หรือเราไม่เคยรักกัน

 

 

 

                             ตลอดระยะเวลาการทำงาน ป๊อปคอยมองฟางเป็นระยะ เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าสวยๆ รอยยิ้มหวานๆของเธอ ทำไมมันสร้างความสุขให้เขาได้มากขนาดนี้ 

 

 

 

 

                  " หน้าฟางมีอะไรเปื้อนรึปล่าวค่ะ " ฟางที่รู้สึกแปลกเหมือนมีคนจ้องมองเธออยู่ แล้วมันก็จริงเมื่อเธอหันไปก็เจอป๊อปที่จ้องมองเธออยู่  แต่เหมือนป๊อปยังไม่รู้ตัว

 

 

 

 

                   "  พี่ป๊อปค่ะ ! " ฟางพูดดังขึ้น จนป๊อปสะดุ้ง

 

 

 

 

                   " ครับๆ เอกสารเซ็นเสร็จหมดแล้วครับ " ป๊อปรีบแก้ตัวทันที ฟางเห็นท่าทีขงป๊ปก็แอบขำไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

                   (  อาเฮียยยย  มารับหนูหน่อย ) ลูกปุที่เพิ่งเลิกเรียน โทรมาหาป๊อป

 

 

 

                  " ได้ค่ะ จะไปรับเดี๋ยวนี้เลย " ป๊อปพูดไปยิ้มไป  ทันทีที่วางสาย ป๊อปลุกขึ้นจะเดินออกไป  แต่ก็ต้องชะงักหยุดนิ่ง เมื่อเห็นกับสายตาของฟางที่มันเต็มไปด้วยคำถาม

 

 

 

 

                   " ผมจะไปรับลูกปู  ไปด้วยกันมั้ย " ป๊อปต้องการห้ฟางรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขา ในเมื่อเข้าจะจีบเธอเป็นคนรัก เขาย้อมอยากให้เธอมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา ทุกเรื่องของเขา เธอต้องรู้ 

 

 

 

 

                   "  ก็ได้ค่ะ ฟางคิดถึงลูกปู " ฟางหยิบกระเป๋าเดินตามป๊อปออกไป 

 

 

 

                

                               ลานจอดรถ  ป๊อปเปิดประตูรถใหฟาง ก่อนจะขึ้นรถ ร่างสูงเหลือบเห็นขาอ่อนของหญิงสาวที่นุ่งสั้น ก็ถอดสูทของตัวเองออก แล้วยื่นให้กับเธอ 

 

 

 

 

                     " ผู้ชายสายตาไวทุกคนนะ " ป๊อปยิ้มๆ แล้วคลุมเสื้อสูทปิดขาอ่อนของฟางไว้  ฟางฝืนยิ้มออกมา ไม่ค่อยพอใจป๊อป ทุกอย่างมันเป็นแผนของเธอที่พยามจะยั่วป๊อป แต่ถ้าเขายังเป็นสุภาพบุรุษแบบนี้ แผนเธอคงไปไม่สวยแน่นอน 

 

 

 

 

                      " เพื่อนพี่ป๊อป ยังอยู่ฝรั่งเศสอีกหรอค่ะ" ฟางพูด ขณะนั่งรถไปรับลูกปู 

 

 

 

 

                       "  อื้ม อีก 3 เดือนกว่าจะกลับ  ฟางรู้จักโทโมะด้วยหรอ " ป๊อปถาม

 

 

 

 

                       "  อ่อ ไม่รู้จักหรอกค่ะ ฟางแค่อยากเห็นตัวจริงเท่านั้นเอง "  ฟางพูด ป๊อปยิ้ม

 

 

 

 

                        "  อีก 3 เดือน มันกลับมาเดี๋ยวก็ได้เห็น  " ป๊อปพูด  ฟางยิ้มร้าย 

 

 

 

 

 

                        หน้าโรงเรียน ลูกปูที่อยู่ในโรงเรียยน ชะเง้อมองรถของป๊อป เมื่อเห็นก็รีบวิ่งออกมาทันที 

 

 

 

 

 

                        " นี้ ที่หลังอย่างวิ่งออกมาแบบนี้อีก มันอันตรายรู้มั้ย " ป๊อปรีบลงจากรถไปหาน้องทันที 

 

 

 

 

                      "  ก็คนมันคิดถึงงงง  " ลูกปูอ้อน

 

 

 

 

                     "  ปากหวานเหมือนเดิมเลยนเรา ^^ "  ฟางเดินมาหาลูกปู เธอส่งยิ้มหวานให้กับเด็กน้อยอย่างจริงใจ

 

 

 

 

