ่งออกไปนอกห้อง อย่างเร้ว (ถึงขาจะสั้นแต่ก็เร็วนะเนี่ย) 555
เขื่อน:พี่เธอหรอ น่ารักดีนิ
เฟย์:ใช่ พี่สาวฉันเอง ว่าแต่เค้าจะไปไหนอ่ะ
พิม:แก้ว ฟางจะไปไหน อ่ะ รีบจัง
เบสท์:งั้นเดียวฉันมานะ 
    เบสท์ก็วิ่งตามไปอีก คนแล้ว ที่เหลือหรอ จะรอช้า ก็วิ่งออกไปตามเหมื่อนกัน พวกหนุ่มๆก็ด้วยทุกคนวิ่งตามฟางออกมา 
แก้ว:อ้าวเฮ้ย หายไปไหนแล้วอ่ะ ไวชะมัด เลย ขาสั้น
เพี๊ยะ!!
พิม:แก้วอ่ะ ชอบว่าฟางจังนะ
เฟย์:รึว่า แย่ล่ะ 
ว่าแล้วเฟย์ก็วิ่งไปทางโงยิม ของโรงเรียน  
เขื่อน:เฟย์จะไปไหนอ่ะ 
เฟย์:โงรยิม โรงยิมอยู่ที่ไหนอ่ะ 
ป๊อปปี้:อยุ่ท่างนี้ งั้นตามพวกเรามาสิ
ว่าแล้วทุกคนก็วิ่งตามหนุ่มๆมา จนถึงโรงยิม
แฮ่กๆๆๆๆๆๆ ทุกคนต่างหอบกันใหญ่ 
เขื่อน:มาทำไรกันที่นี่อ่ะ 
เฟย์:ก็ฉันมีลางสังหอน ว่าที่นี่แหละ พี่ฟางต้องมาแน่ๆ 
เขื่อน:เธอรู้ได้ไง 
แก้ว:เฟย์ คิดไปเองมั้ง ฟางจะมาที่นี่ได้ไง พวกเราพึ่งมาเรียนที่นี่ครั้งแรกนะ
เฟย์:ไม่ใช่หรอกแก้ว พี่ฟางเคยมาที่นี่ 
พิม:หมายความว่าไงอ่ะเฟย์พิมไม่เข้าใจ
เฟย์:พี่ฟาง เค้าเคยมีแฟนเรียนอยู่ที่นี่ เค้าเป็นประธานชมรมบาส ทุกครั้งที่แฟนเค้าซ้อม เค้ามักจะมาที่นี่เป็นประจำ เขื่อน พวกนายพอจะรู้มั้งว่าประธานชมรมที่นี่เค้าลาออกรึยัง
โทโมะ:หมายถึงไอ้พิชชี่นั้นหรอ ยังนะ มันก็เรียนอยู่ที่นี่ นิ ทำไมหรอ
เฟย์:แย่แล้ว พี่ฟางต้องแย่แน่ๆเลยอ่ะ 
เบสท์:เฟย์พูดแบบนี้หมายความว่าไอ่ะ 
เฟย์:ก็พี่ฟางเลิกกับนายพิชชี่แล้ว ตอนที่พวกเราจะย้ายบ้านแต่พิชชี่ไม่ยอมเลิก แถวยังกักขังตัวพี่ฟางทำร้ายพี่ฟางอีกด้วย ถ้าเกิดว่ากลับมาครั้งนี้แล้ว ถ้าพิชชี่เจอพี่ฟางเข้า มันจะเกิดอะไรขึ้นอ่ะ 
พิม:ไม่นะ นี่พวกเธอทำยังไงดีอ่ะ ใครก็ได้ช่วยฟางหน่อยนะ 
พิมเริ่มกระวนกระวาย
โทโมะ:ไม่เป็นไร เด๊วพวกเราจะช่วยอีกแรงนะ ไปเถอะพวกเรา 
ทุกคน:อืม 
ทุกคนวิ่งเข้าไปในโรงยิม พร้อมกันแล้วมองหาเป้าหมาย
เฟย์:พี่ฟาง 
ทุกคน:ฟาง!!!!!!!!!