                    "  พี่ฟางงงง  คิดถึงจางเลยยยย  " ลูกปูวิ่งเข้ากอดฟางด้วยความดีใจ ก่อนจะหอมแก้มฟาฟอดใหญ่ 

 

 

 

 

                    "  อาเฮีย แก้มพี่ฟางนุ่มมากเลยนะ หอมด้วย อาเฮียลองมาหอมดูสิ " ลูกปูพูดอย่างไร้เดียงสา แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดไร้เสียงสาของเจ้าหล่อนมันจะทำให้หัวใจของพี่ชายตัวเอง เต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา 

 

 

 

 

                    "  อาเฮียย ไม่หอมหรอ นุ่มจริงๆนะ  " ป๊อปบ่ายเบี่ยงรีบเดินขึ้นรถ แต่ลูกปูก็พยามเรียกเอาไว้ แต่ป๊อปไม่หัน เดินขึนรถทันที  หน้าเขาร้อนผ่าวๆ ใจเต้นแรง ทำตัวไม่ถูก

 

 

 

 

                      " ขึ้นรถกันเถอะ พี่ชายเราเขิลใหญ่แล้ว " ฟางจูงมือลูกปูขึ้นรถ ลูกปูเดินตามอย่างว่าง่าย 

 

 

 

 

                     ภายในรถ  ป๊อปนั่งเงียบตลอดทาง โดนมีลูกปูเป็นผู้สั่งเกตุการณ์ตลอดเวลา ลูกปูชะเงอมองป๊อป ก่อนจะหันมองฟาง สลับกันไปมา 

 

 

 

 

                      " พี่ฟาง อาเฮียยังไม่หายเขิลอีกหรอค่ะ " ลููกปูกระซิบถาม 

 

 

 

 

                     " ลองถามอาเฮียดู " ฟางกระซิบบอก  ลูกปูพยักหน้ารับคำ 

 

 

 

 

                     "  อาเฮีย พี่ฟางถามว่าหายเขิลรึยัง  " 

 

 

 

 

                     "  เห้ยย ฟางป่าวนะพี่ป๊อป " ฟางรีบแก้ตัว ลูกปูหัวเราะชอบใจใหญ่ ป๊อปเขิลจนทำตัวไม่ถูก 

 

 

 

 

                     "  แวะกินไอติมดีกว่า " ป๊อปแก้เขิลโดยการเปลี่ยนเรื่องพูด ป๊อปแวะร้านไอติมข้างทาง 

 

 

 

          

                           ร้านไอศครีมข้างทาง

 

 

 

 

                     " คุณชอบทานรสอะไรหรอ " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                     " เรียกว่าฟางได้มัยค่ะ พี่ป๊อป " ฟางส่งยิ้มหวาน 

 

 

 

                     "  ฟางชอบทานรสอะไรครับ " ป๊อปพูดไปยิ้มไป

 

 

 

 

                     " ฟางชอบช็อคโกแลตค่ะ แล้วพี่ป๊อปหละค่ะ " ฟางพูด ลูกปู มองฟางกับป๊อปสลับกันไปมา 

 

 

 

                     " ชอบฟางครับ " ป๊อปพูด ฟา ลูกปูมองป๊อป

 

 

 

 

                      "  เอ้ยย ไม่ใช่ หมายถึง ชอบรสเดียวกับฟางครับ " ไม่ทันแล้วมังป๊อป  ฟางแสร้งทำเป็นเขิล  ลูกปู มองไปก็ยิ้มไป ป๊อปมองฟางไม่ละสายตา ยิ่งเห็นฟางเขิลอาย เขายิ่งมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

                        หน้าร้าน หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินจู๊จี๊ โอบเอวกันเข้ามาในร้าน 

 

 

 

 

                     " พี่เขื่อน นี่น่ารักจังเลยนะค่ะ ชอบตามใจมิ้วที่สุดเลย " หญิงสาวอวบอึ๋ม ออดอ้อนออเสาะเขื่อน โดยไม่เกรงสายตาคนในร้าน 

 

 

 

                    "  พี่ก็ตามใจมิ้วคนเดียวแหละจ๊ ก็มิ้ทั้งสวยทังน่ารักขนาดนี้ " เขื่อนพูด 

 

 

 

                    " อาเฮีย ป๋ามากับใครก็ไม่รู้  " ลูกปูพูด แต่สายตามองเขื่อนอยู่ ป๊อป ฟาง มองตามสายตาของลูกปู 

 

 

 

 

                    "  นั้นคุณเขื่อนนิคะ " ฟางพูด 

 

 

 

 

                    " สงสัยจะเป็นลูกค้า  " ป๊อปพูดไปเพราะไม่อยากให้เพื่อนเสียหาย แต่ฟางกับคิดว่าเป็นการปกป้ง ส่งเสริมให้เพื่อนทำในสิ่งที่ผิด และกลายเป็นการเหมารวมว่า ป๊อปคงจะไม่แตกต่างไปจากโทโมะและเขื่อนแน่นอน 

 

 

 

         

                          

 

 

 

 

                       " เลวเหมือนกันทุกคน " ฟางพูดอย่างชัง เฟย์ที่นอนเล่นอยู่บนเตียงของฟางไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่สาวตัวเองพูด 

 

 

 

 

                       " พี่หมายความว่ายังไง ใครเลว แล้วทำไมต้องเลวเหมือนกันทุกคน " เฟย์ถามอย่างไมเข้าใจ 

 

 

 

 

                      "  เพื่อนกัน มันก็ต้องเลวเหมือนกันทุกคน " ฟางพูด 

 

 

 

 

                     " ไม่เสมอไปนะพี่ " เฟย์พูด 

 

 

 

 

                     "  ถ้าไม่เลวเหมือนกัน แล้วจะครบกันได้ยังไง " ฟางพูด 

 

 

 

 

                      " นี่พี่ฟางหมายถึงใคร " เฟย์ไม่เข้าใจ 

 

 

 

 

                      " ชั่งเถอะ เฟย์ไปนอนได้แล้วนะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานสาย " เฟย์พยักหน้ารับคำแล้วเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

 

 

                                    บ้านป๊อป  ป๊อปนอนอยู่ที่เตียงริมสระว่ายน้ำ เขาแหงนมองดูดาวบนท้องฟ้าอย่างเพลินตา 

 

 

 

 

 

                      "  คิดอะไรอยู่ ป๊อป " มนตรีที่เห็นลูกชายยังไม่เข้าบ้านจึงเดินมาตาม 

 

 

 

 

                        " คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหนะครับพ่อ  " ป๊อปพูด ก่อนจะส่งยิ้มให้คนเป็นพ่อ  มนตรีนอนลงยังเตียงข้างๆป๊อป 

 

 

 

 

                        "  มีอะไรอยากเล่าให้พอฟังรึปล่าว ลูก " มนตรีพูด ป๊อปหันไปมองแล้วพยักหน้า

 

 

 

                      "  ผมคิดว่าผมจะไม่มีความรัก จะไม่รักผู้หญิงงคนไหนนอกจากแม่กับน้อง แต่ผู้หญิงคนนึงทำให้ความคิดของผมเปลี่ยนไป  " หน้าของฟางเหมือนลอยอยู่บนท้องฟ้า ทั้งรอยยิ้ม ดวงตาหวานๆของเธอ มันทำให้ป๊อปยิ้มไม่หยุด

 

 

 

 

                      " โลกของความรักมันสวยงามนะลูก มันทำให้คนเรามีความสุข มันเหมือนแรงบันดาลใจให้ทำอะไรได้หลายๆอย่าง มันเป็นเหมือนพลังที่ทำให้เราเข็มแข็งในยามที่เราท้อแท้  " มนตรีพูด  ป๊อปฟังอย่างตั้งใจ

 

 

 

                      " แต่มันก็มีมุมมืดของมัน มุมมืดที่ว่า มันอาจจะเป็นมุมที่มืดสนิทจนเรามองไม่เห็นอะไรเลย หรือมันอาจจะเป็นแค่เพียงเลือนลางพอให้เราเดินพอไปได้  " มนตรีพูด

 

 

 

 

                      "  เพราะแบบนี้แหละครับ ผมถึงกลัวความรัก ผมกลัวว่าถ้าโลกความรักของผม ที่มันมีแต่แสงสว่าง แต่ถ้าวันนึงแสงสว่างนั้นมันดับกลายเป็นความมืดมนขึ้นมา ผมคงก้าวต่อไปไม่ไหวแน่ " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                      "  ความรักที่จริงใจของเรา จะทำให้เราเจอแสงสว่าง  เชื่อพ่อนะป๊อป " มนตรีพูด  ป๊อปพยักหน้า 

 

 

 

 

                       "  พ่อไปนอนก่อนนะ  อย่านอนดึกหละ " มนตรีพูด 

 

 

 

 

                        " ผมอยากให้คุณเป็นแสงสว่างในโลกความรักของผมจังเลยฟาง " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        " ชั้ลจะรอวันที่พี่กลับมา " ฟางยืนมองรูปภาพที่โทโมะเคยให้ไว้ การรอคอยของเธอไม่ได้รอคอยความรัก เหมือนที่เธอเคยรอตลอดมา หากแค่มันเป็นการรอคอยการแก้แค้นที่เธอจะทำต่อเขาเท่านั้น