ทุกคนต่างก็เดินหาทุกซอกทุกมุมของโรงยิม
 ทางด้านหลัง
อึบๆๆ ทามไออี  (พูดไม่ได้ เพราะโดนมัดปากเอาไว้ )
พิชชี่:อยู่เฉยๆน่าฟาง อย่าดิ้นเลย 
ฟาง:อ่อยอันอะ
พิชชี่:ไม่ฉันไม่ปล่อยเธอฉันจะไม่ให้เธอไปไหนอีกแล้ว
ฟางพยายามดิ้น แต่ทำไม่ได้เพราะโดนมัดติดกับเสาไม้
    ฟางงงงงงงงงงงงง
พิชชี่:ใครว๊ะ มาแซ่ถึงที่นี่ เฮ่้ย ไอ้พวกเคโติก นิ มันมากับใคร วะ
ฟาง:อ่อยอันนะ อึบบบบบ
ฟางพยายามส่งเสียง และดิ้น
พิชชี่:ฟางเธอหยุดดิ้น และหยุดส่งเสียงได้มั้ย อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอนะ 
 ฟางเงียบ น้ำตาแห่งความเก็บกดมาตั้งหลายปี มันไหลออกมาด้วยความเสียใจมาก เค้าพยายามลืม และตัดใจ และเค้าก็ทำได้ แต่วันนี้เค้ากับกลับมา กลับมาเพื่อทำร้ายเธออีกเหมิ่อนเดิม
พิชชี่:ฟาง
พิชชี่เอ๋ยชื่อของฟางเบา แล้วเอามือปาดน้ำตาให้ 
พิชชี่:ที่ผ่านมาเทออยู่กับฉันเธอไม่มีความสุขเลยใช่ไหม เธอตอบมาสิว่าเธอไม่ได้รักฉัน 
   พิชชี่เอามือแกะเชือกที่มัดที่ปากฟาง แล้วโยนมันทิ้งไป
ฟาง:นายจะทำมันไปเพื่ออะไร พิช นายทำอย่างนี้ทำไม นายก็รู้ว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อนายก็มีคู่หมั้นของนายอยู่แล้ว นายจะมายุ่งกับฉันทำไม นายรู้มั้ย ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา แันใช้เวลาลืมมัน มันใช้เวลานานแค่ไหน ฉันทำมันได้ แต่สุดท้ายนายกลับทำร้ายมัน นายทำให้ฉันเสียใจซ้ำๆซากๆอย่างนี้ทำไม ขอร้องล่ะนะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ 
 พลักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆตุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
หญิงสาวร้องอย่างตกใจเมื่อจู่
ร่างพิชชี่ก็ถูกกระซากออกไป ด้วยแรงของผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นเอาเท้าแตะพิชชี่ แล้วกระทืบอย่างหนัก
เฟย:พี่ฟาง 
ฟาง:เฟย์
เฟย์และเพื่อนวิ่งเข้ามาหาฟางแล้วแก้หมัดให้ฟาง
ฟาง:พอเถอะ น่ะ 
 ฟางวิ่งเข้าไปห้ามเพื่อนผู้ชายที่กำลังกระน่าจะมาตอบโต้ได้อีก
ป๊อปปี้:แต่มันทำร้ายเธอนะ 
ฟาง:ช่างเถอะฉันไม่เป็นไรแลเราไปจากที่นี่เถอะนะ ฉันขอร้องล่ะนะ
 ฟางรีบดึงแขนป๊อปปี้แล้ววิ่งออกมาข้างนอกพร้อมเพื่อนๆของเค้า
พิม:ฟางไม่เป็นไรใช่ไหม ไอ้บ้านั้นมันทำไรเธอรึเปล่า
ฟาง:ไม่หรอกพิม เค้าไม่ได้ทำอะไรฟาง
เบสท์:คอยดูนะ ถ้ามันทำอะไรเธออีก ฉันจะจับมันมาเฉือดเลยคอยดู
แก้ว:แม้เก่งจังนะแม่คุณ 
เบสท์:ก็มันโมโหนี่น่า
ฟาง:ช่างเถอะ ไปเถอะนะ เฟย์ ไปได้แล้ว
เฟย์:พี่ฟางอ่ะ ไม่น่าห้ามเลย น่าจะจัดการมันชะเลย จะได้ไม่ต้องมาทำร้ายพี่ฟางอีก
ฟาง:เฟย์พี่ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกนะ คนทั้งคนพี่ฆ่าเค้าไม่ลงหรอก ไปเถอะ อย่าคิดมากเรื่องนี้เลยนะ
 ว่าแล้ว พวกเราทุกคนก็เดินกลับมา แต่ไม่ได้ขึ้นไปบนห้องเรียนเพราะยังไงแล้วก็ไม่ได้เรียนอยู่ดี พวดเราก็เดินไปที่ที่หนึ่ง เพราะพวก 5 หนุ่มเคโอติกพาพวกเรามาที่นี่ เค้าว่าที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของพวกเค้าเองแหละ มันน่าอยู่มากๆเลย อากาศบริสุทธิ์ดี ใกล้ๆสระน้ำด้วย